Bij de warme bakker in het inpandige winkelstraatje zoeken ze een aantal lekkere gebakjes uit.
Als ze later op de lift staan te wachten komt John Meisters naast Grace staan. Tom met de gebaksdoos was hem nog niet opgevallen. Grace kijkt hem aan en ziet een keurig vers geknipt hoofd.
"Hallo Grace."
"Hallo meneer Meisters, naar de kapper geweest?"
"Ja, kan het je goedkeuring wegdragen?"
"Ziet er netjes uit, keurig gedaan."
"Ja? De achterkant ook Grace?"
"Ja hoor. Niets op aan te merken."
Zijn gluiperige toon werkte haar op de zenuwen.
Als de liftdeuren open gaan laat hij Grace en de jonge man met de doos voor gaan. Als hij echter achter hen aan de lift in stapt kijkt hij rechtstreeks in de ogen van Tom. Hij herkent hem nu direct als een van de twee demonen bij Dale. Zijn hart slaat een paar slagen over maar hij weet zich te beheersen.
"En wie is dit als ik vragen mag Grace?"
"Dat is Tom Smith, een nieuwe stagiaire. Ik mag hem deze week laten zien wat we doen op de postkamer."
John was blij dat Tom een doos gebak in handen had. Hoefde hij geen handen te schudden. Tom echter verplaatst de doos naar zijn linker hand en steekt beleeft zijn hand uit.
John kijkt er naar alsof hij water ziet branden. Na enige aarzeling geeft hij Tom een hand.
"Aangenaam kennis met u te maken meneer Meisters." Tom heeft een vuil lachje om zijn lippen. Voordat hij zijn hand had uitgestoken had hij er voor gezorgd dat deze zo koud aan zou voelen als de dood. John rilt zichtbaar door de aanraking. Als Tom John weer los laat heeft John het gevoel dat hij zijn hand grondig moet wassen.
Grace kijkt naar de twee met opgetrokken wenkbrauwen.
Tom's linker hand was net zo koud en hij verplaatst de doos naar de rechterhand en legt even zijn koude vingers in Grace haar nek.
"Hé Tommy, niet grappig!" Grace slaat zijn ijskoude vingers weg. Tom moet lachen.
John kijkt Tom aandachtig aan. Hij zag iets bekends.
"Tom Smithis je naam?"
"Ja."
"Toevallig familie van Jerry Smith."
"Ja, dat is me grote broer."
De koude rillingen rollen over zijn rug. Was Jerry ook demonisch?
"En jij loopt hier stage?"
"Ik denk dat we allemaal weten waarom ik hier ben John." De blik die Tom John gaf sprak boekdelen.
"Ik ben hier om Jerry's eigendom te beschermen." De uitstraling die Tom nu had deed zelfs Grace de koude rillingen over haar rug lopen. De overige passagiers in de lift die zogenaamd niet mee hadden staan luisteren stonden ongemakkelijk te draaien. Als even later de liftdeuren open gaan loopt iedereen behalve Grace, Tom en John eruit.
Als de lift uiteindelijk op de begane grond aan komt stappen Grace en Tom eruit. Grace wijst naar de verdieping.
"Het lijkt erop dat u uw verdieping gemist heeft meneer Meisters." En de liftdeuren schoven dicht.
Grace geeft nu Tom een tik op zijn arm.
"Wat bezield je om hem te vertellen dat je Jerry's broer bent!"
"Dat is jou schuld."
"Hoezo mijn schuld."
"We moesten Jerry zo gevaarlijk mogelijk maken in zijn ogen toch? En in hoeverre bevinden zich hier bewakingscamera's"
Grace kijkt onopvallend omhoog.
"Zo te zien genoeg."
Tom pakt Grace met zijn nog steeds koude hand haar nek en onder enige dwang geleid haar de gang uit. Als ze om de hoek zijn begint hij weer te praten.
"Zo lijkt het in ieder geval dat ik je onder bedwang heb mocht hij de bewaking tapes nakijken. Het is maar goed dat in 2005 de bewakingscamera's met richtmicrofoon nog niet in zwang zijn."
