Hoofdstuk 23 Emoties
Dale wordt wakker en heeft honger. Het is bijna zes uur.
Hij gaat uitgebreid onder de douche en kleed zich aan. Zou er al iets te eten zijn?
Hij komt zijn kamer uit en kijkt om zich heen. Even oriënterend loopt hij de trap af richting de eetkamer. Niemand
Als hij de eetkamer verlaat staat daar James.
"Iedereen is in de entertainmentruimte Heer Dale."
Dale trekt een wenkbrauw op."
" 'Heer' Dale? Wat is er veranderd sinds ik je laatst heb gezien James?"
"Neemt u me niet kwalijk als ik u in het verleden niet met voldoende respect heb bejegend. Maar naar mijn bescheiden mening is uw aanwezigheid, uw invloed en uw wijsheid enorm belangrijk voor de mensen waar ik om geef. Men hoeft niet magisch te zijn om wijsheid te bezitten."
"Dankjewel voor het compliment James. Ik zal kijken of ik de entertainment ruimt kan vinden."
"Als u wenst wil ik u de entertainment ruimte wel wijzen?"
"Graag James. Wat ik me afvraag, is jou naam ook anders dan James?"
"Ja Heer Dale, mijn werkelijke naam is Peter."
"Ok Peter. Ik volg de leider."
En met die woorden volgt Dale de butler van Samuel.
Als Dale de entertainment binnen komt treft hij de hele meute aan. Jerry en Grace staan dicht bij elkaar en Samuel laat net de tweeling los. Ook de tweeling ziet er geschokt uit.
Met een zucht gaat Dale zitten.
"Vertel, wat heb ik gemist?"
Iedereen gaat zitten en verteld zijn verhaal. Als Samuel met zijn verhaal het hek sluit kijkt Dale naar zijn meisje.
"Ik heb het gevoel dat jij het verloop van de toekomst van je kinderen nog aanzienlijk kan veranderen. Het is alleen zaak te achterhalen wat het sleutel onderdeel is van het probleem."
Grace omarmd haar vader.
"Ik ben zo blij dat je ons niet veroordeeld op wat we zijn of zouden kunnen worden."
"Lieve schat, al zou je de duivel in hoogsteigen persoon worden, ben ik altijd nog je vader. Ik hou van je. Onvoorwaardelijk. En iedereen waar jij van houdt hoort er automatisch bij. Ik wou dat ik destijds open genoeg was geweest, toen Samuel voor je kwam, te accepteren dat er meer is dan wat ik voor normaal aanzag."
Hij kijkt naar de jongens.
"Je hebt sowieso al een keer, twee geweldige mensen op de wereld gezet."
Hij kijkt naar haar buik.
"Met de hulp van de mensen in deze ruimte, gaat het je zeker nog een keer lukken."
Grace is zo blij met zijn positieve instelling dat ze zich niet meer in kan houden.
"Mam leeft nog paps."
Dale kijkt haar niet begrijpend aan. De mededing dringt niet echt door.
"Ik weet het zeker paps, mam leeft nog."
Met een serene blik kijkt hij zijn dochter aan.
"Dat weet ik lieverd."
Grace is volledig van haar apropos.
"Maar hoe weet je dat? Ik heb het zelf nog maar net ontdekt?"
"Als je heel veel van iemand houdt lieverd, is het niet moeilijk om in iemand te blijven geloven."
Grace laat een traan over haar wang rollen.
"Maar ik kan haar niet vinden paps. Ik voel dat ze leeft maar ik kan haar domweg niet lokaliseren. "
"Vraag maar aan Jerry moppie. Het axioma van elke detective is vast gelegd door de Sir Arthur Conan Doyle. De schrijver van Sherlock Holmes. Als er maar één antwoord over blijft, hoe onwaarschijnlijk ook, kan dat alleen maar het juiste antwoord zijn."
Grace kijkt haar vader aan alsof ze hem voor de eerste keer ziet.
"Mam is je ware liefde paps. Zoals Jerry die van mij is. Ik zal alles wat binnen mijn macht ligt in het werk stellen om er achter te komen wat er met mam is gebeurt. Wist je dat zij ook een heks is?"
"Nee moppie, dat is nieuw voor me. Maar het verklaard denk ik jou magische vaardigheden."
