Hoofdstuk 39 Extra gasten.

Dale en Jerry hadden alles geregeld voor de trouwerij. Jerry had een foto van een zwarte trouwjurk gevonden en wou zijn vader vragen om deze voor Grace te creëren. Ze hadden gehoord hoe de kinderen weer terug waren en mopperden over hun grootvader. Hij kende dat gevoel heel goed. Hij liet ze maar even begaan. Als hij en Dale opstaan komen Hannah en Samuel ook net weer binnen. James kwam binnen met koffie en iedereen nam plaats in de leefhoek. Als hij toevallig naar Hannah kijkt kruist zijn blik die van haar. Het was of zijn hart even stil stond. Die blik prikte tot helemaal achter in zijn hoofd en hij werd een beetje misselijk. Als ze naar het kopje in haar handen kijkt is het alsof er een zwaar gewicht van zijn borst wordt gehaald. Waren haar ogen groen?

"Hannah, heb je een andere kleur ogen gekregen?"

Nu keek iedereen naar Hannah. Zonder iets te zeggen knikt ze van ja. Jerry slikt een keer.

"Heftig."

De anderen probeerden haar blik nu ook te vangen maar ze keek niemand aan. Maar het was duidelijk te zien dat haar ogen nu groen waren. Adara zat naast haar en tikte haar even op de schouder.

"Hoe heb je dat gedaan, het ziet er prachtig uit." Hannah kijkt haar voorzichtig aan en ook Adara voelt het effect maar ze begreep meer.

"Je had steeds contactlenzen in zeker. Dit zijn je echte ogen!" Ze kijkt nog een keer goed het effect negerend dat deze ogen op haar hebben.

"En je pupillen zijn ovaal. Ik wist wel dat je geen gewone dreuzel was."

Samuel steekt bezwerend zijn handen omhoog.

"Genoeg allemaal. Hannah wil er verder niet over praten en we respecteren dat."

Adara liet zich niet zo makkelijk de mond snoeren.

"Ik ben van mening dat ze ons een verklaring verschuldigd is."

Samuel kijkt haar nu dreigend aan en ze bindt wat in.

"Zolang ik maar weet wat er aan de hand is Adara. Je hoeft je geen zorgen te maken."

"Ik maak me ook geen zorgen. Ben gewoon nieuwsgierig." De blik die Samuel haar nu gaf deed haar rillen. Ze waande zich weer even bij Voldemort. Dale probeerde de situatie wat te ontzenuwen.

"Jerry heeft een foto gevonden van een trouwjurk voor Grace. Zou jij die kunnen creëren?" Dale hield een foto voor Samuel's neus. Met nog een laatste boze blik op Adara keert hij zich tot Dale en neemt de foto over.

"Dat is een mooi model Jerry. Ik wil graag een jurk voor haar maken maar ik zou hem dan nog hier en daar willen aanpassen naar mijn eigen smaak. Het is tenslotte niet verstandig om de daadwerkelijke jurk van je aanstaande te kennen. Het moet een verrassing blijven."

"Goed pap, ik vertrouw je. Je hebt tenslotte een uitstekende smaak als het om kleding gaat."

"Alleen als het om kleding gaat?"

"Nee natuurlijk niet. Zo bedoelde ik het niet."

"Maar ik heb blijkbaar niet zo'n goede smaak als het om iets anders gaat als ik je zo hoor."

Jerry zat met zijn mond open naar zijn vader te kijken. Zocht hij ruzie met hem? Als hij in zijn ogen kijkt ziet hij vonkjes humor glinsteren. Hij moest nog heel erg wennen aan deze kant van de persoonlijkheid van zijn vader. Hij begint de glimlachen en hij krijgt een grijns terug.

"Maak je ook een jurk voor Hannah?" Samuel kijkt even naar Hannah.

"Als Hannah dat wil?" Haar groene blik ontmoette die van hem. En hij had zijn antwoord. Hannah kijkt nu even naar de kinderen.

"Hebben zij wel passende kleding?" Samuel kijkt de groep rondt en begint te lachen.

