Hoofdstuk 38 Crucio

Donderdag 31 maart.

Na een harmonieus ontbijt vertrekt Grace samen met Sammy naar haar werk.

Dale en Jerry doken de computerruimte in om nog het nodige te regelen voor de trouwerij.

Samuel nodigde zijn kleinkinderen uit voor een training om Cruciatus te weerstaan.

Terwijl vier van de vijf laatste mensen van de ontbijttafel opstaan om naar de trainingsruimtes te gaan blijft Hannah nog zitten. Samuel draait zich naar haar om.

"Heb je zin om mee te gaan Hannah?"

"Je hoeft me niet steeds te betrekken bij magische zaken Samuel. Ik kan er tenslotte niets aan toevoegen of van leren." Ze nam nog een slok van haar thee.

Samuel krijgt een gemeen lachje om zijn mond.

"Ik had eigenlijk in gedachte om je als testobject te gebruiken, je bent ten slotte maar een eenvoudig dreuzel. Ideaal voor de kinderen om op te oefenen."

Tommy, Adara en Adena kijken verbaasd naar hun grootvader. Hannah kijkt van haar thee op in de zwarte ogen van de man waar ze zo van hield en ziet een twinkeltje humor glinsteren. Ze staat onbewogen op.

"Ok, voorruit dan maar. Wat is Cruciatus eigelijk?"

Terwijl ze naar de trainingsruimtes lopen pakt Samuel haar hand.

"Beschrijf de ergste pijn die je ooit in je leven hebt ondervonden."

Hannah denkt even na.

"Ik heb een keer de fout gemaakt om in een elektrisch hek te grijpen. Gelukkig was het een beveiliging van stroomstoten en niet een constante stroom. Anders was ik er waarschijnlijk niet meer geweest."

"Wel, stel je nu voor dat je niet alleen dat hek met je handen had aangeraakt maar met het hele oppervlak van de huid die je op je lichaam hebt."

"Oei, dat is niet mis."

"Vermenigvuldig dit met tien. Of met twintig al naar gelang de kracht van de vloek."

"Dat lijkt me genoeg om van te sterven. En dat zijn jullie nu met mij van plan?"

Ze bleef plotseling staan Samuel dwingend om ook te stoppen.

"Ja, niet goed?"

Hannah begon nu te twijfelen aan Samuel. Was hij echt van plan om haar zoveel pijn te bezorgen?

"Als ik eerlijk ben kijk ik er niet naar uit."

Samuel haalt zijn schouders op.

"Ok, dan niet. Dan oefenen we wel op elkaar en jij mag kijken."

"Ben je gek geworden? Je gaat je kleinkinderen toch niet aan zoveel pijn blootstellen?"

"Het is noodzakelijk om te kijken of ze kunnen leren Cruciatus te weerstaan."

Tommy was lijkwit geworden. Tijdens het gesprek kwamen er flitsen van herinnering boven borrelen over de dreuzelvrouw die hij vermoord had. Adara en Adena keken elkaar angstig aan. Was hij echt van plan hun aan Cruciatus bloot te stellen?

Hannah ziet de gezichten van de kinderen en steekt uitdagend haar neus in de lucht.

"En als ik niet toesta dat je hun pijn doet?"

Samuel buigt nu wat dichter naar Hannah. Zijn blik wordt hard.

"Jij, mij, iets niet toestaan Hannah? Hoe had je dat in gedachten?"

Ze voelt hoe ze wit weg trekt en kijkt nog een keer in drie paar bange ogen.

"Ik sta het gewoon niet toe. Als je het toch doet merk je wel wat er gebeurt." Ze was vastbesloten. Als hij haar wensen niet kon respecteren had ze niets meer bij hem te zoeken. Ze zou gewoon naar huis gaan, ongeacht de consequenties. Haar hart kromp ineen bij de gedachte haar geliefde Samuel te moeten verlaten, maar ze was niet van plan de persoon die ze was weg te cijferen voor het dreigement van zijn macht.

Samuel ziet hoe vastbesloten ze is. De energie die ze uitstraalde was fascinerend. Ze was niet van plan zich door hem te laten intimideren. Ze probeerde hem zelfs te chanteren, en hij voelde waar ze op doelde, en het had effect.

"Ok, Hannah. Ik heb je onderschat. Jij wint. We doen het alleen als de kinderen het zelf willen."

"O nee. Komt niets van in. Je kan mij dan niet intimideren, maar je weet dondersgoed dat zij geen nee tegen je durven te zeggen."