Met een vragende blik op Samuel.
Samuel knikt bemoedigend.
Dale geeft Grace een flinke knuffel.
"Als je haar vindt, wil je haar vertellen dat ik nog steeds heel veel van haar hou."
"Als ik haar vindt pap, kan je haar dat zelf vertellen."
Dale heeft daar zo zijn twijfels over, maar houdt ten opzichte van Grace zijn mond.
Samuel kijkt met respect naar Dale. Hij had zeker geen rooskleurig beeld over het verdwijnen van zijn vrouw.
James kwam binnen en kondigt de avondmaaltijd aan. Hij memoreert tevens dat er weer geen middagmaaltijd is genuttigd. De hele groep mensen gaat naar de eetkamer.
Als het voorgerecht wordt opgediend kijken Jerry, Grace, Samuel en Dale afwachtend naar Tommy en Sammy. Het was weer de soep van Jerry's moeder.
Als de soep is genuttigd, met de nodige hilariteit, wordt er serieus en saamhorig gedineerd.
James (Peter) ziet met genoegen hoe de groep gezamenlijk de maaltijd nuttigt hij kan een glimlach niet onderdrukken. Als beloning geeft hij iedereen een chocolade mousse toetje.
Als de maaltijd over is komt James nog even informeren of hij nog iets kan betekenen voor de mensen die hij had bediend.
Grace staat op van de tafel en omarmd James.
"Ik ben je enorm dankbaar voor wat je gedaan hebt voor mijn nu volwassen zoons Peter."
Bij het horen van zijn naam smelt hij in haar armen. Hij weet dat zij op dat moment het machtigste wezen in deze ruimte is. Vereerd neemt hij haar dankbetuiging in ontvangst.
Als ze hem los laat kijkt ze hem guitig aan.
"Kom je ook op onze trouwerij?"
Deze vraag kwam onverwacht voor Peter de voorzienigheiddemon. Na een paar seconden vindt hij echter zijn vooruitziende blik weer terug.
"Ik denk dat het zelfs verstandig is dat ik aanwezig ben. Interessante locatie."
"Maar we hebben nog niemand verteld waar we trouwen?"
Er komt een brede grijns op Peters gezicht en Grace snapt het.
"O ja, was ik even vergeten dat je in de toekomst kan kijken. Met die gave had je ons hier en daar eigenlijk wel eens kunnen waarschuwen voor de dingen die komen gaan."
"Dat kan helaas niet Meesteres. De toekomst is constant in beweging. Bijvoorbeeld uw uitnodiging net heeft weer een verandering teweeg gebracht."
Grace kijkt bedenkelijk in Peter zijn ogen.
"Ik snap het. Wat heb je het liefst dat ik je noem. Peter of James."
"James graag Meesteres. Het is beter dat zo weinig mogelijk mensen je werkelijke naam weten als je een demon bent."
"Ja natuurlijk. Sorry was ik even vergeten."
"Dat geeft niet Meesteres, u bent nog niet perfect."
En met die vreemde opmerking kon ze het doen.
Als Grace weer gaat zitten zit iedereen haar verwachtingsvol aan te kijken.
"Wat?"
Iedereen behalve Jerry begint te praten. Grace steekt haar handen in de lucht.
"Ho, ho, ho. Niet allemaal tegelijk. Kom maar mee dan zullen we jullie laten zien wat we uitgezocht hebben."
Als iedereen in de computerruimte achter een pc zit, laat Grace zien naar welke plek ze moeten surfen om hun keuze te bekijken.
Sammy rolt naar Tommy.
"Weet je nog hoe we vroeger al die virussen op deze machine hebben zitten maken?"
"Ja, dat was lachen man. Zou jij nog weten hoe het moet?"
"Geen probleem, stamp er zo weer eentje inelkaar."
"Opa Dale zijn computerbedrijf dat antivirus software maakte kon het op het laatst niet meer bijbenen."
"Dat 'Don Corleone' virus wat we gemaakt hebben heeft ze de genade klap gegeven."
Dale was rustig wat dichterbij de tweeling gerold.
"En wat zou ik nu moeten doen om te voorkomen dat jullie dat bedrijf weer om zeep gaan helpen?"
De tweeling kijkt schuldig naar hun grootvader.
