Hoofdstuk 34 Training.
Hannah was overdonderd over wat er allemaal was gebeurt deze avond. Ze was stilletjes naast de man gaan zitten waar ze enorm veel om gaf, maar liet hem verder met rust. Hoe was het mogelijk dat een man als Samuel ook maar iets met haar te maken wou hebben. Ze kon hem niets bieden. Ze was alleen maar een gevaar voor hem. Een zwak punt. Als een van zijn vijanden haar te pakken zouden krijgen had ze geen schijn van kans. Ze moest hem duidelijk maken dat hij dan geen moeite moest doen om haar te redden. Dat was ze niet waard.
Ze kijkt even in zijn ogen en ziet daar een zachte blik. Had hij gevoelens van echte genegenheid voor haar? Dat maakte hem kwetsbaar. En ze wou niet dat hij kwetsbaar zou worden door haar.
Ze was inferieur aan deze mensen. Ze had hier niets te zoeken. Een gevoel van berusting overspoelde haar. Ze moest gewoon doorgaan met haar originele plan en zich laten omleggen. Einde oefening. Geen romplomp.
Samuel voelde haar gedachte gang en luisterde wat beter naar wat ze zat te bedenken. Hij wist dat dit een inbreuk was op haar privacy maar hij kon het niet laten. Wat hij hoorde maakte hem ernstig ongerust. Hij wou zijn geliefde Hannah niet kwijt. Of ze nu magisch was of niet. Kon het zijn dat hij meer gevoelens voor haar had dan hij wou toegeven. Hij stelde zich even voor, dat ze er niet meer zou zijn. De emoties die, die gedachte los maakten waren niet mis. De laatste keer dat hij dit gevoeld had was met de moeder van Jerry. Kon het zijn dat hij van haar hield?
Hij pakte haar hand en fluisterde.
"Je bent niet inferieur."
Er sprak zoveel emotie uit die ene uitspraak dat Hannah haar plan liet varen. Als Samuel besloten had dat ze het waard was zou ze het ook proberen. Ze zou hun een kans geven. Zachtjes knijpt ze zijn hand als antwoord.
Tommy en Sammy hadden hun bodyguard outfit weer aan en Hannah ergerde zich aan de onvoorzichtigheid waarmee de jongens met de wapens om gingen. Als ze tegenover een beroepscrimineel kwamen te staan waren ze kansloos. Zelfs magie zou niet snel genoeg zijn om een kogel te stoppen vermoede ze. Zou ze er iets van zeggen? Een ding moest ze even kwijt.
Ze wijst naar de borst van de twee jongens.
"Waarom dragen jullie geen kogelvrij vest?"
Ze kijken haar verbaast aan.
"Een bodyguard zou nooit zonder kogelvrij vest de deur uit gaan. En jullie zijn veel te slordig met jullie wapens. Dat is vragen om een kogel door je hoofd. Kan magie kogels tegen houden die je niet verwacht?"
De jongens kijken elkaar vragend aan.
"Een professional zou jullie direct spotten als amateurs."
Nu begonnen ze te sputteren.
Sammy kijkt haar opeens aan.
"Hoe weet jij dat we bodyguards moeten voorstellen."
"Jullie zijn cliché. Een bodyguard draagt ook geen zonnebril. En een wapen aan je kuit is onzin. Het tweede wapen hoort op een plaats waar je niet eerst kleding moet opschuiven. De holsters die jullie dragen zijn goed voor een zakenman als Dale. Maar niet voor jullie. Waar zijn jullie stokjes?"
Verward kijken ze haar aan.
Hannah kijkt even over hun postuur.
"Mouw?"
Nu begrepen ze haar. Met een snelle beweging hadden ze hun toverstokken in hun hand.
"Zou je die dingen in je sok steken?"
Sammy voelt zich nu duidelijk aangevallen.
"Nee natuurlijk niet Hannah. Dat zou stom zijn."
"Waarom dan wel een wapen?"
Bedremmeld kijkt Sammy naar beneden.
"Ik gebruik hem toch niet."
"Dan moet je hem niet bij je steken. Zo wordt dat ding een gevaar voor jezelf."