Sammy, Adara en Adena hadden plotseling het gevoel een moeder gekregen te hebben. Hannah zette alles op alles om hun te beschermen tegen Samuel. En ze had nog gewonnen ook met een nogal vaag dreigement waar toch zeker geen grote waarde aan gehecht hoefde te worden? Waar kon Hannah mee dreigen dat Samuel toegaf?

"Goed. Ik ga naar de bibliotheek. Als iemand nog iets wil leren waar hij of zij waarschijnlijk zich het leven mee kan redden in de toekomst ben ik beschikbaar."

Samuel draaide zich om maar Adena hield hem tegen. Ze had gezien hoe hij haar Cruciatus had weerstaan zonder met zijn ogen te knipperen.

"Ik wil het graag proberen opa Sam, alstublieft?"

Adara kijkt haar geschrokken aan.

"Adena, niemand kan Cruciatus weerstaan. Dit is zinloos."

"Opa Sam kan het."

"Dat zegt hij ja, maar ik geloof er niks van."

"Ik weet het zeker. Hij knipperde niet eens met zijn ogen toen ik hem vervloekte."

"Jij hebt Cruciatus op hem afgevuurd? Wanneer?"

"In de bibliotheek toen hij jou in slaap had laten vallen."

Samuel kijkt geamuseerd naar het gekibbel tussen de meiden.

Adara kijkt verbaasd naar zijn gezicht alsof haar zuster elk moment aan een vreselijke straf zou kunnen worden bloot gesteld. Samuel buigt zich naar haar toe.

"Het is beter dan het 'Avada Kedavra' naar je hoofd geslingerd te krijgen."

Tommy kijkt verwonderd heen en weer. Hadden de meiden opa Sam met onvergefelijke vloeken bestookt en konden ze het na vertellen? Dit was niet de man die hij had leren vrezen. Hij nam een besluit.

"Ik wil het ook graag proberen opa Sam."

Tevreden over de twee vrijwilligers kijkt hij nog even verwachtingsvol naar Adara. Maar ze houdt stijf haar lippen op elkaar.

"Jammer Adara. Ik had je de meeste kans gegeven." Met een gemeen lachje om zijn mond neemt hij zijn twee vrijwilligers mee.

Hannah en Adara bleven alleen achter. Hannah voelt hoe Adara tegen haar tranen vecht maar durft haar niet te troosten, wetende hoe ze over dreuzels dacht. Als ze Adara in de ogen kijkt ziet ze hoe haar verdriet omslaat in woede. En die woede was gericht op Hannah.

Hoe durfde deze dreuzel zich met hun te bemoeien. Als ze niets gezegd had, had ze nu niet aan de zijlijn gestaan. Als ze niet zo trots was geweest had ze nu iets kunnen leren waar ze veel aan zou hebben gehad. Maar dankzij Hannah stond ze nu voor paal. Ze had verdomd veel zin om haar te laten voelen hoe het was om met Cruciatus gefolterd te worden.

Samuel voelt hoe Adara haar woede richt op Hannah. Als ze het in haar hoofd haalde om het 'Avada Kedavra' op haar af te vuren was hij haar kwijt. Dit zou hij niet toestaan. Maar hij was te laat.

Hannah ziet hoe Adara haar toverstok op haar richt en 'Crucio' roept. De pijn die door haar lichaam giert is ondragelijk. Samuel had niet overdreven. Ze zakt door haar knieën en valt op de grond. Even later was de pijn over. Als ze haar ogen open doet kijkt ze tegen de rug aan van Samuel die nu de volle laag absorbeerde van Adara.

Adara kijkt plotseling in donkere ogen van Samuel en voelt hoe ze woordeloos en zonder toverstok aan Cruciatus wordt blootgesteld. Ze is zo verbaasd dat ze haar toverstok laat vallen en net als Hannah eerder door haar knieën zakt.

Maar daarmee was er geen einde gekomen aan haar pijn. Samuel ging door. Hij was woedend dat hij bijna zijn geliefde was kwijtgeraakt. Adara moest eens en voor altijd leren wie er de baas was, of haar einde onder ogen zien. Hij zou geen genade laten gelden in dit geval. Adara was té gevaarlijk om haar gang te laten gaan.