Tommy heeft een ingeving.
"Je zou ons in dienst kunnen nemen als programmeurs?"
Dale begint te lachen.
"Ja dat lijkt mij een logische oplossing. Jullie zijn aangenomen."
Vol enthousiasme omarmen de jongens elkaar en de pc waar ze aan zitten valt uit. Er is duidelijk een brandlucht te ruiken. Dale kijkt streng naar de twee.
"Dat moeten jullie natuurlijk niet te vaak doen."
"Sorry opa Dale."
"We waren even vergeten"
"dat deze computers"
"nog niet beschermd zijn"
Dale kijkt geïnteresseerd naar de tweeling.
"Dus het is mogelijk om techniek tegen magie te beschermen?"
Tommy en Sammy kijken elkaar aan. Het is Tommy die antwoord.
"Ja, maar nu nog niet. Is nog niet uitgevonden."
"Wie gaat het dan uitvinden?"
"Dat zeg ik niet."
"Ach, kom op Tommy het kan toch helemaal geen kwaad om te vertellen 'wie' het gaat uitvinden?"
"Hoe weet je dat ik Tommy ben?"
"Je lijkt het meeste op Grace."
"Dat kan niet, we zijn identiek."
"Maar daar hadden we het niet over. Je veranderd bewust het onderwerp van gesprek."
"Ja."
"Je bent net zo eigenwijs als je moeder Tom."
"Ja."
Even later zitten ze allemaal gezellig in de zithoek. Jerry had muziek aangedaan.
Samuel kijkt het groepje rond en komt tot de conclusie dat er nog iemand mist.
Op dat moment komt James binnen. Samuel wijst naar nog een open plekje op de bank.
"Kom er even bij zitten James. We gaan het huwelijk plannen en aangezien je uitgenodigd bent vind ik dat je er bij hoort."
"Dank u wel Meester."
"Goed. Jerry en Grace hebben een ludieke locatie gevonden om te trouwen dacht ik zo. Jerry heeft al even met ze gebeld en een afspraak gemaakt voor dederde dag van de maand april.
Dat is aankomende zondag over een week. In deze week moeten we alles recht breien ten opzichte van John Meisters. Grace is het nog mogelijk om zijn geheugen zo aan te passen dat hij alleen maar bij Dale geweest is om hem af te persen en verder niet?"
"Je bedoelt dat hij zich Jerry en mij niet kan herinneren?"
"Precies."
"Lijkt me niet een groot probleem. Zal ik dat nu doen?"
"Nee dat kost op dit moment te veel tijd. Ik wil eerst alle dingen bespreken voordat we aan de slag gaan."
"O maar dat kost niet zo veel tijd hoor."
Grace deed haar ogen dicht en 5 seconden later weer open.
"Klaar."
Iedereen zit verbijsterd naar Grace te kijken.
"Wat?"
Samuel kijkt Grace strak aan.
"Heb je net op afstand zijn geheugen aangepast?"
"Ja, leek mij de snelste oplossing."
"Het is niet zo vanzelfsprekend als jij dat nu doet laten lijken Grace. Hou je er wel rekening mee dat deze macht die je nu bezit straks weer weg is?"
"Maar natuurlijk Samuel dat realiseer ik me heel goed."
"Ok. Goed. Het voordeel dat het geheugen van John nu aangepast is, is dat Grace weer naar haar werk kan en Jerry zijn werk als detective voort kan zetten. Nog een voordeel is dat Dale, John zijn geld kan geven."
Dale geloofd zijn oren niet.
"Hoe bedoel je? Ik ben helemaal niet van plan hem geld te geven."
"Het is noodzakelijk voor wat ik met hem van plan ben. Ik wil dat hij gewoon zijn gang verder gaat en ons uiteindelijk naar zijn bronnen leid. We moeten weten wie er allemaal nog meer in dit spel mee spelen."
"Weet je wel om hoeveel geld het gaat Sam?"
"Ik gok een aanzienlijk bedrag."
"Een miljoen dollar Sam!"
"Als dat een probleem voor je is krijg je het geld wel van mij."
Grace komt tussen beide.
"Hoe heb ik de aanslag overleefd?"
