Hoofdstuk 40 Marie

De klok sloeg zes.

Marie had het gevoel dat Bernhard haar had vergeven maar daarmee maakte ze een grote fout. De kloof die tussen hen was ontstaan zou alleen maar breder worden dankzij haar.

James kwam de bibliotheek binnen en bracht het stel naar de eetkamer. Het was een flink gezelschap wat aanstalte maakte voor de maaltijd. De kinderen waren op aangepaste stoelen gezet zodat de makkelijk aan tafel konden zitten. Links en rechts van hun werden de stoelen vrij gehouden voor hun ouders. Aan het hoofd van de tafel nam Samuel plaats met links van hem Hannah. Rechts van hem zaten Jerry en Grace. Vervolgens Dale, Tommy, Sammy, Adara en Adena. Aan de andere kant van de tafel zaten de kleintjes met hun ouders.

Bernhard kijkt de tafel rondt en staat versteld van de twee tweelingen. En wat was de relatie van Grace en Jerry met Samuel?

Samuel ziet dat Bernhard's blik op hem blijft hangen en besluit iedereen aan elkaar voor te stellen.

"Beste mensen. Aan tafel te gast vanavond zijn Bernhard, Marie, Eddie en Clairissa. Bernhard is een medewerker van een bedrijf dat Grace bezit, en heeft zich in gevaar begeven om informatie te verzamelen over John. Helaas is John erachter gekomen en moesten deze mensen voor hem vluchten.

Marie kijkt verschrikt naar haar man. Dus ze waren helemaal niet hier vanwege háár kinderen.

Samuel besluit om de familiebanden logisch en volgens afspraak te houden. Ook al moest hij ze nu ter plekke verzinnen.

"Jerry, Tommy en Sammy zijn mijn zoons en Adena en Adara zijn mijn nichten. Zij zijn de kinderen van mijn broer." Er viel een ongemakkelijke stilte na deze bewering maar er werd niets gezegd.

"Dale Jaeger is de vader van Grace."

Samuel pakte nu Hannah haar hand en keek haar aan.

'Hannah, wil je mijn vrouw worden?' sprak hij in gedachte naar haar. Haar groene ogen worden groot en een gevoel van geluk doorstroomde haar.

'Heel graag Samuel' antwoordde ze geluidloos terug.

"En Hannah hier is mijn verloofde." Met die uitspraak verslikten zich een aantal mensen en begonnen heftig te hoesten.

"Verontschuldig het gedrag van deze mensen, ik had het nog niet verteld. Het is een verrassing. En Grace is de verloofde van Jerry. En tevens een van mijn beste leerlingen ooit. Zij was twee jaar oud toen haar onder mijn vleugels nam." Met die woorden wierp hij een glimlachende blik naar Clairissa. Het meisje lachte vrolijk terug en begon te brabbelen.

Marie trok wit weg. Ze keek naar Bernhard en voelde dat ze verloren had. Ze wist hoe machtig Samuel was en als hij zijn zinnen ergens op had gezet was er geen ontkomen aan. Gelukkig wou hij alleen maar Clairissa en zou ze Eddie weer mee naar huis kunnen nemen.

Samuel begon weer te praten.

"Bernhard denkt er over na of hij Clairissa en Eddie bij mij in de leer te geven. Ik heb besloten dat als hij dat wil ik ze onder mijn vleugels zal nemen."

Eigelijk was hij helemaal niet geïnteresseerd in Eddie, veel te stil, te zachtaardig, er ging niets vanuit. Marie werd het nu te veel. Ze sprong op en stootte tegen de stoel van Clairissa die achterover sloeg. Maar voordat ze met een harde klap de grond terecht zou komen strekt Eddie zijn handje uit en laat de stoel héél langzaam neerkomen. De blik die hij vervolgens zijn moeder geeft bezorgt haar zoveel pijn dat ze op de grond zakt. Samuel had zich ernstig vergist in dit kind. Hij was veel sterker dan hij zich voordeed. Waarschijnlijk al die jaren van verbergen van zijn krachten hadden hem een expert gemaakt in het verstoppen ervan.

Bernhard kijkt verbaasd naar zijn zoon. Hij legt zijn hand op zijn schoudertje.

"Eddie? Zo is het wel genoeg Eddie." Het kind kijkt nu naar zijn vader en er verschijnt een traantje.

"Het spijt me pappie. Ik kon er niets aan doen. Ik wou mammie helemaal geen pijn doen."

"Geeft niet Eddie, Samuel gaat je leren om hiermee om te gaan. En het spijt me dat je het al die tijd hebt vertopt lieverd." Hij gaf hem een grote knuffel.

Marie was inmiddels weer op de been en keek woedend naar kleine Eddie. Samuel zag iets dat hem niet beviel. En er was méér. Een Snul kon niet zulke machtige kinderen krijgen en overleven. Hij vermoedde dat ze helemaal geen snul was. Hannah was opgestaan en hielp Clairissa weer overeind. Het kindje huilde niet eens en keek haar verwonderd aan. Marie stak geen vinger uit om haar te helpen. Samuel vermoede dat ze niets om haar kinderen gaf en ze zelfs mishandelde van tijd tot tijd.

"Waarom hebben ze de magie gebonden Marie. Heb je een misdrijf gepleegd en is dit je straf?"

Aan haar blik ziet hij dat hij het juist heeft. In de magische wereld was ze een crimineel. Dit was haar manier om het te ontvluchten. Ze maakte iedereen wijs dat ze een snul was in plaats van een heks die haar krachten was ontnomen. Marie draaide zich woedend om en liep richting de deur. Halverwege draaide ze zich echter weer om en kwam terug. Met een lege blik in haar ogen nam ze plaats aan tafel en legde haar servet in haar schoot. Alle emotie was weg.

Bernhard kijkt verbaasd naar Marie en dan naar Samuel.

"Dit heet imperus Bernhard. Ik kon niet toestaan dat ze het op een lopen zou zetten. Jerry zou jij straks na willen gaan in hoeverre Marie nog gezocht wordt voor bepaalde misdaden?"

"Ja vader."

"Ok, dan stel ik voor dat we nu gaan eten."

