Om 8 uur die avond verschijnen Grace en Jerry weer bij Samuel. Ze nemen in de woonkamer plaats om te bespreken wat er is gebeurt.
Nadat Jerry het verhaal gedaan had, waarbij hij toch een aantal persoonlijke details weg liet, verschijnt er een tablet met koffie en kopjes op de salon tafel.
Samuel schenkt koffie in en als de kinderen de kopjes van hem aannemen met hun rechter hand wijst hij er naar.
"Ik wil graag dat jullie deze ringen links dragen. Ze zijn speciaal gemaakt voor de ringvinger van de linker hand."
Grace en Jerry kijken elkaar aan en veranderen de ringen naar de linker kant.
Het moment dat de ringen allebei om de linker ringvinger zitten voelen ze dat er een kracht van de ring naar hun hart stroomt. Ze krijgen het er warm van. Als Grace het gevoel heeft dat haar hart zo uit haar borst zal springen probeert ze de ring weer van haar vinger te halen maar de ring zit muurvast. Ook Jerry komt er achter dat de ring niet meer van zijn vinger wil.
"Rustig maar kinderen dat gevoel zakt zo weer af."
En inderdaad zakte het gevoel na een minuutje af. Grace veegt het zweet van haar voorhoofd en als ze naar Jerry kijkt is hij nat van het zweet. Jerry probeert weer of hij de ring af krijgt maar het lukt niet.
"Pap, wat heb je gedaan?"
Grace kijkt nu ook naar Samuel.
"Ik heb jullie alleen verteld hoe jullie de ringen op de juiste manier moeten dragen, meer niet."
"Maar Samuel, ik krijg hem niet meer af?"
"Dat zal ook nooit meer lukken."
Grace kijkt naar de ring aan haar vinger alsof het een of ander eng beest is.
"Maar waarom?"
"Verzekering."
"Verzekering?"
"Ja verzekering van het feit dat je, je wel tien keer zal bedenken om mij of Jerry ooit iets aan te doen Grace.
Laat me je dit héél duidelijk maken. Op het moment dat je iets doet wat uiteindelijk tot pijn of de dood van mij of Jerry zal leiden, het maakt niet uit hoe lang je de omweg maakt, de ringen zullen het weten en als reactie, jou straffen of van je leven beroven. Om alle twijfel over mijn bewering te weg te nemen, hoef je op mij alleen maar een kwade gedachte af te vuren."
Voordat ze kan vragen wat hij bedoelde slaat Samuel haar met de achterkant van zijn vlakke hand zo hard in haar gezicht dat ze op de grond terecht komt. Het is alsof haar oog explodeert. Wat dacht hij wel. Dat ze zich liet meppen zonder zich te verzetten? En met die gedachte is het alsof iemand haar hart in zijn grote knuist had gepakt en keihard dichtknijpt. De pijn is zo hevig, en ze krijgt het zo benauwd, dat ze het gevoel had elk moment dood te gaan.
Jerry is zo ontredderd door de daad van zijn vader dat hij verstard. Maar als hij beseft wat hij gedaan heeft wordt hij boos op zijn vader. En dat veroorzaakt bij Jerry dezelfde reactie als bij Grace.
Als na een paar minuten van doodsangst bij de twee jonge mensen weer wat rust terugkeert in hun lichamen zien ze hoe Samuel in een verkrampte houding op de bank zit met het zweet op zijn voorhoofd.
"Ik geloof kinderen dat dit duidelijk genoeg was. Het enige nadeel is dat het niet alleen voor Grace geld maar voor alle partijen die de ring dragen."
Jerry staat boos op.
"Had je het niet gewoon kunnen vertellen, en klaar!"
"Zoon, wees voorzichtig met je emoties richting mij of Grace voortaan. Dat is beter voor je gezondheid."
"Dus als ik nu per ongeluk een van jullie pijn doe, dan zet ik mijn leven op het spel?"
"Nee. Het zijn voornamelijk je emoties en intenties die bepalend zijn. Ik had weliswaar niet de woede maar wel de intentie om Grace te slaan, met de bedoeling pijn te veroorzaken. Dus werd ik gestraft."