"John heeft gezegd dat hij zeker wist dat jij en Jerry zich in het appartement bevonden toen de bom af ging. Hij weet dat Jerry magisch is maar niet dat Grace dat is. Jerry moet John er dus van overtuigen dat hij Grace gered heeft."
Nu onderbreekt Jerry hem.
"En hoe wist ik dat er een bom in het appartement was?"
"De katten van Grace. Die hebben je verraden dat er iets mis was. Je kon nog net een transportsleutel maken voor Grace, de katten en jezelf."
"Klinkt aannemelijk."
"En dan nu een minder leuke zaak om af te handelen."
Samuel laat even een stilte vallen.
"De bomlegger moet geëlimineerd worden. Waarschijnlijk heeft hij of zij gezien dat Jerry en Grace niet via de voordeur binnen zijn gekomen. Om te voorkomen dat deze informatie nog bij John terecht komt moet de persoon uit de weg geruimd worden."
Grace steekt haar hand op en doet haar ogen weer open.
"Ook geregeld."
Dale kijkt zijn dochter geschokt aan. Had zij net een moord gepleegd?
"Grace, je hebt toch niet net iemand vermoord?"
"Nee natuurlijk niet. Maar wel het geheugen aangepast, leek mij minder rompslomp."
Samuel kijkt bewonderend naar Grace.
"Dat is natuurlijk ook een oplossing. Goed gedaan Grace. Hopelijk heeft de bomlegger?"
"Ja het is een man Samuel."
"Ok, hopelijk heeft de bomlegger niet nog meer bommen gelegd die nog af kunnen gaan. Grace als jij Jerry kan vertellen wie het is, kan Jerry nagaan of er nog gevaar dreigt voor Dale."
"Hij heeft verder geen bommen geplaatst. Ik heb zijn geheugen eerst even gescand voor ik het gedeeltelijk heb aangepast."
Samuel maakt zich bezorgd, dit begon uit de hand te lopen met Grace.
"Grace? Verder nog iets dat je wil doen zonder enig overleg?"
Grace kijkt in de behoedzame blik van Samuel en ziet wat hem beweegt om zo te reageren.
"Sorry Samuel, ik liet me even gaan. Het zal niet meer voorkomen."
"Dankjewel Grace. Goed, daarmee kan Dale weer naar huis. Maar eerst moet hij een alibi hebben voor zijn afwezigheid dit weekeinde. En waarom hij niet wist wat er met het appartement van zijn dochter is gebeurt."
Dale antwoord.
"Ik kan een geheime bespreking gehad hebben. Dan weet niemand waar ik ben, en mijn mobile telefoon zet ik vaak ook uit."
"Is dat waarschijnlijk dat een belangrijke zakenman als jij helemaal niet bereikbaar is?"
"Ik heb het wel vaker gedaan in het verleden. En ik heb capabele zakenwaarnemers genoeg om in een crisis situatie de zaken af te handelen."
Samuel neemt weer het voortouw.
"Daarmee komen we weer bij Grace. Als de dochter van Dale die een aanslag heeft overleefd door de hulp van Jerry moet je geheugen zogenaamd aangepast worden door Jerry want als dreuzel mag je niet weten wat Jerry is. Dat je hem ooit ontmoet hebt wist hij ook. Daarmee is Grace de dochter veilig. Alleen nog een verklaring voor haar amnesie met betrekking tot de bomaanslag."
Jerry komt met een idee.
"We kunnen er voor zorgen dat ze in het ziekenhuis beland met een buil op haar hoofd."
"Goed plan, dan moet ze vandaag nog uit het ziekenhuis gehaald worden door Dale. Zodra Dale aankomt op het vliegveld?" Dale knikt goedkeurend
"Zodra hij is geland mag zijn mobile weer aan en wordt hij op de hoogte gesteld van het feit dat zijn dochter in het ziekenhuis ligt. Vervolgens neem je haar mee naar huis."
Dale knikt weer. Opeens bedenkt hij iets.
"Wat ik me nu afvraag is. Waarom is die bom in Grace haar woning zo snel tot ontploffing gebracht?"
Het Grace die antwoord.
"John had afgesproken dat hij zou bellen naar de bomlegger als zijn afpersing gelukt was. Voor de veiligheid had hij opdracht gegeven dat als hij niet zou bellen de aanslag gewoon gepleegd moest worden. En aangezien wij er voor gezorgd hebben dat hij niet kón bellen is de aanslag volgens afspraak doorgegaan."