De maaltijd verliep rustig met af en toe een blik op Marie die woordeloos haar eten naar binnen werkte. Menig een aan tafel wist hoeveel kracht het koste om iemand zo onder imperus te houden en dan nog wel zonder toverstok. Het was veel makkelijker geweest om haar te verstenen of te verdoven. Maar dat zouden de kleintjes zeker niet als prettig hebben ervaren.

Tijdens het eten werd er over diverse dingen gesproken. Ook het huwelijk kwam ter sprake. Bernhard hoort dit en is versteld. Ging Grace zó snel trouwen met Jerry? Hannah buigt zich naar Bernhard omdat ze ziet wat hij denkt.

"Ze is zwanger." Fluistert ze glimlachend. Bernhard kijkt haar nu aan en wordt getroffen door haar ogen. Even lamgeslagen rukt hij zich los uit haar blik. Had hij dat goed gezien? Waren haar pupillen ovaal? Hij glimlacht nu beleeft terug.

"Denken jij en Samuel ook nog aan het krijgen van kinderen?" Die vraag kwam zo onverwacht dat ze even van haar stuk is.

"Er zullen tussen ons nooit kinderen komen." De teleurstelling in haar stem is duidelijk te horen.

Hoe had ze ja kunnen zeggen op zijn aanzoek. Wát als hij nog kinderen wou? Dan had hij niets aan haar. Een keer per jaar kreeg ze een injectie waardoor ze niet zwanger zou kunnen raken. Wat als die was uitgewerkt? Ze haalt het moment van haar laatste injectie voor de geest. Shit! Dat was precies 1 jaar en twee weken geleden. In theorie zou ze zwanger kunnen zijn. Niemand wist hoe een zwangerschap in zijn werk ging bij haar soort. Een van haar kamergenotes had een keer gekscherend gezegd 'we krijgen een prik, zodat we geen eieren zullen leggen'. Wat als dat waar was? Ze wist niets van het ras waarmee ze was gecreëerd. Wat als ze iets moest doen als uitbroeden of was er een actie van het mannetje nodig om het te voldragen. Een plotselinge vlaag van paniek overspoeld haar. Samuel kijkt haar bezorgd aan. De emotie die ze ervoer waren zo beangstigend dat hij zich zorgen maakte. Hij ziet hoe groot haar pupillen worden dat ze bijna rond lijken. Ze stond op en liep plotseling de kamer uit. Iedereen kijkt verbaasd naar deur waardoor ze was weggestormd. Bernhard had de verandering ook gezien en legde de link met zijn laatste opmerking en voelde zich schuldig. Blijkbaar had hij een teer punt aangestipt. Zijn blik kruiste nu die van Samuel.

Wat had Bernhard gezegd dat Hannah zo over stuur was. Hij prikt ongevraagd in de gedachten van Bernhard en ziet de reden. Met nog een frons naar Bernhard staat hij op en zonder iets te zeggen gaat hij Hannah achterna. Als ook hij de kamer heeft verlaten zien ze dat Marie in haar stoel lag te slapen. James kwam binnen en bood aan de kleintjes naar bed te brengen. Aarzelend stemt Bernhard hiermee in. Hij moest zich wel overgeven aan de situatie. Zijn leven zou nooit meer de oude worden. Met nog een blik op zijn slapende vrouw geeft hij Clairissa aan James. Eddie nam netjes zijn hand en ze verlieten de eetkamer. Grace stond op en kijkt de tafel rondt.

"Ik denk dat we zelf maar af moeten ruimen kinderen." Dit kwam er zo moederlijk en bevelend uit dat de twee tweelingen keurig begonnen de tafel af te ruimen. Bernhard kijkt er met open mond naar. Hoe was het mogelijk dat ze zo gehoorzaamden? Jerry stond op samen met Dale en wenkten Bernhard om mee te gaan.

"Maar hoe moet dat met Marie?" Jerry haalt zijn schouders op.

"Laat haar maar lekker slapen, wakker worden doet ze toch niet tot dat Samuel dat wil."

Met enige moeite krijgen ze Bernhard zo ver om met hun mee te gaan naar de bar die aan de entertainmentruimte grensde.

Jerry was weer achter de bar gestapt en begon opnieuw met het spoel ritueel zodat hij een vers biertje kon tappen. Dale en Bernhard hadden een plekje voor de bar gekozen. Dale begon over het werk te praten dat Bernhard deed bij Hiyrotech. Na een minuut of tien kwamen de tweelingen en Grace binnen. De tweelingen namen fris en de mannen dronken bier. Grace kon niet zo goed tegen prik en nam vruchtensap. Als ze allemaal met een drankje aan de bar zitten stelt Grace de vraag waar iedereen het antwoord op wou weten.

"En Bernhard. Wat heb je gezegd dat Hannah zo overstuur raakte?" Bernhard haalde zijn schouders op.

"Ze vertelde dat je zwanger was en toen vroeg ik of zij en Samuel nog plannen hadden op dat gebied." Hij kijkt de mensen aan om hem heen.

"Ze verzekerde me dat, dat niet het geval was."

Hannah was naar de bibliotheek gevlucht. Ze was in de vensterbank gekropen met haar voeten op de bank en haar armen er omheen. Waar was ze aan begonnen? Dit kon niet goed gaan. Ze was een freak een monster. Hoe kon ze denken een 'gewoon' leven te kunnen hebben met een man die van haar hield en zij van hem. Als ze zwanger zou raken had ze een groot probleem. Ze liet haar tranen lopen voor de zoveelste keer in korte tijd. Nooit huilde ze en nu waren haar huilbuien bijna niet te stoppen.

Even later komt Samuel binnen en vindt haar in de vensterbank. Hij gaat zwijgend op het andere einde van de twee meter lange bank zitten en wacht af. Na een minuut kijkt Hannah hem met die heerlijke ogen van haar aan. Hij kon voor zijn gevoel verdrinken in die blik. Als hij niet oppaste zou ze hem helemaal beheersen.

"Waarom huil je Hannah?" Dit was zo'n nuchtere vraag dat ze er geen antwoord op durfde te geven. Haar angsten waren opeens zo kinderachtig. Waar maakte ze zich zorgen over. Voor het zelfde geval kon ze helemaal niet bevrucht worden door een mens. Hoe kon ze nu nog zeggen wat haar dwars zat. Hij zou haar uitlachen.