"Dus jij kan ons ook niet meer pijn doen of zo?"
"Ik kan het wel zoals je net gezien hebt. Alleen de kans dat ik dat nog zal doen is vrij klein geworden."
Grace krabbelt inmiddels weer overeind. Samuel spreekt verder en kijkt Grace strak aan met zijn duistere ogen.
"En dan nog iets Grace. Mocht je het in je hoofd halen te beslissen dat je eigen leven je niet meer kan schelen en een van ons ombrengt? Beperken de ringen zich niet tot jou alleen, maar gaan door met het doden van diegene waar je van houdt. En ik gok erop dat Jerry het meeste risico loopt bij jou."
Grace kijkt met een ondoorgrondelijke blik in haar ogen naar haar mentor, de vader van Jerry, de man waar ze van hield als van een vader. Haar tranen zitten hoog. En met een heel zachte stem zegt ze.
"Onderschat jezélf niet vader."
En met die woorden was ze verdwenen.
Jerry staart verslagen naar de plek waar Grace net nog stond.
"Dat was niet nodig geweest vader."
Bij het horen van dat laatste woord verharden zich de gezichtstrekken van Samuel.
"Het was wél nodig zoon. Een absolute noodzaak."
"Grace houdt van je pap."
"Dat waag ik te betwijfelen."
"Ik weet het zeker pap. Ze heeft het mezelf opgebiecht die avond dat je haar verteld hebt dat je van haar hield als van een dochter."
"Zoon dat heeft ze toen gezegd, in een reactie op wat ik gezegd heb."
"Nee, vóór die tijd al was ze diep van binnen tot de conclusie gekomen dat ze van je hield. Als je haar had afgewezen had dat niets uitgemaakt. Ze heeft geprobeerd mij te overtuigen dat het niet uit maakt wat een ander doet als je, je gevoelens kenbaar maakt. Dat ik niets te verliezen heb, alleen maar kan winnen. En ik snap nu wat ze bedoeld." En met die woorden omarmd hij zijn vader.
"Je hebt pech pap, want ik hou óók van je. Maar nu moet ik achter mijn geliefde Grace aan."
En met die woorden was Jerry ook verdwenen.
Samuel zakt achterover van vermoeidheid over de emoties van de laatst minuten. Het volgende moment springen Tom en Jerry op zijn schoot. Met woeste affectie geven ze Samuel kopjes tegen zijn kin en handen.
"Nog even en jullie gaan me ook nog vertellen dat jullie van me houden."
Jerry landde in de woonkamer bij Dale. Dale kijkt verrast op.
"Heb je Grace gezien?"
"Nee, wat is er aan de hand?"
Op dat moment verschijnt Grace. Ze heeft vuile handen en ruikt branderig. Moedeloos zakt ze in een stoel.
"Er is helemaal niets over van me woning. Het is allemaal in rook en as opgegaan."
Dale ziet dat ze er nog een beschadiging bij heeft op haar gezicht. Haar rechter oog is blauw en dik en zit grotendeels dicht.
"Wat heb je nu weer met jezelf gedaan Grace?"
Jerry knielt neer bij Grace.
"Dat heeft ze niet ze zelf gedaan Dale."
Jerry steekt zijn hand uit en Grace laat zich gewillig genezen van de wond die Samuel haar had toegebracht.
"Dankjewel Jerr. Dat voelt een stuk beter."
Dale wou het nu weten.
"Maar wie dan wel? Jij Jerry?" Hij sprak het uit maar kon het eigenlijk niet geloven. Hij ziet Grace van nee schudden. Na nog een moment van onbegrip en zijn ogen beginnen vuur te schieten.
"Heeft Sam dit gedaan? Heeft hij je wéér pijn gedaan?"
"Ja paps, maar ik denk dat dit de laatste keer was dat hij dat heeft gedaan."
"Wat? Heb je hem vermoord?"
Grace begint te lachen.
"Nee paps, ik houd van Samuel als van een vader. Ik zou hem geen kwaad kunnen doen."
"Maar waarom heeft hij je dan geslagen?"
