Hoofdstuk 42 Nog een dooddoener.
Samuel ziet hoe de ogen van Grace weg draaien. Ze was buiten bewustzijn. Jerry kijkt verschrikt naar haar slappe lichaam.
"Wat is er met Grace?" Hij knielde bij haar neer en voelde haar pols.
Samuel snapte wat haar was overkomen en maakte zich zorgen.
"Ze zit in de val."
"Wat voor een val? Door wie?"
"Devona haar val. Ik denk dat Grace haar probeerde te peilen en dat is erg gevaarlijk bij Devona."
Grace voelde hoe de vloer onder haar bewoog. Ze haalt diep adem om haar kalmte te bewaren. Ondanks dat ze op deze manier in de val van Devona terecht was gekomen probeerde ze nu expres in het bewustzijn van Devona te prikken. Heel in de verte voelt ze dat Devona haar niet echt bedreigde. Maar verder dan dat kwam ze niet.
"Je hebt wel lef Grace. Toch nog proberen om binnen te komen?" Nu zette Devona haar krachten in om het zelfde te doen bij Grace. En ze kwam probleemloos binnen. Hoe was het mogelijk dat ze geen enkele barrière opwierp? Ze had macht genoeg om haar buiten te houden. Ze ziet probleemloos tot de vroegste jeugdjaren van Grace. En wat ze nu zag waren Tommy, Sammy, Adara en Adena. Dus haar kinderen waren uit de toekomst teruggekeerd. En de meisjes waren opgevoed door Voldemort? En ze waren allemaal hier in het huis. Er bestond een kans dat deze meiden haar kende van de toekomst. Ze krijgt een gemeen lachje om haar lippen. Die gezichten zou ze wel willen zien als ze voor hun neus verschijnt.
Grace voelde hoe Devona probleemloos door haar brein zweefde. In enkele seconden wist ze dat ze geen geheimen meer voor haar had. Het gevoel was haast gewelddadig. Haar emoties begonnen op te spelen. Ze wou Devona uit haar hoofd hebben! Maar hoe moest ze dat doen?
Devona kijkt haar nog steeds onbewogen aan.
"Ik kan je leren hoe je me tegen moet houden. Maar dat is wat ingewikkelder dan even contact leggen. Ik verwacht je vanavond om negen uur in de zwarte sommeer ruimte hier onder het huis."
Grace haar ogen schoten open en ziet Jerry en Samuel bezorgd naar haar kijken. Devona had haar met een mentale schop uit haar hoofd gezet. Grace kijkt Samuel aan.
"Ze heeft een enorme mentale discipline." Ze keek nu met een scheef lachje naar Jerry.
"En ik dien mij vanavond om negen uur bij haar te melden voor les." Jerry trekt een wenkbrauw op.
"Jij dient?"
"Ja. Ze duld geen tegenspraak. Althans zo voelde het." Samuel had zo zijn bedenkingen.
"Dat zou beteken dat je nieuwe krachten gaat aanboren." Nog voordat hij is uitgesproken is Grace weer bewusteloos. Dit keer had Devona haar benaderd en in haar val getrokken notabene.
Grace stond weer in de zwarte ruimte maar was dit keer alleen.
Devona stond weer in de kamer en kijkt afkeurend naar haar oom.
"En dit is wel acceptabel? De kanalen staan volledig open bij Grace en ze heeft geen flauw idee hoe ze, ze moet sluiten. Zoals je ziet is ze weerloos."
Samuel kijkt haar dreigend aan.
"Laat haar gaan Devona." Ze keek hem onbewogen aan.
"Ze moet haar nieuwe krachten juist gebruiken. Ze moet ze verkennen. Pas dan kan ze, ze veilig 'niet' inzetten zoals je dat zo mooi wilt. Maar bedenk wat ze vanochtend bijna per ongeluk heeft gedaan. Dat soort uitglijers kan ze zich niet veroorloven." Grace was nog steeds bewusteloos.
Samuel doet een stap dichterbij.
"Laat haar gaan." Devona sloot haar ogen maar Grace werd nog steeds niet wakker.