Als antwoord haalde ze haar schouders op. Samuel schoof dichterbij en legde een hand op haar knie.

"Bernhard zei dat je zo overstuur zou kunnen zijn door een vraag die hij je stelde?"

"Ja, eigelijk stom. Ik weet niet waarom ik me zo aanstel." Hij kijkt haar lang aan en ze kijkt niet weg. Weer heeft hij het gevoel zich te verliezen. Hij neemt een besluit. Hij ontspant en laat zich gaan. De sensatie is adem benemend. Hij weet niet wat er gebeurt maar hij kan in het diepst van haar wezen kijken en zij in die van hem. Als de ervaring langer duurt ziet hij een vreemd landschap met vulkanen en reptielen die op twee benen lopen. In een flits zat hij weer in de bibliotheek.

Hannah voelde hoe ze weg vloeide in zijn gedachten. De sensatie was vreemd maar vertrouwd. Wat deed hij met haar. Bracht hij haar weer onder imperus? Nee. Zo voelde het niet. Even later ziet ze hoe een heks in een cirkel van heksen een magiër vervloekte. Ze schrok hier zo van dat ze de verbinding verbrak.

Ze zaten weer in de bibliotheek en Samuel stelde de vraag waar Hannah zo bang voor was.

"Waarom wil je geen kinderen met me?" Hannah kijkt hem verdrietig aan.

"Wie zegt dat ik dat niet zou willen? Ik ben er alleen bang voor. Ze geven ons niet voor niets een injectie elk jaar zodat we niet zwanger kunnen worden." Samuel begint er iets van te begrijpen.

"En als die injectie is uitgewerkt? Wat dan?"

"Ik weet het niet. Die van mij is al sinds twee weken over datum. Daarom raakte ik in paniek."

Samuel kijkt haar nu zwijgend aan en weet niet wat hij moet zeggen. Hij had gisteren al gezien dat er zich een nieuw leven in haar aan het ontwikkelen was. Dat verklaarde ook haar emotionaliteit. Ze was aan het veranderen. Hij was zo gelukkig toen hij dat had gezien dat hij besloten had zijn relatie met haar definitief te maken. Nu moest hij dit opbiechten.

"Wat is er zo vreselijk aan het idee dat wij een kind zouden krijgen?" Hannah haar ogen schieten weer vol.

"Sam. Je weet niet half hoe verschillend we zijn. Waarschijnlijk zullen we nooit kinderen kunnen maken omdat we zo verschillend zijn. Als ik wél zwanger zou raken weet niemand wat er gebeurt. Misschien leg ik wel een ei? En dan weet ik niet meer wat ik moet doen, en sterft het?"

Samuel neemt haar handen in die van hem.

"Wat als ik je verzeker dat ik bereid ben dat risico te nemen?" Ze kijkt hem ongelovig aan.

"Je zou me nooit vergeven Sam."

"Ik beloof je dat ik van je blijf houden wat er ook gebeurt." Zijn toon is zo dringend dat ze wantrouwig wordt. Ze ziet hoe serieus hij is een bang gevoel slaat om haar hart. Ze slikt voordat ze de vraag stelt.

"Ben ik al zwanger Sam?" Ze ziet de emotie in zijn ogen en weet het antwoord. Ze buigt haar hoofd en stelt de volgende vraag.

"Heb je me daarom ten huwelijk gevraagd. Was het een kwestie van eergevoel?" Samuel was perplex. Had ze nu nog niet begrepen hoeveel hij van haar hield. En hoe gelukkig hij was toen hij zag dat ze zwanger was. Maar als ze geen kind van hem wou zou hij er voor zorgen dat het niet zou gebeuren. Hij had middelen genoeg. En als ze niet wou trouwen was dat haar keuze. Hij zou haar niet dwingen. Hij was nu al zo lang alleen dat hij de rest van de tijd ook wel vol zou maken.

Hij stond op en keek haar met een harde blik aan.

"Ik zal vannacht nog een toverdrank voor je maken zodat het kind afsterft. Vergeet dat ik je ooit gevraagd heb om met me te trouwen." Hannah kijkt ongelovig naar hem op. Ze ziet hoe hij zich omdraait om de bibliotheek te verlaten. Ze kon zien dat hij vastbesloten was. De pijn van het verlies van haar geliefde giert door haar lichaam. Haar telepathische gave brengt dit in alle hevigheid op hem over.

Hij stopt waar hij staat. Ze hield van hem. Minstens zoveel als hij van haar. Maar het was pure angst die haar de vraag had doen stellen. Hij keerde op zijn schreden terug en nam haar in zijn armen.

"Het spijt me Hannah. Dat had ik niet mogen zeggen. Ik weet dat je van me houdt. Hoe kan ik je duidelijk maken dat ik minstens net zoveel van jou houdt?" Ze kijkt hem aan en verliest zich in zijn gedachten. De liefde die ze daar vindt is overweldigend. Hoe kon hij zoveel emoties voor haar verbergen. Hij wou echt proberen om het kind dat in haar groeide tot een succes te maken. En als het niet lukte was dat jammer. Maar zij was het belangrijkste voor hem.

Ze kon niet geloven dat iemand zoveel van haar hield. En toch was het zo. Ze knelt zich aan hem vast. Ze was zwanger. De angst sloeg haar weer om het hart. Wat moest ze doen? Wat kon ze doen? Zou ze een goede moeder zijn? Zou ze hulp krijgen van haar instincten? Ze wou dit kind dolgraag hebben. Maar ze vreesde voor haar onwetendheid. Was er maar iemand waar ze hulp van kon krijgen. Iemand die wist wat haar te wachten stond.

Jerry kijkt Bernhard aan vanachter de bar. Hij vond het wat al te toevallig dat juist Bernhard een magische vrouw had.

"Hoe heb je Marie leren kennen?" Bernhard nam nog een slok van zijn bier en zijn ogen staarden in het niets als hij begint te spreken.

"Vijf jaar geleden werkte ik voor een ander technisch bedrijf en we hadden een bedrijfsfeestje. John werkte daar ook. Als onderdirecteur. En hij had wat vrouwen uitgenodigd om de boel wat gezelliger te maken. Een van die vrouwen was Marie. Van het een kwam het ander en voor ik het wist was ik getrouwd en was Eddie onderweg."

