Hoofdstuk 35 Onverwacht hulp.
Jerry en Grace zitten op de bank van het penthouse met een drankje. Grace leunt tegen de borst van Jerry en buigt haar nek naar achteren.
"Ik vind Hannah een geweldige vrouw. Volgens mij kan ze jou vader heel gelukkig maken."
"Ja ik heb hem al lang niet zo ontspannen en gelukkig gezien. Denk je echt dat een dreuzel mijn vader gelukkig kan maken?"
"Waarom niet?"
"Grace. Ze is een dreuzel."
"Ja, maar een hele gevaarlijke, en dat is precies iets wat Samuel nodig heeft. Hij is zelf ook geen heilig boontje."
"Ze is wel heel erg slim hè?"
"Ongewoon slim. Je kan je haast niet voorstellen dat een dreuzel zó gevaarlijk kan zijn en zoveel kennis bezit."
"Nee, maar ik heb het gevoel dat ze volledig toegewijd is aan vader."
"Dat gevoel had ik nou ook."
Zwijgend zitten ze bij elkaar. Grace begint weer met praten.
"Ze zou je stiefmoeder kunnen worden."
Jerry kijkt haar verbijsterd aan. Een dreuzel stiefmoeder. Ondenkbaar.
Dale zat in zijn woonkamer en overdacht alles wat die avond gebeurt was. De NSA had hem blijkbaar al een poosje in het vizier. Geen geruststellende gedachte. Zelfs nu zou hij in de gaten gehouden worden. Hij had alle plannen van zijn idee verspreidt over 25 bedrijven. Maar zelfs als iemand deze allemaal in handen zou krijgen, konden ze er nog niets mee. De complete plannen had hij allemaal beschikbaar in een speciale geheime kluis waar niemand iets van wist behalve Grace. Maar op de ene of anderen manier waren deze plannen toch bij elkaar gekomen en hadden een tijdmachine wedloop gecreëerd. Wat als hij ze gewoon vernietigde. Grace en de meiden waren veilig. Een machine op korte termijn was niet meer nodig. De gedachte om zijn uitvinding niet werkend te zien stemde hem somber. Een blauwe gloed verscheen en op de salontafel lagen twee ringen van pure diamant. Niet in goud gezet of een ander materiaal maar twee ringen van puren diamant. Ze zagen eruit alsof ze van water gemaakt waren. Dale kijkt verbaasd naar de ringen en voelt een hand op zijn schouder. Als hij opkijkt ziet hij de lieven ogen van Maia.
"Het spijt me dat ik jou en Grace zo plotseling moest verlaten. Maar ik kon niet langer in deze wereld blijven. Ik heb het geprobeerd maar het heeft bijna mijn existentie gekost. En ik wist dat ik niet mocht stoppen met bestaan. Grace had me nog nodig." Maia was inmiddels naast Dale gaan zitten.
"Het is je vergeven lieveling." Hij kuste haar hand maar ze nam geen genoegen met deze simpele platonische aanraking. Hij voelde haar lippen op de zijne en het gevoel van absolute vrede overspoelde hem. Als hij nu zou ophouden te bestaan had het hem niets kunnen schelen.
"Grace heeft je nog nodig Dale. Maar als alles gaat zoals het hoort kom ik je halen."
Dale kijkt in haar prachtige blauwe ogen. Zijn verlangen om nu al samen met haar te verdwijnen was enorm. Hij had haar zo gemist. De ringen voor hem op de tafel glimmen alsof ze elk moment konden wegstromen. Dale pakt voorzichtig de kleinere ring op. Het leek alsof het leefde.
"Zijn deze voor Grace en Jerry?"
"Ja."
"Zijn ze veilig?"
"Denk je dat ik iets zou doen wat mijn dochter kwaad zou doen?"
"Nee."
"Deze ringen zullen Grace en Jerry binden met de krachten die Grace bezit. Die ze van mij gekregen heeft. Als er sprake is van ware liefde zullen de ringen hun verbintenis afmaken."
Dale kijkt treurig in de ogen van Maia.
"Waarom heb je mij gekozen Maia?"
"Je bent mijn ware liefde Dale."