"Het was een demonstratie. Een demonstratie van wat er gebeurt als je iemand die de ring draagt je een kwaad hart toedraagt. De ring neemt wraak. Op jezelf en degene waar je van houdt, die ook de ring draagt."
En met die woorden hielden Grace en Jerry hun handen omhoog.
"Vader heeft er ook een om. Je krijgt ze nooit meer af."
"En jullie hebben vrijwillig die ringen om gedaan?"
"Ja. Maar zonder te weten wat het inhield. Pas toen we ze niet af kregen, kwamen we erachter."
"Hij heeft jullie geen keuze gegeven."
"Ja, het blijkt een terugkerend patroon."
De tweeling was inmiddels binnen gekomen en hadden stil staan luisteren wat hun grootvader nu weer met hun ouders gedaan had.
Tommy komt dichterbij.
"Mag die ringen eens zien?"
Ook Sammy staat nu zo dichtbij dat hij ook kan kijken.
"Daar kan ik me niets van herinneren?"
Tommy antwoord.
"Nee ik ook niet. Dit heeft onze opa Sam nooit gedaan."
Jerry kijkt vragend naar hem op.
"Dat weet je zeker?"
"Ja. Er is iets veranderd in Grace door de ring. Dat hadden we zeker gevoeld. Hoe reageert de kleine tweeling mams?"
Grace legt zoals gewoonlijk haar linker hand op haar buik om contact te zoeken. Als beloning krijgt ze een heftige steek. Als ze weer normaal adem kan halen ziet ze vier bezorgde gezichten.
Het is Tommy weer die spreekt.
"Had ik ook gedaan als je zo in de buurt was gekomen met die ring. Probeer het eens met je andere hand?"
Voorzichtig legt Grace nu haar rechter hand op haar buik en krijgt contact. De kleine tweeling is woedend. Ze vroeg zich af hoe het mogelijk was dat ze dat nu pas voelde.
"Ze beschuldigen mij dat ik een deal met ze heb gebroken. Ze zijn erg boos. Ze hebben geen mogelijkheid meer om via mij te reageren als ik dat niet toesta." Sammy knikt.
"Ja dat is inderdaad een deal breaker."
Dale legt zijn hand op haar arm.
"Je moet ze vertellen wat er gebeurt is en dat dit niet jou eigen keuze was."
Als Grace de informatie doorstuurt over hoe dit zo gekomen is worden haar kinderen kwaad op Samuel. Ze zetten alles in het werk om via hun moeder Samuel aan te vallen. Als Grace pareltjes zweet op haar voorhoofd krijgt wordt Jerry ongerust. In een reflex legt hij zijn linker hand op haar buik en de verbinding wordt pijnlijk verbroken.
Als Grace weer overeind komt uit haar pijnlijke positie, geeft ze iedereen een lauw lachje ter geruststelling dat ze weer wat opknapte.
"Denk je dat Samuel dit heeft geweten, en dat hij ons daarom niets heeft gezegd?"
Jerry veegt wat zweet van haar voorhoofd.
"Je zei toch dat de tweeling een link met hem hebben, en dat geen enkele gedachte verborgen voor ze bleef. Dus als hij dit geweten had, dan had de tweeling je gewaarschuwd."
"Ja. Maar dan nam hij wel een enorm risico door mij te slaan. De jongens hadden zeker teruggeslagen voordat hij me kon slaan."
"Maar dat hebben ze niet gedaan. En ze hebben je ook niet gewaarschuwd."
"Nee. Want we hadden toen onze ringen al om. Dus hij wist het wél, en heeft het verborgen kunnen houden voor ze. En de link met hém is nu ook weg."
"Ja, dat is dan weer een voordeel voor hem."
"Inderdaad. Een groot voordeel voor hem. Ik kan nu via de kleintjes niet meer voelen wat hij doet."
"Of waar ik ben."
Samuel was geruisloos in de woonkamer verschenen.
Dale kan zich niet langer inhouden. Hij stuift op Samuel af.
"Waarom heb je Grace en je eigen kinderen en kleinkinderen altijd zo hard opgevoed. Was het nodig om ze zoveel pijn te doen, zelfs nu nog?"
"Dale. Ik heb tot nu toe enorm veel geduld met je gehad maar het houdt een keer op."