Opeens stond Devona voor haar neus.
"Waarom ben ik nu weer hier Devona?"
"Peter heeft je verteld dat je nu perfect bent. Heb je daar ook maar iets van begrepen?"
"Hoe weet je dat?"
"Ik weet alles van je. Dankzij het feit dat je, je krachten niet gebruikt. Je hebt ze niet voor niets gekregen."
"Samuel vindt het niet goed dat ik ze inzet. Hij is bang dat ik de controle verlies."
"Zoals vanochtend in bed toen je nog even wou slapen maar de kans niet kreeg?"
Devona tilde haar armen op en wijst naar haar omgeving.
"Je bent véél sterker dan mij Grace. Waarom laat je, je opsluiten? Zelfs nu geef je geen weerstand." Grace probeerde de ruimte waar ze was af te tasten en bereikt niets. Devona fronst.
"Gebruik je fantasie Grace!" Er verschenen vlammen rond de benen van Grace en ze kreeg het heel erg warm. Als tegen reactie laat ze dat gebied heel snel afkoelen en de vlammen verdwijnen.
Het volgende moment heeft ze een lang zwaard in handen en boort dat in de vloer tussen haar voeten. De stekende pijn die Devona nu in haar hoofd voelde deed Grace vrijkomen.
Samuel stond op het punt Cruciatus op Devona af te vuren als ze met een kreun naar haar hoofd grijpt. Grace was wakker. Jerry kijkt haar aan.
"Alles goed Grace?" Grace stond op.
"Met mij wel maar ik maak me zorgen om Devona." Grace voelde mentaal toch weer naar haar toe en stond weer in de zwarte ruimte maar dit keer verloor ze niet haar bewustzijn. Ze zag hoeveel pijn ze had. Het denkbeeldige zwaard was er nog. Met een snelle gedachte trok ze het eruit en liet het verdwijnen. De vloer begon zich te vullen met een groene vloeistof. Haar pijn was nog niet weg. Grace concentreert zich op de wondt en die sluit nu langzaam.
Even later kijkt ze weer normaal naar Devona en zij keek terug.
"Zie je hoe makkelijk het is als je het eenmaal snapt?" Grace keek haar bezorgd aan.
"Ik heb je net bijna vermoord." Devona haalt haar schouders op en weer kreeg ze die onbewogen blik.
"Niks nieuws onder de zon. Je moet leren meedogenloos te zijn." Met nog een blik naar Samuel zegt ze tegen Grace.
"Vanavond negen uur." Ze draaide zich om en liep weg. Voordat ze de deur bereikt hoort Grace haar zeggen.
"En kom niet te laat. Ik heb een hekel aan wachten." En de deur was blijkbaar niet haar doel want ze verdwijnselde.
De klok sloeg zeven. Het was nog vroeg. Ergens in het huis hoorden ze een kind huilen.
Bernhard schoot overeind. Zijn dochtertje had weer een van haar nachtmerries. Hij kijkt opzij maar Sifra was er niet. Even later hield het huilen op. Hij stapte toch uit bed om naar haar te kijken. Als hij de kamer binnen komt waar zijn kinderen lagen te slapen ziet hij Sifra met zijn dochtertje op schoot. Clairissa snikte nog wat maar het ergste was blijkbaar over. Als Sifra hem ziet staat ze op met Clairissa in haar armen. Als hij dichterbij komt drukt ze haar in zijn armen en loopt woordeloos weer weg naar de slaapkamer. Clairissa kijkt nu met haar grote grijsblauwe knikkers op naar haar vader. Bernhard gaat zitten en troost haar verder. Binnen een paar minuten viel ze weer in slaap. Voorzichtig legt hij haar in het bedje. Met nog een blik op Eddie die diep lag te slapen loopt hij zachtjes terug naar de slaapkamer. Sifra lag weer in bed en haar ogen waren dicht. Hij kroop onder de dekens en keek naar haar gezicht. Hij wist dat ze niet sliep.
"Dankjewel Sifra."