Nu was het Jerry die met een vraag zat.
"Als dat zo is dan moet die bom er al langer gezeten hebben en alleen maar te detoneren zijn geweest door een extern signaal. En pap hoe wist jij zo snel dát er een bom was afgegaan?"
"De telefoon rinkelde vlak nadat jullie weg waren. Daarna hoorde ik een explosie."
"Je hebt er dus voor gezorgd dat je Grace kon afluisteren in haar huis?"
"Ja."
Grace kijkt met een scheef lachje naar Samuel.
"Overal aan gedacht hè Samuel. Kon je ons ook afluisteren in de auto?"
"Ja."
"Dus je wist wat Dick gedaan had. Het was pure manipulatie van begin tot eind om Jerry en mij aan elkaar te verbinden?"
"Helaas wel."
"Helaas?"
"Ja, ik had eerst mijn huiswerk moeten maken dan zaten we nu niet met een zwangere vrouw die naar alle waarschijnlijkheid haar verstand gaat verliezen door de macht die ze bezit."
"Waarom zou ik mijn verstand verliezen?"
"Grace kijk naar jezelf. Je bent nog geen twee dagen zwanger en zie wat je nu al kan en als vanzelfsprekend inzet. Dit wordt alleen nog maar erger en verleidelijker om in te zetten. Uiteindelijk zal je niets meer interesseren en gevoelens als verveling en onverschilligheid gaan de boventoon voeren. En voor je het weet laat je alleen maar omdat je het kán, deze aardbol de andere kant om draaien. Alleen om te kijken wat er dan gebeurt."
"Tja, als je het zo formuleert." Dit was de eerste keer sinds ze zwanger is dat ze angst voelde voor de krachten die in haar groeiden.
Samuel zag dat hij een snaar had geraakt. Eindelijk was hij tot haar doorgedrongen.
"Dus Grace. Geen zelfstandige acties meer van je, zonder eerst met iemand er over te praten. Blijf ons betrekken in je gedachteproces. En probeer dingen te blijven zien vanuit een ander perspectief dan alleen dat van jezelf."
"Klinkt als goed advies. Ik zal het zeker opvolgen."
Samuel had er zijn twijfels bij maar zei verder niets.
Dale kijkt bezorgd naar zijn kleine Grace. Als klopte wat Sam zei dan had ze een groot probleem. Hij wist wat macht met mensen kon doen. Hij had het vaak genoeg zien gebeuren dat mensen door een bepaalde positie binnen een bedrijf veranderden in tirannen en verwende kinderen. Totaal voorbijgaand aan de gevoelens van de mensen om hun heen. Zou ze zich kunnen beheersen als dat nodig was? Wat als ze geconfronteerd werd met een situatie waar ze alleen maar met haar ogen hoefde te knipperen om het op te lossen. Hoe verleidelijk was dat wel niet.
Samuel neemt weer het voortouw.
"Dus Dale betaald 1 miljoen dollar aan John. Grace gaat na het weekeinde weer aan het werk. De dochter van Dale zit bij haar vader en Jerry gaat verder met zaken zoals gewoonlijk."
Jerry onderbreekt nu zijn vader.
"Waar moet Grace wonen vader?"
Grace legt haar hand op zijn arm.
"Ik kan mijn intrek nemen in de penthouse van het Hiyrotech gebouw. Kwestie van niet gevolgd worden. Jerry kan me waarschijnlijk wel leren hoe ik me onzichtbaar moet maken."
Samuel neemt de proef op de som.
"Lijkt me voor jou nu heel eenvoudig om te doen Grace."
"We hadden net afgesproken dat ik niets meer zelfstandig en alleen zou doen, weet je nog wel."
Een heel klein sprankje hoop begon te groeien in Samuel. Misschien ging het toch nog lukken om Grace er doorheen te slepen.
"Je hebt gelijk Grace. Sorry dat ik er over begon."
Grace kijkt hem aan wist dat hij haar weer aan een test had onderworpen.
Jerry pakt haar hand.
"Ik zal het je graag leren Grace. En nu vader, wat had ik te zoeken in het appartement van de dochter van Dale. Wat is onze connectie?"