Een traan viel van haar wang op zijn hand.
"Hoe is dat mogelijk? Ik ben maar een mens. En jij komt uit een andere wereld."
"Zolang je het wil is alles mogelijk. Maar eerst moeten we onze Grace helpen. Zodra ze gaat bevallen zal ik er voor haar zijn." En met die woorden vervaagde ze.
Dale kijkt naar de ringen. Hadden de kinderen toch nog trouwringen. En hele bijzondere als hij Maia mocht geloven.
John Meisters liep handenwringend door zijn appartement. Welke Meester had de beschikking over demonen die hem dienden? Dit moest wel een zeer machtige Meester zijn. John vroeg zich af in hoeverre deze Meester machtiger zou kunnen zijn dan Voldemort. Was dit misschien een kans om over te lopen? De rillingen liepen over zijn rug als hij er aan dacht om regelmatig omgang te moeten hebben met demonen. Nee, dat kon wachten. Vandaag zou hij weer een deel van de plannen in handen krijgen dankzij het geld van dat hij van Dale had afgeperst. Hij vroeg zich af of het geheugen van katje Grace iedere keer aangepast was door Jerry. Ze gaf geen blijk van herkenning toen ze weer op het werk kwam. Waarom had Dale zijn dochter toch in zijn bedrijf binnen gesluisd? Als die vervelende bodyguards er niet waren geweest had hij Dale nog even onder handen kunnen nemen. Maar dankzij Jerry was dit raadsel nog niet opgelost. Misschien kon hij het Jerry vragen als hij hem weer zag. Iets waar hij niet naar uitkeek.
Woensdag 30 maart.
John Meisters kwam voor de afwisseling eens vroeg op kantoor. Het was 7:30 uur.
Grace en Tommy waren er al om 7:00 uur en Tommy was druk bezig om via het netwerk in de computer van John te hacken.
"Grace? Ik heb hier zijn zakelijke contactlijst van outlook. Ik zal het even printen."
Hij stond op en liep door de gang naar de centrale printer van die verdieping. Het was nog stil in het gebouw.
John keek in het systeem welke printer beschikbaar was zodat hij snel iets kon printen. Bijna alle printers waren beschikbaar. Alleen de printer op de begane grond stond een printopdracht en die was van Grace. Dus katje Grace was al binnen? Zou hij even een kijkje bij haar gaan nemen? Hopend dat ze nog alleen was ging hij naar haar toe. Als hij met grote stappen langs het kantoor van Bernhard loopt ziet hij niet dat deze ook net binnen was gekomen. Hij had zijn jas nog aan en de verlichting was nog uit. Bernhard kijkt verbaasd naar de haast die John heeft en vraagt zich af wat er zo urgent zou kunnen zijn op de vroege ochtend. Hij trekt snel zijn jas uit en volgt John voorzichtig. Als hij hem de lift in ziet gaan kan hij nog net zien dat hij op het knopje van de begane grond drukt. Nu was Bernhard verbaasd. Er was niets bijzonders op de begane grond dan de receptie, opslag en de postkamer. Shit, dat was het. De postkamer, hij ging naar Grace. Resoluut drukt hij nu op de knop van de lift. Hij zou niet toestaan dat Grace iets overkwam.
Grace voelde meer, dan dat ze hoorde dat John naar haar kamer onderweg was. Snel sluit ze het systeem af wat zou kunnen verraden waar ze mee bezig was. Even later stond hij voor haar neus, met zijn toverstok in de aanslag.
"Impero!"
Grace hoorde het maar voelde het bijna niet. Toch deed ze alsof ze onder imperus was. Haar ogen werden wazig en uitdrukkingsloos. Ze ging er vanuit dat Tommy elk moment weer binnen kon komen.
"Kom hier kleine slet."
Grace liep langzaam naar John. Waar bleef Tommy toch? John's bedoelingen waren maar al te duidelijk. Hij wou wat Jerry van haar had gehad.
"Kom mee." John wist precies waar Grace zou gaan verkrachten. Er waren opslagruimtes genoeg waar hij haar tussen de stellingen kon nemen. Grace volgde hem schijnbaar gewillig. Nu moest Tommy toch echt opschieten anders moest ze zelf in actie komen.