"Sam. Als ik me nu door je laat intimideren kan je me beter direct uit de weg ruimen. Dan ben ik nutteloos geworden in deze hele affaire."
"Wie zegt dat je dat vanaf het begin af aan al niet was?"
"Mooi. Maak er dan maar een eind aan. Hier en nu, ik daag je uit!"
Grace stond verschrikt op. Een dergelijke uitdaging presenteerde je Samuel Smith niet zonder gevolgen.
"Dan heb je deze keer gewonnen Dale. Want zolang Grace leeft zal ik je geen kwaad doen. Want daar zou ik Grace pijn en verdriet mee bezorgen en de gevolgen zouden onwenselijk zijn."
Grace en Jerry kijken Samuel niet begrijpend aan.
"Emotie en intentie kinderen. Onthoudt dat goed. Daar draait alles om."
Grace kijkt bedenkelijk naar de ring aan haar vinger. Was dit dan toch meer een voordeel dan een nadeel?
Ze kijkt naar Jerry en ziet daar de man, waar ze nog voor zo kort intens de liefde mee had bedreven. Een warm gevoel doorspoeld haar bij die herinnering en ze glimlacht naar haar man.
Jerry kijkt terug in de liefhebbende ogen van Grace en een warm gevoel van liefde overspoeld hem als een warme deken. Zijn Grace. Wát was hij gek op haar. Zijn vader had weliswaar een keuze gemaakt voor hem, als zijn toekomstige bruid. Maar hij hield enorm veel van haar. Als het nodig was zou hij voor haar door het vuur lopen.
De klok sloeg 10 uur.
Tommy en Sammy kijken naar alle overvloedige aanwezigen zoals Grace, Jerry en Samuel. Tommy neemt het woord.
"Jongens, ik wil niet vervelend zijn, maar over een uur staat afpersertje John hier, en dan hebben Sammy en ik ons grote optreden. Dus als iedereen die hier niets te zoeken heeft, wil oprotten graag!"
Jerry en Grace kijken elkaar aan.
"Wij gaan wel naar het penthouse." Zegt Jerry.
En zonder een opmerking is Samuel weer verdwenen, naar waarschijnlijk zijn eigen domein.
Tommy en Sammy bereiden zich voor op de komst van John. Dit keer geen zonnebrillen zodat het effect straks duidelijk zichtbaar is voor John.
En inderdaad waar de tweeling zich bezorgd over maakte was John te vroeg. Het was tien uur en dertig. De voordeur bel ging.
James komt bij de deur.
"Wat wilt u?"
"Ik heb een afspraak met Dale."
"Een moment alstublieft."
Even later laat James, John binnen en brengt hem naar de woonkamer."
Dale zit al in afwachtende houding in zijn stoel met een koffertje ernaast.
Achter Dale staan Sammy en Tommy. Hun blauwe ogen kijken doordringend in die van John.
John kijkt terug en ziet twee gewone jonge jongens staan. Niets om bang voor te wezen.
John neemt plaats tegenover Dale.
"Je hebt het geld?"
Dale haalt het koffertje in zicht en reikt het John aan.
Als John tevreden het koffertje sluit en weer op kijkt, ziet hij de identieke gezichten van de tweeling. Alleen ziet hij daar per gezicht twee zwarte oogbollen. Elk van de tweeling heeft een vuurbal in zijn linker hand.
Het koude zweet breekt John uit. Hij herkende dit soort. Het waren demonen.
Welke Meester had macht over demonen? In welk wespennest had hij zich gestoken. Dit was niet goed. Helemaal niet goed.
Hij pakt het koffertje en staat snel op. Hij moest hier zo snel mogelijk weg. Dale kijkt verwonderd over de haast die John heeft, maar houdt hem niet tegen.
Bij de voordeur kijkt John nog even naar de tweeling die hem gevolgd had, en ziet weer twee paar ijsblauwe ogen.
Als John de deur uit is komen de tweeling weer grijnzend binnen. Dale kijkt ze vragend aan.
"Wat is hier net gebeurt jongens?"
"Niets waar je, je druk over hoeft te maken opa Dale."