"Dat brengt me terug op ons oude onderwerp Tom. Ik moet meer over de toekomst weten."
"Waarom Grace. Je kan toch niets meer aan onze toekomst veranderen."
"Ja dat is wel zo Tom. Maar als ik niet weet wat er is gebeurt loop je kans dat de toekomst zich herhaald. Wil je dat graag? Moeten je vader en ik weer verdwijnen uit hun leven. En dan op die manier? Wil je dat ze opgevoed worden door Samuel?"
"Opa Sam is een goede vader."
"Jou opa Sam, Tommy heeft omdat hij zijn eigen tweeling niet in de hand kon houden jou oom Joshua vermoord. Omdat hij jullie niet in de hand kon houden zijn jullie verdomme volbloeddemonen geworden. Hoeveel kans geef je hem om deze twee te temmen? Ondanks misschien jullie hulp."
Ze ziet hem twijfelen. Grace besluit hier gebruik van te maken.
"Tom. Kijk nu naar mij. Hoe sterk ben ik nú al? Hoe sterk moet ik worden om deze kinderen onder controle te houden. Hoeveel kans hebben ze, als Jerry en ik er niet meer zijn?"
Met dit laatst smekende argument duwt ze hem over de rand.
"Ok. Goed maar dan wel samen met Sammy. En ik wil dat paps erbij is."
"Deal."
Die avond rond de klok van 8 uur hebben zich Jerry, Grace, Tommy en Sammy zich verzameld in het penthouse. Ze zitten in de woonkamer.
Grace kijkt het groepje rondt.
"En dan gaan we nu naar Samuel en Peter."
Ze stond op en keek verwachtingsvol naar haar publiek. Aarzelend staat iedereen op met grote vraag ogen. Tommy doet het eerste zijn mond open.
"Weet je het zeker Grace?"
"Heel zeker lieverd. Als we nu geheimen voor elkaar gaan krijgen is het einde zoek. Ik ga liever de confrontatie aan dan dat ik oneerlijk ben. En wie weet zie iets belangrijks over het hoofd."
Ze kijkt Jerry aan.
"Ik kan tenslotte niet alles weten. Nietwaar Jerr?"
Dankbaar pakt Jerry haar hand.
"Ja liefste. Dit is waarom ik zoveel van je hou."
Dankbaar geeft ze Jerry een innige kus.
"En ik wil graag dat paps er ook bij is."
Sammy springt op.
"Dat regel ik wel Grace. Zie ons zo bij opa Sam." En weg was hij.
Even later waren de anderen ook in Samuel huis. Ze hadden gezellig plaatsgenomen in dewoonkamer. Even later komt Samuel met op de voet gevolgd Tommy de kat en in zijn armen Jerry de kat.
"Een bijeenkomst waar ik niet voor uitgenodigd ben?"
Grace staat op.
"Zouden we het dan ik jou huis houden vader?"
Bij het woord vader gaan zijn wenkbrauwen een millimeter omhoog.
"Vertel Grace, wat is je bedoeling?"
"Ik denk dat het noodzakelijk is dat we weten wat er in de toekomst gebeurt is. Om te voorkomen dat het weer gebeurt."
"Je weet dat ik dat verboden heb Grace. Daag je me uit?"
"Overtuig me waarom het zo belangrijk is dat we het niet moeten weten."
"Ik jou overtuigen? Is het niet voldoende dat ik het je beveel?"
"Nee vader." Ze was de rust zelf.
"Je daagt me dus toch uit. Denk je nu je die ring om heb dit te kunnen doen Grace?"
"De ring maakt geen moer uit. Ring of geen ring, ik zou hier staan en je nog steeds om uitleg vragen."
"Jammer dat je dat nooit zult kunnen bewijzen Grace."
Grace slaakt een zucht. Ze trekt de ring van haar vinger en kletst hem op de salontafel.
"Kunnen we nu praten vader? En alsjeblieft geen spelletjes meer."
De donkere ogen van Samuel kijken ongelovig naar de ring die nu voor hem op de tafel ligt. Dit was onmogelijk volgens de Grimoir. Ook Sammy en Peter zijn geschokt. Zij waren immers nog niet op de hoogte van het feit dat Grace dit kon. Peter kijkt met een nieuw ontzag naar de blonde vrouw in hun groep.