"Graag gedaan Bernhard." Haar stem was zacht en melodieus. Waarom in vredesnaam hielp ze hem? Het moest wel een vorm van dwang zijn. Samuel was machtig en manipulatief.
"Je bent hier omdat Samuel dat graag wil. Dit was niet jou idee." Ze had nog steeds haar ogen dicht als ze antwoord.
"Hij heeft me nog nooit iets laten doen waar ik achteraf spijt van heb gekregen. Ik vertrouw hem."
"Heeft hij jou ook opgeleidt?"
"Ja." Haar ogen gingen nu open. Zijn ogen ontmoeten de hare.
"In hoeverre heeft hij je bevolen om dit te doen?" Ze begint te glimlachen.
"Hij heeft met verzekerde dat als ik me niet kon vinden in deze opdracht, hij iemand anders zou zoeken. Zonder gevolgen voor mij. Ik moest alleen beloven het een week te proberen."
"En je gelooft hem?" Ze sluit haar ogen weer.
"Ja." Hij moest het weten.
"En met deze opdracht bedoelt hij dan mijn kinderen of ook mij?" Haar ogen gingen weer open.
"Waarom vraag je dat?" Hij haalde zijn schouders op.
"Ik zou me kunnen voorstellen dat als ik niet zou meewerken in het plaatje hij me er tussenuit haalt. Ik ben tenslotte niet magisch." Zo had ze er nog niet tegen aan gekeken. In de ogen van iemand als Bernhard kon dit inderdaad zo uitgelegd worden. Over de dekens heen pakt ze zijn hand.
"Ik weet zeker dat mijn Meester er de voorkeur aan geeft dat je een deel uitmaakt van het leven van je kinderen."
"Hoe weet je dat zo zeker Sifra?"
"Grace." Ze liet even een stilte vallen.
"Haar vader kon het niet verkroppen dat zijn dochter magisch was. Mijn Meester heeft er alles aan gedaan om het voor hem verborgen te houden, maar Grace ondertussen wél opgeleid." Ze liet zijn hand weer los en hij voelde hoe de warmte van haar hand in de zijne verdween. Hij kijkt naar zijn hand en dan naar de hare.
"Maar Dale weet het nu wel."
"Ja blijkbaar is er iets gebeurt waardoor hij nu wel kan accepteren dat er zoiets als magie bestaat." Bernhard had zo het vermoeden dat het met Grace haar zwangerschap te maken had maar besluit zijn vermoeden niet richting Sifra uit te spreken.
Hij verlangde naar het gevoel van haar hand in de zijne. Bestond er zoiets als liefde op het eerste gezicht? Waarom voelde hij geen berouw om Marie? Hij voelde alleen maar woede. Met een zucht wrijft hij met zijn hand over zijn ogen. Hij kijkt nog even vluchtig naar Sifra. Hij zou geen misbruik maken van deze jonge vrouw. Ze was hier duidelijk niet uit vrije wil. Met een zucht laat hij zich op zijn rug in het bed vallen. Hij sloot zijn ogen.
Ze ziet hoe hij alle zeilen bij zette om niet toe te geven aan zijn verlangen. Ze was niet gek. Ze voelde hoe hij zich aangetrokken voelde tot haar. Maar iets hield hem tegen. Als er één ding was wat ze geleerd had van haar meester is dat ze niet laf moest zijn. Haar hand kroop onder de dekens naar zijn middenrif. Met een lichte beweging kriebelde ze vlak onder zijn ribben over zijn buik. Ze voelde zijn reactie en zijn ogen schoten open. Waar was ze mee bezig? Als hij haar aankijkt ziet hij een paar lachende ogen. '
"Sifra, ik ben maar een mens er zijn grenzen aan mijn beheersing." Dat was precies wat ze wou horen en haar lippen daalenden neer op de zijne.
Bernhard voelde opeens haar hand over zijn middenrif glijden. Hoe kon ze dit nu doen? Dacht ze dat hij geen gevoelens had? Dit was een enorm aantrekkelijke vrouw en hij voelde hoe hij naar haar verlangde. Hij moest haar tegen houden. Ze was alleen hier omdat Samuel dat zo had bepaald. Als hij zijn gedachten uitspreekt en haar probeert tegen te houden ziet hij hoe ze dichterbij komt. Zijn weerstand breekt.