Adara lag inmiddels in foetushouding voor hem op de grond. De pijn die ze voelde was ondragelijk. Ze had zoveel pijn dat ze begon te gillen. Door haar eigen gillen heen hoorde ze een stem. De stem vertelde haar om los te laten. Wat moest ze los laten? Ze begreep het niet. 'Laat los alles wat je bindt aan deze aarde.' De pijn wordt nog erger. Ze begrijpt het niet. 'Laat los je aardse bestaan, je bent méér dan dat.' Nu werd de pijn zo erg dat ze bijna haar bewustzijn verloor. 'Blijf bij de les Adara, je mag zó niet ontsnappen. Houdt de controle. Het is maar je lichaam. Laat het los.' Als ze langer wakker bleef werd ze gek. Met een pang zweefde ze boven haar lichaam. De pijn was weg en ze kon alles zien van bovenaf. Ze zag hoe hij nog steeds pijnverlammende stralen op haar af vuurde. Zag zo Cruciatus eruit als je niet meer leefde?

'Je bent niet dood Adara!' Ze hoorde duidelijk de stem van Samuel maar ze zag hem niet praten. Was hij haar aan het leren op de harde manier om Cruciatus te weerstaan? Had ze niet de vrouw waar hij mee samen was, aangevallen, en een vreselijke straf verdiend?

'Het maakt niet uit hoe lang het nu nog duurt. Ik voel dat je niet meer vóór me bent, maar boven me.' Met die gedachte kijkt hij haar boven zich, en haar recht aan. Ze had twee keuzes. Deze aarde verlaten, of terug gaan naar dat lichaam onder haar waar zoveel pijn was. Ze dacht aan haar zuster. Ze dacht aan Hannah. Ze dacht aan haar moeder en vader. Ze dacht aan Voldemort. Was het niet makkelijker na alle ellende gewoon weg te gaan?

Samuel was gestopt met Cruciatus. 'Kom terug Adara. Ik kan je nog zoveel leren. Het leven is nog lang niet over. Ik beloof je dat ik je niet zal straffen. Je bent té kostbaar Adara. Geef me een kans. Ik smeek je.'

De dringendheid van zijn smeekbede ontging Adara niet. Ze voelde een drang om terug te keren naar haar geteisterde lichaam. Ze zou nog veel pijn voelen. Ondanks dat Samuel geen Cruciatus meer op haar afvuurde. Langzaam zakte haar bewustzijn naar haar lichaam. De pijn was heftig maar niet onhandelbaar. Als ze haar ogen weer opent en Samuel ziet, ziet ze hoe hij bij haar neer knielt en omarmd. Hoe kon hij haar vergeven voor wat ze Hannah had aangedaan? Ze kijkt in zijn ogen en ziet nog steeds onvoorwaardelijke liefde. Als hij nu het 'Avada Kedavra' op haar af zou vuren zou ze gelukkig sterven. Maar hij deed het niet. Hij hield haar alleen maar vast.

"Ik ben trots op je Adara. Ik wist dat je het kon. Maar laat me alsjeblief nooit meer zo schrikken als je net gedaan hebt. Ik houd van Hannah en je zou me enorm veel verdriet doen als je haar zou vermoorden."

Hij liet haar wat los en keek haar fronsend aan.

"En als je het in je hoofd haalt om nog een keer zo iets te doen verzeker ik je dat je het niet na kunt vertellen. Ben ik duidelijk?"

Adara kijkt in het vastbesloten gezicht van Samuel en beseft dat ze door het oog van de naald was gegaan. Ze kijkt nu naar Hannah die inmiddels weer was opgestaan en voorovergebogen met haar handen op haar knieën probeerde weer op adem te komen. Als hun blikken zich kruisen ziet ze alleen verdriet en pijn. Was ze niet boos?

Hannah steekt een hand omhoog.

"Geloof me Adara. Als ik een keuze had gehad was ik nu dood geweest. Beter dan door te leven met wat ik gedaan heb in het verleden. Jij bent dan misschien geen heilig boontje met wat je tot nu toe gedaan hebt, maar ik ook niet. Het is een wonder dat Samuel me niet de deur heeft uitgezet zodra ik het hem bekend heb."

Adara kijkt naar Samuel. 'Hij hield van Hannah? Een dreuzel? Hoe was dat mogelijk?'

Langzaam drong het tot Hannah's gepijnigde hersens en lichaam door. Hij had gezegd dat hij van haar hield. Samuel hield van haar. En zij hield van hem! Vreugde van deze wetenschap overspoelde haar. Het volgende moment stond ze inwendig weer te vloeken. Hoe was het mogelijk dat iemand deze pijn kon weerstaan? Nog even ze zou haar lichaam hebben verlaten zoals ze dat wel vaker had gedaan bij een hevige voltering. Ze ging mooi niet meer mee naar de trainingsruimte. Ze bekeken het maar!