"Goede vraag Jerry. Ik wil dat je John verteld dat je er achter bent gekomen dat Grace de medewerkster tevens Grace de dochter van Dale is."
"Maar dat maakt al onze moeite ongedaan?"
"Niet helemaal. John zal denken dat ze 'niet' magisch is. En dat wordt ons voordeel. Ik ga er van uit, dat op enig moment hij Grace zal willen gebruiken in zijn plannen."
"Met andere woorden Grace wordt lokaas. Is dat niet gevaarlijk?"
Met een intense blik op Grace antwoord Samuel vastbesloten.
"Alleen voor diegene die toehapt zoon. Nog voordat ze zoveel macht bezat was Grace een formidabele opponent. Een figuur als John Meisters had toen al niets tegen haar kunnen beginnen."
Grace voelt hoe haar verontwaardiging naar boven komt.
"Dan mag ik wel magie toepassen terwijl ik net opdracht gekregen heb om alles 'eerst te overleggen'?"
"Grace, ik vertrouw je als het gaat om wat je hebt geleerd, geoefend en beheerst. Maar als het om nieuwe dingen gaat, zoals het herreizen van een dode trek ik de grens."
Grace voelde zich weer een heel klein meisje dat op haar donder kreeg van haar mentor.
Grace kijkt hem aan.
"Ik ben blij dat je me dat, tenminste nog wel toevertrouwd. Sorry voor mijn reactie van daarnet."
"Ik begrijp dat je het moeilijk hebt met alles wat er gaande is Grace. En zolang je maar de tijd neemt om naar iemand te luisteren bestaat er een goede kans dat je, je er doorheen slaat.
Ok, Dale gaat naar huis en neemt Grace mee. Jerry controleert het penthouse waar Grace het over had. Ik zorg dat de James van Dale en zijn vrouw weer terug komen en Dale? Je oude chauffeur komt niet meer terug. Ik stel voor dat als tijdelijke oplossing onze James je chauffeur wordt. Heb je meteen een goede beschermer bij je. Akkoord Peter?"
"Zoals u wenst Meester."
"Mooi. En als bodyguards wou ik je Tommy en Sammy meegeven. Akkoord jongens?"
"Tuurlijk opa Sam"
"we zijn wát graag bodyguards van opa Dale."
Samuel kijkt het groepje rond.
"Ben ik nog iets vergeten?"
Niemand kan iets bedenken.
James staat op.
"Heeft er iemand zin in koffie of thee?"
Iedereen had wel zin in koffie. Grace stond nu ook op.
"Laat me je helpen James."
"Dat is niet nodig Meesteres."
"Dat weet ik wel maar ik heb behoefte aan beweging. En volgens mij zijn het heel wat trappen tussen hier en de keuken. En doe me een plezier James. Zeg alsjeblieft Grace tegen me. Ik weet dat je het kan, je zegt ook gewoon Jerry tegen Jerry."
"Alleen als Meester Samuel het niet kan horen, Grace."
Grace moet glimlachen om de vriendschappelijk doch licht beschuldigende toon van James.
"Goed James. Ik zal het hem niet verklappen als jij het ook niet doet."
James kijkt nog even voorzichtig naar Samuel maar die zit alleen maar te glimlachen net zo als de rest van de groep.
Grace begint naar de deur te lopen.
"Kom op James, voor je het weet zitten ze weer met ze allen aan het bier. Dit is onze kans om het nog even uit te stellen."
En met die woorden komt James ook in beweging.
Als Grace en James de kamer uit zijn valt er even een stilte. Iedereen was in zijn eigen gedachten verzonken. Als Samuel weer het woord neemt schrikt iedereen op.
"Sinds wanneer noemt James je al Jerry?"
"Dat deed hij al toen ik nog heel klein was. Hij kwam regelmatig tussen mij en Joshua om een ruzie te stoppen. En dat lukt niet zo goed als je dan ook nog onderdanig moet zijn. Zeker niet bij Josh. Je gaat Peter er toch niet voor straffen vader?"
"Nee Jerry, ik heb nog nooit een reden gehad om Peter te straffen. Ik ben er achter gekomen dat hij altijd een goede reden heeft waarom hij bepaalde dingen doet of laat. En het was altijd in het belang van de familie. En dat respecteer ik."