Dale was verbaasd. Vijf jaar geleden had hij pas zijn eerste idee op het gebied van tijdreizen geformuleerd. Hoe was het mogelijk dat John toen al achter zijn ideeën aan zat? Niemand kon weten waar hij mee bezig was in die tijd. Een angstig vermoeden begon bij hem te groeien. Had John niet beweerd dat zijn Meester zéker wist dat de machine zou werken? Zou hij bewijs hebben? Zou dat bewijs ontstaan zijn vóórdat hij ook maar een idee voor een tijdmachine had gehad? Was er iemand vanuit de toekomst teruggekeerd en in handen van Voldemort terecht gekomen?

Jerry zette zijn lege glas neer.

"Dan moet ik nu aan het werk. Bernhard, wat is de volledige meisjes naam van Marie? Als we mazzel hebben heeft ze haar eigen naam gebruikt."

"Marie Claire Dalahaaf."

"Dan heeft ze geen moeite gedaan dus. Dat is een bekende Amerikaanse familie in onze kringen."

Hij stond op en liep naar de computerruimte. Met een speciale inlog kwam hij in de database van zijn detective bureau. Als hij haar gegevens heeft ingevoerd komt er een waslijst aan informatie tevoorschijn. Maar ze werd niet gezocht op het moment. Ze was inderdaad gestraft door het binden van haar magie. Ze had er onder de ogen van dreuzels diverse keren misbruik van gemaakt. Voornamelijk diefstal. Hij besluit Bernhard te laten zien wie zijn vrouw werkelijk is. Hij wil opstaan maar zijn oog valt op een ander detail. Ze had nooit de moeite genomen haar huwelijk te laten registreren bij het Amerikaanse Magische Ministerie. Had ze wel de moeite genomen haar dreuzel documenten officieel te maken? Na enig zoeken vindt hij niets wat daar op wijst. In de ogen van de dreuzels bestond ze dus niet. En in de ogen van haar familie had ze niet eens kinderen want die waren ook niet bekend bij het AMM. Dus haar ouders wisten waarschijnlijk niet eens dat ze kleinkinderen hadden. Haar ouders waren Callathea en Daemkin Dalahaaf. Een oude magische familie. Van origine Frans en in de 18e eeuw naar Amerika geëmigreerd. Er zou zeker een strijd ontstaan tussen haar familie en Bernhard. Als ze tenminste geen dreuzels verfoeiden. En die kans was groot als hij naar de verdere familie lijnen kijkt. Er kwam geen dreuzel in voor. Jerry loopt weer naar de bar en haalt Bernhard er bij.

Als Bernhard alle informatie tot zich heeft genomen duizelt het hem. Hij zou moeten vechten voor zijn eigen kinderen tegen een magische familie? Zijn gevoel vertelde hem dat hij geen schijn van kans had als dreuzel.

Samuel voelde haar angsten en besefte dat deze gegrond waren.

"Hannah, ik zal alles in het werk stellen om er achter te komen wat we moeten doen. De NSA heeft er net een vijand bij gekregen."

Hannah kijkt hem nu aan en beseft wat hij van plan is. Ze had gehoopt nooit meer in de buurt van NSA te zullen komen, maar in dit geval zouden ze dichterbij komen dan ooit. Dapper glimlacht ze naar hem. Ze zou alles doen om hem te helpen.

Hij ziet hoe ze moed put uit deze beslissing.

"Kom laten we weer terug gaan. Er zit nog een slapende Marie aan de eettafel en we moeten nog kijken hoe we die situatie oplossen.

Als ze in de eetkamer komen is alleen Marie er nog. Samuel haalt haar uit haar slapende toestand. In een oogwenk zet ze het op een lopen maar ze probeerde langs Hannah te komen en dat was een vergissing. Met een handige graai heeft ze de pols van Marie vast en drukt op een drukpunt dat zo ontzettend zeer doet en Marie half verlamd en scheef in haar grip blijft hangen. Samuel kijkt waarderend naar deze techniek. Hannah kon hen nog veel leren.

"Ze zijn in de entertainment ruimte. Neem haar maar mee." Samuel ging de dames voor en Hannah nam zonder moeite de piepende en kreunende Marie mee, alsof ze een kind aan de hand voerde. In de entertainmentruimte plaatst Hannah, Marie op de bank. Vlak nadat Hannah haar los laat kijkt ze in haar ogen en zegt tussen opeengeklemde kaken.

"Freak!" Marie had duidelijk gezien dat Hannah rare ogen had en trok haar neus nu voor haar op.

Hannah kijkt haar aan en ze laat zich even gaan. Ze gaf Marie een mentale duw.

De blik die ze kreeg van Hannah was beangstigend. Het volgende moment was of alle lucht uit haar longen werd geperst. Het wordt haar zwart voor de ogen en ze was buiten bewustzijn.

Samuel ziet wat er gebeurt en snapt nu waarom haar instructeur zo bang was geworden destijds.

Hannah knippert even met haar ogen en ziet dat Marie bewusteloos is. Voor de veiligheid controleert ze haar hartslag. Die was normaal en krachtig. Het zou niet lang duren voor ze weer bij bewustzijn zou komen. Als ze Samuel aankijkt ziet ze hem glimlachen.

"Ik geloof dat het beter is om je nooit freak te noemen." Hij kijkt naar Marie.

"Zal ze overleven?"

"Ik denk het wel. Het spijt me Sam. Ik liet me even gaan."

"Mij spijt het niet, ze had het verdient." Met die woorden liep hij naar Jerry en Bernhard.

"En nog iets gevonden?" Jerry maakt ruimte voor zijn vader.

"Kijk zelf maar, dit wordt een probleem voor Bernhard. Hij zal zijn kinderen kwijt raken."

Samuel leest snel wat er op het scherm staat en kijkt vervolgens naar het witte gezicht van Bernhard.

"Niet als ik me er mee bemoei. Als Bernhard het daar tenminste mee eens is?"

Bernhard kijkt nu in de zwarte ogen van Samuel.

"Maar zij hebben ook rechten. Het zijn hun kleinkinderen." Samuel had altijd al moeite gehad met de zogenaamde dreuzel rechtschapenheid. Kwamen ze dan nooit voor zichzelf op?