"Dat zal toch wel wat meevallen?"
Samuel laat Hannah's hand los.
"Misschien kan Hannah laten zien wat ze bedoeld?"
Sammy haalt onverschillig zijn schouders op.
"Best."
Hannah pakt haar lege kop en schotel van de tafel en steekt deze uit naar Sammy.
"Zou je deze even aan de andere kant van de tafel willen zetten?"
Voordat Sammy het kopje kan pakken glipt het door haar vingers.
"O, Sorry."
Ze bukken allebei om het kopje en de schotel op te pakken. Nog voordat Sammy weer helemaal overeind is voelt hij de koude loop van een wapen op zijn slaap.
"Pang, je bent dood."
Voorzichtig trekt hij zijn hoofd terug en ziet hoe er een wapen aan haar vinger bungeld.
"Waar haal je dat wapen zo snel vandaan?"
"Van jou been."
Verschrikt voelt hij aan zijn been en zijn wapen was inderdaad weg.
"Hoe is je dat gelukt, ik heb er niets van gemerkt?"
"Je liet je afleiden."
Hij pakt het wapen dat ze voor zijn neus laat bungelen voorzichtig af en steekt deze weer in zijn been holster. Als hij weer overeind komt kijkt hij weer in de loop van een wapen.
"Pang. Je bent weer dood."
Sammy trekt wit weg.
"Waar haal je dat wapen zo snel vandaan?"
"Uit je schouder holster. Ik zei al dat het niet geschikt was voor je."
Ze laat het wapen weer voor zijn neus bungelen. Als hij zijn hand uitsteekt om het aan te nemen kijkt hij weer in de loop.
"Accepteer nooit een wapen dat je op deze manier wordt aangeboden. Zo kan ik nog wel even doorgaan."
Vervolgens geeft ze hem op de vlakke hand het wapen op een manier dat hij het kan pakken maar niet direct kan schieten. Daarna geeft ze hem zijn toverstok.
Verbijsterd kijkt hij naar zijn toverstok. Die had ze hem dus ook in een onbewaakt moment ontfutseld.
Als ze weer naast Samuel zit kijkt hij waarderend naar haar profiel.
"Volgens mij hebben we er een instructeur bij als het gaat om conventionele wapens en vechttechnieken. Als Hannah dat tenminste wil doen?"
"Natuurlijk. Ben ik toch nog nuttig." Ze geeft Samuel een hartverwarmende dankbare glimlach.
Sammy kijkt nog steeds bedremmeld naar de toverstok in zijn handen. Adara en Tommy zitten te gniffelen over hun broer en Adena kijkt bedenkelijk naar Hannah. Ze kon gewoon niet geloven dat een dreuzel kon wat Hannah net had laten zien. Dale kijkt gelukkig de groep rond. De saamhorigheid was groot. Hij had het gevoel dat hij er een grote familie bij had gekregen. Grace ziet de genegenheid tussen haar Meester en Hannah. Ze kijkt naar Jerry en fluistert iets in zijn oor. Jerry begint te glimlachen en fluistert iets terug. Samuel ziet wat er om hem heen gaande is en voelt de zelfde familie tegenstrijdigheden en saamhorigheid die een familie zo bindt.
Als zijn blik die van Grace kruist moet hij glimlachen. Hij weet wat er in haar om gaat en knikt goedkeurend.
Grace staat op en drukt Sammy wat aan de kant als ze dicht bij Samuel en Hannah gaat zitten.
"Hannah?"
"Ja Grace."
"Drie april gaan Jerry en ik trouwen in Las Vegas om het officiële papiertje te krijgen. Samuel, Dale, Tommy en Sammy zijn onze getuigen. Zou jij ook willen komen als partner van Samuel?"
Hannah kijkt vragend naar Samuel en ziet dat hij haar graag mee zou willen nemen. Haar keuze is makkelijk.
"Het is me een eer om erbij te kunnen zijn Grace."
"We maken er wel een beetje een geintje van. Ik hoop dat je dat niet erg vindt."
"Een geintje?"