Tommy stond bij de printer als hij Bernhard met rasse schreden langs ziet komen. Ook Bernhard ziet hem en stopt.
"Weet je waar Grace is Tom?"
"De postkamer. Hoezo?"
"Volgens mij is John iets van plan, ik weet het niet zeker maar ik ben hem voor de veiligheid gevolgd"
Op dat moment hoort Tommy de stem van zijn moeder in zijn hoofd.
'Tom, John heeft me zogenaamd onder imperus en brengt me naar opslag ruimte 4b. Als je niet opschiet vliegt ons plannetje op en komt hij erachter dat ik ook magisch ben. Ik kan natuurlijk zijn geheugen wel weer aanpassen maar ik zou het prettig vinden als dat niet nodig is.'
Tommy zoekt mentaal naar de locatie van Grace en verdwijnselt. Ondertussen kwam de print uit de printer.
Bernhard staat met open mond te kijken naar de plek waar Tom net nog had gestaan. Hij schud met zijn hoofd en denkt dat hij droomt. De print was klaar. Verdwaasd pakt hij het printje en ziet onder andere zijn eigen naam in de contactlijst van John. John! Hij moest naar Grace! Nu zette hij het op een lopen. Als hij aankomt op de postkamer is daar niemand. Teleurgesteld loopt hij weer terug. Als hij langs de deur van de opslagruimte 4b loopt hoort hij iemand iets roepen. Het klonk buitenlands.
Grace stond al met haar rug tegen de stellen in haar rok was omhoog geschoven. Tom verschijnt en John zag hem net op tijd. Nog voordat Tom aan de kant kan springen voelt hij de pijn.
John richtte zijn toverstok op Tom en riep 'crucio'. Tom had niet verwacht dat John zo snel kon zijn. Als hij nog demonisch was geweest had hij hem probleemloos kunnen ontwijken maar hij was even vergeten dat hij bepaalde vaardigheden niet meer bezat en zijn nieuwe nog niet genoeg waren getraind. Hij zakt door zijn knieën van de pijn. Die verdomde John was goed in het uitvoeren van deze foltering.
Grace kijkt naar John en besluit dat ze nu toch in moest grijpen. De deur van de opslagruimte ging open en daar stond Bernhard.
Jerry was ook weer eens naar zijn bedrijf gegaan en besprak net een zaak met zijn magische collega's als hij voelt hoe Tommy plotseling hevig pijn lijd. Hij bedenkt zich geen moment, lokaliseert hem en staat een paar seconden later ook in de opslag ruimte. Wat hij daar ziet maakt hem niet vrolijk. Grace stond met opgestroopte rok tegen een stelling waar John haar had vastgepind met zijn lichaam, ondertussen Tommy volterend met zijn toverstok. Er stond nog een man met zijn rug naar hem toe blijkbaar versteend. Jerry's ogen worden gitzwart en de woede straalt van hem af. Hij was toch over duidelijk geweest als het om Grace ging. Die vuile klootzak dacht dat hij toch aan zijn Grace kon komen. Dit zou hij bezuren. Hij richt zijn toverstok op John en roept.
"Incendo coeliacus imaginarius!" Met deze spreuk maakten John zijn hersenen hem wijs dat zijn ingewanden in de brand stonden.
John stort schreeuwend neer en kronkelt over de grond. Het voordeel van deze spreuk was dat je dit maar een keer op je slachtoffer hoefde af te vuren en de pijn zou gewoon doorgaan tot dat de juiste tegenspreuk was gebruikt om de pijn op te heffen.
Bernhard kwam binnen en ziet Tom met van pijn vertrokken gezicht op de grond liggen. John richtte een stokje op hem en Grace stond er nogal hulpeloos bij. Het volgende moment hoort hij een stem achter zich een aantal vreemde woorden roepen en John begint te schreeuwen en belandt op de grond. Blijkbaar was het een aanhoudende pijn. Verschrikt draait hij zich om en ziet een woedende man met gitzwarte ogen achter zich staan. Tommy stond inmiddels weer wat beverig op zijn benen. Grace kijkt naar de kronkelende John en stroopt haar rok weer naar beneden. Als ze Jerry aankijkt ziet ze dat hij nog steeds woedend is. Bernhard ziet het ook en doet een paar stappen bij hem vandaan richting Tommy. Deze beweging trok de aandacht van Jerry en hij hief zijn toverstok op om ook Bernhard een portie pijn te geven. Gelukkig stapt Tommy snel tussen beide.
