Samuel hoorde Adara kloppen. Wat wou ze. Had ze nog niet genoeg van hem. Even later voelt hij hoe ze de bibliotheek verkende. Weer klopte ze. Met een zucht slaat hij zijn boek dicht.
De deur zwaaide open. Als ze binnen is sluit ze deze weer achter haar. Ze ziet zijn onbewogen blik en de herinnering aan Voldemort kwam weer boven. In een automatisme buigt ze haar hoofd om hem niet in de ogen te kijken. Hij stond op.
"Wat doe je hier?" De moed zakte in haar schoenen. Ze had het voorgoed verprutst.
"Ik kom mijn verontschuldigingen aanbieden Meester." Er welden weer tranen op in haar ogen. Ze zou nooit meer zijn blik van onvoorwaardelijke liefde zien. En het was haar eigen schuld.
"Heeft Grace je gestuurd?"
"Nee Meester." Samuel begreep het niet. Je moest veel lef hebben om na het incident van voorheen alsnog zijn nabijheid te zoeken. Iemand moest haar dit ingefluisterd hebben.
"Wie heeft je dan het idee gegeven om juist nú hier te komen. Was mijn straf niet genoeg om je voorlopig bij me vandaan te houden?" Die woorden deden meer pijn dan de straf die ze eerder had gevoeld. Ze besluit het open en eerlijk te spelen.
"De straf zou me voor altijd bij u vandaan hebben gehouden. Maar Devona verzekerde mij dat het nog veel erger kon en dat ik nog een kans maakte om,….om" Haar tranen liepen nu ongeremd over haar wangen. Ze wist niet meer wat ze kon zeggen. Ze nam een enorm risico. En het kon haar niet schelen hoe het zou aflopen en ze keek hem aan.
"Het spijt me zó opa Sam. Kan je me nog een keer vergeven. Ik beloof dat ik alles zal doen wat je wil. Zolang ik maar weer Adara in je ogen mag zijn en niet een dienaar die braaf Meester zegt."
Samuel kon zijn oren niet geloven. Had Devona haar hier naar toe gestuurd? Hij had in het verleden, en eerlijk gezegd nog steeds problemen met haar. Maar dacht ze dat hij niet meer van haar hield door de strijd die ze zo vaak hadden geleverd? Was dát de reden waarom ze iedere keer terug ging naar haar vader? En ondanks dat, had ze hem nooit verraden.
Adara wist dat ze verloren had. Het duurde nu al te lang voordat hij reageerde. Ze liet haar hoofd weer hangen. Als hij haar niet meer zag als familie kon ze altijd nog in zijn buurt blijven als dienaar. Dan had ze tenminste nog een beetje het gevoel dat ze erbij hoorde.
"Meester het spijt me dat ik u heb lastig gevallen. Is het goed als ik nu ga?"
Samuel hoorde Adara's stem en hoorde haar woorden. Ze had zijn zwijgen geïnterpreteerd als zijnde een afwijzing op haar smeekbede. Ze was weer vervallen in 'u' en 'Meester'. Ze stond weer met gebogen hoofd voor hem. Hij had haar dolgraag in zijn armen gesloten en verteld dat ze niet zomaar een dienaar in zijn ogen was. Maar iets hield hem tegen. Hij moest weten of ze bereid was om als dienaar bij hem te blijven ondanks dat ze méér wou. Want als ze dat niet wou zou ze zeker overlopen naar Voldemort en was ze uiteindelijk niet te vertrouwen. Haar verlangen om bij hem te blijven moest groter zijn dan het verlangen om erbij te horen.
"Ik heb je verteld dat ik wou dat je me voortaan Meester zou noemen Adara. Niet 'opa Sam'."
"Het spijt me Meester. Het zal niet weer voorkomen." Hij keek naar haar gebogen hoofd.
"Je kan je berouw tonen door je toverstok aan mij te reiken. De straf die je nu krijgt dien je vrijwillig te tolereren"
Had ze dat goed gehoord? Moest ze wéér die pijn ondervinden omdat ze hem 'opa Sam' genoemd had? Blijkbaar was ze té ver gegaan en was dit haar verdiende loon. Met een trage beweging trok ze haar toverstok. Alles om het moment van de pijn uit te stellen. Ze kijkt naar haar stok en ziet een kans om niet te gehoorzamen. Als ze nu zou verdwijnselen was ze van hem af. Ze heft haar hoofd op en ziet zijn donkere ogen. Nee. Ze wou bij hem blijven en steekt haar toverstok naar hem uit. Het kon haar niet schelen hoeveel pijn dit zou kosten. Ze zou in ieder geval in zijn buurt mogen blijven.
Samuel ziet haar twijfel en verwacht elk moment weer alleen in de bibliotheek te staan. Het volgende moment ziet hij hoe ze haar toverstok naar hem uitsteekt. Ze wist wat dit inhield en bleef standvastig haar toverstok aanbieden. Hij strekte zijn hand uit maar raakte haar toverstok nog niet aan.