"Het zijn jou kinderen. En als je mij je laat helpen bepaal je grotendeels zelf wat er met ze gebeurt. En niet een stel vreemden. Want dát zijn het." Jerry voelt zich geroepen om nog iets toe te voegen.

"Ze zullen je niet met open armen ontvangen Bernhard. Het is een oude magische familie en voor zover ik heb kunnen nagaan komt er geen dreuzel in voor. Ik weet zeker dat ze je zullen afkeuren. En je kinderen zullen er onder lijden." Bernhard kijkt van Jerry naar Samuel. Hij denkt aan Marie en de manier waarop ze hem heeft voorgelogen. Nee hij zou de hulp van Samuel aanvaarden. Zijn gevoel zei dat, dat de juiste beslissing was. Hij had tenslotte ook Grace opgeleid en Grace had een beetje zijn hart gestolen.

"Ik zou het zeer waarderen als Samuel zich voor mijn kinderen wil inzetten. En als ik als hun vader ook nog een rol mag spelen in hun leven zou dat mooi zijn." Samuel kijkt hem waarderend aan. Hij had niet verwacht dat Bernhard zo snel tot een beslissing zou komen.

"Er kleeft nog een voorwaarde aan Bernhard."

"En dat is?"

"Marie verdwijnt uit het plaatje. Ik wil niets meer met haar te maken hebben." Bernhard glimlacht om deze harde uitspraak.

"Kan je dat ook voor me regelen?"

"Pas op met wat je vraagt." De stem van Samuel was onmiskenbaar dreigend.

Bernhard sloeg zijn armen over elkaar en liet zijn hoofd hangen. Hij moest inderdaad oppassen met wat hij vroeg. En hij kon niet alle verantwoordelijkheid naar Samuel schuiven. Het was ten slotte zijn probleem. Maar zijn kinderen gingen naar Samuel. Dat stond vast.

"Sorry Samuel. Dat was onvolwassen van me. En Marie zal de kinderen of jou niet meer zien. Dat beloof ik." Hij had een plan. En als hij het goed had begrepen had Grace hem en zijn vrouw en kinderen hierheen gebracht. Met resolute tred gaat hij richting de bar. Hij zou haar om een gunst vragen.

Marie begon uit haar bewusteloosheid te ontwaken en zag haar man langs lopen richting de bar. Als Bernhard Grace in het oog krijgt loopt hij naar haar toe.

"Grace. Mag ik je om een gunst vragen?"

"Natuurlijk Bernhard."

"Marie wil graag weer naar huis." Grace ziet zijn harde blik en beseft wat hij van plan is. Ze glimlacht. Samuel had een slechte invloed op hem.

"Weet je het zeker?"

"Heel zeker."

"Wil je nog even afscheid nemen voor ze gaat?" Bernhard glimlacht.

"Goed idee, kan ze nog even de groeten doen aan John van me." Ze stonden op en liepen naar Marie.

Marie ziet hoe haar man en Grace naar haar toe lopen. Ze voelt dat dit niet goed was. Wat waren ze van plan? Hannah hield Marie nauwlettend in de gaten.

Bernhard gaat naast Marie zitten en neemt haar hand tussen die van hem.

"Je hebt me enorm teleurgesteld Marie. Ik stel voor dat we gaan scheiden. Je kan alles van me krijgen met uitzondering van de kinderen. Die zijn voor mij. En omdat ik je niet meer wil zien, mag je nu naar huis gaan." Hij liet dit even bezinken. Haar ogen werden groot. Ze snapte waar hij mee bezig was.

"Nee, dat flik je me niet! Ik ga niet alleen en zonder bescherming terug!" Bernhard kijkt haar meedogenloos aan.

"Mocht je John tegen het lijf lopen, doe hem dan de groeten van me."

"En wat moet ik vertellen als hij naar jou vraagt. Waar je bent?" Bernhard haalt zijn schouders op.

"Hoe moeilijk het misschien ook voor je zal zijn. Je zou het met de waarheid kunnen proberen."

"En wat is dat volgens jou?"

"Dat je kinderen en je man nu….hoe zeg ik het mooi en dramatisch. Ja, dat we eigendom zijn van Samuel Smith. De Heer en Meester van Jerry. En ik denk dat jij beter weet dan ik, eenvoudige dreuzel, hoe gevaarlijk Samuel is." Bij die woorden trok ze wit weg.

"Je bent gestoord. Niemand geeft zich vrijwillig aan Samuel!"

"Ik heb het net gedaan Marie. Wil je mijn handtekening in bloed nog zien om je er van te overtuigen?" Hij had het vermoeden dat Samuel's reputatie erger was dan de werkelijkheid.

De blik die Marie hem gaf bevestigde dit. Hij kijkt naar Grace en die kwam in actie. Vlak voordat ze haar naar haar eigen huis transporteert wist ze heel selectief haar geheugen van alles wat met haarzelf te maken had. Het volgende moment was Marie weer thuis en alleen.

Samuel had op een afstandje het gesprek tussen het echtpaar gevolgd en was onder de indruk van Bernhard. Dit was een zeer creatieve oplossing. En nogal ironisch. Hij legde het lot van zijn vrouw in de zelfde handen die haar zijn vrouw hadden doen laten worden.

Samuel ging in een van de stoelen van de leefhoek zitten.

"Je hebt iets met bloed hè Bernhard?" Bernhard begint wat geneert te glimlachen.

"Ik verplaatste me weer even in het moment dat ik je voor het eerst heb ontmoet. Ik ben van me leven nog nooit zo bang geweest. Je opmerking of ik we ten volle besefte waar ik in had toegestemd om Grace te helpen schoot door me hoofd. Maar achteraf had het niet beter kunnen zijn. Ik moet er niet aan denken wat er met me kinderen zou zijn gebeurt."

Dale was inmiddels ook bij zijn dochter in de leefhoek komen zitten. Hij negeerde de aanwezigheid van Samuel en zei wat hem op zijn hart lag.

"Je kinderen krijgen het erg moeilijk bij Samuel." Met een voorzichtige blik kijkt hij naar Samuel. Maar die zegt niets en glimlacht alleen maar. Bernhard kijkt nu ook naar Samuel.