"Ja het is een kapelletje dat Gothic Weddings doet. Het gaat ons eigenlijk alleen maar om het papiertje maar voor de buitenwereld hebben we het nodig. We worden in de echt verbonden door de 'dood'. De acteur schuine streep voltrekker doet het echt leuk. Die mensen weten natuurlijk niet met wat voor mensen ze te maken hebben. Jerry en ik hebben al zitten denken over een griezelig grapje om met ze uit te halen als de voltrekking achter de rug is. Je zou wel helemaal in het zwart moeten komen."
"Komt je vader ook in het zwart?"
Grace grijnst.
"Ja, ook in het zwart. Niet helemaal zijn stijl maar hij had nog een outfit van een vroegere gelegenheid."
"En je dochters dan?"
Grace kijkt even naar Adena en Adara.
"Ik heb ze nog niet gevraagd, ze weten niet eens dat Jerry en ik nog 'officieel' willen trouwen."
"Zou je ze dan niet de gelegenheid geven om er ook bij te zijn?"
"Goed idee Hannah. Maar eerst wil ik jou antwoord horen."
"Als Sam het goed vindt kom ik."
"O, geloof me Hannah, Samuel vindt het goed."
Hannah kijkt opzij en ziet de in de ogen van Samuel dat hij haar graag mee wil nemen.
"Goed Grace, dankjewel voor de uitnodiging. Ik kom graag."
Grace draait zich nu naar haar dochters.
"Adara, Adena?"
De tweeling kijkt haar aan.
"Drie april trouwen Jerry en ik in Las Vegas. Zouden jullie ook willen komen?"
Adara haalt haar neus op.
"Een dreuzel huwelijk? Waar is dat voor nodig?"
Adena geeft haar zuster een venijnige prik met haar elleboog.
"Adara, gedraag je eens even, dit is je moeder die je uitnodigt voor haar verbintenis."
"Wat een onzin. Opa Sam kan toch zeker zó wel voor dat papiertje zorgen?"
Grace gaat bij de meiden zitten en legt uit dat dit nodig is om John Meisters een rad voor ogen te draaien, en dat Grace zogenaamd een dreuzel is die onder imperus Jerry trouwt voor haar geld.
Hannah hoorde die naam, verbond daar het bedrijf Hiyrotech aan, legde de link naar Dale omdat de stille vennoot van dat bedrijf Dale Jaeger was en herinnerde zich dat hij een dochter had genaamd Grace.
Ze had een fotografisch geheugen. Dat was een voorwaarde voor haar beroep. Geen papieren bewijzen.
Ze legde vervolgens de link van Dale naar een document dat ze ooit gelezen had over mogelijke techniek die de tijd zou kunnen beïnvloeden. Ze keek naar de twee tweelingen en haar conclusie was snel getrokken. Tijdreizen was dus mogelijk. En de NSA wilde deze techniek hebben. Dat ze dit onder ogen had gekregen had te maken met een prognose dat Dale waarschijnlijk pas in 2010 een werkend prototype zou kunnen hebben. Blijkbaar was deze prognose niet juist. Na het stelen van de techniek zou Dale een 'mark' worden. Om te voorkomen dat hij vóór die tijd per ongeluk zou worden omgelegd hadden alle mensen die te maken konden krijgen met Dale de waarschuwing gekregen om hem en zijn dochter als het even kan niet te doden. Volgens de informatie die zij had gezien blijkt dat Grace ook té veel kennis zou bezitten. Dit maakte haar ook een toekomstige 'mark'.
Maar het ging hier duidelijk niet om de NSA. Deze mensen deden dit voor een andere reden. Zat John Meisters achter de techniek aan? En zo ja voor wie? Waarom waren de twee tweelingen uit de toekomst nog hier? Volgens de theorieën die ze gelezen had was dit gevaarlijk. Ze wist nu wie Grace was en hoe oud ze was. Haar moeder was spoorloos verdwenen toen ze één jaar was. Terwijl Grace met haar dochters aan de praat is kijkt ze naar haar lichaamstaal.