Samuel kijkt naar haar buik.
"En de tweeling Grace. Hoe hou je die in bedwang zonder de ring?"
"Op dezelfde manier als mét de ring. Ik heb van de ring geleerd hoe het moet. Ik wil niet verder zonder jou of Peter of wie dan ook hier in de kamer. Ik heb jullie nodig om me scherp te houden. Te relativeren. Alternatieven aan te dragen. Maar niet omdat er iemand zonder uitleg een order geeft vader."
Samuel kijkt naar de ring op tafel.
"Het lijkt erop dat ik geen keuze heb Grace. Jij bent de baas."
Grace gooit haar armen in de lucht.
"Kan iemand hier die man uitleggen wat ik bedoel. Mij lukt het niet."
Boos pakt ze de ring op en doet hem wee aan haar vinger. Samuel is nu helemaal in de war. Waarom stelde ze zich weer kwetsbaar op door de ring om te doen?
Grace ziet zijn blik.
"Ik doe hem om omdat ik er baat bij heb vader. Onder het motto elke vorm van hulp is welkom. Ik ben niet bang voor jou of Jerry.
Voor mezelf? Ja. Echt wel. Misschien is het verstandig dat jullie juist de ring af doen."
"Wij kunnen de ring niet af doen Grace."
Grace steekt haar hand uit naar Samuel. Ze gebuikt de stem die ze vaker van Jerry heeft gehoord.
"Vertrouw me."
Samuel steekt zijn linker hand uit en Grace trekt voorzichtig de ring van zijn vinger.
"Alsjeblieft vader" En met die woorden plaatst ze de ring in zijn handpalm.
Samuel kijkt ongelovig naar de ring in zijn hand.
Grace steekt nu haar hand uit naar Jerry. Jerry kijkt in de lieve ogen van Grace en steekt vrijwillig zijn linker hand uit. Ook die ring trekt ze voorzichtig en met een glimlach van zijn vinger.
"Goed iedereen." Grace kijkt de hele groep mensen rondt die aanwezig is.
"Ik heb jullie allemaal hard nodig. De krachten die in me groeien zijn bijna onbeheersbaar. Als de nood aan de man komt ben ik bereid om te doen wat nodig is om een ramp te voorkomen."
Grace zakt op de grond tussen de bank en de salontafel.
"Jerry zei dat ik niet op mijn eigen inzichten kan vertrouwen dus heb ik jullie nodig. Ik heb een democratisch systeem nodig dat mij terugfluit. Als ik iets wil wat in jullie ogen niet deugd. Heb ik een handvat waar ik mij aan optrekken kan."
Samuel richt zich op Grace.
"Waar heb je het over als je het hebt over 'te doen wat nodig is om een ramp te voorkomen'."
Jerry antwoord Samuel.
"Grace had het idee om als zij daar de noodzaak van inziet haar eigen existentie weg te wissen. Ik heb haar kunnen overtuigen dat het niet verstandig is om uit te gaan van maar één perspectief. Dat ze in een bepaalde situatie de verkeerde ideeën kan hebben of zelfs beïnvloed zou kunnen worden om iets te doen wat onomkeerbaar is."
Samuel kijkt bezorgd naar Grace.
"Zelfmoord Grace?"
"Als ik voldoende bewijs heb in de mensen om mij heen dat het niet meer goed komt met me maak ik er een einde aan. Ik hou te veel van jullie om een gevaar te zijn."
"Dat kan ik niet geloven Grace. Je hebt zoveel macht dat je niemand meer nodig hebt hier in deze ruimte."
"Daar vergis je, je dus in vader. Jij bent mijn belangrijkste anker. Mijn rots in de branding. Als ik jou niet meer heb ben ik verloren, en is het over."
"Grace, je draait ons een rad voor ogen. Je hebt niemand nodig."
Grace kijkt wanhopig naar Jerry.
"Ik heb het geprobeerd Jerr. Zo kan het niet verder."
Jerry kijkt nog even naar het onverzettelijke gezicht van zijn vader.