"We hebben alleen maar wat angst ingeboezemd bij John, zoals opa Sam dat graag wou."
"Ik vertrouw die John Meisters niet. Konden we maar iets doen om Grace nog wat meer te beschermen."
"Grace beschermen? Die is nu zo machtig. Die heeft toch zeker geen bescherming nodig?"
"Ja maar dat weet John niet."
Hij kijkt van Tommy naar Sammy.
"Ik denk dat voor mij nu het meeste gevaar wel is geweken. En als ik jullie goed heb begrepen, weet John nu wél dat jullie gevaarlijk zijn."
Tommy knikt.
"Héél gevaarlijk opa Dale."
"Zou het niet voldoende zijn als ik maar één bodyguard had?"
"Waar wil je naar toe?"
"Wat voor opleidingen hebben jullie tot nu toe gehad. Ik bedoel iets waar in de niet magische wereld iets mee zou kunnen?"
De tweeling kijkt elkaar even aan. Was het wel verstandig om over hun toekomst te praten? Maar ja, die werd nu ernstig anders door bepaalde zaken. En waren zij geen individuen los van de kleine tweeling? Tommy antwoord.
"Opa Sam heeft ons een heel brede opleiding gegeven. Van economisch tot mathematisch. Politiek, geloof, cultureel. Noem het maar op."
"Dan zou het eenvoudig zijn voor een van jullie je voor te doen als stagiaire bij Hiyrotech. En om afdelingen te leren kennen binnen een bedrijf zou de stagiaire deze week mee kunnen lopen met Grace."
"Dat zou kunnen maar waarom wil je dat zo graag?"
"Op het moment dat John magie zou toepassen op Grace moet ze zich verdedigen. Op dat moment valt ze door de mand."
"Dan past ze toch gewoon weer ze geheugen aan."
"Ja jongens dat kan wel maar op een gegeven moment wordt het brein een gatenkaas als je dat te vaak doet."
"Wat, Opa Dale. Ga je ons nu vertellen dat je wél magisch bent en geheugens aan kan passen?"
"Nee Tommy. Maar het aanpassen van het menselijk geheugen is niet alleen maar voorbehouden aan magiërs. Er zijn nog andere middelen die je gebruiken kan voor dat doel."
De tweeling kijken elkaar verbaasd aan.
"En hoe komt het dat jij dat weet?"
"Ik heb ook in de farmaceutica een vinger in de pap. Dus wat denken jullie, goed plan?"
Tommy knikt.
"Lijkt me wel leuk om samen met mams te werken."
"Dan zal je haar toch vanaf nu Grace moeten gaan noemen Tom."
"Goed, ik sluit het nog even kort met opa Sam. Ik ben zo terug."
Dale had de telefoon al gepakt om te regelen dat er morgen een nieuwe stagiaire bij Grace op de afdeling zou komen.
Als Tommy weer terug is verteld hij dat het is goedgekeurd. Sammy tikt Tommy nog even aan.
"Moeten we Grace en Jerry nog even inlichten?"
"Ik heb er niet zoveel zin in om ze te storen. Ze hebben al zo'n rot dag achter de rug."
Dale knikt.
"Ja, laten we haar maar gewoon verassen."
'Gaat je niet lukken paps.' Hoort Dale de stem van zijn dochter in zijn hoofd.
"Maar ik hoor net van Grace dat, dat dit keer niet zal lukken."
De tweeling kijkt verrast om zich heen.
"Grace, waar?"
Dale tikt tegen de zijkant van zijn hoofd.
"Ze heeft net doorgegeven dat ze het al weet."
Grace ligt boven op Jerry en kust hem alsof de wereld zo zou vergaan. Even later kijkt ze op. Met een dromerige blik kijkt ze in de verte.
"Wat is er Grace?"
"Tommy komt morgen en de rest van de week bij mij op de afdeling als stagiaire. Dit als extra veiligheid voor mij."
"Ik dacht dat we afgesproken hadden dat je, je nieuwe krachten alleen in overleg in zou zetten."
"Ik kan er niets aan doen, ik vang het gewoon op. Ik denk omdat ze over mij zaten te praten en te plannen."
"Weet vader van dit plan?"