Op een bepaald moment legt Grace onbewust haar hand beschermend op haar buik. Was ze zwanger? Had ze het net niet over haar moeder gehad? Uit Grace haar uitspraak was deze vrouw dus blijkbaar ook magisch. En wie was Belail. Ze kende die naam. Als ze in haar geheugen graaft vindt ze de naam terug in de bijbel en diverse mythische geschriften. Volgens de verhalen was dit een demon. In een van de teksten wordt zelfs gesproken over demon der demonen. Bestond dit figuur dan echt? James had gezegd 'ons soort' en had een demonstratie gegeven onder het motto om te voorkomen dat een demon iets dergelijks met Grace en de jongens kon doen. James was dus een demon. Nu wist ze wat er mis was met deze man. Het was helemaal geen man. In ieder geval geen mens. Ze kijkt nu even naar Samuel. Helemaal in het zwart. De meeste mensen hier waren in het zwart alleen Dale niet. Ze kijkt rondt of ze misschien ergens een pentagram kan vinden of zwarte kaarsen. Ze zocht naar ook maar een kleinigheidje dat het cliché van zwarte magie kon bevestigen. Was dit de reden waarom ze zich zo aangetrokken voelde door Samuel? Omdat ze zelf zo slecht was? En als hij zat van haar was, wat zou hij dan met haar doen? Ze pakt weer voorzichtig zijn hand en hoopte, dat hij voorlopig niet zat van haar zou worden.
Samuel kijkt Hannah aan.
"Wat is er Hannah?"
"Heb je dat niet in mijn gedachten gelezen?"
"In principe doe ik dat niet. Alleen als ze zo intens zijn als eerder vanavond bij jou. Ik maakte me zorgen, dus kon ik het niet laten om je even te pijlen."
"O, ik had me er al bij neergelegd geen privacy bij je te hebben."
"Ik heb nog geen antwoord op mijn vraag gekregen."
"Diverse dingen." Op dat moment was net iedereen uitgepraat en keek naar Hannah.
Ze kijkt de kring rondt.
"Ik kan niet op het huwelijk komen van Grace en Jerry."
"Waarom niet."
"Ik zal het in telegramstijl zeggen. John Meisters is directeur van Hiyrotech waar een zeker Dale Jaeger eigenaar van is. Zijn dochter heet Grace en naar verwachting heeft Dale in 2010 zijn eerste werkende tijdmachine klaar. De NSA wil deze techniek hebben en vervolgens de uitvinders Dale en Grace omleggen. Als ik mijn gezicht laat zien in het gezelschap van deze mensen ben ik dood. En misschien dat er dan ook nog iemand anders in de vuurlinie terecht komt. Dus ik kan er niet bij zijn."
Dale zit haar met open mond aan te kijken.
"Hoe weet je dit allemaal?"
"Ik hoorde Grace de naam John Meisters noemen en vanaf dat punt heb ik de feiten aan elkaar gerijgd die ik in mijn hoofd heb zitten. Ik heb een fotografisch geheugen."
"Maar hoe kom je aan die informatie?"
"Ik werk voor de NSA."
Niemand weet wat hij moet zeggen en er valt weer een stilte. Samuel onderbreekt die stilte.
"Hannah is gestopt om te werken voor de NSA maar blijkbaar kan je geen ontslag nemen zoals een gewone werknemer. Dus is nu haar leven in gevaar."
Samuel knijpt nog even in de hand van de vrouw naast hem.
"Ik denk dat Hannah wel veilig op het huwelijk van mijn kinderen kan komen. Het vereist wat werk, maar haar uiterlijk kan zo worden aangepast dat niemand haar meer herkend. Ik moet tenslotte ook nog het nodige veranderen aan mezelf zodat John Meisters me niet herkend. Voor het geval hij zijn neus zal laten zien."
Hannah kijkt verwonderd naar Samuel.
"John Meisters kent jou?"
"Nee, maar wel mijn tweelingbroer. En die mag er onder geen beding achter komen dat ik besta."
"Zit die in Engeland?"
"Hoe kom je daar nu opeens bij?"