"Ik kan niet zonder je Grace."
"Ik neem je niet mee Jerry. Dat is nergens voor nodig."
Peter springt op.
"Meester Samuel, grijp in.We hebben Grace nodig om door dit geheel te komen. Ze kan en mag zichzelf niet vernietigen."
Jerry richt zich nu ook richting zij vader .
"Alsjeblieft pap, Grace heeft je nodig."
De tweeling komt nu ook in actie en roepen richting opa Sam.
"Help Grace opa Sam, alsjeblieft…"
Samuel had niet zoveel smeekbedes verwacht uit de groep. Hij kijkt de mensen rondt die allemaal een smeekbede aan hem gericht hadden, en komt tot de conclusie dat hij beter Grace haar zin moest geven.
"Ok Grace. We doen het op jou manier."
Grace zat nog steeds op de grond en had haar armen om haar knieën geslagen en daar lag haar hoofd op. Ze had haar ogen dicht en het zweet stond op haar gezicht. Niemand had het nog in de gaten, maar ze was zwaar in gevecht met de tweeling in haar. Het moment dat ze besloten had een einde aan hun bestaan te maken waren ze in opstand gekomen. Om hun leven te redden probeerden ze zo snel mogelijk levensvatbaar te worden en Grace te doden. Maar bij elke versnelde celdeling greep ze in en draaide deze terug.
Samuel zag haar het eerst en knielde bij haar neer. Hij legde zijn koele hand op haar natte voorhoofd. Ze reageerde niet. Hij probeert telepathisch contact te leggen maar ze is niet bereikbaar. Hij neemt een groot risico en legt zijn hand op haar onderrug ter hoogte van de tweeling. Hij voelt aan de wanhopige pogingen van de kleine jongens en waar ze mee bezig waren. Ze zijn zo hard in gevecht dat ze niet door hebben dat Samuel zo dicht bij is. Dit was een van de dingen waar hij zo bang voor was. Met een intense gedachte verschijnt er een flesje in zijn hand met een zwarte vloeistof. Jerry ziet nu ook dat Grace in problemen verkeerd. Hij kijkt zijn vader vragend aan.
"Wat is dat pap?"
"Dit is een drank die heb ik speciaal gemaakt voor het geval Grace in deze problemen zou komen. Het zorgt ervoor dat de tweeling in slaap valt."
Jerry keek wantrouwig naar de zwarte vloeistof. Had zijn vader weer iets nieuws bedacht en loog hij?
Grace kijkt op en pakt het flesje uit Samuel's hand. Ze giet het in een keer naar binnen. Na een minuut begint Grace te ontspannen. Vervolgens kruipt ze als een klein meisje in de armen van Samuel en begint te huilen. Terwijl Samuel haar rustig laat huilen begint het bij hem te dagen.
"Grace?" Hij brengt zijn mond dicht bij haar oor zodat de anderen hem niet konden horen.
"De tweeling was het er zeker niet mee eens dat je, je aan het voorbereiden was om er een eind aan te maken."
Dit zorgde ervoor dat ze nog harder ging huilen. Samuel besefte dat ze niet had gebluft. Het had een haartje gescheeld of ze had zichzelf en de kleintjes omgebracht. Met die gedachte drukt hij haar nog wat steviger tegen zich aan. Hij had haar bijna vermoord.
"Het spijt me Grace." fluistert hij in haar oor. "Kun je me nog een keer vergeven?"
Als antwoord klemde ze zich nog wat steviger aan hem vast.
Na nog een paar minuten kijkt ze met betraand gezicht op naar Samuel.
"Hoe lang?"
Hij keek haar even niet begrijpend aan.
"Hoe lang voordat ze weer wakker worden?"
"O, bedoel je dat. Ik hoop 24 uur. Waarschijnlijk korter."
"En dan? Weer die drank nemen?"
"Dat kan niet Grace. Dit kon maar één keer. Als je het nog een keer neemt zou je ze kunnen vergiftigen."
"Dan heb ik een groot probleem."
"Dat kan je wel zeggen ja."