"Ben ik hier de enige die kan toveren?" Tommy schud van nee.

"Nee opa Sam. Ik regel de kleding voor ons wel." Adara haalt haar neus op.

"Jij hoeft voor mij niets te regelen. Dat doe ik zelf wel. En Adena kan ook prima voor zichzelf zorgen. Geloof me." Ze wisselde even een slinks lachje met haar zuster.

Als ze de koffie op hebben neemt Samuel Hannah mee naar de bibliotheek. Hij sluit de deuren af zodat niemand zomaal binnen kan vallen. Met een ingewikkelde beweging laat hij de deur naar zijn laboratorium open gaan. Hij wenkt Hannah om met hem mee te lopen. Als ze door de deur zijn zwenkt deze achter hun dicht. Er was geen geluid hoorbaar behalve het gepruttel en gedrup van een paar glazen opstellingen. Hannah had het gevoel dat als ze hier zou schreeuwen niemand haar zou horen. Als ze verder loopt komt ze in wat grotere ruimte met wat antiek meubilair en wat kasten. Ook hier was het stil. Geen ramen. Als Samuel begint te praten maakt ze een sprongetje van schrik.

"Het word denk ik een hele klus om een werkende vermomming voor je te maken, gezien je niet helemaal menselijk bent. Ik zal wat van je bloed moeten testen om het veilig te houden. Straks vergiftig ik je per ongeluk."

"Er is nog geen gif gevonden dat effect op me had." Samuel kijkt haar verbaasd aan.

"Je wonden helen razend snel. Gif heeft geen effect. Nog even en je beweert onsterfelijk te zijn."

"Nee sterven kan ik. Ook ik overleef geen bomaanslag of een gebroken nek. En als iemand een vitaal orgaan raakt met een kogel ben ik er ook geweest." Samuel wijst naar een krukje bij een hoge tafel.

"Toch neem ik liever het zekere voor het onzekere. Stroop je mouw even op."

Terwijl hij haar vakkundig een kleine hoeveelheid groen bloed aftapt, kijkt ze stiekem naar zijn gelaat en glimlacht. Waar had ze hem aan te danken. O ja, hij stond bij haar in de schuld. Maar was die schuld niet al meer dan afbetaald?

Samuel trekt voorzichtig de naald weer uit haar arm en het gaatje is direct weer dicht. Hij kijkt haar aan.

"Waarom gingen de gaatjes in je huid toen je die demonstratie gaf niet direct dicht?"

"Dat zou de demonstratie een beetje vreemd gemaakt hebben."

"Kan je zelf bepalen hoe snel je geneest?"

"Alleen dat ik sneller genees dan normaal. Als ik er geen moeite voor doe geneest het op normale snelheid." Samuel kijkt naar het bloed in het glazen buisje en ziet hoe het al begint te verkleuren.

"Jammer dat je bloed zo snel zijn zuurstof verliest." Hannah kijkt er naar en steekt haar vinger in de vloeistof. Binnen een seconde is het weer groen. Samuel was nu in de war.

"Hoe doe je dat?"

"Ik adem onder andere via mijn huid. Als ik in contact kom met mijn bloed kan het weer zuurstof opnemen." Samuel beseft opeens hoe ontzettend verschillend Hannah eigenlijk was van een gewone dreuzel. Dit zou wel eens een probleem kunnen opleveren. Hij twijfelde aan de wijsheid om een toverdrank voor haar te maken. Hij tilt haar hand op om haar vinger uit het bloed te halen. Hij zou eerst experimenteren met het rode bloed. Maar een veilige toverdrank op korte termijn zette hij uit zijn hoofd. Ze zouden zich vermommen op minder ingrijpende wijze.

Nu moest hij alleen nog bezig met twee geweldig mooie jurken voor twee geweldige vrouwen.

De klok sloeg twaalf.

Grace en Sammy waren samen met nog wat andere collega's onderweg naar het bedrijfsrestaurant. Als ze voor de lift staan te wachten komt Bernhard bij haar staan.