"John Meisters is van origine Engels. Weliswaar met een vals geboorte certificaat, maar ik denk dat je dat nodig hebt als magiër om mee te kunnen spelen met dreuzels?"
"Ik ben bang dat we weinig voor je geheim kunnen houden Hannah."
"Zit je broer achter de tijdmachine van Dale aan?"
"Ik ben bang van wel."
"En nemen die vier jonge mensen daar niet een enorm risico dat ze hun eigen toekomst veranderen?"
"Je hebt een enorm snel, stel hersens Hannah. En blijkbaar zit er ook nog heel veel informatie in."
"Dale's theorieën en die van meerdere wetenschappers waarschuwen voor een tijdparadox."
En met die uitspraak kwam weer de discussie op gang zoals Dale die een paar dagen geleden met Sammy en Tommy voerde.
Aan het einde van de avond had Samuel het gevoel dat Hannah door de mensen om hem heen geaccepteerd was. Zelfs Adara en Adena gedroegen zich redelijk.
Als iedereen uiteindelijk vertrokken is kruipt Hannah bij Samuel op de bankt en legt haar hoofd op zijn schouder. Voor het eerst in haar leven durfde ze haar ogen dicht te doen terwijl ze zo dicht bij een ander mens was. Ze voelde zich veilig. Samuel ziet dit.
"In al die maanden dat ik je nu ken heb ik je nog nooit je ogen dicht zien doen. Zelfs s'nachts niet. Slaap je wel eens?"
Ze had haar ogen inmiddels weer open gedaan en keek hem aan.
"Ik heb maar een paar uur slaap per dag nodig. Als we langer sliepen werden we wakker geslagen." Samuel ziet weer die uitdrukkingsloze blik in haar ogen. Ze had goed geleerd haar emoties weg te drukken.
"Hoe lang kan je wakker blijven als het moet?"
"Een dag of drie, misschien vier."
"Je hebt hier zeker nog nooit geslapen hè Hannah?"
"Nee, maar ik hou er van om naar jou te kijken als je slaapt."
"Ik ken dat gevoel, ik heb zelf ook niet veel slaap nodig."
Hannah leunde weer tegen zijn borstkas en sloot vermoeid haar ogen. Ze was al een hele poos wakker en had niet verwacht hier nog een nacht te zijn. Als ze niet snel leerde om in zijn aanwezigheid te slapen zou ze er aan onderdoor gaan. Samuel voelde haar vermoeidheid en de strijd die ze leverde om niet in slaap te vallen. Hij legde zijn hand op haar hoofd en ze viel in slaap. Hij had haar gedwongen om in slaap te vallen. Voorzichtig liet hij zijn invloed varen maar ze bleef slapen. Hij leunde zelf met zijn hoofd tegen de rugleuning en sloot zijn ogen. Slaap had hij niet, maar hij wou gewoon genieten van de rust.
Na een uur schrok Hannah wakker. Was ze in slaap gevallen? Dat kon niet, ze zou nooit zomaar in slaap vallen. Pas dan als ze dat zelf besloten had. En in dit geval had ze dat niet. Ze kijkt op naar het rustige gezicht van Samuel. Hij had zijn ogen dicht maar sliep niet. Hij begint te praten met zijn ogen nog dicht.
"Je zult moeten leren om te slapen in mijn aanwezigheid Hannah. Anders wordt je ziek."
"Jij hebt me gedwongen om in slaap te vallen?"
"Alleen in het begin. Na een minuut had je weer wakker kunnen worden maar dat deed je niet."
"Het is een griezelige gedachte dat elke magiër je zomaar in slaap kan brengen."
Er verschijnt een glimlach om zijn mond.
"Er zijn er maar weinig die deze magie beheersen. Grace kan het ook goed. Jerry daar in tegen heeft wat hulp nodig van zijn toverstok."
"Heb jij ook een toverstok?"
"Ja in de bibliotheek. Ik gebruik hem eigenlijk alleen nog voor instructie doeleinden."
"Ik kan het haast niet geloven dat dit allemaal kan. Ik voel me zo klein en nietig naast jullie."