Grace draait haar hoofd een heel klein beetje en knijpt nu haar ogen iets dicht.
"Ho, wacht. Moet je daarvoor bewust je krachten in zetten?"
"Ja?"
"Laat maar, als vader merkt dat je dit doet krijgen we gedonder."
Ze geeft hem een gemeen lachje.
"Wil je dat hij het merkt dan?"
"Nee natuurlijk niet."
"O. Ik dacht dat je hem op de proef wou stellen. Kijken hoe ver hij nu nog durft te gaan nu we de ringen dragen."
"Grace. Ik vertrouw hem niet. Zeker niet als het om jou gaat. Wat als hij heeft gelogen over de werking van deze ringen. Wat als hij ons wél kan kwetsen en was het allemaal een show?"
"Ja dat zou natuurlijk kunnen. Maar ik weet zeker dat de ringen doen wat hij beweerd. Misschien zelf meer."
Grace kijkt weer een paar seconden dromerig.
"Zo. Paps weet dat ik het weet."
"Grace. Je hebt het nu echt bewust gedaan."
"Ja lieverd dit is toch niet een gevaarlijke kracht?"
"Zoals jij het nu gebruikt niet Grace, maar weet je nog hoe jij mij hebt aangevallen in de bibliotheek?"
"Ja."
"Als je dat zou combineren met deze nieuwe kracht kan je iemand letterlijk dood om laten vallen."
"Ja. Ik geloof dat je gelijk hebt."
Ze kijkt naar de ring aan haar hand.
"Je vader heeft me onderschat Jerr. Hij denkt dat hij me nu enigszins onder controle heeft met deze ring. En dat hij voor jou en zijn veiligheid heeft gezorgd."
Ze houdt haar hand met de ring voor zijn neus. Haar ogen worden zwart en ze schuift zonder problemen de ring van haar vinger. Als haar ogen weer blauw zijn en met de ring tussen haar vingers draait beseft Jerry pas wat ze gedaan had.
"Weet hij nu niet dat je hem af gedaan hebt?"
"Kan jij er iets van merken?"
"Nee."
"Hij ook niet."
En met die woorden schuift ze de ring weer aan haar vinger gevolgd door een minuut van onbehagelijkheid.
"Grace en de tweeling dan. Breken die niet los als je de ring af doet?"
"Nee die heb ik nu onder controle ook zonder de ring. Deze ring heeft me geleerd hoe ik het moet doen."
"En waarom heb je hem weer om gedaan?"
"Verzekering. En ik wil dat hij denkt nu klaar te zijn met me. Ik heb geen zin in nog meer van dit soort grapjes. Hij is te ver gegaan dit keer."
Er klonk geen dreiging uit haar toon. Eerder verslagenheid en teleurstelling.
"Waarom heb je mij dit nu laten zien Grace. Neem je niet een enorm risico?"
Grace kijkt hem liefdevol aan.
"Ach Jerr. Als ik zelfs jou niet kan vertrouwen is dit leven niet meer levenswaard."
Hij kijkt diep in haar ogen.
"Er is niets dat je tegen houdt om je eigen existentie uit te poetsen is het wel?"
"Als we in een situatie komen waar dit als enige uitweg nog kan kiezen, is de keuze makkelijk gemaakt."
"En wat als er iets mis is in jou beredenering op dat moment. Wat als je onder invloed van iets of iemand staat en denkt dat de situatie zo grimmig is, maar in werkelijkheid niet zo is?"
"Kan ik me niet voorstellen."
"Het is verleidelijk als je zoveel macht hebt en die macht steeds groter wordt, om te denken dat je alles weet Grace. Maar dat hoeft niet zo te zijn."
Grace kijkt diep in zijn ogen en weet dat hij gelijk heeft. Ze moest voorzichtig zijn met haarzelf.
"Ok Jerr. Ik zal proberen om zo voorzichtig mogelijk te zijn met mijn nieuwe krachten."
De volgende ochtend
Dinsdag 27 maart.
Iedereen van de postkamer zat rond de grote inpaktafel zijn koffie te drinken.
Jonas wijst naar de ring van Grace.
"Mooie ring Grace. Nieuw?"
