Hij kijkt haar onderzoekend aan.
"Ik dacht dat je verdronken was." Shit! Hij had er dus langer gestaan. Maar hoeveel langer. Hoe lang kon een mens zijn adem inhouden?
"Nee hoor niks aan de hand. Dit doe ik wel vaker. Ligt lekker ontspannen." Ze hoopte met haar luchtige toon zijn wantrouwen weg te nemen.
"Het water was spiegelglad."
Ze schrikt. Daar had ze niet bij stil gestaan. Voordat het water weer roerloos was kan dat wel een kwartier duren ondanks dat zich rustig in het water had laten zakken. Ze wil iets zeggen maar ze verslikt zich van de spanning. Ze hoest en haar kieuwen schieten open en lossen nog een hoeveelheid water achter haar op de grond. Hij zou er achter komen dat ze een freak was. Angstig kijkt ze in zijn ogen.
Peter begreep er niets van. Hoe was het mogelijk dat het water roerloos was toen hij binnen kwam. En hij had toch ettelijke minuten naar haar lopen zoeken? Als hij zijn constatering uitspreekt ziet hij haar zichtbaar schrikken. Ze begint te hoesten en hij hoort hoe er water achter haar neer spettert. Haar angstige blik doet hem vermoeden dat ze iets voor hem verbergt. Hij loopt om haar heen om de handdoek voor haar te pakken. Ze draait met hem mee zodat ze geen moment haar rug liet zien. Als hij de handdoek voor haar ophoudt wil ze die gewoon pakken in plaats van dat ze haar rug naar hem toedraait zodat hij deze over haar schouders kan leggen.
"Draai je om Devona." Hij ziet tranen in haar ogen verschijnen maar ze deed wat hij vroeg.
Hij zag de twee rijen schuine inkepingen op haar rug ter hoogte van haar longen. Waren dat kieuwen? Hij laat zijn armen zakken en legt de handdoek niet om haar schouders.
Devona probeert angstvallig te vermijden dat hij haar rug te zien krijgt. Als hij de handdoek voor haar ophoudt probeert ze deze uit zijn handen te pakken maar hij liet het niet toe. Ze wist welke vraag ging komen en de tranen om het verlies van zijn mogelijk liefde voor haar kwamen naar boven. Ze moest zich omdraaien van hem. Met een zwaar hart draait ze zich om. Ze hoort hoe zijn armen naar beneden gingen maar ze voelde geen handdoek op haar rug.
Dat was het dan. Hij wist dat ze een freak was.
Het volgende moment voelt ze zijn vingers over haar kieuwen glijden. Ze schrikt zo dat ze even openschieten. Met een ruk draaide ze zich om.
Behalve dat ze deze reactie niet van hem verwacht had, was het ook een erogene zone. En op die gevoelens zat ze niet te wachten. Temeer daar hij ze nooit meer zou beantwoorden.
Misschien was het maar beter zo.
Hij steekt zijn hand uit en voelt de gladde huid van dat bijzondere deel van haar rug. Hij ziet hoe haar kieuwen open gaan. In een schrikreactie trekt hij zijn vingers terug. Met de snelheid van het licht had ze zich omgedraaid. Hij ziet haar verdriet maarbegrijpt niet waarom.
"Deed ik je pijn?"
Verbijsterd kijkt ze hem aan. Alles wat ze verwacht had maar niet deze vraag. Ze knippert met haar ogen maar die waren nog niet helemaal synchroon. Het ooglid dat heen en weer schoof was sneller dan het ooglid dat op en neer ging. Ze voelt dat het mis gaat met haar ogen. Nu moest hij haar wel als een freak zien. Blijkbaar verwachtte hij nog een antwoord.
"Nee, dat deed geen pijn."
"O, gelukkig. Ik liet je dus alleen maar schrikken?"
"Ik jou niet dan?"
"Echt wel.!" Daar was het dan. Het hoge woord was eruit. Hij pakte haar handen.
"Ik dacht dat je verdronken was." Haar geduld raakte op.
"Daar heb ik het niet over!"