"Ik ben blij pap, ik beschouw Peter als een vriend en niet als personeel."
"Ik ook Jerry."
"Fijn om te horen. Maar nu naar een luchtiger onderwerp. Kan iedereen het met onze keuze vinden?"
Hij kijkt om zich heen en ziet alleen maar lachende en goedkeurende blikken.
"Dan nu de details. Grace had het plan om allemaal in het zwart te gaan. Dale, ik hoop dat je dat niet vervelend vindt?"
"Tja, het is niet mijn stijl maar als ik weer die kleding mag dragen die Samuel voor mij gecreëerd heeft?"
"Natuurlijk Dale, dat zijn nu jou kleren, ik hoef ze niet terug."
"Mooi, dan moet het wel lukken."
Jerry kijkt naar de tweeling.
"Zwart lijkt mij voor jullie twee ook geen probleem?"
Tommy of Sammy antwoord.
"Mogen wij ook mee dan?"
"Grace wou jullie vragen als getuigen, dus bij deze, willen jullie samen met Dale en Samuel onze getuigen zijn?"
"Ja graag paps." Komt er als een zin uit twee monden.
"Misschien is het verstandiger om dat 'paps' niet meer te gebruiken. We zijn nu broers jongens, weten jullie nog wel? Zeg maar gewoon Jerry."
De tweeling kijkt elkaar even schalks aan en antwoord weer als uit een mond.
"Ok, 'gewoon Jerry' "
"En bedankt jongens, op zo'n antieke mop zat ik net te wachten."
Vanuit de plek van de bank waar Samuel zit hoort Jerry zeggen.
"Het is maar goed dat je Dale en mij al gevraagd had hè zoon?"
"O sorry pap. Zouden jij en Dale ook onze getuigen willen zijn?"
En Samuel en Dale stemmen in. Jerry haalt opgelucht diep adem.
"Mooi dat is dan geregeld."
Grace liep samen met James de lange trappen af richting de dienstvertrekken.
James vroeg zich af waarom ze zo graag met hem mee wou maar hij zei niets.
Grace geniet van de rust die James uitstraalt. Alle emoties van de mensen om haar heen werden haar even te veel. Samen met haar eigen emoties had ze dringend behoefte aan wat stilte in haar hoofd. En weer kwam dat beeld van Jerry's moeder en de dood van Joshua langs flitsen.
Weer een trap naar beneden. Halverwege kan Grace er niet meer tegen. Ze stopt midden op de trap en gaat zitten. James ging haar een paar trede's voor maar voelde dat ze niet meer achter hem liep. Hij kijkt om en keert op zijn schreden terug. Grace had inmiddels haar hoofd op haar knieën gelegd met haar armen daar weer overheen. Ze zat geluidloos te huilen. James gaat naast haar zitten op de zelfde trede en legt een arm om haar heen als troost. En hij zegt nog steeds niets.
Grace is hem daarvoor enorm dankbaar.
James besluit om de koffie te later verschijnen zonder dat hij het zelf opdiende. Hij had het vermoeden dat ze nog wel even op de trap zouden zitten.
Op de salontafel verscheen een zilveren tablet met een grote pot koffie en kopjes. Ook dit keer lag er een schaal met petitfour bij. Iedereen kijkt gealarmeerd naar het geheel. Waarom kwamen Grace en James niet terug?
Samuel voelt zijn huis af en vindt de twee op een trap in het lagere deel van het huis. Ook Jerry had ze relatief snel gevonden. Zijn link met Grace was erg sterk en hij voelt haar verdriet. Voordat hij echter naar haar toe kan gaan houdt Samuel hem tegen.
"Geef haar maar even wat ruimte zoon."
"Maar ze heeft verdriet!"
"Ja en wij zijn daar de reden van."
Dale en de tweeling kijken verwonderd van Samuel naar Jerry.
Dale vraagt.
"Wat is er met Grace?"