Ze kruipt weer in zijn armen en hij hoort haar gesmoord zeggen.
"Ik ga het niet redden. Er moet al een wonder gebeuren de komende 24 uur."
Peter gaat naast haar staan en tikt haar voorzichtig op haar schouder. Grace kijkt op en ontmoet zijn vriendelijke ogen.
"U hoeft niet te wanhopen jonge Meesteres. Er zijn nog maar een paar uur nodig."
"Wat bedoel je Peter?"
"Voordat u perfect bent Meesteres."
"Ik begrijp niet wat je bedoeld."
"Als u straks perfect bent wél. En als ik u een advies mag geven?"
"Graag."
"Doe de ring af Meesteres. Die gaat straks niet meer samen."
"Je praat in raadsels Peter."
Samuel staat op en helpt Grace op de been.
"Je mag je gelukkig schetsen Grace. Peter heeft mij nog nooit een voorspelling gedaan."
"Denk je dat ik de ring af moet doen vader?"
"Peter heeft ook nog nooit een advies gegeven. Misschien is het verstandig om naar hem te luisteren."
Grace kijkt nog een keer indringend naar Peter en voelt dat het goed is wat hij zei. Met een scheef lachje haalt ze de ring van haar vinger.
"Daar gaat me huwelijksgeschenk."
En ze legt haar ring bij die van Samuel en Jerry.
Een blauwe gloed verschijnt in de kamer.
Iedereen kijkt om zich heen.
Peter krijgt een serene blik.
"Hare Grootheid is vroeg."
Het volgende moment verschijnt er een engelachtige vrouw met een blauwe gloed om haar heen. Ze heeft zwart haar en zwarte ogen.
Dale staat op en benaderd haar.
"Ik heb je zo gemist mijn liefste."
"Ik jou ook puur van hart."
Grace komt dichter bij.
"Mam?"
"Ja lieverd, het spijt me zo dat ik je al zo vroeg moest verlaten."
"Maar wat doe je hier, ik heb je gezocht, maar kon je niet vinden."
"Dat geeft niet schat ik ben er nu en ik zal al je zorgen laten verdwijnen."
Samuel komt dichterbij. Hij kijkt intens naar de vrouw die plotseling in zijn huis is verschenen zonder dat daar consequenties of volgden.
"Hoe kan het dat je hier binnen komt zonder uitnodiging."
"Familie is altijd welkom Samuel."
Dale pakt de hand van Grace haar moeder.
"Samuel, dit is Maia mij echtgenote en moeder van Grace."
Samuel doet een stap naar achteren.
"Maia, dochter van Atlas?"
"Samuel, je hebt je huiswerk gemaakt."
"En je bent de moeder van Grace?"
"Ja. Met alle intentie haar in jou familie te introduceren."
"Dat is je gelukt."
"Ik had er al op gehoopt. Ze is geweldig Samuel. Ze draagt je voortgang. En ze zal slagen in het onmogelijke."
"Wat maakt je zo zeker Maia?"
"Ze is mijn. En ze zal voortbestaan. Maar eerst moet ze leren wat ze is."
Met die woorden komt ze op Grace af en geeft haar en kus op haar voorhoofd.
Het moment dat haar moeders lippen haar voorhoofd raken ontstaat er een kettingreactie in Grace haar hersenen. Alles wordt duidelijk. Helderheid over het bestaan. Alles komt in focus. Ze heeft een intens gevoel van vrede. Grace wist het. Ze was half nimf. Eén met de elementen en de natuur.
Maia komt nu op Samuel af. En Samuel was graag achteruit geweken maar deed het niet. Zijn trots verbood hem dat.
"Samuel, je hebt mijn meisje goed geleerd om met haar krachten om te gaan, laat haar in haar laatste uur alsjeblief niet in de steek. Ik beloof je dat je dat zult bereiken wat je zoekt, maar wees haar trouw."
Nu liep ze naar de tweeling en opende haar armen.
"Krijgt jullie grootmoeder een knuffel jongens?"