"Weet je het zeker Adara?" Ze keek nu naar hem op. Haar keel kneep dicht van emotie maar ze was vastbesloten.
"Ik weet het zeker Meester." Hij pakte haar toverstok beet en zag hoe ze haar ogen sloot voor wat komen zou. Ze was méér dan serieus om bij hem te blijven. Dat had ze wel bewezen.
Adara voelt hoe Samuel zijn vingers om haar toverstok sluiten. Ze was voorbereid op het ergste.
Enkele momenten later opent ze haar ogen weer. Waarom gebeurde er niets? Ze kijkt in zijn ogen en ziet alleen maar de blik van onvoorwaardelijke liefde die ze eerder had gezien. Hij had haar vergeven. Ze kon het bijna niet geloven. Hij had haar vergeven. Maar ze had niet het gevoel er weer echt bij te horen. Ze buigt haar hoofd.
"Dank u wel Meester. Ik zal uw vertouwen niet meer beschamen dat beloof ik."
"Daar ben ik heel erg blij mee dienaar. Maar zou je, je grootvader ook nog een knuffel kunnen geven als bevestiging?" Adara kijkt verschrikt op na zijn opmerking. Had ze dat goed gehoord. Wou hij een knuffel? Voordat ze het wist had hij zijn lange armen om haar heen geslagen. Ze sloot haar ogen en sloeg haar armen om hem heen. Devona had toch gelijk gekregen.
Even later kijkt Adara in de ogen van Samuel.
"Devona houdt ook van je opa Sam." Hij kijkt haar aan.
"Dat heb ik net begrepen Adara." Adara kijkt hem nu intens aan.
"Geeft Devona ook een kans opa Sam. Ze houdt nét zoveel van je, als ik denk ik."
Samuel kijkt in haar ogen.
"Ik dacht dat je een enorme hekel had aan Devona?"
"Het is inderdaad héél erg moeilijk om de Devona van nú te scheiden van de Devona uit mijn tijd. Maar wat ze nu gedaan heeft om mij te overtuigen om naar je toe te gaan zal ik haar altijd dankbaar voor zijn.
Dale ging naar de entertainment ruimte. Hij had nog wat werkzaamheden die hij af moest handelen. Bernhard en zijn kinderen moesten ten slotte in een goed gespreid bedje komen.
Grace en Jerry gingen met hem mee.
Tommy en Sammy hadden andere plannen. Ze hadden al zo lang niet meer getraind. En ze hadden ten slotte nu nieuwe krachten waar ze mee om moesten leren gaan. Ze gingen naar de trainingsruimten.
Bernhard keek wat verslagen naar zijn kinderen en vervolgens naar Sifra. Ze hadden hier niets. Geen speelgoed voor de kinderen. Geen vermaak in welke vorm.
James verscheen met een dubbele buggy.
"U zou met de kinderen door de uitgestrekte tuinen van het landgoed kunnen wandelen. Het is prachtig weer en u zult afleiding genoeg tegen komen. De driehoornige hertjes zijn bijvoorbeeld handtam. De kleintjes zouden ze wat brood kunnen voeren." Bernhard kijkt Sifra verwachtingsvol aan. Ze knikt vrolijk van 'ja'.
Adara kwam weer in de eetkamer waar haar zus op haar wachtte. Als ze elkaar in de ogen kijken weet Adena dat het allemaal goed was gekomen. Opgelucht vallen ze elkaar in de armen.
Als ze horen dat Bernhard met Sifra en de kinderen naar buiten zouden gaan vroegen ze of ze mee mochten. Dat was geen probleem.
Devona was weer in de sommeer ruimte gaan zitten. Ze had hardt rust nodig om zich voor te bereiden voor Grace. Het zou geen pretje worden vermoedde ze. Hopelijk hoefde ze niet elke maaltijd aanwezig te zijn. De zware stenen deur schoof open. Wat nu weer?
Als ze opstaat ziet ze Samuel binnen komen. De deur schoof weer achter hem dicht.
"Ik begrijp wat je zo aantrekkelijk vindt aan deze ruimte. Het is waarschijnlijk de stilste plek van het huis." Devona sloeg haar armen over elkaar ten teken dat ze ongeduldig werd.
"Kan ik wat voor je doen oom Sam?" Samuel ziet haar gesloten blik.
"Ik wou je danken voor het advies dat je Adara hebt gegeven. Het heeft onze verstandhouding hersteld." Hij ziet hoe ze heel even haar lippen op elkaar knijpt. Meer reactie krijgt hij niet. Wat was het toch moeilijk als je allebei zo hardt was om de problemen die er waren uit te praten. Hij kijkt nog een keer in haar emotieloze blik.
"Zou je vanavond voorzichtiger willen zijn met Grace, dan vanochtend?"
"Ze was geen moment in gevaar." Hij kijkt haar verwijtend aan.
"Nee, maar jij wel." Ze haalt haar schouders op.
"De dood moet een oorzaak hebben." Wat was ze toch koppig! Hij besloot op een ander onderwerp over te gaan.