Samuel vangt de gedachten op van Hannah en is verbaasd dat zij het concept van verlaten van het lichaam kende. Waren dreuzels in staat om ook Cruciatus te weerstaan? Als dat zo was, moest ook Hannah dit zo snel mogelijk leren. Ze verbaasde hem iedere keer weer.

Samuel stond op en trok Adara ook omhoog. Hannah was al bezig weer terug te lopen naar de woonkamer maar Samuel onderschepte haar.

"Ik wil graag dat je mee gaat naar de trainingsruimte Hannah."

"Mooi niet. Ik ben méér dan zat van jullie."

"Wát, als ik je voorspel dat je het weerstaan van Cruciatus eerder onder de knie krijgt dan Tommy of Adena?"

Nu keek Adara verbaasd naar Samuel. Had ze hem goed gehoord? Geloofde hij dat een dreuzel Cruciatus kon weerstaan?

"Je kent het concept van verlaten van je lichaam als het te erg wordt en het terugkeren daarna?"

"Ja."

"Dat is het hele geheim van het weerstaan van Cruciatus. Je moet alleen nog leren om de pijn los te koppelen maar je lichaam niet te verlaten. Het belangrijkste is dat je weet hoe je eruit gaat en ook weer terug komt. Loskoppelen is de volgende stap."

Adara kijkt nu met nieuwe ogen naar Hannah. Moest je niet magisch te zijn om dit te kunnen? Of was Hannah toch op de een of andere manier magisch?

Hannah kijkt sceptisch naar zijn uitgestrekte hand. Moest ze nu echt nóg een keer Cruciatus ervaren?

Samuel ziet hoe zuur ze kijkt en glimlacht.

"Stel je voor dat een magiër Cruciatus op je afvuurt en je kan gewoon je vaardigheden inzetten om hem alsnog te verslaan. Is dat niet iets waard?"

Hannah haalt haar neus op.

"Hoeveel vloeken bestaan er? En hoe groot is de kans dat Cruciatus gebruikt wordt?"

"Als je deze aan kan zijn het in ieder geval twee minder waar mee ze je kunnen aanvallen. Daar komt bij dat er veel vloeken zijn die manipuleren met je verstand. En Cruciatus is een van de ergste. Wie weet ,met voldoende training zouden er meer kunnen zijn die je leert te omzeilen."

Er begon iets te dagen bij Hannah. In haar opleiding had ze het negeren van pijn geleerd. Ze kon korte tijd haar hand in een kaarsvlam houden zonder zich te branden. En met voldoende concentratie kon ze delen van haar lichaam gevoelloos maken als ze die moest hechten met naald en draad. Maar deze dingen kon ze alleen als ze zich kon voorbereiden. Maar niet als ze verrast werd zoals net door Adara. Dus het moest een combinatie van de twee zijn. Tijd winnen door je los te koppelen zoals Samuel zei om je vervolgens te kunnen voorbereiden de pijn te negeren. Nu moest ze alleen nog leren om zich razendsnel los te koppelen. Daar had ze wel wat pijn voor over. Vastbesloten pakt ze Samuel's hand. Ze glimlacht naar hem.

"Ok, ik wil het wel proberen."

Ondertussen waren Adena en Tommy aangekomen op de plek des onheil. Vragend kijkt Tommy naar Hannah.

"Wat wil je wel proberen?"

"Cruciatus te weerstaan, net als jullie."

"Maar dat kan een dreuzel toch zeker niet." Hij kijkt nu vragend naar Samuel.

"Ik weet niet wat een dreuzel wel en niet kan Tommy. Maar Hannah heeft al menig vooroordeel dat ik bezit over dreuzels doen verdwijnen."

Eenmaal in de trainingsruimte aangekomen staat iedereen op een stevige mat die de klappen van het vallen op kan vangen.

Samuel stond als enige tegenover Hannah, Tommy, Adara en Adena. Er zat ongeveer een afstand van 10 meter tussen hun. Hij kijkt ze uitdagend aan.

"Degene die mij het eerst weet te bereiken en aantikt zal er voor zorgen dat ik mijn aanval staak. Zijn jullie er klaar voor?" Voordat hij antwoord krijgt lanceert hij Cruciatus naar alle vier tegelijk. Ze waren zo verbaasd dat hij ze niet een voor een aanpakte maar een soort van shotgun Cruciatus uitvoerde dat ze alle vier door hun knieën zakken. Adara verlaat snel haar lichaam maar weet niet wat ze moet doen. Tommy vecht om dit ook te doen maar het lukt hem niet. Net zo min Adena. De pijn is aanzienlijk.