Blij verrast omarmen ze hun grootmoeder. Maar op het moment dat ze hen aanraakt vertrekken hun gezichten van pijn. Maia houdt hun stevig vast met haar handen op hun rug ter hoogte van hun hart. De tweeling had het gevoel dat ze elk moment zouden sterven. De pijn was ondragelijk. Maar ze hadden niet de kracht om zich los te maken. Na ongeveer 10 seconden, voor de jongens leek het een eeuwigheid, liet ze hen los. Buiten adem van de pijn zakken ze door hun knieën.
Als ze opkijken naar Maia houdt ze haar uitgestrekte handen met de palm omhoog voor hun neus.
Op elke hand lag een gladde zwarte steen.
"Het spijt me dat ik jullie zoveel pijn moest doen. Deze zijn voor jullie. Kunnen jullie Belail teruggeven wat je gestolen hebt."
Tommy pakt voorzichtig de steen uit haar hand.
"We zijn nu niet meer demonisch?"
Sammy pakt nu ook zijn steen.
"Shit, ik vond het leuk om demonisch te zijn."
Maia moet lachen om die opmerking.
"Het alternatief is veel beter. Dit heeft jullie tot nu alleen maar jullie krachten gedempt."
Maia keerde zich weer naar Dale.
"Liefste, ik wacht op je. Eens zullen wij weer samen zijn."
En met die woorden was Maia verdwenen.
Samuel keek naar Dale.
"Jij hebt de meest beroemde nimf aller tijden als vrouw genomen?"
"Nee, de liefste, de zachtste en de sensueelste vrouw aller tijden."
"Laat me raden. Ze was je eerste."
"Ja Sam."
"Ik had het kunnen weten. Zo dochter zo vader."
Grace legt haar hand op de schouder van Samuel.
"Of zo vader zo dochter."
Samuel kijkt naar Tommy en Sammy.
"Is daar de toekomst nu definitief mee veranderd jongens?"
Ze kijken naar de stenen in hun handen.
"Alleen voor ons. Niet voor hun."
Tommy wijst naar Grace.
"Dan zullen we toch moeten weten wat er nog zou kunnen gebeuren. Ik sta er niet achter maar het alternatief is ook niet geweldig."
James schraapt zijn keel.
"We krijgen zo visite van Belail. Hij is uitgenodigd door Maia."
En inderdaad een paar seconden later staat Belail midden in de kamer.
"Ik heb net een uitnodiging gekregen van een zeer gevaarlijke vrouw. Ze verzekerde me dat dit geen val is."
Zijn ogen scannen de groep mensen en blijven op de tweeling hangen.
"Ken ik jullie niet?"
Grace stapt naar voren.
"Ik neem aan dat mijn moeder een goede reden had waarom je juist nu hier moest verschijnen?"
Belail kijkt haar intens in de ogen en doet een paar stappen dichterbij. In reactie komen Tommy en Sammy in beweging. Grace houd ze echter met een handbeweging tegen.
"Je moeder?"
Belail stak nu zijn hand uit om haar bij het gezicht te pakken. Weer kwam de tweeling in beweging, en weer hield Grace ze tegen.
Als zijn vingers haar gezicht aanraken veranderen haar ogen naar gitzwart.
"Dit zijn de ogen van een demon meisje, je kunt onmogelijk een dochter zijn van Hare Grootheid."
En met die woorden veranderden de ogen van Grace naar spierwit. Om haar lichaam verschijnt een blauwe gloed.
Geschrokken laat Belail haar los en doet een paar stappen achteruit.
Grace doet weer een stap dichterbij.
"Waarom ben je hier Belail?"
"Maia zei dat ik mijn eigendom terug kon krijgen. Wat ze er ook maar mee bedoeld."
Grace haar ogen werden nu weer blauw.
"Ik weet wat ze er mee bedoeld."
Grace draaide zich om en hield haar handen op voor de neuzen van de tweeling. Elk legde gehoorzaam elk een zwarte steen in haar handen.
Als ze zich weer omdraait kan Belail zijn ogen niet afhouden van de stenen in haar handen.
"Is dat wat ik denk dat het is?"
"Ja, ik geeft het je weer terug."
Belail hield zijn handen open.
"Je zult het moeten geven Grace. Ik kan het niet van je pakken."