"Ja maar ik wel. Het idee dat ik je alsnog verloren had…." Hij schudde vertwijfeld met zijn hoofd.
Ze gooide haar armen in de lucht.
"Kan het je helemaal niets schelen dat ik kieuwen heb?"
"Nee, zolang je maar leeft."
"Kan het je dan helemaal niet schelen dat ik een freak ben. Een monster?"
Lichtpuntjes begonnen te gloeien in zijn ogen.
"Dat ligt eraan. Heb je ook nog een staart?"
"Wat?"
"Of je een staart hebt?"
"Nee natuurlijk niet, dat kan je toch wel zien?"
"Nou dan valt het toch nog reuze mee?" Hij deed een stap dichterbij.
"Wist je dat ik meerdere uren zonder zuurstof kan bestaan? We zouden het dus onderwater kunnen doen." Hij boog zich naar voren en kuste haar teder op haar lippen. Het vuur in zijn ogen was duidelijk zichtbaar. Hij wou haar ondanks alles. Ze trekt haar hoofd wat terug zodat ze hem aan kan kijken.
"Weet je het zeker?"
"Alleen als je eerlijk bent geweest en me daadwerkelijk trouw bent gebleven." Met een gelukzalige glimlach slaat ze haar armen om zijn nek en sluit haar lippen over de zijne. Hij slaat zijn armen om haar heen en strijkt langs haar kieuwen. Een kreun van genot ontsnapt aan haar keel. Hij kijkt haar even aan.
"Dat was dus niet alleen maar schrikken net?" Met een duivels lachje strijkt hij nu over beide kanten. Haar ogen draaien weg en ze wordt week in haar knieën. Met een snelle beweging had hij haar in zijn armen en liep het water in.
Samuel glimlacht. Blijkbaar had Devona de eerste keer er magisch voor gezorgd dat hun emoties hem niet zouden bereiken. De emoties waren zó intens dat hij overeind schiet in zijn bed. Te veel details! Daar zat hij niet op te wachten. Devona had kieuwen? Hij kijkt naar zijn slapende Hannah. Een wonder dat ze nog steeds sliep. Had zij ook kieuwen?
Hannah voelde hoe Samuel overeind kwam. Ze wou hem niet steeds confronteren met het feit dat ze zo weinig sliep. Ze draaide zich op haar zij.
Samuel keek hoe ze zich van hem afdraaide. Aangezien ze sliepen zonder enige kleding had hij vrij zicht op haar rug. Hij buigt zich naar haar toe. Als hij goed kijkt ziet hij een aantal super dunne lijntjes ter hoogte van haar longen. Ze had dus ook kieuwen. Op de ene of andere manier was dat een enorme opluchting. De kieuwen waren geen geboorteafwijking maar normaal.
Zou ze ook zo extreem reageren als hij er aan kwam? Hij strekte zijn hand uit en gleed voorzichtig over de dunne lijntjes. Hannah holde haar rug en kreunde. Zijn lippen volgden zijn vingers. Hannah's ogen schoten open. Hoe wist hij dat ze daar zo gevoelig was? Ze draait zich om en ze ziet zijn passie. Ze kruipt in zijn armen. Hij kust haar op haar voorhoofd en kijkt haar aan.
"Ik vind het jammer dat je me nog steeds niet alles durft te vertellen lieverd." Ze fronst haar wenkbrauwen.
"En ik vind het jammer dat je nog steeds niet met me wilt praten over Devona." Hij glimlacht.
"Ik respecteer in dit geval Devona's wensen. Jij daar in tegen beslist voor jezelf of je iets geheim houdt." Zijn hand gleed over haar rug. Haar ogen draaien weg. Als hij stopt komt ze langzaam weer tot bezinning.
"Hoe weet je dat, dat een extreem gevoelige plek bij me is?" Ze zag voor het eerst hoe hij zijn ogen neersloeg om aan haar blik te ontwijken. Er welden tranen op in haar ogen.
"Weet je het omdat je met Devona hebt geslapen?" Hij begint te lachen. Haar frustratie steeg. Blijkbaar was het normaal voor Samuel om meerdere vrouwen te hebben.