Als je bedenkt dat voor een dergelijke vloek de nodige negatieve en kwaadaardige gedachtes nodig zijn houdt Samuel toch probleemloos vol. Hannah kon zich niet voorstellen om iemand waar ze van hield zoveel pijn te bezorgen maar Samuel hield stand. Ze verlaat als eerste haar lichaam, bereid zich voor om zich gevoelloos te maken over haar hele lichaam en keert terug. Ze loopt rustig naar Samuel maar tikt hem niet aan. Ze slaat haar armen over elkaar en wacht.

Tommy ziet dit en vervloekt haar dat ze hem niet aantikt. Hoe kon ze dit doen, ze stond net als hun nog in zijn vuurlinie voelde ze dat niet? Als ze Hannah nog een keer aankijkt ziet ze hoe ze sereen afwacht. Wat dacht ze hiermee te bereiken? Met een pang was hij uit zijn lichaam. En nu?

Adena had het, het moeilijkst. Hannah doet haar ogen open en tikt Samuel aan en hij stopt.

Samuel kijkt haar bedenkelijk aan.

"Waarom heb je uiteindelijk toch de aanval afgebroken?"

"Ik denk dat ze eerst een stukje dreuzel training kunnen gebruiken." Met een brede grijns kijkt ze hem aan.

"Zelfhypnose. "

Tommy en Adara waren weer terug in hun lichaam en Adena lag nu in foetus houding op de grond.

Iedereen kijkt haar niet begrijpend aan. Ze gooit haar armen in de lucht en zucht.

"Vergelijk het met imperus maar dan op jezelf. Je maakt jezelf wijs dat je geen pijn voelt. En als je overtuigend genoeg bent voel je ook niets."

Drie 'nee' schuddende hoofden. Zelfs Samuel stond te fronsen.

"Geloof me het werkt." Maar ze kan hen niet overtuigen.

"Ok, ik zal jullie laten zien wat ik bedoel. Heeft iemand van jullie een scherpe naald of pen voor me?"

Samuel was wel benieuwd wat ze van plan was en toverde een lange naald op zijn hand.

Hannah pakte deze van hem en stroopte haar mouw op. Ze concentreerde zich en drukte vervolgens de naald door de huid van haar onderarm. Ze gaf geen krimp.

"Als ik deze naald nu weer weg haal zal er zelfs geen bloed vloeien." En met die woorden trok ze de naald rustig uit haar huid en er verscheen niet een druppeltje bloed.

"Dit kunnen jullie ook."

Samuel pakte haar arm en bekeek deze nauwkeurig. In haar huid waren twee hele kleine gaatjes te zien maar dat was ook alles. Hij wreef er met zijn duim over en ze waren weg. Hij wou niet dat ze een infectie zou krijgen. Adena zat nu op haar knieën maar was duidelijk aangeslagen. Het was haar niet gelukt om haar lichaam te verlaten en zo aan de pijn te ontsnappen. En ze was zeer zeker niet van plan hier mee door te gaan. Ze schud haar hoofd en staat op.

"Ik hou het voor gezien. Dit leer ik nooit." En met die woorden liep ze weg. Haar zuster kijkt naar haar vertrekkende gestalte en had de nijging om haar achterna te gaan.

Samuel ziet Adara in tweestrijd.

"Ik denk dat we genoeg getraind hebben vandaag. Jullie kunnen gaan. Ik wil graag nog even iets met Hannah bespreken." Hiermee gaf hij Adara en Tommy een vrijbrief om te vertrekken. Als ze weg zijn kijkt hij in de ogen van zijn lieve Hannah.

"Je had het sneller onder de knie dan ik voor mogelijk had gehouden."

"Ja, op de ene of andere manier snapte ik wat ik moest doen."

"Hannah?"

Ze kijkt hem vragend aan.

"Ja?"

"Eigenlijk kan dit niet."

"Wat bedoel je?"

"Ik wil best geloven dat dreuzels meer kunnen dan wij voor mogelijk houden. Maar wat jij presteert gaat te ver. Er klopt iets niet."

"Waar doel je op Sam?" Ze kreeg een raar gevoel in haar maag. Waarom werd ze nu nerveus? Die blik die hij haar gaf deed haar nervositeit stijgen.

"Ik denk dat je me iets verzwijgt." Ze raakte geïrriteerd en Samuel zag het. Ze kreeg een kleur en haar pupillen werden groter door de emotie. Dit was de eerste keer dat hij haar emoties te zien kreeg. Normaal waren haar ogen ondoorgrondelijk. Ze draaide haar rug naar hem toe.

"Ik verzwijg een heleboel Sam, dat weet je."