De kus die Sifra en Bernhard nu deelden sprak boekdelen. Ze verkenden elkaar en de intensiteit werd groter. Sifra drukte haar lichaam tegen de zijne. Haar hand dwaalde naar beneden en vindt het bewijs van zijn verlangen. Bernhard's adem stokte. De schok van haar vrijpostigheid verraste hem. Met beide handen pakte hij haar hoofd beet en met lichte dwang brak de kus. Hij kijkt haar diep in de ogen.
"Weet je het zeker Sifra?" Zijn stem was schor van emotie. Sifra haar ogen kwamen in focus en keken nu in de zijne. Hoe kon hij stoppen, op een moment als dit?
"Wat?"
"Ik geef je een kans om te stoppen voordat je iets doet waar je later spijt van krijgt. Je bent me niets verplicht Sifra. Als je iets doet wat tegen je natuur ingaat krijg je daar onherroepelijk spijt van." Ze keek hem aan alsof hij iets bijzonders had gezegd. Ze maakte haar lippen nat met het puntje van haar tong.
"Onbesmettelijke wijsheid in plaats van zelfbedrog." Hij kijkt haar niet begrijpend aan en liet haar hoofd los. Ze kijkt hem met een dromerige blik aan.
"Een van de regels waar ik me van mijn Meester aan dien te houden. Het is ongeveer wat jij net gezegd hebt." Wat was ze mooi, en hoe begeerde hij haar.
"Dus ik heb gelijk. Je zou spijt krijgen." Ze hield haar hoofd nu een beetje scheef.
"Alleen als ik iets zou doen wat ik niet écht wilde. En ik weet zeker dat ik dit wil. Ik hou mezelf niet voor de gek. Alleen als ik nu zou zeggen dat ik dit niet zou willen zou dat zelfbedrog zijn."
Bernhard deed zijn ogen dicht en voelde het zelfde als Sifra.
"Voor mij zou het ook zelfbedrog zijn." Hij deed zijn ogen weer open en zag de blik van verlangen in haar ogen maar ze bewoog niet. Ze had gelijk. Hij had het gestopt. Hij moest het weer in gang zetten. Hij reikte met zijn hand achter haar hoofd en met weer lichte dwang kwam ze dichterbij. Vlak voordat haar lippen die van hem raakten hield hij in. Dat laatste stukje moest ze zelf doen.
Ze voelde zijn warme adem op haar lippen. Ja, ze wou hem. Met een kreun drukt ze haar lippen op die van hem. Er waren geen reserves meer. Geen twijfels. Ze deden dit omdat ze het wilden. Het gevoel was zo bevrijdend dat ze zich nu helemaal konden laten gaan. De passie was de baas en ze lieten zich er graag door leiden.
Samuel voelde de passie van Sifra en Bernhard. Hij had nooit verwacht dat Bernhard binnen vierentwintig uur een beslissing zou hebben genomen over zijn verdere leven. Maar de snelheid waarmee hij zijn kinderen aan hem beschikbaar had gesteld en zijn vrouw tot een wisse dood had veroordeeld deed hem beseffen dat Bernhard wist wat het was om snel beslissingen te nemen.
James had de ontbijttafel gedekt voor veertien personen. Hij betwijfelde of Devona zou komen eten in de eetkamer maar hij hield er toch rekening mee. Ondanks zijn gave van voorzienigheid kon hij niets voorzien als het om Devona ging. Toen ze acht jaar was had ze er voor gezorgd dat Samuel haar zou vinden. Hoe ze dat precies gedaan had wist alleen Samuel. Maar de jaren die daar op volgden waren dat van krachtmetingen, ongehoorzaamheid en ruzie. Hij keek niet uit naar de komende tijd dat ze hier was. Temeer daar ze beiden een geheim hadden dat als het zou uitlekken ze in grote problemen met Samuel zouden komen.