"Ik was bang dat ik je kwijt zou raken als dit alles tot je door zou dringen. Dat was geen prettig gevoel."
Hij deed nu zijn ogen open en keek in de bruingroene van Hannah. Ze kwam dichterbij en gaf hem een zachte kus op zijn lippen.
"Ik blijf zolang bij je, als je toestaat Samuel."
"Ook als je er achter komt wie en wat ik werkelijk ben? Misschien verafschuw je me dan wel."
Ze kijkt in de zwarte onpeilbare diepten van zijn ogen. Na een minuut of zo begint ze de glimlachen.
"Misschien is het straks wel omgekeerd. En verafschuw je mij."
"Er moet héél wat gebeuren wil ik iemand verafschuwen."
Opeens kijkt ze hem bedenkelijk aan.
"Merk je wanneer je onder imperus bent?"
"Dat ligt eraan in hoeverre je gedwongen wordt om van je eigen natuur af te wijken. Als je iets zou moeten doen wat je echt niet wil, dan doe je het toch, terwijl je hersens constant 'nee' roepen. En als je tot iets gedwongen wordt wat je eigelijk best wel graag doet krijg je een gevoel van obsessie. In die zin zou je het eigelijk altijd merken."
"Kan jij mij net zo makkelijk onder imperus krijgen als dat je me in slaap liet vallen?"
"Dat denk ik wel."
"Dat dénk je wel. Weet je het niet zeker?"
"Imperus is iets waar je, je uit los kan rukken. Als je tenminste sterk genoeg bent. Of op zijn minst tegen kan verzetten."
"Maar daar moet je magisch voor zijn neem ik aan."
"Ik heb nog nooit een dreuzel meegemaakt die weerstand bood. Maar dat is ook logisch. Als je niet weet wat je overkomt kan je, je slecht tegen verzetten. Als je magisch bent krijg je het in je opleiding. Eerst dat het je overkomt en dan hoe het voelt. En soms kan je, je er tegen verzetten. Zeker als het om iets simpels gaat zoals 'gaan zitten' of 'gaan staan'."
"Zou je mij eens onder imperus willen brengen? Zodat ik kan voelen hoe dat is?"
"Weet je het zeker. Straks maak ik misbruik van je?"
"Ik wil graag weten hoe het voelt en of ik misschien er iets tegen zou kunnen doen."
Samuel kijkt haar intens aan en haar ogen worden glazig. Ze voelt hoe ze licht wordt in haar hoofd.
"Sta op." Ze probeert zich te verzetten maar haar lichaam gehoorzaamde niet.
En ze stond op.
"Draai je één keer om je rechter as." Zonder dat ze het tegen kan houden begint ze te draaien. Een flits van woede doet haar even stokken maar draait daarna gewoon weer verder tot ze weer in zijn ogen kan kijken
"Kus me." Ging hij nu daadwerkelijk misbruik maken van de situatie. Dit had ze niet verwacht.
Het duurde een paar seconden voordat ze in beweging komt. Ze leunt met een knie op de bank en haar handen leunen op de rugleuning. Haar lippen komen dichterbij en vlak voordat ze die van hem zou raken stopt ze.
Hij kijkt haar in de ogen en ziet hoe ze vecht. Veel kracht had hij niet ingezet, maar was verbaast dat dit haar lukte. Met een kleine opvoering van zijn kracht was ze gebroken. De kus die volgde was vol overgave.
Langzaam liet hij haar wil los. Het was zeer verleidelijk om door te gaan maar dat zou ze hem waarschijnlijk niet vergeven.
Als ze zijn lippen los laat kijkt ze verbaast. Ze dacht even dat ze gewonnen had net, maar blijkbaar had ze geen schijn van kans. Maar ze wist nu dat ze het kon voelen als het gebeurde. En hij had dit nog nooit eerder met haar gedaan. Dat wist ze zeker.
"Het klinkt niet alleen illegaal maar het voelt ook illegaal."
"Maar je voelt het wel, dat het niet je eigen handelen is."
"Ja. En ik kan me alles herinneren. Is dat normaal?"
"Ja. Imperus veranderd je geheugen niet."