"Grace. Zou je na het eten even bij me langs kunnen komen?"

"Maar natuurlijk Bernhard. Rondt de klok van één?"

"Ja prima."

Bernhard draaide zich om en liep naar buiten. In de draaideur ziet hij net hoe John Meisters naar binnen loopt. Eigenlijk wou hij weer achter John aan naar binnen maar besluit toch maar het advies van Jerry op te volgen en verlaat het pand.

John loop het pand binnen en ziet direct dat Grace voor de lift staat te wachten. Resoluut stapt hij op haar af. Als hij echter naast haar staat krijgt hij een raar gevoel in zijn maag.

"Hallo Grace, Tom." Grace draait zich naar hem toe.

"Hallo meneer Meisters. Alles goed?" Ze zag hoe hij wit aan het worden was en er zweetpareltjes op zijn voorhoofd verschenen. Inwendig moest ze nu toch wel lachen. Ze vond het een gemene streek die Jerry hem geleverd had maar eigenlijk had hij het dubbel en dwars verdiend.

"Ja hoor Grace, en met jou?" Hij voelde hoe er maagzuur zijn slokdarm opkroop.

"Uitstekend meneer Meisters. Gaat u ook een hapje eten?" Dit was een gemene vraag en ze wist het.

"Ik geloof dat ik eerst nog even naar mijn kantoor moet." De liftdeuren schoven open en er kwamen mensen uit. John had inmiddels begrepen wat Jerry had gedaan en was woedend. Als de mensen die nu stonden te wachten de lift in stappen blijf hij staan.

"Wilt u niet mee meneer Meisters?" Als hij nog lang bij haar in de buurt bleef zou hij de hele gang onder kotsen.

"Nee ik moet eerst nog even iets anders doen realiseer ik me net." Hij draaide zich om op zoek naar de dichtstbijzijnde toilet. Als de liftdeuren dicht zijn kijkt Sammy vragen naar Grace.

"Wat was er met hem aan de hand?"

"Vraag dat maar aan Jerry."

Na het eten gaat Grace zoals beloofd naar het kantoor van Bernhard. Hij zat al ongeduldig te wachten.

"Doe de deur even achter je dicht Grace." Ze doet zoals hij gezegd heeft en besluit deze ook even magisch af te sluiten.

Als ze zit kijkt hij haar aan.

"Ik zie dat Jerry je verwondingen niet terug heeft doen verschijnen." Grace haar ogen worden groot. Dat waren ze helemaal vergeten. Maar Bernhard was de eerste die er wat van zei. Blijkbaar maakte niemand zich druk over je als je er weer normaal uitziet. Zelfs John had niets laten blijken.

"Eerlijk gezegd zijn we dat vergeten. Maar je bent de eerste die het opvalt."

"Ja zo zitten de meeste mensen inelkaar." Hij haalde zijn hand door zijn donkerblonde haar en ging over tot het onderwerp waarvoor hij haar had laten komen.

"Ik heb hier de gewenste gegevens voor jullie over John. Hij heeft een verbazingwekkende hoeveelheid contacten. Wat mij opviel was een apart groepje mensen dat hij onder de afkorting 'd.e.' heeft gezet." Grace kijkt naar de lijst en glimlacht om het 'd.d.'. John had het voor Samuel niet makkelijker kunnen maken. Deze lijst was heel erg gevaarlijk om in bezit te hebben. Als John er achter zou komen dat Bernhard deze heeft was hij zeker dood.

"Heb je nog een digitale versie van deze lijst?"

"Ja, hier op mijn PC. Hoezo?"