"Als dat er voor zorgt dat ze net zulke geweldige mensen worden als Grace en Jerry kan me dat niets schelen. En wat ik tot nu toe gezien heb van Tom en zijn broer heb ik geen reden om aan te nemen dat het slecht zou zijn wat ik heb besloten." Dale kijkt zijn mede dreuzel aan en beseft dat hij wat al te hard geoordeeld had over Samuel. Bernhard had gelijk. Hij had helemaal geen verstand van magie en Bernhard ook niet. Wie waren zij om een oordeel te vellen over Samuel?

Samuel ziet hoe Bernhard, Dale beschaamd. Hij kon trots zijn op zijn zoon en Grace. En ook Tommy en Sammy waren goed uit de bus gekomen. En of hij nu bewust of in een ander leven daar de oorzaak van was, maakte niet uit. Hij stond op. Grace haar jurk was klaar en ze moest even kijken of het haar beviel.

Bernhard kijkt naar Hannah.

"Het spijt me als ik iets verkeerds heb gezegd voorheen."

"Je bent me geen excuses verschuldigd. Je hebt niets fout gedaan." De glimlach die ze hem geeft doet een soort euforie door hem heen stromen. Wat deed ze met die ogen? Hij voelde zich opeens totaal ontspannen. Grace kijkt van Hannah naar Bernhard en ziet het effect dat ze op hem heeft. Wat was Hannah eigenlijk? Dat ze geen gewone dreuzel was is duidelijk. Maar iets in haar kon Grace haar vinger niet op leggen. Op dat moment kijkt Hannah haar aan en alle puzzelstukjes vallen op hun plaats. Ongewild had ze met haar inwendige vraag alle informatie gekregen die er over Hannah was. En dat ze zwanger was. En de angst die er mee gepaard ging. Ze voelde zich schuldig over de inbreuk op haar privacy en besluit er niet over te praten. Waarschijnlijk zou dit dilemma zich vaker voor gaan doen naar mate de krachten in haar groeiden.

"Grace, kan je even mee komen?" Grace kijkt verbaasd naar Samuel maar gehoorzaamd.

Terwijl Samuel met Grace de trap oploopt om naar zijn kleedkamer te gaan, voelt hij haar naar hem kijken.

"Wat is er Grace?" Ze zwijgt maar het gevoel bleef. Samuel stopt.

"Je weet dat ik er een hekel aan heb als ik mezelf moet herhalen."

"Het spijt me vader. Maar ik heb per ongeluk inbreuk gepleegd op Hannah haar privacy. Ik dacht alleen maar dat er iets met haar aan de hand was waar ik me vinger niet op kon leggen. En toen ze me aankeek wist ik plotseling alles van haar. Mogelijk een effect van de krachten die nog steeds in me groeien." Grace kijkt voorzichtig naar Samuel. Na een paar seconden gaat er een wenkbrauw omhoog.

"Dan weet je dus dat ze zwanger is?"

"Zoals ik al zei. Ik weet alles. En ik snap waarom ze bang is. Dat zou ik ook zijn. Als er iets is waar ik mee kan helpen doe ik dat graag." Haar woorden dringen nu pas goed tot hem door.

"Met 'alles' bedoel je dat je ook haar verleden kent?" Grace knikt woordeloos van ja.

Hij kijkt haar aan maar ziet geen verwijt.

"Ik maak me zorgen om haar." Met die woorden liep hij weer door.

"Ik ook."

Als Grace de prachtige zwarte jurk ziet hangen gaat haar mond open van verbazing. Het had een strak lijfje met een geregen rug die een deel van haar blote rug zou laten zien, en een lange sleep bestaand uit meerdere lagen. Er zaten duizenden kleine zwarte pareltjes op verwerkt met hier en daar een diamantje. Het leek wel een sterrenhemel. Er stonden zelf schoentjes bij met dezelfde pareltjes en diamantjes. Er lagen nog lange zwarte handschoenen bij een bruin kistje stond er nog naast. Wantrouwig steekt ze haar hand er naar uit. Als ze het opent ziet ze een armband met meerdere strengen zwarte parels en een bijpassende halsketting van meerdere strengen. De sluitingen waren versierd met diamantjes.

"O, vader het is prachtig. Dankjewel."

"Je zal het nog even moeten passen. Zal ik iemand roepen om je te helpen?"

"Ja, misschien wil Hannah me wel helpen." Samuel had eerder verwacht dat ze om een van haar dochters had gevraagd maar dit kwam goed uit. Kon Grace Hannah helpen met háár jurk.

In gedachten legde hij contact met zijn geliefde Hannah. Een paar minuten later stond ze de prachtige jurk van Grace te bewonderen.

"O, Samuel wat een prachtige jurk."

"Die van jou hangt hiernaast." Aangenaam verrast lopen ze naar zijn slaapkamer en daar hing ook een zwarte jurk maar zonder enige versiering. Hij was zo te zien helemaal van zijde en een eenvoudig model. Strak klassiek lijfje dat in een wijde rok uitliep. Meerdere lagen stof zo te zien. Het was moeilijk te bepalen hoe het eruit zou zien als het gedragen zou worden. Naast de jurk lag een zilveren masker. Verbaast pakte ze het op.

"Wat is hier de bedoeling van?"

"Ik had bedacht dat iedereen behalve het bruidspaar een dergelijk masker zou kunnen dragen."

Grace begint te glimlachen.

"Dat is een geweldig idee. Ik zie het nu al voor me. Een heel gezelschap mensen in het zwart onherkenbaar met deze prachtige zilveren maskers." Ze nam het masker van Hannah over.

"Hoe maak je het vast?" Samuel pakt het uit haar handen.

"Elk masker is speciaal gemaakt voor een specifieke drager. Deze is alleen bruikbaar voor Hannah." Hij hield het masker voor haar gezicht en het vleide zich aan haar gelaatstrekken. Het bleef gewoon zitten waar het zat. Ondanks dat het hele gezicht bedekt werd kon Hannah probleemloos door haar neus ademen. De ooggaten waren van het zelfde materiaal als het masker en waren dus dicht. Net als de neus. Grace wuift voor haar gezicht en Hannah kijkt haar kant op.

"Kan je er doorheen kijken?"

"Ja." Toen ze dat zei klonk het alsof er niets voor haar mond zat. Blijkbaar was ook het mondgedeelte luchtdoorlatend. Hannah trekt met haar vingertoppen over het masker.