"Waarom heb je zo lang niets van je laten horen?"
"Vader was nogal boos toen hij erachter kwam dat hij mijn krachten niet meer kon oogsten."
"Was hij dat werkelijk van plan?" Samuel kende de zwarte magie die nodig was om zo iets gruwelijks te doen.
"Hij is er zelfs aan begonnen. Maar het ging direct in het begin van de ceremonie mis." Samuel knikte.
"Je voldeed niet meer aan de basisvoorwaarde." Het was geen vraag maar een constatering. Ze was dus geen maagd meer. Was dat de reden dat ze met John moest trouwen? En als John haar ontmaagd had waarom leefde hij dan nog? De man die een plan van zijn broer doorkruiste zou zeker gestraft worden.
"Waarom heeft hij John niet geëlimineerd?" Devona knippert even onbegrijpend met haar ogen. Aha. Ze snapte zijn redenering.
"Vader heeft de man die het gedaan heeft nooit gevonden."
"Dus John heeft het niet gedaan?"
"Nee."
"Heb je, of had je een vriendje gevonden buiten zijn reikwijdte?"
"Nee. Geen vriendje. Toen niet en nu niet."
"Een vreemde?" Waarom bleef hij toch zo doorvragen?
"Meer wil ik er eigenlijk niet over zeggen."
"Ken ik hem?" Ze zweeg. Ze wou hem niet antwoorden want dan moest ze liegen.
"Heb je het gedaan omdat je wist wat je vader van plan was?" Zie hield stijf haar lippen op elkaar. Het idee dat ze liefdeloze seks had moeten hebben om te overleven deed hem pijn. Wat kon hij doen dat ze niet meer naar hem terug ging?
"En als alternatief heeft hij je ingelijfd als dooddoener." Ze knikt maar zegt niets.
"En toch wil je weer terug naar hem." Devona ziet de herinneringen van Grace langs komen. Het moment dat Tommy en Sammy uitleggen hoe tijdreizen werkelijk in elkaar zat. Als ze dat had geweten was ze al jaren geleden definitief bij Samuel gebleven. Maar ze was er tot op het moment van haar verkenning in Grace haar gedachten van overtuigd geweest dat ze haar eigen existentie op het spel zou zetten. Maar daar was helemaal geen sprake van. Als Hannah haar kind niet eens zou krijgen zou er voor haarzelf niets veranderen. Een combinatie van opluchting en verdriet overspoelde haar. Ze kijkt Samuel aan.
"De noodzaak om terug te gaan is er niet meer. Het is nooit een kwestie van willen geweest."
Samuel ziet opeens een vloed van emotie in haar diep blauwe ogen. Hij voelde hoop opkomen. Zou ze nu wél bij hem blijven? Haar woorden beginnen tot hem door te dringen.
"Welke noodzaak?" Zag hij tranen in haar ogen? In al die jaren had hij haar nog nooit zien huilen. En hij had haar reden genoeg gegeven als ze weer een krachtmeting had verloren.
Ze spreid haar armen even uit.
"Dat is het ironische aan mijn situatie. De noodzaak is er nooit geweest. Ik dácht alleen dat het noodzakelijk was. Heb je, je nooit afgevraagd hoe het kon dat ik wist dat je bestond? Dat ik je heb weten te vinden? En dat ik dat nooit verraden heb aan mijn vader?"
"Ik heb het je diverse keren gevraagd maar je hebt me nooit geantwoord."
"Mijn moeder heeft me verteld dat je bestond vlak voordat ze stierf."
"En hoe wist je moeder dat ik bestond?" Een traan liep over haar wang. Ze had duidelijk verdriet over het verlies van haar moeder.
"Omdat ze je dochter was." Het duurde even voordat deze opmerking tot hem doordrong.
"Maar ik heb geen dochter Devona." Ze glimlacht door haar tranen heen.
"Is Hannah al zwanger?" Hij kijkt haar aan alsof hij in trance is. Na een paar seconden knippert hij met zijn ogen.
"Krijgen wij een dochter, die later jou moeder wordt?" Hij kon het bijna niet vatten.
"Ja, en dat verklaart denk ik ook waarom ik zo sterk ben. Ik ben een nazaat van jou, je broer en Hannah." Ze had Samuel nog nooit sprakeloos gezien. Ze kreeg een lach twinkeltje in haar ogen.
"Dus oom Sam, ik kan je ook opa Sam noemen." Hij schud met zijn hoofd.
"Het is een ongelofelijk verhaal Devona. Waarom vertel je het nu pas?"
"Weer dankzij Grace. Het contact dat ik met haar gehad heb heeft haar hele leven bloot gelegd. En ook de uitleg van Tommy en Sammy over tijdreizen." Nu klonk ze weer weemoedig.
Ze zag hoe hij twijfelt aan haar woorden. Blijkbaar had hij bewijs nodig. Ze glimlacht. Dat was typisch Samuel. Ze haalde een kort handlang mes uit haar mouw. Het leek wel een ritueel mes.