"Ik heb het niet over je verleden en je daden. Ik heb het over jou. Kan je ook maar iets bedenken waarom je zoveel bijzondere vaardigheden hebt. En dan doel ik op je opleiding."

Ze trok haar schouders omhoog.

"Geen flauw idee." Dit was een leugen en Samuel wist het.

"Ook geen vermoeden Hannah?" Resoluut slaat ze haar armen over elkaar.

"Nee."

"Hannah, kijk me aan."

Schoorvoetend draaide ze zich om en keek hem aan.

"Ik geef je onderdak, bescherm je, en vertrouw je onvoorwaardelijk. Waarom sta je nu tegen me te liegen?" Hij ziet hoe ze geraakt wordt door zijn woorden maar ze blijft zwijgen.

"Denk je dat ik je alsnog op straat zou zetten als ik weet wat jij blijkbaar weet?" Dit kwam heel dicht bij de waarheid en er verschenen tranen in haar ogen. Haar emoties waren zo sterk dat hij flarden van haar gedachtes en herinneringen opving. Hij besluit haar te testen.

Plotseling hoorde ze Samuel's stem in haar hoofd.

'Heb je nog steeds zo weinig vertrouwen in me?' Ze kijkt hem aan en ziet hoe hij zijn lippen absoluut niet beweegt. Kon hij ook al in haar hoofd komen. Was er iets wat deze man niet kon?

'Er zijn genoeg dingen die ik niet kan. Een ervan is telepathisch contact leggen met iemand die niet telepathisch is.' Verschrikt doet ze een stap achteruit.

"Ik ben niet telepathisch!"

"Hoe kan het dan dat je mijn gedachten hoort?" Verwijtend steekt ze boos een vinger naar hem uit.

"Dat doe jij, jij breekt in, in mijn hoofd. Ik ben niet telepathisch en ben niet bijzonder. Ik ben gewoon een mens, en meer niet!" Haar emoties liepen nu zo hoog op dat ze haar gedachtes en herinneringen niet langer kan verbergen voor Samuel. De stroom van informatie die ze nu onvrijwillig naar hem toe stuurt is enorm. Herinneringen uit haar dossier, haar jeugd, vreemde gebeurtenissen, tests die ze met haar hadden gedaan. En ze had kans gezien voor haar instructeurs bepaalde vaardigheden de verbergen. Maar waarom had ze dat gedaan? Hij ziet nog een meisje met dezelfde ogen als Hannah maar jonger. Dit meisje liet wel zien wat ze kon en van de ene op de andere dag was ze verdwenen en Hannah was daar enorm van geschrokken. Hij ziet hoe ze in het dossier kijkt van dit meisje jaren later, en een grote rode stempel afdruk met 'AFGEKEURD' erop. Nu ziet hij nog een aantal meisjes veel jonger dan Hannah met dezelfde ogen die later allemaal spoorloos verdwijnen. Dat was dus de reden dat ze het geheim hield. Ze wou niet worden afgekeurd.

"Denk je echt dat ik je zou afkeuren Hannah. Omdat je bijzonder bent. Misschien wel magisch?"

"Ik ben niet magisch. Ik ben een freak. Een mislukt experiment. Als je weet wat ik ben zet je me in het meest gunstige geval gewoon je huis uit." Haar tranen liet ze nu gewoon lopen. Ze had het kunnen weten dat hij er enig moment achter zou gekomen. Beter dat het nu al was. Ze kon niet langer met deze leugen leven, en de man waar ze zoveel van hield voor de gek houden. Maar hij zou haar zeker afkeuren, daar was ze van overtuigd.

Haar emoties waren nu zo rauw en aan de oppervlakte dat Samuel alles opving wat er in haar hoofd om spookte.

"Krijg ik niet eens een kans om me zelf een mening te vormen. Heb je zo'n lage dunk van me Hannah?" Ze kijkt hem nu vermoeid en teleurgesteld aan.

"Nee, ik heb juist een hele hoge dunk van je. Daarom weet ik zeker dat als je de waarheid weet niets meer met me te maken wilt hebben." Samuel pakt haar hand en trekt haar naar zich toe. Als hij zich voorover buigt om haar te kussen legt ze een vinger op zijn lippen.

"Zelfs dit zal je nooit meer met me willen doen Samuel. En daarom houd ik je nu al tegen. Je zou me verwijten dat ik nog misbruik maak van je onwetendheid." O ze wou zo graag dat hij haar kuste. Ze verlangde zo erg naar hem dat het pijn deed. Maar hij wou zijn mening zelf vormen en die kans zoals hij dat noemde zou ze hem geven. Ze pakte de scherpe naald die ze nog in haar zak had en prikte deze nu recht door haar hand. Haar bloed begon te druppelen maar het was niet rood. Het was groen.