"Het zit heel comfortabel." Samuel knikt.

"Daarom zijn ze ook persoonsgebonden."

"En hoe krijg ik hem weer af?"

"Je trekt aan de neus tot hij los laat."

Met lichte dwang kwam het masker los.

Hannah hielp Grace in haar jurk en sierraden. Ze zag eruit als een plaatje. Alleen miste er nog iets. Als Samuel later komt kijken ziet hij het ook. Met een simpele beweging had hij een tiara van zwarte rozen, parels en diamanten in handen. Als hij dit in haar, haar steekt is het plaatje compleet. Waarderend kijkt hij naar zijn schoondochter.

"Zal ik de anderen met uitzondering van Jerry roepen?" Grace knikt van ja. Hannah houdt hem nog even tegen.

"Geef mij even de kans om mijn jurk aan te doen en het masker. Kunnen ze meteen kijken of ze het leuk vinden." Samuel knikt instemmend en liep naar beneden.

Als na een kwartier iedereen naar boven loopt stonden Grace en Hannah al boven aan de trap in de gang. Tien minuten lang waren er alleen maar goedkeurende kreten te horen. De meiden waren bijna door het dolle heen. Het idee van de maskers was direct goedgekeurd. Hannah ging nog even naar beneden om het aan Jerry te laten zien.

Als ze de kamer binnen komt zit Jerry met Bernhard te praten.

Iedereen ging naar boven met uitzondering van Jerry. Hij kijkt zo de mensen achterna die door de deur liepen en zag uit zijn ooghoek hoe Bernhard bij hem ging zitten. Jerry kijkt hem aan.

"Wil je niet even kijken?" Bernhard haalt zijn schouders op.

"Ik hoor er niet bij Jerry, weet je nog wel." Jerry ziet zijn treurige blik.

"Volgens mij denkt Grace daar niet zo over. En ik zou het ook niet erg vinden als jij en je kinderen op de bruiloft komen. Misschien loop ik nu wat te hard van stapel maar ik mag je wel."

"Dankjewel Jerry. Ik mag me handen fijn knijpen met mensen zoals jullie. En dan heb ik het voornamelijk over mijn kinderen. Je vader is een bijzondere man. En ik geloof Dale direct dat hij niet makkelijk is. Maar ondanks dat heeft hij de liefde van diverse mensen hier. Heb je gezien hoe verliefd Hannah is?" Op dat moment kwam er een vrouw in het zwart binnen in een jurk die leek te zweven. De lagen zijde vloeiden om haar lichaam en maakten haar bijna onwerkelijk. Het zilveren masker dat ze droeg maakte haar intrigerend mysterieus. Ze liep tot vlak voor Jerry en Bernhard en maakte een draai. Het leek alsof de jurk leefde. Dit kon alleen het werk zijn van Samuel. Met een elegante beweging haalde ze het masker van haar gezicht. De groene ogen leken licht te geven zo vrolijk was ze.

"Wat vinden jullie ervan." Ze had niet verwacht dat Bernhard ook nog beneden zou zitten. Hij moest zich wel erg buitengesloten voelen. Jerry kijkt geïntrigeerd naar haar masker.

"Heeft pap dat masker gemaakt?"

"Ja. Hij wil dat iedereen zo'n masker draagt met uitzondering van jij en Grace." Jerry stelde zich voor hoe dat eruit zou zien. Hij begint te glimlachen. Dat was een geweldig idee.

"Als Grace het goed vindt ben ik ook van de partij. Lijkt me een geweldig gezicht al die zilveren gezichten."

"Grace reageerde net zo als jij. Dus de maskers zijn een feit." En ze huppelde weer naar boven.

Jerry kijkt Bernhard aan.

"Biertje Bernhard?"

"Wat graag Jerry."

Als iedereen weer in zijn gewone doen is komen ze de entertainment ruimte binnen. Ze vinden Jerry en Bernhard in de bar. Met nog de nodige vrolijkheid klimt iedereen op een barkruk. Jerry deelt drankjes uit.

Grace kijkt Jerry aan en vervolgens naar Bernhard. Het was haar opgevallen dat hij beneden was gebleven en Hannah had haar er later ook nog een keer op gewezen. Een blik van verstandhouding was voldoende.

Grace tikt even op de schouder van Bernhard.

"Jerry en ik zouden het leuk vinden als jij en je kinderen ook op de bruiloft komen."

Bernhard was perplex. Waarom zou ze hem uitnodigen? Grace kijkt hem met een ondeugend lachje aan.

"Eddie zou de ringen kunnen dragen. En misschien kan Clairissa zwarte bloemblaadjes strooien?" Bernhard kijkt in haar blauwe ogen en voelt zich opeens meer thuis dan dat hij zich ooit ergens thuis had gevoeld. Hij kijkt nog even naar Samuel. Het enig wat hij ziet is een neutrale blik zo van zoek het maar uit. Hij kijkt weer naar Grace.

"Het is ons een eer dat we mogen komen. En ik denk dat Eddie en Clairissa geen problemen zullen hebben om erbij te zijn." Grace geeft als antwoord en flinke knuffel aan Bernhard.

Samuel schud zijn hoofd.

"Nog drie maskers. Ben je van plan om nog meer mensen uit te nodigen Grace, dan kan ik daar rekening mee houden."

Geschrokken kijkt Grace naar Samuel. Daar had ze geen rekening mee gehouden. Als haar blik die van haar schoonvader kruist ziet ze dat hij haar weer in het ootje neemt. Ze beloond hem met een dankbare glimlach.

"Ik denk dat alle gasten nu wel uitgenodigd zijn, tenzij je Belail er nog bij wilt hebben?"

De blik die hij haar nu gaf was goud waard. Ze barst in lachen uit. Ze had hem met meer dan gelijke munt terugbetaald.

Bernhard kijkt waarderen de groep mensen rondt. Hij kon zich gelukkig prijzen dat hij als dreuzel op deze manier geaccepteerd werd. Zijn vrolijkheid verdween echter snel. Wat had de toekomst voor hem en zijn kinderen in petto. Hij kon niet terug naar zijn werk. Hij had geen moeder meer voor zijn kinderen. En zodra hij zijn neus zou laten zien was hij gegarandeerd dood. Met een treurige blik draait hij zijn bierglas door zijn vingers. Grace ziet zijn stemmingswisseling en snapte zijn probleem. Ze fluistert iets in haar vaders oor. En die begint te glimlachen. Ze communiceert telepathisch met Samuel en die knikt instemmend. Samuel had zelfs nog een idee dat haar meer aanstond. Samuel stond op en verliet de bar.