Met een korte snij beweging haalt ze het over de binnenkant van haar hand. Haar bloed was groen.
Samuel zag hoe ze een klein blinkend zilveren mes tevoorschijn haalt en een jaap in haar hand maakt. Als hij de kleur van haar bloed ziet pakt hij voorzichtig haar hand in die van hem om het nog eens goed te bekijken. Ze had Hannah's bloed. Als hij nu in haar ogen kijkt neemt hij voor het eerst de moeite om ook daar goed te kijken. Haar pupillen waren nog een heel klein beetje ovaal. Het viel niet echt op. Als hij naar haar wondt kijkt is deze al weer dicht. Het bloed op haar hand wordt langzaam rood. Blijkbaar had ze niet de huid van Hannah. Zou ze nog wel die dodelijke pijltjes in haar keel hebben?
"Nee, die had mijn moeder al niet meer." Ze had geantwoord op zijn gedachten. Maar als ze zijn gedachten kon lezen waarom dacht ze dan dat hij niet van haar hield?
"Het spijt me oom Sam, dit was de eerste keer dat ik je gedachten opving."
"Dus je dacht echt dat ik niet van je houdt?" Ze knikte. Ze vertrouwde haar stem niet.
"En geloof je nog steeds dat ik niet van je houdt?" Nu kon ze haar tranen niet meer bedwingen. Het was jaren geleden dat ze voor het laatst gehuild had. Ze moet om zichzelf lachen.
"Nee ik weet nu dat je van me houdt. En ik zou dolgraag hier blijven." Hij nam haar stevig in zijn armen.
"Je bent van harte welkom Devona. Je maakt me heel gelukkig dat je besloten hebt om hier te blijven." Hij drukt haar nog een keer stevig tegen zich aan en liet haar toen los. Ze stonden nu tegenover elkaar en probeerden hun waardigheid te hervinden. Devona streek haar kleding glad.
"Moet ik nu elke maaltijd mee eten?"
"Ik zou het wel gezellig vinden als je dat deed. Maar als het teveel gevraagd is hoef je niet te komen." Ze dacht even na.
"Hoe moet ik je nu noemen? Oom of opa?" Samuel begint gemeen te lachen.
"Wat dacht je van Meester." Devona lacht ook.
"Dat zou wel een mooie bak zijn."
"Temeer daar wij weten dat het niet zo is." Haar glimlach wordt nog breder.
"Kan ik me ook niet vergissen. Ik ben zo gewend om Meester te zeggen dat het geen probleem zou zijn."
"Als ik er zo over nadenk zou het helemaal niet zo'n gek idee zijn. Mijn gevoel verteld me dat je er nog niet klaar voor bent uit te leggen wie je werkelijk bent." Ze kijkt verrast
"Je zou het geheim houden tot dat ik het wil vertellen?"
"Ik zie geen reden om het nu te vertellen." In een impuls omarmd ze hem weer.
Hij was even verrast maar al snel geeft hij haar een knuffel terug. Als ze elkaar even later weer los laten en hun kleren in orde brengen kijkt Samuel haar met een lachje aan.
"We moeten hier geen gewoonte van maken. Dat schaadt ons image." Devona lacht terug.
"Zoals u wenst Meester." En ze boog haar hoofd en vouwde haar handen voor haar lichaam.
Ze was zo overtuigend dat hij haar niet herkende. Ze had hem nog nooit Meester genoemd. Dit was over de top.
"Dit is niet geloofwaardig Devona. We moeten iets origineels verzinnen. Je kan nu niet meer stoppen met 'je en jou'." Ze denkt even na.
"Ik zou gewoon Samuel kunnen zeggen maar op een respectvolle manier. Dat zou ze al doen steigeren. Heb ik goed begrepen dat Adara een goed woordje voor me had gedaan?" Hij knikt.
"Meer dan een goed woordje. Ze heeft me doen beseffen dat je dacht dat ik niet van je zou houden. En mijn volgende gedachte was dat, dat de reden was dat je iedere keer terug ging naar Voldemort."
"Ik heb geen enkele reden om nog naar mijn vader terug te gaan. Tenzij jij dat graag wilt."
"Zou je dat echt voor me doen als ik dat vroeg?"
"Voor jou doe ik alles Samuel." Haar toon was oprecht en respectvol.
Hij glimlacht.
"Ik denk dat we eindelijk de balans gevonden hebben in onze relatie." Devona kijkt hem tevreden aan.
"Ik denk het ook."
Devona kon zich er niet meer toe zetten om te gaan mediteren en verliet samen met Samuel de sommeer ruimte.
Als ze langs de trainingsruimten lopen horen ze dat Tommy en Sammy aan het trainen zijn. Ze gebruikten geen magie maar puur de vechttechnieken die ze geleerd hadden. Devona herkende dit als een soort van karate. Samuel keek ook geboeid toe hoe de tweeling elkaar probeerde te schoppen en te meppen. Als eentje een rake klap uitdeelde moest de ander even lachen.
Blijkbaar hadden ze een hoop plezier in deze broederlijke vorm van trainen.