"Dan zou ik hem maar zo snel mogelijk wissen. Wacht laat mij dat maar doen dan is de kans kleiner dat die informatie alsnog wordt opgelepeld." Ze gaat achter zijn PC zitten en zorgt er voor dat het bestand definitief verdwijnt en niet in zijn virtuele prullenbak terecht komt. Ook zijn lijst met snelkoppelingen van veel gebruikte documenten maakt ze leeg. Nu moest ze alleen nog weten of dit bestand er vannacht al op had gestaan. Bernhard schud van nee. Daarmee hoefde ze zich geen zorgen te maken over een back-up die elke nacht gemaakt werd. Het enige risico was nu nog de printer. Ze vraagt hem welke printer hij gebruikt heeft om de lijst te printen en hij verteld dat hij de printer op deze verdieping had gebruikt. Hier zou Sammy iets aan moeten doen.

Grace steekt de lijst bij zich.

"Bedankt Bernhard. Je bent een enorme hulp geweest. Het zou voor je veiligheid beter zijn als je niet meer bij Hiyrotech zou werken." Bernhard trekt wit weg. Zou ze hem nu ontslaan?"

Grace ziet dit en voelt zich schuldig over haar tactloze opmerking. Ze had hele andere plannen met Bernhard. Iemand van zijn kaliber kon ze beter inzetten dan onder zo'n tiran als John.

"Maak je niet ongerust Bernhard. Morgen krijg je een brief met een aanbod dat je waarschijnlijk niet zult weigeren." Met een mysterieus glimlachje ontsluit ze de deur en opent die. Met nog een laatste blik naar Bernhard die er wat bedremmeld bij staat loopt ze weg. Ze had gisteren met haar vader geregeld dat Bernhard een directeursfunctie aangeboden zou krijgen bij een van zijn bedrijven met een zeer riant salaris.

Grace draait zich naar Sammy om.

"Kom op Tom, het is al vijf uur. Tijd om te gaan." Ze had haar jas al aan. Sammy pakt snel zijn jas van de kapstok sluit de kasten en ze vertrekken.

Als ze beneden in de hal staan voelt Grace hoe een woedende John richting het kantoor van Bernhard beent. Hij was er achter gekomen wat Bernhard had gedaan en was op bloed uit. Ze moest snel handelen. In een flits legt ze contact met Samuel en die geeft toestemming.

Het volgende moment stond Bernhard in de bibliotheek van Samuel.

Bernhard stond plotseling in een grote bibliotheek met over alle wanden bruine en zwarte in leer gebonden boeken. Het was een stuk donkerder dan het kantoor waar hij een seconde geleden nog was en zijn ogen moeten even wennen. Was dit een droom? Hij stond met zijn neus richting een groot raam. Net had de zon nog geschenen maar nu was het zwaar bewolkt. Het leek erop dat er een flinke bui zou gaan vallen. Als hij verder de ruimte afscant ziet hij twee grote zwarte leren stoelen, een bureau en achter dat bureau zat een man. Zijn ogen worden groot. Het was de duivel! Hij was gekidnapt door de duivel! Hij stond te trillen op zijn benen.

Samuel ziet zijn angst en besluit Grace hier zo snel mogelijk heen te krijgen. Hij legt telepathisch contact en even later staat Grace ook in de bibliotheek samen met Sammy. Grace loopt snel naar Bernhard toe en probeert hem gerust te stellen.

"Het spijt me Bernhard dat ik je zonder enig waarschuwing hierheen heb verplaatst maar John heeft ontdekt dat je in zijn gegevens hebt geneusd en was onderweg om een moord te plegen."

Hij kijkt haar niet begrijpend aan.

"Jij hebt me verplaatst? Maar ik dacht dat hij me hierheen had gehaald." Hij wijst met trillende vinger op Samuel.

"Samuel is je gastheer. Dit is zijn huis."

Samuel had snel wat oppervlakkige informatie uit Bernhard's brein gehaald en zag daar een jonge vrouw met twee kinderen. Als hij begint te spreken schrikt Bernhard aanzienlijk.

"Bernhard, ik ben Samuel Smith. Welkom in mijn huis. Maar voordat we verder gaan staan keuvelen moet ik weten of John weet waar je woont." Bernhard wordt week in de knieën. Deze man had zich voorgesteld, nu was het zeker mis. De woorden dringen maar langzaam tot hem door en Samuel moet nogmaals zijn aandacht vragen.