Grace buigt zich naar Bernhard.

"Jij en je kinderen krijgen een nieuwe identiteit. Mijn vader regelt een nieuwe baan bij een bedrijf aan de westkust. John zal je op deze manier niet meer kunnen vinden. En om je kinderen de eerste beginselen van de magie te leren beheersen heeft Samuel een instructeur in gedachte die je thuis kan helpen. Je zal alleen je huis met deze instructeur moeten delen. Samuel zal je kinderen zelf een aantal uren per dag in opleiding nemen." Bernhard kijkt haar ongelovig aan.

"Maar waar moeten we wonen dan?"

"Dat is ook geregeld. Je krijgt de beschikking over een landgoed met personeel om voor het huishouden de kinderen te zorgen zodat je gewoon naar je werk kan." Bernhard kijkt haar ongelovig aan. Hij kon zich niet voorstellen waarom er zoveel moeite voor hem en zijn kinderen gedaan werd door eigenlijk vreemden. Grace ziet zijn dilemma en stelt hem gerust.

"Samuel is altijd dankbaar als hij nieuw talent mag opleiden. Beschouw het als een betaling."

Op dat moment komt Samuel weer binnen met een jonge vrouw aan zijn zijde. Grace herkende haar uit haar opleiding. Ze was een mede pupil. En erg aantrekkelijk.

Samuel brengt haar bij Bernhard en stelt haar voor.

"Bernhard, dit is Sifra. Ze heeft zich bereidt gevonden om voorlopig te fungeren als jouw vrouw en moeder van je kinderen. En ze is een formidabele heks en kan je kinderen het nodige leren."

Bernhard kijkt nu helemaal verslagen in de ogen van Sifra. Hij kon verdrinken in die blik maar realiseerde zich dat dit een soort van slavernij was. Hoe kon Samuel denken dat hij akkoord zou gaan me een vrouw die in opdracht bij hem blijft. Hij had het gevoel alsof hij een gedienstige toebedeeld had gekregen.

Grace voelt zijn twijfels.

"Bernhard, ik ken Sifra. Ze zou nooit iets doen wat ze niet zou willen. We zijn samen opgeleid. En onze opleiding is altijd dat van zelfstandig denken en handelen. We zijn geen slaven."

Hij kijkt haar aan. Ze had zijn gedachten gelezen leek het. Sifra was een geweldige mooie vrouw en bijzonder aantrekkelijk. Hij zou het enorm moeilijk krijgen als ze constant in zijn buurt was.

"Dit kan niet Grace." Ze was te aantrekkelijk. Hij kijkt nu naar Sifra en als hun ogen elkaar vinden maakte zijn hart een sprongetje. Nee het zou niet goed komen als ze bij hem in buurt zou zijn. Hoe was het mogelijk dat hij nu al geen gedachte meer spendeerde aan Marie?

Grace ziet zijn reactie en fluistert.

"Samuel kan héél goed matchen Bernhard. Geef hem een kans."

Sifra stak haar hand uit naar Bernhard. In een beleeft automatisme neemt hij haar hand in die van hem. Haar blik was dat van warm water in een langzaam stromende rivier. De rust en zelfvertrouwen die ze uitstraalde biologeerde hem. Hij kijkt nog een keer aandachtig in haar ogen of hij dezelfde lege blik ziet als bij Marie toen ze onder imperus was. Maar dat was niet het geval.

Samuel richt zich op Bernhard.

"Je kinderen bevinden zich in de gast verblijven hierboven. Je kan daar vannacht ook blijven samen met Sifra natuurlijk. Als je hulp nodig hebt kan je een beroep doen op James of Sifra. Ze hebben ervaring in het verschonen van luiers en dergelijke." Bernhard glimlacht om de macho houding van Samuel.

"Ik ben prima in staat om voor mijn kinderen te zorgen Samuel. Als alle spullen aanwezig zijn kunnen Sifra en James rustig gaan slapen."

Sifra kijkt Bernhard aan. Samuel had haar een opdracht gegeven om zich in te zetten een man te helpen bij het opvoeden van zijn kinderen. Hij had nooit gezegd dat het om zo'n aantrekkelijke man ging. Maar ze was gehoorzaam aan haar Meester en deed wat hij verlangde. Ze was al bang dat het om een onaantrekkelijke man zou gaan. Maar ze had beter moeten weten. Haar Meester was niet de persoon om mensen bij elkaar te brengen die absoluut niet bij elkaar zouden passen. Ze besluit om de onzekerheid van Bernhard te misbruiken. Met twee stappen dichterbij had ze zijn hand in die van haar en kijkt hem sensueel aan. De blik die hij haar gaf was dat van iemand die niet op een slaaf zat te wachten. Hij scande haar ogen en houding alsof ze misschien gedwongen werd. Dit was toch een dreuzel? Wist hij wat imperus was? Ze glimlacht geruststellend naar hem.

"Hallo Bernhard."

"Hallo Sifra." Zijn stem raakte een diepe snaar in haar. Haar hart sloeg een slag over. Ze kon zich vervelendere opdrachten voorstellen. Als ze elkaar weer los laten omhelst ze Grace.

"Hallo Grace, lang niet gezien."

"Hallo Sifra. Je komt op het juiste moment. Je bent natuurlijk ook voor mijn huwelijk uitgenodigd."

"Ja dat wist ik al." Haar toon was van 'hoe kan je dat nou zeggen?'. Grace was even van haar stuk. Samuel legt een hand op Sifra haar schouder.

"Ik had haar al uitgenodigd." Sifra verstijfd zichtbaar. Haar Meester had haar nog nooit aangeraakt en dit verraste haar. Ze had ook het gevoel dat ze haar mond verder moest houden.

Bernhard ziet hoe de pupillen van Sifra groot worden van schrik als Samuel zijn hand op haar schouder legt. Blijkbaar was het heel bijzonder als Samuel besloot iemand aan te raken. En ook beangstigend.