Devona buigt naar Samuel.
"Het is maar goed dat Hannah er niet bij is. Ze zou ze een lesje leren waar ze voorlopig nog niet over uitgepraat zouden raken." Hij lacht.
"Zal ik haar hierheen laten komen?"
"Ik zou haar wel eens in actie willen zien. Mijn moeder was enorm trots op haar vaardigheden. Ze had alles geleerd wat Hannah haar kon bijbrengen."
Samuel besloot dat dit een goed idee was. Maar iedereen zou erbij moeten zijn. James had het maar druk het komend kwartier om iedereen in de trainingsruimte te krijgen.
Iedereen die mee kon doen met de training had passende kleding aan.
Samuel, Devona, Dale, Bernhard en zijn kinderen zaten aan de kant. Bernhard kon zijn ogen niet van Sifra afhouden. De strakke trainingskleding lieten niets aan de fantasie over. Hij betreurde dat hij niet mee mocht doen. Hij was tenslotte niet magisch.
Samuel buigt zich naar Devona.
"Wil je niet mee doen?" Ze kijkt hem aan.
"Denk je dat, dat verstandig is? "
"Kan je acteren of niet. Je moet gewoon niet het achterste van je tong laten zien." Haar ogen lichten op.
"Ja, ik doe mee." Met een beweging van haar toverstok had ze ook trainingskleding aan.
Dit was de eerste keer dat Samuel haar een toverstok ziet gebruiken. Eerlijk gezegd had hij haar nog nooit een toverstok zien gebruiken. De tijd dat ze hier was maakte ze heel weinig gebruik van dergelijke magie. De groep mensen was verrast dat ze zich bij hen voegde.
Bernhard liet duidelijk zien dat hij gefrustreerd was. Samuel richt zich nu op hem.
"Wat is er Bernhard, voel je, je buitengesloten?"
"Ja enigszins wel. Het is jammer dat ik niet magisch ben. Had ik mee kunnen doen."
"Doe jij aan een vechtsport Bernhard?"
"Ja. Ik train twee keer per week jujutie."
"Wel, Bernhard. Deze training is puur fysiek en niet magisch. Je zou gewoon mee kunnen doen."
"Maar wie let dan op de kinderen?" Samuel strekte zijn handen uit naar Clairissa en Eddie. De kinderen kwamen gewillig bij hem en kropen op zijn knie. Ze leunden ontspannen tegen hem aan.
"Ga mee trainen Bernhard. Ik weet zeker dat ze je zullen verwelkomen."
Als Samuel hem ook van passende kleding heeft voorzien voegt hij zich bij de groep. Sifra kijkt waarderend naar zijn getrainde lichaam. Hij zag er goed uit.
Na de eerst collectieve opwarming waar Tommy het voortouw in nam splitsten ze op in groepjes van twee. Ze hadden afgesproken dat als de tegenpartij vijf keer het onderspit had gedolven de verliezer aan de kant moest gaan zitten. Adena verloor als eerste van Tommy. Sifra verloor van Hannah. Tom verloor van Devona. Jerry verloor van Bernhard, en hij was er nogal chagrijnig onder. Sammy verloor van Grace. Adara verloor van Devona. Bernhard verloor van Hannah.
Nu waren alleen nog Hannah en Devona over. Pas toen Devona had gewonnen van Adara realiseerde ze zich dat ze het op moest nemen tegen haar grootmoeder. Aan de ene kant was ze opgewonden aan de andere kant moest ze nu haar uiterste best doen zich niet te verraden.
De eerste klappen waren wat aftasten. Maar al snel werd het tempo hoger. Het leek erop dat ze aan elkaar gewaagd waren. Na een minuut of tien maakt Devona het time-out teken. Ze kijkt Hannah hijgend aan.
"Volgens mij houdt je, je in. Je had me allang moeten verslaan." Ook Hannah was lichtelijk buiten adem.
"Dat zou ik ook net tegen jou zeggen. Wat dacht je ervan volle kracht te gaan?"
De minuten die nu volgden waren heftig. Af en toe hadden de toeschouwers de indruk dat ze een bot hoorden kraken maar blijkbaar was dat niet het geval.
Hannah hield zich nog steeds in maar voerde haar techniek en kracht langzaam op. Iets in Devona klopte niet helemaal. Ze gebruikte te veel technieken die ze zelf ook eigen was en dat was wat onwaarschijnlijk. En Devona was snel. Eigenlijk té snel. Heel even staan ze weer hijgend voor elkaar maar Devona zet weer in. Hannah wist wat ze wou weten en maakte er in een oogwenk een einde aan de eerste ronde. Het was eigenlijk een beetje gemeen want ze gebruikte een techniek die met goed fatsoen niet uitvoerbaar was als gewoon mens.
Devona krabbelde overeind en liet deze techniek waarmee ze verslagen was door haar hoofd gaan. Ze kende deze techniek en was onder deze omstandigheden eigenlijk illegaal. Zij mocht tenslotte ook geen magie inzetten om te winnen. Devona had echter nog tot haar achtste les gehad van haar moeder en daar zaten nog een paar trucjes bij die alleen iemand van hun eigen buitenaardse kaliber kon uithalen.