"Dat is afschuwelijk. Wat als ik iets had gedaan wat ik écht niet had gewild. Hoe zou ik me dan na die tijd voelen."
"Schuldig of beschaamd denk ik."
"Zou je het nog een keer willen doen?"
"Hannah, het was net al moeilijk genoeg voor me om geen misbruik te maken van de situatie. Het uitvoeren van imperus heeft ook effect op mij. Er is niets zó verslavend."
"O, sorry. Ik had zo graag geleerd om me er tegen te verzetten."
"Dat is al bijna niet mogelijk voor iemand die magisch is. Laat staan voor iemand die dat niet is."
"Maar het lukte me net toch wel even."
"Ja dat verbaast me. Maar ik had ook bewust weinig magie ingezet."
"Dus als je op het eind de magie niet opgevoerd had was het me gelukt."
"Imperus is altijd een machtsstrijd."
"Dat is geen antwoord op mijn vraag. Ik wil het graag proberen Samuel. Volgens mij is het een kwestie van training."
Geboeid kijkt hij naar haar enthousiasme. Wist ze wel wat ze van hem vroeg?"
Haar toon wordt nu nog wat dringender.
"Ik kan me ook verzetten tegen sodium penetol."
Als hij niet reageert zegt ze.
"Dat is waarheidsserum."
"Dat weet ik."
"Alsjeblieft Samuel."
"We zouden ook kunnen beginnen met iets simpelers."
"Wat bedoel je?"
"Je had het net over waarheidsserum. Daar bestaat een magische variant van, wat verwant is aan imperus. Jerry heeft er vier jaar over gedaan om dat te weerstaan en hij is mijn zoon."
Hannah begon nu te twijfelen aan haar idee. Als zijn zoon er zolang over gedaan had, wat kon zij er dan nog tegen beginnen.
Hij ziet haar twijfelen en besluit haar een sprankje hoop te geven.
"Grace had het in een dag onder de knie. En ze was ook geen vier jaar oud toen ik er mee begon."
"Jerry was nog een kind?"
Hij geeft haar een brede grijns.
Hannah recht haar schouders.
"Ok, hoe werkt het."
"Ik stel een vraag en jij liegt."
"Goed, ik ben er klaar voor."
"Dat betwijfel ik, maar ik ben benieuwd of je het klaar speelt." Zijn vrolijke stemming sloeg om naar serieus.
"Is bruin je echte haarkleur?"
"Ja." Ze kon zichzelf wel schoppen. Waarom gaf ze zo snel antwoord?
"Hoe oud ben je?"
"Dertig." Weer dat snelle antwoord. Daar moest ze mee ophouden.
Samuel besluit om de spanning op te voeren. Als ze antwoord moest geven op iets waar ze liever niet over sprak kon ze zich een beter beeld vormen over hoe ze zich moest verdedigen.
"Hoeveel mensen heb je vermoord Hannah."
De vraag was een klap in haar gezicht. Dit had ze niet verwacht. Een vlaag van woede laat haar adem stokken.
"Ik heb nog nooit iemand vermoord."
Samuel's wenkbrauwen schieten omhoog. Hij had niet verwacht dat ze het zo snel onder de knie zou krijgen. Tijd om meer kracht te gebruiken.
"Ik geloof je niet Hannah. Vertel me hoeveel mensen je vermoord hebt. Lucht je hart bij me. Het is veilig"
Hannah kende deze manier van spreken. Het gevoel dat er mee gepaard ging ook. Er was weinig verschil met die keren dat ze onder de invloed van sodium penetol was verhoord.
"Ik zweer je Samuel. Ik heb nog nooit iemand vermoord."
Nu was Samuel echt verbaasd. Hij had zich serieus ingezet en ze had hem overtuigend voorgelogen.
"Hoe oud ben je echt Hannah?"
"Overmorgen wordt ik honderdeenendertig. Kom je op mijn verjaardag?"
Dit was bijna een bewuste wedervraag en eigelijk niet mogelijk. Hij was geïntrigeerd. Zou hij imperus nu in de strijd gooien?