James kwam dichterbij.
"Voorzichtig Meesteres. Zodra u een demon vrijwillig twee handen reikt ben u aan hem overgeleverd."
Grace en Belail reageerden niet op deze woorden. Grace omsloot de stenen met haar slanke vingers en reikte vervolgens naar de handen van Belail. Ze had de stenen in zijn handen kunnen laten vallen maar tegen het advies van James ingaand, legde ze haar handen in die van Belail met de stenen ertussen.
Belail houdt haar handen stevig beet.
"Waarom luister je niet naar goed advies Grace."
Ze voelde hoe de stenen vloeibaar worden en in zijn handen wegzakken. Belail had verwacht dat ze haar handen terug zou proberen te trekken maar ze deed het tegenovergestelde. Hun contact verstevigde zich. Ze deed zelfs nog een stapje dichterbij. Haar ogen werden weer wit en de blauwe gloed verscheen. Ze keek hem nog steeds strak aan.
"Ik weet dan we nog niet klaar zijn met elkaar Belail. Maar laat me een ding rechtzetten. Het stelen van je bloed was geen opzet. Maar ik bied er wel mijn verontschuldigingen voor aan, ik hoop dat je dat kan accepteren."
Belail keek gefascineerd naar haar uitstraling. Ze leek nu veel op haar moeder.
"Ok, Grace. Excuses aanvaard. Ik ben al lang tevreden dat ik al mijn bloed weer terug heb."
Ze had het gevoel dat als ze nu niet eerlijk was, ze in grote problemen zou komen in de toekomst.
"Dat was nog niet ál je bloed."
En met die woorden legt ze zijn rechter hand op haar buik. Het moment dat hij haar daar aanraakt voelt hij de tweeling."
"Hoe is dit mogelijk. Waar komt dat bloed vandaan wat je me net gegeven hebt?"
"Ook van mijn twee zoons." En ze gebaart naar de twee jonge mannen die achter haar staan.
Belail liet haar los.
"Je neemt een enorm risico door me dit alles te vertellen. Wat denk je er mee te kunnen winnen?"
"Je bereidheid om zaken met me te doen als de tijd gekomen is."
Belail kijkt met een veelzeggende blik naar Tommy en Sammy.
"Ja, en het heeft alles met tijd te maken heb ik het vermoeden."
En met die woorden was hij verdwenen.
Grace draait zich om.
"Hopelijk geen verassingen meer vanavond."
En haar ogen werden weer blauw.
Ze kijkt het groepje rondt.
James keek haar aan met een tevreden uitdrukking. Sammy was sacherijnig. Tommy gaf haar een half lachje. Dale leek gelukkig. Jerry had niet verliefder kunnen kijken naar Grace. Maar Samuel was woedend.
"Grace dat was levensgevaarlijk wat je net deed met Belail. Heb je enig idee hoe machtig hij is? Het moment dat je, je handen in die van hem legde had hij je kunnen vermoorden, of mee nemen naar zijn rijk. En ik verzeker je Grace. We hadden je niet terug kunnen halen."
"Ja vader, ik weet hoe machtig hij is. Dat heb ik net gevoeld. En het was zijn goed recht om me te vermoorden of te ontvoeren. Dankzij hem leef ik nog. Dankzij hem leven zij nog." En ze wijst naar de tweeling.
"Dankzij hem leef jij nog en paps en Jerry. En daar ben ik hem dankbaar voor. Ik wil hem niet als vijand. En als ik had gelogen was hij er zeker op een bepaald moment achter gekomen. En hoe denk je dat hij dan reageert vader. Hoe veilig zijn we dan nog?"
Tegen deze argumenten kon hij niets inbrengen. Hij was alleen zo vreselijk geschrokken toen ze haar handen in die van Belail had gelegd. Hij pakte haar handen.
"Doe dat alsjeblieft nooit weer."
"Het is geen ervaring die ik graag herhaal. Maar ik beloof niets."
Samuel realiseert zich nu iets.
"De tweeling is wakker?"
"Ja. Al een poosje."
"En?"
"Geen probleem.En ze zijn ook niet meer boos."
"Gelukkig."