Het groepje mensen dat nu toch al uit bed was ging naar de eetkamer. James keek op en ontmoette de blik van Samuel.
"James, ik wil graag dat Devona dit keer aanwezig is bij het ontbijt." Er waren een aantal mensen die haar moesten leren kennen om conflicten in een later stadium te voorkomen. Hij wist dat dit geen prettige opdracht was voor James. Hopelijk liep het niet weer op een krachtmeting uit.
James laat zijn hoofd even hangen.
"Zoals u wenst Meester." Hij legde nog een servet recht en verdween.
Langzaam kwamen de rest van de mensen in het huis in beweging. Een kwartier later zat iedereen aan tafel met uitzondering van Devona.
James kwam binnen en buigt zich naar Samuel.
"Ze wenst geen gevolg te geven aan uw verzoek." De gesprekken verstomden en alle ogen waren gericht op James en Samuel.
"Heb je haar duidelijk gemaakt dat, dat geen optie is?"
"Ja Meester."
De mensen die nog niet wisten van het bestaan van Devona, vroegen zich af over wie ze het hadden. En wie durfde een verzoek van Samuel te negeren?
Samuel keek naar zijn nog lege bord. Ze zaten allemaal te wachten tot dat hij het sein gaf door zelf te beginnen. Hij keek weer naar James.
"Haal haar op." James blijft nog even bewegingsloos staan voordat hij antwoord.
"Zoals u wenst." De laatste keer dat hij zijn demonische krachten had ingezet om Devona te ontvoeren stonden hem nog vers in het geheugen gegrift. Hij keek er niet naar uit om haar te ontvoeren, temeer daar hij niet kon voorspellen wat ze zou doen als reactie op zijn handelen. Maar Samuel's wil was wet, en hij verdween. Hij hoefde niet lang te zoeken. Ze zat in het midden van de zwarte sommeer ruimte in kleermakerszit op de grond. Ze had haar ogen dicht. Ze voelde dat hij achter haar stond. In een soepele beweging stond ze op en keek hem aan.
"Wat is er nu nog James?"
James zei niets en dupliceerde zich achter haar en legde een hand op haar schouder. Ze reageert maar is niet snel genoeg. Als ze samen in de eetkamer staan maakt ze haar beweging af en James vliegt door de lucht. Met een doffe dreun klapt hij tegen de deur. Een seconde later is hij weer weg. Hij had geen zin in verdere confrontaties met haar.
Adena hield haar adem in van schrik. De jonge vrouw die verscheen was Devona, de dochter van Voldemort. Wat deed ze hier?
Adara schrikt ook maar is razend snel met haar toverstok in de aanslag. Ze richt nu op Devona en roept.
"Avada…" maar verder kwam ze niet. Devona had het voordeel dat ze alles wist wat Grace wist. En ze wist dat Adara een dooddoener was. En ze wist ook dat dit Adara was dankzij Grace.
Ze pakte met haar rechter hand haar linker onderarm en Adara sloeg dubbel van de pijn. Haar teken bezorgde haar een gierende pijn door haar lichaam beginnend met haar onderarm.
Iedereen behalve Samuel keek verbaasd van Devona naar Adara. Samuel stond op.
"Genoeg Devona!" Hij wist wat er veranderd was in haar. Zijn broer had haar toegevoegd aan zijn dooddoeners. En blijkbaar kon ze via haar teken ook andere dooddoeners pijnigen. Devona kijkt hem aan maar stopt niet.
"Ik wil eerst de garantie dat ze me niet vermoord zodra ik stop." Samuel kijkt naar de gepijnigde Adara. Met een snelle beweging had hij haar toverstok in handen.
Devona liet haar arm los en Adara komt weer overeind. De haat die ze uitstraalde was bijna tastbaar. Maar Devona bleef er ijskoud onder. Samuel gebaard naar de nog lege stoel.
"Ga zitten Devona." Devona keek hem aan maar regeerde niet.
"Ga zitten!" Hij verhief zijn stem op een manier dat het iedereen koud langs zijn rug liep.