Samuel kijkt verbaasd naar haar hand. Hij pakt deze om beter te bekijken maar ze trekt hem terug. Als ze de naald weer uit haar hand trekt ziet hij hoe de wond zich sluit en het bloeden stopt. Op de mat waar ze stonden vielen de druppeltjes bijna niet op omdat deze ook groen was.

Samuel kijkt haar aan en wacht op een uitleg. Maar ze zegt niets. Ze buigt voorover en steekt haar middelvinger in haar oog. Even later heeft ze een contactlens op haar vinger liggen. Als ze hem weer aankijkt ziet hij een normaal oog en een veel groener oog met niet een ronde pupil maar een ovale pupil als dat van een kat. Als ze nu ook de andere contactles uit doet ziet hij een compleet andere vrouw voor zich. Alsof hij haar voor het eerst ziet. Haar ogen waren nog mooier dan voorheen en hij had het gevoel dat ze nu tot in het diepst van zijn ziel kon kijken. En nog steeds niets wat hem een gevoel van afkeer gaf. Wat kon er nu nog zo vreselijk zijn. Dat ze groen bloed had was vreemd. Hoe was dat mogelijk?

"Het groene bloed is mijn niet menselijke deel, net zoals mijn ogen. Ik ben voor de helft een soort van reptiel."

"Reptiel? Reptielen hebben geen groen bloed."

"Dat klopt. Reptielen op deze planeet niet." Ze liet deze opmerking rustig bezinken, en wachtte op een reactie.

"Je doelt op buitenaards leven?" Samuel hoorde zich dit zelf vragen maar kon het nog niet bevatten. Hij had zich op alles voorbereid. Dat ze misschien toch magisch was of een mengsel tussen een magisch wezen en een mens maar een buitenaards wezen was niet in hem opgekomen.

"Ja. Op de ene of andere manier is het gelukt om menselijk DNA en buitenaards DNA te combineren met het doel super agenten te creëren. Ze hadden daarvoor draagmoeders nodig. En ze hebben bij onwetende vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen embryo's ingebracht met als doel ze later weer te stelen om op te leiden." Samuel kijkt in haar prachtige groene ogen en ziet de ovale pupillen.

"Zijn er geen vragen gekomen over je ogen?"

"Dat is afgedaan als een oogafwijking die niemand kon verklaren."

"En je groene bloed? Kinderen vallen en stoten zich. Je moet toch we enig moment een beschadiging gehad hebben?"

"Vast wel maar ik kan me niets herinneren van mijn leven bij mijn ouders."

"Hoe weet je dan dat van die zogenaamde oogafwijking?"

"Stond in het dossier."

"O, ja natuurlijk." Hij kijkt haar nu weer intens aan.

"Er is nog niets waarvoor ik je mijn huis uit zou zetten Hannah. Mijn gevoelens zijn niet veranderd."

"Wel als ik je dit laat zien."

Ze keerde zich van hem af en hield haar hand op een armlengte afstand van haar gezicht. Ze opende haar mond en met een klein petsje stak er een klein groen pijltje in haar hand. Blijkbaar had ze iets uit haar mond geschoten in haar hand. Als ze haar hand nu aan Samuel laat zien kijkt hij haar verbaasd aan.

"Kwam dat uit je mond?"

"Ja. Achter uit me keel. Daar zitten er nog veel meer. En als ik er een afschiet groeit hij weer na."

Samuel steekt zijn vinger uit naar het kleine pijltje. Maar Hannah trekt haar hand terug.

"Deze pijltjes zijn enorm giftig. Je kan er beter niet aan komen."

"Maar hij zit in je hand. Vergiftig je nu jezelf niet?"

"Ze zijn voor alle dieren en mensen giftig behalve voor ons eigen soort."

Ze trok het kleine pijltje uit haar hand en at het op. Nu was Samuel helemaal verbaasd.

"Waarom eet je het op?" Ze kijkt hem verschrikt aan. Zonder er bij na te denken deed ze wat ze altijd deed nadat ze een van haar pijltjes afgeschoten had. Ze ruimde het bewijsmateriaal op.

"Sorry, gewoonte. We mogen geen bewijs achter laten van dit soort zaken." Nu moest hij wel denken dat ze een freak was. Hij kijkt haar bedenkelijk aan.

"Heb je op die manier ook wel eens gemoord?" Dit was een begrijpelijke maar pijnlijke vraag voor Hannah. Maar ze was hem een eerlijk antwoord verschuldigd. Met een schorre stem antwoord ze.