"Ja. Mooi hè. Ik heb me gisteravond verloofd."
Vol enthousiasme wordt ze op haar schouders geklopt en haar handen geschud.
Jonas kijkt de groep rondt.
"Iemand gaat vandaag trakteren."
Grace houdt haar handen omhoog.
"Ok, ik haal straks wel gebak."
Op dat moment komt Tommy binnen met Henry in zijn kielzog.
Henry haalt Tommy in en stelt Tommy voor.
"Mag ik jullie even voorstellen. Dit is Tom Smith. Hij komt deze week op onze afdeling stage lopen. Volgende week gaat hij een kijkje nemen bij archiefzaken."
Na wat handen geschud kijkt Henry vragend de groep rond.
"Wie wil hem inwerken deze week?"
Dit was meestal een probleemvraag. Niemand had er zin in en iedereen zit iedereen aan te kijken.
Na een aantal seconden steekt Grace haar hand op.
"Dat wil ik wel doen Henry, heb ik direct iemand die de doos met gebak voor me kan dragen."
Jonas klapt vrolijk in zijn handen.
"Ja goed idee en dan noemen we jullie de Smitjes. Kijk jongens ze lijken zelfs een beetje op elkaar. Jullie zijn niet toevallig familie hè?"
Grace geeft hem een vriendelijk klap op zijn schouder.
"Niet dat ik weet Jonas. Maar als we het er lang genoeg over hebben komen we er vanzelf achter dat we allemaal familie van elkaar zijn."
Grace staat op en kijkt Tom aan. Hij had net zo als Grace een stofjas over zijn kleren aan. Onder de stofjas staken twee benen in jeans en gympies.
"Kom op Tom je eerste officiële klus. Gebak halen samen met je collega."
"Gebak? Wie is er jarig?"
"Niemand, ik trakteer want ik heb me gisteren verloofd."
En met die woorden steekt ze haar zoon de ring onder zijn neus.
"O. Ik snap het."
Grace kwam dit goed uit kon ze eindelijk eens een praatje maken met hem.
"Zo Tom, wat heeft Samuel eigenlijk gedaan om jullie uit handen van Belail te houden?"
"Grace je weet dat ik van opa Sam hier niet over mag praten."
"Het is noodzakelijk dat ik te weten kom wat er is gebeurt Tom. Anders herhaalt zich de toekomst. Heb je daar zin in?"
Ze stappen in de lift. Ze kunnen rustig praten want ze zijn alleen.
"Dat kan niet meer gebeuren, jullie hebben nu die ringen om. Ik weet wat voor ringen het zijn. Wat opa Sam gedaan heeft is onomkeerbaar."
Als hij weer naar Grace kijkt houd ze hem een ring voor zijn neus tussen duim en wijsvinger.
Tom's ogen worden groot van schrik. Hoe had ze dat geflikt. Dat zou zelfs Belail niet lukken wat ze hier gedaan had.
Grace drukt op de noodrem en de lift valt stil.
Ze kijkt diep in de ogen van haar zoon.
"Hoe gevaarlijk ben ik eigenlijk Tom?"
Tom was sprakeloos. Hij stond als een vis op het droge naar lucht te happen.
Met een gefrustreerde zucht zet ze de lift weer in beweging en schuift de ring weer aan haar vinger. Tom zag dat.
"Ben je niet bang dat je hem er nu echt niet meer af krijgt?"
"Nee Tom. Ik kan hem er af halen wanneer ik wil."
"En als opa Sam er achter komt dat je dit kan?"
"Waarom zou hij er achter komen?"
"Omdat ik het hem misschien per ongeluk vertel mams. Je weet wat hij kan, hij trekt zo de waarheid uit je."
"O maar daar is een eenvoudige remedie voor wat zelfs jij kan toepassen."
En Grace verteld wat Jerry bij hun eerste ontmoeting verteld had en hoe ze dat later succesvol in de praktijk had gebracht.
"Is het goed als ik dat van je ring aan Sammy vertel?"
"Alleen als je hem ook leert om Samuel te weerstaan in zijn waarheidstrekkerij."
"Goed Grace. Zal ik doen."