Devona kijkt de groep mensen rondt en haar ogen blijven even hangen als ze de groene van Hannah ontmoet. Ze kijkt weg en gaat woordeloos zitten.
Jerry keek bezorgd naar Devona. Ze nam een enorm risico door zich zo te gedragen. Het was een wonder dat Samuel haar nog niets had aangedaan. Samuel ging nu ook zitten.
"Beste mensen, dit is Devona de verloofde van John." Iedereen keek naar Devona. Maar zij keurde niemand een blik waardig. Daarentegen pakte ze een boterham en begon die te smeren. Ze wist precies hoe ze het bloed onder de nagels van Samuel vandaan moest peuteren. Niemand zou gewaagd hebben eerder met eten te beginnen dan Samuel maar Devona trok zich daar niets van aan. Samuel negeert haar gedrag.
"Ze heeft zich bereid gevonden om met ons samen te werken en er voor te zorgen dat John mijn dienaar wordt. Hiervoor heeft zij het kamp verwisseld van Voldemort naar mij toe."
Adara en Adena keken ongelovig naar Devona. Dit was onmogelijk. Ze wisten dat ze de dochter van Voldemort was en uitermate gevaarlijk. Hoe kon Samuel haar vertrouwen?
Bernhard begreep er niets van. Waarom zou de verloofde van John hem verraden? Had Samuel haar onder dwang hier. Naar haar gedrag te oordelen niet. En waarom stond Samuel toe dat ze zich zo onbeschaamd gedroeg ten opzichte van hem?
Samuel keek naar de etende Devona.
"Devona? Dan wil ik je nog even voorstellen aan de mensen die je nog niet ontmoet hebt." Devona stak bezwerend een hand in de lucht en nam nog een hap brood.
"Niet nodig oom Sam. Dankzij Grace weet ik precies wie dit zijn." Samuel richtte zich nu weer op de andere mensen aan tafel.
"En voor degenen die het nog niet begrepen hebben, Devona is mijn nicht. Een kind van mijn broer. Maar deze informatie is strikt geheim en mag deze ruimte niet verlaten."
Dit maakte voor een aantal mensen een hoop duidelijk. Samuel kijkt nog een keer naar Devona. Maar ze at stoïcijns door.
"En zo te zien heeft Devona besloten dat we kunnen gaan eten." Samuel pakte de koffiekan en schonk zich een kop koffie in. Hiermee kwam iedereen in beweging.
Tijdens het eten sprak niemand met Devona. Haar houding en uitstraling waren duidelijk. Ze wou hier helemaal niet zijn. Als de maaltijd bijna over is zet ze haar kopje hard neer op het schoteltje. Haar ogen waren dicht en ze bewoog niet. Kleine zweetpareltjes kwamen op haar voorhoofd. Er ontstond een frons. Samuel zag dit.
"Devona?"
"Hij probeert me terug te roepen." Ze perste de woorden naar buiten. Blijkbaar had ze veel pijn.
"Verdomme. Je bent mooi gezegend als je uit een familie van volhouders komt." De pijn hield aan. Met moeite verheft ze haar stem.
"Peter!" In een oogwenk stond James bij haar stoel. Hij legde zijn hand op haar schouder en ze ontspande zichtbaar. Ze kijkt naar hem op.
"Heeft hij je gezien?" James knikte van ja.
"Wat was zijn reactie?"
"Hij denkt dat je wordt vastgehouden door een demon."
"Dan is ons plan gelukt." Bernhard keek verwonderd van Devona naar James.
"Waarom zou hij denken dat je wordt vastgehouden door een demon?" James liet Devona nu los.
"Omdat ik geen mens ben Bernhard." Bernhard's ogen worden groot van schrik.
"Ben jij een demon?" Sifra's ogen worden nu ook groot. Ze besefte nu pas de volle strekking van deze opmerking. Met nieuw en angstig ontzag keek ze naar Samuel. Was ze opgeleid door een demon?
Samuel ziet haar angstige blik en weet wat ze denkt.
"James is de enige demon hier Sifra. Maak je niet ongerust."
Adara was opgestaan en liep naar Samuel.