"Ja Sam."

"En daarom mocht ik je net niet kussen. Omdat je denkt dat ik dat nu niet meer wil of durf?"

"Wees eerlijk Sam. Je neemt een enorm risico als je me kust."

"Ik denk niet dat het uitmaakt of ik je kus of niet. Als je me wilt vermoorden heb je daar meer dan genoeg middelen en kansen voor dan alleen een kus." En met die woorden trok hij haar dicht naar zich toe en buigt naar haar lippen om haar te bewijzen dat ze geen freak was.

Hannah ziet hoe zijn lippen dichterbij komen en haar verlangen om zijn lippen op de hare te voelen is overweldigend. Hij wou haar nog steeds, ondanks alles. De warmte van zijn mond, zijn armen om haar lichaam. En de kus die hij gaf was zonder reserveringen en vol overgave. Ze had kunnen weten dat een man als Samuel zich niet zo makkelijk liet intimideren door iets nieuws of iets vreemds. Ze slaat haar armen om zijn nek en kust hem vol overgave terug. Als ze na een paar minuten zich van elkaar los weten te rukken kijkt hij haar diep in haar bijzondere ogen.

"Komen er geen vragen als een van jullie overlijdt of vermoord wordt over dat groene bloed?"

"Als ik dood ben wordt mijn bloed weer rood. Heeft iets te maken met een stof die het zuurstof vasthoudt. Als de zuurstof op is dan verdwijnt de stof in me bloed ook en wordt het rood."

Samuel kijkt naar beneden en daar lagen duidelijk donkere druppels bloed op de mat.

"Dat wordt een hele uitdaging om jou DNA magisch te repliceren."

Hij kijkt haar weer aan en ziet hoe mooi haar ogen zijn zonder de contactlenzen.

"Je hebt prachtige ogen Hannah. Ze zijn nu nog veel mooier dan mét die contactlenzen."

"Ja dat vind ik ook. Maar ze zullen er jammer genoeg toch weer in moeten." Ze zucht.

"Ze zijn enorm irritant. Het is ze nooit gelukt om ze goed passend te maken. We klagen er allemaal over."

Samuel neemt haar kin tussen zijn vingers en veegt voorzichtig met zijn duim over een van haar ogen. Vlak voordat ze haar ooglid dicht doet ziet hij nog snel een vlies vanuit haar ooghoek naar de buitenkant van haar oog schuiven. Als ze haar ogen weer opent ziet hij ook weer snel dat vlies verdwijnen. Ze was inderdaad heel bijzonder. En hij hield van haar. Half buitenaards of niet. Het kon hem niet schelen. Hij was benieuwd wat voor verassingen ze nog meer voor hem in petto had.

"Voor mij hoef je die contactlenzen niet meer in te doen. Ik zie je veel liever zó."

"Ik zie jou ook veel liever zo."

"Wat bedoel je?"

"Ik zie je nu echt. Zonder het filter dat in de contactlenzen zit. Ze hadden er een hekel aan als we ze niet in hadden. Kregen ze zichtbaar kippenvel." Ze moest even lachen bij die herinnering.

"Ik had ze eens een keer uit gedaan omdat ze weer zo enorm irriteerden en toen kwam een van onze instructeurs plotseling binnen. Toen ik hem aankeek sloeg hij zijn hand voor zijn ogen en riep 'kijk me niet aan, kijk me niet aan' " Terwijl ze dit verteld doet ze hem na. Met een hand over haar ogen en de andere in de lucht.

"Hij stootte zich aan diverse meubels en liep tegen de deurpost op voordat hij de kamer uit was."

Samuel kijkt haar bedenkelijk aan.

"Hij was bang."

Ze denkt even na.

"Ja, nu je het zegt."

"Hij was bang omdat hij wist dat het gevaarlijk was."

"Waarom zou het gevaarlijk zijn?"

"Dat weet ik niet. Ik denk dat alleen jij daar een antwoord kan geven."

"Tja, als ik een antwoord had wel. Wat zullen de anderen zeggen als ze me zo zien?"

"Er zullen vragen komen. Maar wat we antwoorden beslis jij. Als je het mysterieus wilt houden mag dat. Dan verbied ik ze gewoon om er naar te vragen." Ze kijkt glimlachend en opgelucht naar hem op.

"Ik ben heel erg gelukkig dat jij me zo accepteert. Maar ik ben er nog niet aan toe me bloot te stellen aan meer mensen."

"Goed dan vertellen we gewoon niets."