"Bernhard? Weet hij waar je woont, is hij daar ooit geweest?" Bernhard knippert met zijn ogen en komt wat tot zijn positieven.

"Ja, hij is een paar keer bij mij thuis geweest."

"Waar zijn nu je vrouw en kinderen?"

"Thuis, waarom vraagt u dat?" Samuel antwoord niet maar kijkt naar Grace. Grace sluit haar ogen en zoekt naar het huis van Bernhard. Ze vind daar een vrouw genaamd Marie en twee kinderen genaamd Eddie en Clairissa. Ze zegt de namen hardop en Bernhard beaamd dat dit de namen zijn van zijn vrouw en kinderen. Het volgende moment waren zij ook in de bibliotheek.

De kinderen kijken verbaasd om zich heen maar Marie leek verbazingwekkend koel. Ze pakte de handen van haar kinderen en ging dicht bij haar man staan. Behoedzaam houdt ze Samuel in de gaten. Het jongetje was vijf en het meisje was drie. Verlegen kruipt Clairissa achter de rok van haar moeder. Maar Eddie was gefascineerd. Met grote ogen bestudeerde hij zijn omgeving.

Samuel kijkt in de grijsblauwe ogen van Marie en ziet direct dat ze een 'snul' is. Haar gedrag had haar verraden. Ze wist wat magie was en kwam van magische ouders zonder zelf de gave van de magie te bezitten. En ze had Bernhard nooit verteld dat ze een snul was. Samuel kijkt nu naar Eddie en de verlegen Clairissa. Met een elegante beweging verscheen er een prachtige grote glinsterende knikker in zijn hand en legde die op het randje van zijn bureau. Hij had de volle aandacht van de kinderen. Ze begonnen aan de handen van hun moeder te trekken maar ze liet niet los. Eddie legde zich erbij neer dat hij niet bij de knikker kon komen maar Clairissa stak haar vingertje uit naar de knikker. Met een smekende blik in haar ogen kijkt ze naar haar moeder.

"Heb?"

"Nee Clairissa dat is niet voor jou."

Er verschenen traantjes maar Marie hield vol. Clairissa wijst weer naar de knikker en kijkt nu naar Samuel. Er verschijnt een uitnodigende glimlach op zijn gezicht. Alsof hij zeggen wil 'pak het dan?'.

Grace kende die knikker. De aantrekkingskracht ervan ook. Ze realiseerde zich dat dit een test was van Samuel om te kijken hoeveel magie een kind al bezat. Was een van Bernhard's kinderen magisch? Met een harde tik kwam de knikker op de grond terecht en rolde rechtstreeks naar Clairissa. Vol vreugde ging ze door haar knietjes en pakte het wondermooie ding tussen haar vingertjes. Marie was duidelijk geschokt. Samuel kijkt haar vermanend aan.

"Het is niet verstandig om te verzwijgen dat je een snul bent Marie. Zeker als je besluit om kinderen te krijgen met een dreuzel." Met een brok in haar keel realiseert ze zich wie dit is.

"Samuel Smith neem ik aan. Heb je ons hierheen gehaald om me kind af te pakken?"

"Heb je het verdient dan, om er zelf verder voor te zorgen? Wat was je van plan. Haar in de ellende te laten zakken doordat ze per ongeluk haar magie inzet. En vervolgens in de dreuzel maatschappij uitgemaakt te worden voor freak, of erger nog, dat ze het afpakken om experimenten mee te doen. Was dat je plan?" Samuel was furieus.

"Hoe haal je het in je hoofd om je echtgenoot niet te vertellen wat je achtergrond is en wat er zou kunnen gebeuren als jullie kinderen krijgen?" Marie was duidelijk aangeslagen en Bernhard kijkt beduusd naar zijn vrouw. Eerst dacht hij dat hij zijn ziel verkocht had aan de man voor hem en nu dreigde hij zijn dochtertje af te pakken? Wat voor een nachtmerrie was dit? En wat had Marie verzwegen? Hij kijkt nu naar Grace en 'Tom' en ziet daar ook verwijtende blikken richting Marie. Hij kijkt nu weer naar zijn vrouw.