"Mag ik mijn toverstok terug Samuel?" Hij haalt haar toverstok tevoorschijn en reikt die haar aan. Wat er toen gebeurde liet iedereen zijn adem inhouden van schrik.
Adara voelde zich naakt zonder haar toverstok. Gedurende de hele maaltijd wierp ze steels blikken richting Devona. De pijn die ze haar bezorgd had was zo erg geweest dat ze bijna haar lichaam had verlaten. Maar op de ene of andere manier was het haar niet gelukt. Iets in Devona had haar gebonden aan haar lichaam en haar verplicht om de pijn te doorstaan. Als alle commotie over Devona aan het einde van de maaltijd is afgelopen besluit ze dat ze haar toverstok weer terug moest hebben. En ze was niet van plan zonder een wapen in het zelfde huis te vertoeven als Devona. Ze keek naar Samuel en besloot om gewoon weer om haar toverstok te vragen. Zonder dat hij iets zei reikte hij haar de toverstok. Ze had meer weerstand verwacht. Misschien een schrobbering of een waarschuwing. Maar dit was ook goed.
Ze strekte haar hand uit. Het moment dat ze haar toverstok aanraakt ervaart ze een pijn die Cruciatus als een kleinigheidje liet lijken. Alle lucht werd uit haar longen geperst en ze zakte op haar knieën. Ze wou schreeuwen maar dat kon niet. Ze wou haar lichaam verlaten maar Samuel hield haar vast. De pijn was zó erg dat ze haar verstand dreigde te verliezen maar ontsnappen op die manier liet hij ook niet toe. Ze wou dat hij haar leven zou beëindigen maar ook die gunst verleende hij niet. Als er een hel was liet hij haar nu zien wat het vagevuur was. Na 30 seconden die haar wel uren leken hoort ze zijn stem. De pijn zorgde ervoor dat ze haar ogen niet kon openen.
"Als je het waagt om ooit nog eens het 'Avada Kedavra' op mij, of de mijnen af te vuren, verzeker ik je dat wat je nu meemaakt als een grapje zult omschrijven. Tevens is dit de laatste keer dat je me Samuel hebt genoemd. Ik ben je Meester en wens zo toegesproken te worden. Dit is je eerste en laatste waarschuwing Adara. Heb je me begrepen?" In wilde paniek probeerde Adara bij Samuel weg te komen maar ze kon de toverstok niet loslaten. En de pijn ging maar door. Ze schudt driftig van 'ja'. Als hij maar stopte.
Samuel ziet haar van 'ja' schudden.
"Zég het Adara!" Haar gefolterde brein probeerde signalen naar haar mond te sturen maar het duurde erg lang. En hoe langer het duurt des te heviger wordt de pijn. Met een mentale duw opent ze haar mond.
"Ik heb het begrepen Meester." Kreunt ze.
Samuel liet de toverstok los en de pijn zakte heel langzaam af. Voldemort had haar in het verleden diverse keren gefolterd maar dit oversteeg alles. Ze keek naar de toverstok in haar hand en liet hem verschrikt vallen alsof elk moment de foltering weer zou kunnen beginnen. Ze voelde een paar armen om zich heen. Het was Adena. De warmte en de troost die haar zuster haar gaf deed tranen in haar ogen opwellen. Met een snik liet ze zich gaan. Ze huilde. En Adena huilde mee.
Samuel draaide zich om en verliet zonder nog een woord te zeggen de kamer.
De overige mensen keken met verbijstering naar het tafereel dat zich voor hun afgespeeld.
Grace haar hart kromp in elkaar toen ze zag wat Samuel met haar dochter deed. Maar ze wist dat Adara ernstig de les gelezen moest worden. Ze was veel te gevaarlijk om maar haar gang te laten gaan. Had Samuel beweerd dat ze het 'Avada Kedavra' op hem had afgevuurd? Dan was het een wonder dat ze nog leefde. En ondanks de pijn die hij Adara bezorgde was ze hem dankbaar dat hij haar niet had omgebracht.