Als Devona voor de vierde keer verliest omdat Hannah zich niet aan de regels hield kon Devona zich niet meer inhouden. Ze wou toch op zijn minst één keer Hannah zien verliezen. Ze had ten slotte nog van niemand hier verloren.
Hannah zag hoe Devona steeds meer liet zien van wat ze kon. Maar ze had nog steeds niets gezien wat haar vermoeden bevestigde. Werkte Devona voor de NSA? Was zij Devona's mark?
Als dat zo was had ze kansen genoeg gehad om haar taak te volbrengen. Gezien de vaardigheden die ze nu liet zien had ze een gelijkwaardige opleiding gehad als zijzelf.
Ze stonden weer tegenover elkaar. Tot nu toe was het steeds Devona die de aanval inzette maar dit keer had ze meer geduld. Na een minuut van aftasten zet Hannah de aanval in. In een oogwenk lag ze op de grond en had Devona haar in een dodelijke greep. Hannah bevreesde het ergste, maar Devona liet haar gewoon weer los. Het volgende moment lag Devona in een andere dodelijke greep en Hannah liet niet los. Als Devona kon wat ze dacht dat ze kon kwam ze los als ze wou. Ze zou Hannah alleen iets moeten breken. Maar Devona gaf zich over. De bloedtoevoer naar haar hersenen was door de greep in haar nek door Hannah geblokkeerd. Als Devona niets deed zou ze het bewustzijn verliezen. En Devona verloor haar bewustzijn. Ze wist wat ze kon doen om uit haar greep te komen maar verkoos bewusteloosheid boven een botbreuk van Hannah.
Hannah liet Devona los. Haar slappe lichaam bewoog niet. Ze controleerde haar hartslag. Hij was sterk en regelmatig. Ze zou zo weer wakker worden. Als ze opkijkt ziet ze diverse verschrikte gezichten. Grace stond op en liep naar hun toe.
"Waarom heb je dat gedaan Hannah?" Grace legde even haar hand op Devona's hoofd en haar oogleden begonnen te trillen. Als ze haar ogen opent kijkt ze rechtstreeks in die van Hannah. Het was alsof ze weer even bij haar moeder was. De pijn van haar verlies is even duidelijk zichtbaar.
Snel stond ze op, en ook Hannah was snel op de been.
"Het spijt me Devona."
"Het geeft niets Hannah. Het was me een eer om door je verslagen te worden." Ze vlocht haar vingers in elkaar boog haar handpalmen naar boven met haar duimen naar binnen gekeerd en maakte een licht rituele buiging. Hannah reageerde in een automatisme op de zelfde manier terug.
Hannah wist het nu zeker. Dit kon ze alleen maar doen als ze dezelfde opleiding had gehad als zijzelf. Ze begreep er niets meer van.
Die middag was iedereen verschenen aan de eettafel behalve Devona. James had wel rekening gehouden met haar maar blijkbaar had ze besloten dat ze dit keer niet mee zou eten.
Samuel ziet hoe iedereen klaar zit om te beginnen. Hij kijkt nog even naar de deur en besluit dat ze konden eten.
Devona was bezig in haar ondergrondse slaapkamer op zoek naar een bepaald boek dat er zou moeten staan als James verschijnt.
"Wilt u, uw maaltijd hier nuttigen Meesteres.?" Geschrokken draaide ze zich om.
"Is het al etenstijd?" James kijkt haar vermanend aan.
"Ze zijn al begonnen Meesteres." Shit! Zo had ze haar nieuwe relatie met Samuel niet willen beginnen. Hij was vast teleurgesteld in haar.
"Wat denk je. Zou ik nog aan kunnen schuiven?" James was oprecht verbaasd. Hij baalde ervan dat als het om Devona ging hij niets kon voorspellen. Hij had een jaar geleden haar verzoek niet moeten inwilligen.
"Meester Samuel kan laatkomers niet waarderen Meesteres." Alsof ze dat niet wist. Ze haalde haar schouders op. Ze had geen zin om alleen te eten.
"Ik waag het er geloof ik toch maar op." Ze wou weglopen maar James hield haar tegen.
"Ik kan je met mijn gave niet meer beschermen Devona. Was dat het waard?"
Hij hield haar arm beet. Ze deed nog een stapje naar hem toe en kijkt hem met haar prachtige blauwe ogen aan.
"Als je het niet gedaan had was er nu voor jou geen reden meer om die vraag te stellen. Dan was ik er niet meer geweest om te beschermen." Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een tedere kus op zijn lippen.
"Ik ben dankbaar voor wat je voor me gedaan hebt Peter. En ik sta in je schuld." Hij knikt.
"Ik heb me hierdoor op heel gevaarlijk terrein begeven Devona. Het zou wel eens noodzakelijk kunnen worden dat je die schuld moet inlossen. Als Samuel er achter komt staat mijn existentie op het spel."