"Wat heb je verzwegen Marie?" Marie kijkt weg en antwoord niet. Hij voelde een steek van verdriet om haar gedrag. De woorden van Samuel dringen nu langzaam tot hem door. Zijn dochtertje was magisch, hoe zat dat met zijn zoon? Hij kijkt nu met nieuwe ogen naar Samuel. Dit was niet de duivel, maar een magiër net zoals John, Jerry en Tom hier.

"Mag ik Samuel zeggen?"

"Ga je gang Bernhard."

"Hoe zit dat met mijn zoon Samuel, is hij ook magisch?"

"Ja, maar voor mij oninteressant."

"Wat bedoel je met oninteressant?"

"Ik school alleen maar de besten. Bij mij krijgen ze ten slotte de beste opleiding. De selectie is noodzakelijk."

"En je zou Clairissa willen opleiden?"

"Ze bezit een groot potentieel."

"Maar mijn zoon niet?"

"Precies."

"En als ik alleen maar toestemming geeft om Clairissa op te leiden als je Eddie erbij neemt?" Marie kijkt geschokt naar haar man maar Bernhard negeert haar. Samuel krijgt een dreigende blik in zijn ogen.

"Wie zegt dat ik je toestemming nodig heb?" Bernhard voelt de dreiging maar zet door.

"Ik heb het gevoel dat je liever toestemming krijgt, dan dat je geweld gebruikt Samuel. Ook al is het maar van één van de twee ouders." Marie komt nu in opstand.

"Dat kan je niet doen Bernhard is sta het niet toe!" Bernhard werd nu duidelijk boos.

"In mijn ogen heb je al je rechten verspeeld door je mond te houden Marie! Wij hebben een probleem, maar mijn kinderen gaan daar niet de dupe van worden! Ik heb gezien wat deze mensen kunnen. En zeker als ze kwaad willen. Mijn kinderen horen in de magische wereld Marie en ze moeten leren om er mee om te gaan, en zich kunnen verdedigen als dat nodig is!" Marie begint te huilen maar hij negeerde dit.

"En hoe zit dat met je ouders. Je hebt altijd beweerd dat het hun schuld was dat je geen contact meer met ze hebt maar daar heb ik nu zo mijn twijfels over. Ik denk dat ze een gat in de lucht zouden springen als ze horen dat ze twee magische kleinkinderen hebben."

"Ja, en ze zouden jou vermoorden als ze horen dat je ze aan hém daar hebt gegeven!"

Met een donderende klap komt Samuel's vuist op het bureau neer.

"Genoeg ruzie gemaakt waar de kleintjes bij zijn. Grace zou jij Eddie en Clairissa naar de eetkamer willen brengen? Dan laten we deze twee kemphanen verder alleen tot ze uitgeraasd zijn. Als jullie willen eten zal James jullie naar de eetkamer brengen. Om zes uur eten we. Jullie hebben een kwartier om te kalmeren en je te gedragen als volwassen mensen. Ik wil straks geen kwaad woord horen aan tafel." En daarmee verliet iedereen de bibliotheek en bleven Marie en Bernhard alleen achter. Beduusd en sprakeloos kijken ze elkaar aan. Ze hadden het gevoel als kleine kinderen op hun nummer te zijn gezet. Bernhard kijkt Marie aan alsof hij haar voor het eerst ziet. Hoe kon ze hem zo een rad voor ogen draaien. Hij dacht altijd dat hij van haar hield maar nu begon hij daar aan te twijfelen. En hield ze wel van hem? Als je van iemand houdt dan doe je toch niet zoiets?

"Marie? Waarom in godsnaam?" Ze zakte verslagen in een van de twee stoelen en begint weer te huilen. Hij ging in de andere stoel zitten en keek alleen maar naar haar. Na een paar minuten staat hij op en begint haar te troosten. Het was tenslotte wel zijn vrouw.