Bernhard ziet hoe Adara door haar knieën zakt. Wat er zich vervolgens afspeelde deed hem de schrik om het hart slaan. Zou Samuel straks net zo hard en meedogenloos zijn met zijn kinderen? En wat was dat "Avada Kedavra" waar hij het over had? Hij keek naar Sifra en ze zag erg wit.
Als Samuel de eetkamer verlaat fluistert hij naar haar.
"Wat is 'Avada Kedavra'?" Sifra kijkt hem aan.
"Dat is een vloek waarmee je iemand van het leven beroofd." Het duurde even voordat de volle betekenis van haar uitleg tot hem doordrong. Hij had Samuel wéér harder veroordeeld dan hij verdient had. Begrip voor Sifra's vertrouwen in Samuel begon te groeien.
Devona zag hoe Samuel haar de toverstok reikte, en ze wist dat Adara haar straf niet zou ontlopen. Als Adara door haar knieën zakt weet ze wat ze doorstaat. Ze had voldoende confrontaties met Samuel meegemaakt in het verleden. En als het klopte dat ze geprobeerd had Samuel van het leven te beroven mocht ze haar handen fijn knijpen dat ze nog leefde. Als Samuel weg is staat ze op en ging op de grond zitten waar de tweeling elkaar stijf vast hield huilend en wel.
"Adara?" Het duurde even maar na nog een paar snikken kijkt ze in de intens donkerblauwe ogen van Devona.
"Wat?"
"Ga je verontschuldigingen aanbieden aan Samuel." Adara veegde haar neus af en nog wat tranen van haar wangen met haar mouw.
"Ik pieker er niet over. Ik háát hem!" Devona schudde van 'nee'.
"Dat is niet waar. Je houdt van hem." Adara keek haar aan alsof ze water zag branden. Devona bleef haar met een alwetende blik aankijken.
"En hij houdt van jou. Je mag je gelukkig prijzen. Hij had je niet milder kunnen straffen."
"Milder? Heb je, je verstand verloren? Je kan je niet voorstellen wat ik net heb doorstaan." Devona houdt haar hoofd nu wat scheef.
"Het kan veel erger. Ik spreek uit ervaring." Ze pakte Adara's hand.
"Bied je excuses aan voordat het niet meer mogelijk is. Ik ga straks weer terug naar Voldemort maar jij moet hier een thuis voor jezelf creëren en Samuel biedt je alles wat je tot nu toe hebt moeten missen." De volgende woorden sprak ze zo zachtjes dat ze bijna niet te horen waren.
"Maak niet dezelfde fout als ik Adara. Grijp je kans en sluit vrede." Ze liet haar hand los en verdween.
Adara keek naar de lege plek waar Devona net nog had gezeten. Ze had haar gevoelens heel duidelijk gemaakt. Als ze nu door zou gaan zonder Samuel te confronteren zou ze nooit meer het gevoel hebben een deel van zijn familie te zijn. Hij had haar tenslotte net verboden om hem nog Samuel te noemen. Ze voelde een steek van verdriet om die uitspraak. Ze wou niet alleen maar een dienaar zijn in zijn ogen. Ze wou zijn kleindochter zijn en de liefde zien die hij eerder getoond had. Ze veegt nog wat tranen van haar wangen en neemt een resoluut besluit. Ze zou Devona's advies opvolgen. Ze stond op en fatsoeneerde haar kleding. Adena kijkt haar aan.
"Ga je naar hem toe?"
"Ja. Devona heeft gelijk. Als ik nu niets doe komt het niet meer goed." Ze herinnerde zich hoe Samuel zich zou opofferen voor haar en ze had hem weer teleurgesteld. Ze voelde zich schuldig maar ze zette dat gevoel snel aan de kant. Ze zou vanaf nu alles doen om hem niet meer teleur te stellen. Met vastberaden tred liep ze naar de bibliotheek. Ze wist bijna zeker dat hij daar nu zou zijn. Als ze voor de deur staat klopt ze aan. Ze hoorde niets. Had ze zich vergist was hij niet in de bibliotheek? Ze concentreerde zich en voelde dat er iemand was. Met trillende handen klopt ze nog een keer.