"Je had alleen maar nee hoeven zeggen." Er schuilde een lach in haar ogen.
"Je wist dat je aanbod voor een demon praktisch onweerstaanbaar was. En zeker als de maagd zich aan je opdringt en in levensgevaar bevindt. Overigens zijn er grenzen aan mijn zelfbeheersing." Ze legde haar hand op zijn borst en haar oogopslag veranderde.
"Wel als ze geen maagd meer is?" Er roerde iets in hem. Was ze bezig hem te verleiden? Hij pakte haar pols zodat haar hand moest stoppen met dwalen.
"Waar ben je mee bezig Devona?" Er gloeiden nu lichtpuntjes in zijn ogen.
"Weet je niet hoe gevaarlijk dit is? We zouden dit geen tweede keer kunnen doen. Dat zou je dood betekenen." De hand die haar pols vast hield was heet. Ze had het gevoel dat haar huid aan het verbranden was. De herinnering aan hun liefdespel een jaar geleden kwam boven. Vanaf het moment dat ze hem verleid had tot het moment dat hij haar eindelijk liet gaan waren ettelijke uren verstreken. Het was een geweldig intense ervaring geweest maar ook angst had een rol gespeeld. Ze was volledig uitgeput toen hij haar eindelijk liet gaan en zelfs toen moest hij al zijn krachten inzetten om zich terug te trekken. Ze wist dat hij dit geen tweede keer wou doen. Maar alleen omdat hij er vanuit ging dat ze inmiddels andere partners zou hebben gehad. Maar dat had ze niet. En als de vrouw die ontmaagd was door een demon hem trouw bleef, kon hij wel degelijk weer gebruik van haar maken zonder dat zijn energie haar zou verteren.
"Je doet me pijn." Hij liet haar pols los en de huid was rood en schraal.
"Het spijt me. Dat was niet de bedoeling."
Als ze de eetkamer binnen komt wordt het heel stil aan tafel. Ze loopt tot aan de stoel die voor haar vrijgehouden is en kijkt Samuel vragend aan.
"Heb je er bezwaar tegen als ik nog aanschuif Samuel?" Alle ogen gingen nu naar Samuel.
"Ik dacht dat je nu wel wist dat ik niet op laatkomers zit te wachten Devona?" Zijn blik was ondoorgrondelijk. Maar die van haar ook.
"Ja dat weet ik Samuel. Het spijt me. Het was niet mijn bedoeling om te laat te komen." Hij kijkt haar nu broedend aan en iedereen kijkt nu naar Devona. Ze ziet zijn blik en voelt dat hij een excuus nodig heeft om haar aan tafel te laten. Ze vouwt haar handen en buigt haar hoofd en wacht af. Menig een aan tafel is stomverbaasd. Samuel voert de spanning nog wat op door te wachten en Devona blijft geduldig staan. Iedereen keek nu weer naar Samuel.
"Ga zitten Devona."
"Dankjewel Samuel."
Jerry keek stomverbaasd van zijn vader naar Devona. Hoe had hij dat geflikt? Hij bevreesde al het ergste voor haar. Maar zoals ze nu opeens was leek onwerkelijk. Hij zoekt haar blik en met enige moeite lukt het. Haar blik was zoals altijd ondoorgrondelijke en emotieloos.
Hannah keek met een frons naar Devona. Ze had geprobeerd om met Samuel over haar te praten. Haar vermoedens en zorgen te uiten maar hij had haar afgekapt. Er diende momenteel niet gesproken te worden over haar. En dat ze haar gedachten en gevoelens betreffende Devona voor zich diende te houden tot nader order. Dit was de eerste keer dat hij haar een bevel gaf en er klakkeloos vanuit ging dat ze die op zou volgen. Op dat moment ontmoetten haar ogen die van Devona.
Ze stond plotseling in een zwarte ruimte. Als ze om zich heen kijkt ziet ze Devona.
"Waar ben ik?"
"Een plaats waar we ongestoord kunnen praten maar je moet wel gewoon door eten anders merkt Samuel het."
"Wat doe ik nu dan?"
"Je zit naar me te kijken. Sluit je ogen dan zie je het." Hannah sloot haar ogen en keek naar de etende Devona. Ze boog haar hoofd en met enige moeite splitste ze haar aandacht naar haar eten en naar Devona. In de zwarte ruimte kijkt Devona haar goedkeurend aan.
"Dat had je snel door. Maar dat verbaast me niets."
"Wie ben je?"
"Devona, wie anders."
"Dat bedoel ik niet."
"Dat weet ik." Hannah slaakt een zucht.
"Ben je hier om me te vermoorden?"
"Nee."
"Hoe kan het dat je dezelfde opleiding als ik gehad heb?"
"Dat is niet belangrijk. Ik heb je hier alleen toegelaten om je te vertellen dat je, je geen zorgen hoeft te maken."
"Samuel wil niet met me praten over jou." Ze klonk gekwetst.
"Dat is mijn schuld. Ik ben nog niet zo ver."