Samuel doet hem het hele verhaal van de hulp die Grace hem en Jerry had gegeven om Jerry zijn herinneringen weer terug te geven over zijn broer. Terwijl Samuel relatief gelaten het hele verhaal doet komen bij Jerry de herinneringen over de dood van zijn moeder en broer weer boven. Jerry's verdriet bereikt Grace en dat was niet bepaald prettig onder de omstandigheden. De kleine tweeling nam een besluit en creëerden een bel om haar en James en sloten hun voor de buitenwereld af. James voelt hoe hij wordt afgesloten. Het was een rare gewaarwording, zelfs zijn vooruitziende blik was lam gelegd. Maar hij voelde wie het deed en bleef rustig.
Jerry voelde hoe de connectie met Grace stil werd. Ze was er nog wel maar hij voelde alleen nog maar een hele dikke zware barrière. Grace had zich voor de buitenwereld afgesloten.
Als Samuel is uitgesproken kijken Dale, Sammy en Tommy hem sprakeloos aan.
Hoe kon hij zijn eigen kind vermoorden! En waarom was Jerry niet boos op hem. En waarom was Grace niet boos op hem.
Grace kwam inmiddels weer wat tot rust. Als ze opkijkt ziet ze de bezorgde blik van James.
"Sorry James, dit moet heel beangstigend voor je zijn om zo afgesloten te zitten. Maar ik waardeer enorm dat je er bent."
"Ik ben blij dat ik kan helpen Grace. Misschien is het verstandig om een dergelijke barrière voor emoties van buitenaf standaard te gebruiken om jezelf te beschermen. Ik bedoel net genoeg om zelf onder controle te kunnen blijven."
"Denk je dat ik dat zou kunnen?"
"Als je dit kan, zal een zwakke uitvoering toch zeker geen probleem zijn?"
"Ja daar heb je gelijk in. Is het goed om daar nu direct mee te beginnen? Of zal ik het eerst met Samuel overleggen?"
"Is het creëren van deze bel een nieuwe gave of had je die al voor dat je zwanger raakte?"
"Nee het is een van mijn specialiteiten, maar zo genuanceerd toegepast heb ik hem nog nooit."
"Dan lijkt het me geen gevaar om het direct toe te passen."
Dankbaar kijkt Grace hem aan en veranderd de eigenschappen van de bel zodat alleen zijzelf er nog in zit volgens overleg met James.
James haalt opgelucht adem en kijkt verwachtingsvol naar Grace.
"En werkt het?"
"Ja het voelt goed, en veilig."
Dankbaar geeft ze hem een knuffel.
"Kom op James, we moeten de koffie nog doen."
"Dat heb ik al geregeld, we kunnen weer naar boven, de koffie staat al klaar."
Als Grace en James weer binnen komen richten alle ogen zich op Grace.
"Sorry dat het zo lang geduurd heeft voor we terug waren maar alles is weer Ok."
Als Grace weer naast Jerry zit pakt hij haar hand.
"Wat was er 'niet Ok' dan Grace?"
"De emoties van de laatste uren en van jullie hier allemaal werden me even te veel."
Samuel maakte zich zorgen.
"En wat heb je nu gedaan Grace?"
De dreigende ondertoon ontging niemand.
"Een stukje magie wat jij me hebt geleerd en waar Jerry bij onze eerste kennismaking mee in aanraking is gekomen. Alleen gebruik ik een afgezwakte versie om mijzelf tegen al te heftige emoties om mij heen te beschermen. Was een idee van James nadat ik ons samen volledig had afgesloten toen we op de trap zaten."
Samuel was opgelucht. Ze had weloverwogen en in overleg gehandeld.
"En kan je die magie zonder al te veel problemen hooghouden?"
Grace gaat even bij zichzelf te rade.
"Het vereist eigenlijk helemaal geen inzet. Het is er gewoon."
Samuel besluit haar nog even te testen of ze niet een te zware barrière had gecreëerd.
In zijn gedachten zegt hij tegen haar.
'Ik denk dat we wel aan een kopje koffie toe zijn. Zou jij voor ons in willen schenken?'
Grace snapt waarom hij dit doet en antwoord op de zelfde wijze terug.
'Maar natuurlijk Samuel.'
Ze richt zich tot James.
"Drink je ook koffie James?"
"Graag Grace. Maar zal ik het niet beter inschenken, het is ten slotte mijn werk."
"De volgende keer, afgesproken?"
En Grace ging stug door met inschenken terwijl James er nogal ongemakkelijk bij zit.