"Jerry, niet! Bernhard kwam Grace te hulp. Hem treft geen blaam."
Jerry ontspant en richt weer zijn toverstok op John.
"Corillum dormio"
Het lichaam van John lag nu roerloos op de grond. Hij had het bewustzijn verloren.
Grace stond nu dicht bij Jerry en hij kijkt haar kalm maar nog steeds met gitzwarte ogen aan.
"Alles in orde Grace?"
"Dat kan je beter aan Tommy vragen, hij heeft ten slotte de volle laag gekregen."
"Tommy, gaat het nog een beetje?"
Tommy stond er lijkwit bij. Hij had nog steeds ontzettend pijn over zijn hele lichaam.
"Ik zou het liefst in me bed duiken en er een week niet uit komen."
"Ga maar naar vader. Die kan je van de ergste symptomen af helpen."
Geruisloos verdween Tommy. Bernhard kon het allemaal niet bevatten. Wat waren dit voor mensen?
Nu keek Jerry naar Bernhard.
Als de donkere ogen van Jerry in die van Bernhard kijken loopt er een rilling over zijn rug. Dit was het vriendje van Grace. De man die haar in elkaar geslagen had. En duidelijk over bovennatuurlijke krachten beschikte, net als Tommy. Hij kijkt nog even naar John. Ook John was een van hen! Hij slaat zijn armen over elkaar en wacht af.
Jerry kijkt verbaasd naar de reactie van de dreuzel voor hem.
"Geen vragen?"
"Zou ik antwoord krijgen?" Jerry ziet hoe de spieren van zijn kaken bewegen. Deze man was boos op hem dat liet hij aan alles merken. Vragend kijkt hij naar Grace
"Wie is dit en waarom is hij zo boos op me?"
"Dit is Bernhard Clifton. Hij denkt dat jij me in elkaar geslagen hebt."
"En waarom denkt hij dat?"
"Omdat ik hem dat wijs gemaakt heb. Hij dacht dat John de oorzaak van mijn verwondingen was. Om te voorkomen dat hij zich met John ging bemoeien heb ik hem op het verkeerde been gezet."
"En wat doen we nu met Bernhard? Geheugen wissen?"
"Lijkt me te gevaarlijk voor hem."
Bernhard was het nu zat.
"Wat is te gevaarlijk?"
Jerry kijkt nu ook naar Grace.
"Ja, wat bedoel je eigenlijk.
"Hoe denk je dat John reageert op Bernhard als hij hem weer ziet. Geheugen gewist of niet, hij zal hem het leven zuur maken. En als hij nog weet wat de werkelijke situatie is zou hij ons kunnen helpen, in plaats van een hulpeloos slachtoffer worden van John."
"We zouden ook het geheugen van John aan kunnen passen dat hij zich de aanwezigheid van Bernhard niet kan herinneren."
"Dat zou kunnen lukken, maar ik wil niet dat het geheugen van Bernhard wordt aangepast."
"Waarom niet?"
"Dan denkt hij weer dat hij mij moet beschermen tegen John en tegen jou. Voor je het weet staan we weer voor het dilemma van geheugen aanpassingen of misschien erger."
Jerry kijkt nu vragend naar Bernhard.
"Wat denk je zelf Bernhard. Alles vergeten en doorgaan met je leven tot nu toe, of wil je ons helpen?"
"Ligt eraan wie ik precies help. Ik ben niet van plan om iets te doen wat dit bedrijf en zijn medewerkers schaadt."
"In dat geval zou het beter zijn als je geheugen in takt blijft. Je zou de eigenaar van dit bedrijf namelijk helpen."
Bernhard kijkt nog even naar de bewusteloze John.
"Tegen hem?"
"Precies."
"Vertel me wat ik kan doen."