"Zo ver?"
"Ja, precies. Laat hem alsjeblieft verder met rust waar het mij aangaat."
"Ik vertrouw je niet."
"Samuel vertrouwd me wel en dat is het enige dat telt op het moment."
"Je maakt het me heel erg moeilijk."
"Het spijt me." Ze zwijgt even.
"Het spijt me ook dat je door moest gaan tot ik bewusteloos was, maar ik wou je niets breken."
En met dezelfde mentale schop als ze Grace had gegeven zat Hannah weer volledig aan de eettafel. Ze kijkt nog even naar Devona maar die zat gewoon te eten alsof er niets aan de hand was. Ze voelt hoe Samuel zijn hand over de hare legt.
"Laat haar met rust Hannah." Verschrikt kijkt ze hem aan. Had hij gemerkt wat er net tussen haar en Devona was gebeurt?
"Waarom schrik je?"
"Sorry, ik was in gedachten." Hij klopt nog even op haar hand en at verder.
Even later geeft Adara een schreeuw en duikt in elkaar. Ook Devona kreunt en leunt voorover.
Voldemort riep al zijn dooddoeners bij elkaar. Zijn dochter en krachtigste dooddoener was verdwenen en hij was razend. Wie waagde het hem te confronteren en aan zijn dochter te komen. In een flits had hij gezien dat er een demon in het spel was. Als na enige tijd bijna al zijn dooddoeners zijn verschenen stopt hij de voltering naar zijn dienaren.
"Wie weet waar Devona is!" De blikken die hij krijgt zijn van shock en verbazing. Niemand durfde iets te zeggen. John Meisters stond vlak bij hem.
"Waar is je verloofde? Waar is Devona?" John stond met gebogen hoofd voor hem.
"Ik weet het niet Meester. Ik wist niet eens dat ze weg was." Voldemort liep als een roofdier om John heen.
"Ik heb haar geroepen maar ze werd tegen gehouden door een demon!" John kromp in elkaar. Die verdomde Jerry en zijn Meester. Als zijn Heer er achter kwam dat dit mogelijk zijn schuld was zou hij niet lang meer te leven hebben. Na nog een omcirkeling liep hij verder langs zijn andere dooddoeners.
"Ik wil dat ze gevonden wordt! Ik wil dat jullie alles in het werk stellen om haar te vinden is dat begrepen?" Woordeloos knikken de gebogen hoofden. Voldemort kijkt om zich heen naar zijn dienaren.
"Wat staan jullie hier dan nog!" Dit was het teken dat ze konden vertrekken en dat deden ze maar al te graag voordat hun Heer een van hen zou gebruikten om zijn frustratie uit te leven.
Diverse mensen kijken verbaasd naar Devona en Adara. Wat hadden zij opeens? Adara zocht steun bij haar zuster en die sloeg haar armen om haar heen. Een deel van de pijn ging nu ook naar Adena en maakte het makkelijker te verdragen.
Devona voelde hoe alle dooddoeners geroepen werden. Gelukkig was deze pijn niet puur gericht op Devona en kon ze het redelijk makkelijk verdragen. Dit was ongeveer de reactie die ze van haar vader verwacht had. Hij stelde alles in het werk om haar terug te krijgen. Ze was er zeker van dat John nu wel op de hoogte was van haar verdwijning. Als na een tijdje de pijn is verdwenen kijkt ze naar Samuel.
"John weet nu dat ik spoorloos ben. En dat ik tegen gehouden wordt om terug te keren door een demon."
"Uitstekend. Maar we zullen wachten met actie richting hem tot na de bruiloft. Kunnen zijn angsten nog wat groeien ondertussen."
Die avond verscheen Devona op tijd voor de avondmaaltijd tot grote tevredenheid van Samuel.
Als Grace Devona vraagt om de schaal met aardappels schuift haar mouw omhoog. Samuel ziet de roodverbrande huid en de duidelijke handafdruk. Ze schoof snel haar mouw weer terug maar ze was te laat. Als na de maaltijd de koffie wordt geserveerd maakt Devona een onverwachte beweging en slaat het kopje uit handen van James. De hete koffie gaat over haar heen en ze springt op van schrik waardoor ze tegen James opbotste. Samuel fronst. Had James dat niet kunnen voorzien? Devona zou zeker kwaad worden. Maar daarin vergiste hij zich.
Devona zou een glas aan de kant zetten zodat James de koffie kon serveren maar ze kwam met het kopje in aanraking dat hij net in handen hield. De hete koffie sijpelt door haar kleding en van schrik staat ze op. Met een bots kwam ze tegen James aan.
"Sorry James. Ik lette even niet op." Ze vertrok haar gezicht ten teken dat de hete koffie pijn deed. Ze probeerde met een servet nog snel wat vocht te deppen maar het kwaad was al geschiedt.
"Het spijt me Meesteres het was evengoed mijn fout."
Als Samuel later in de bibliotheek door een van zijn boeken bladert krijgt hij antwoord op zijn vraag.