"Ik geef je nog een kans Hannah, hoeveel mensen heb je vermoord lieverd."
Hannah voelt hoe ze licht in haar hoofd wordt. Gebruikte hij nu ook nog imperus? Dit was niet de afspraak, zo had ze geen schijn van kans, of toch?"
"Waarom vraag je dat Sam?" Er gaat een gevoel van enorme opluchting door haar heen. Het was haar gelukt en dat gevoel in haar hoofd was er nog, maar een stuk minder.
Nu was Samuel oprecht verbaasd. Ze had hem een rechtstreekse wedervraag voor de voeten gegooid en imperus afgeweerd. Maar zou het haar lukken om het af te weren als het iets was wat ze graag wou? Hij gebruikte nu beide technieken en voerde de magie aanzienlijk op.
"Ik vind je heel erg aantrekkelijk Hannah. Zou je me nu willen kussen?"
Hij ziet haar ogen glazig worden en ze komt in beweging. Alleen was het maar een paar centimeter.
"Nee, waarom zou ik zo'n ouwe lelijke man willen aanraken?"
Samuel ontspant en begint breed te grijnzen.
"Nee waarom zou zo'n mooie vrouw voor mij vallen."
Hannah voelt hoe hij haar wil los laat en ziet dat hij gestopt is met zijn speciale manier van ondervragen. Ze schud even met haar hoofd om helemaal van het vreemde gevoel af te komen.
Samuel pakt waarderend haar handen.
"Boven verwachting Hannah. Ik ben trots op je. Het is bijna niet te geloven."
Ze kijkt hem een beetje boos aan.
"Je hebt op een gegeven moment ook nog een keer imperus toegepast. Dat was gemeen."
"Ik bereikte niets meer met ondervragen. Dus ging ik een stapje verder. En zelfs toen ik mijn best deed bleef je sterk."
"Je hebt dit keer serieus imperus toegepast?"
"Ja, dit was ongeveer de kracht die een goede magiër maximaal kan toepassen."
"Dus je kan me niet meer dwingen iets te doen met imperus?"
Nu verscheen er een vals lachje op zijn gezicht.
"Dat heb ik niet gezegd Hannah. Ik had het over en goede magiër en niet over mijzelf."
Er verscheen een gekscherend lachje op haar gezicht.
"Dit klinkt als grootspraak Sam."
"Je moet iemand nooit onderschatten Hannah dat kan je, je leven kosten."
Het volgende moment voelde ze hoe hij imperus toepaste maar dit keer had ze geen schijn van kans. Alles wat ook maar weerstand kon bieden in haar verdween als sneeuw voor de zon. Hij zei dit keer niets, maar ze wist wat hij wou, en ze deed het onvoorwaardelijk. Ze kroop bij hem op schoot en het moment dat haar lippen die van hem aanraakten was ze verloren. Het gevoel dat ze verdronk en zich voorbereide op haar einde was groot. Als ze nu zou sterven kon het haar niets schelen, zolang het maar in zijn armen was.
Langzaam liet Samuel haar wil weer los. Hij was buiten adem net als zij. Maar zij had geen keuze gehad. Hij wist dat dit gemeen was, maar ze moest begrijpen dat hij niet een gewone magiër was, maar iemand waar rekening mee gehouden diende te worden. Met een hoog rode kleur van alle emoties kijkt ze hem nog wat wazig in de ogen.
"Je hebt gelijk Sam, dat was absoluut geen grootspraak. Het spijt me dat ik dat veronderstelde." Met een gemeen grijnsje geeft ze hem nog en lichte kus op zijn lippen.
"Het spijt me echter niet dat ik het gezegd heb. Zo wil ik wel vaker de les gelezen worden."
Haar kus verdiepte zich en nu had Samuel het gevoel dat hij onder imperus was. Kon het zijn dat Hannah toch magisch was? Haar handen hadden de knoopjes van zijn blouse razendsnel open gemaakt en haar vingers gleden over zijn gladde borst. Als ze tegen hem aan leunt voelt hij dat ze haar bovenkleding al helemaal uit had. Nu was hij verkocht, niets kon hem nog tegen houden.