"Ik heb er nooit bij stil gestaan dat ik niet de enige ben. Het spijt me." Hij kijkt haar aan.
"Je bent de enige Hannah geloof me. Ik zou nooit met Devona in bed duiken."
Hij loog niet. Maar waarom sloeg hij net zijn ogen neer?
"Waarom niet. Ze erg aantrekkelijk."
"Wil je graag dat ik met haar slaap dan?" Hij geeft haar een duivels lachje.
"Nee, liever niet. Maar dat verklaart nog steeds niet hoe je het weet van mijn rug bedoel ik?"
"Je bedoelt je kieuwen?" Alle kleur trok weg uit haar gezicht.
"Hoe weet je dat!" Weer sloeg hij zijn ogen neer.
"Sam, vertel me alsjeblieft hoe je dat weet." Hij zwijgt een hele poos. Op het moment dat ze dacht geen antwoord meer te krijgen begint hij te spreken.
"Dit huis is magisch beschermd en ook magisch met mij verbonden. Je zou kunnen zeggen dat het op een bepaald niveau leeft. Alles wat er hier gebeurt voel ik. En als de emoties heftig genoeg zijn beleef ik het mee. Als bijvoorbeeld iemand in de problemen is, of er een vreemde binnen komt. En als iemand de liefde bedrijft dan merk ik dat ook." Hij kijkt haar aan en zoekt naar een reactie. Haar ogen worden groot.
"Dus als Devona de liefde bedrijft beleef jij dat mee?" Hij knikt.
"Maar alleen als de emoties heftig genoeg zijn. En in dit geval kon ik niet snel genoeg afstand nemen om hun privacy te geven."
"Dus Devona heeft ook kieuwen?"
"Ja. Net als jij." De blik die hij haar nu gaf maakte haar zorgen. Hij was zo droevig leek het.
"Wat is er Sam?"
"Vertrouw je me nog steeds niet? Ben je nog steeds bang dat ik je om wat voor reden dan ook zal laten gaan?" Nu sloeg zij haar ogen neer. Ze hoort hem zuchten. Hij maakte het zich makkelijk en drukt haar stevig tegen zich aan. Als ze weer ontspannen is glijden zijn vingers over haar kieuwen. Hij kon de verleiding niet weerstaan.
Als Sifra weer in de slaapkamer komt, komt Bernhard overeind in het bed.
"Wat was er aan de hand?" Sifra liep om het bed heen en ging aan haar kant zitten met haar rug naar hem toe en zei niets. Ze staarde voor zich uit. Als Bernhard haar even aanraakt schrikt ze op.
"O, sorry ik was in gedachten. Wat zei je?"
"Ik vroeg wat er aan de hand was?" Haar Meester had haar op het hart gedrukt om niets over zichzelf te vertellen en zo weinig mogelijk over privé dingen te praten met Bernhard. En ze had het gevoel dat wat ze net had meegemaakt privé genoeg was om haar mond over te houden. Ten slotte waren zij en Bernhard geen deel van deze familie. Ze was vereerd dat ze had mogen helpen en ze haar zo vertrouwden dat ze zichzelf waren geweest. Hoe het mogelijk was dat Grace moeder was van twee bijna volwassen tweelingen ging haar verstand te boven. Maar als het om haar Meester ging was er héél veel mogelijk. Zelfs dat hij voor haarzelf een dreuzel uitzocht waar ze hals over kop verliefd op zou worden. Ze draaide zich naar hem om.
"Het is opgelost. Niets waar jij je zorgen over hoeft te maken." Bernhard wist vóórdat ze zou antwoorden dat ze iets dergelijks zou zeggen. Hij was niet verrast.
"Waarom krijg ik het het gevoel dat ik vaker dit soort antwoorden ga krijgen." Hij verwachte geen antwoord.
"Omdat mijn Meester het zo wil." Ja hij had zich daadwerkelijk aan Samuel gegeven. En hij zou voortaan leven onder zijn wetten. En dit was er blijkbaar een van. Het viel hem op dat ze nog helemaal niets verteld had wat ook maar een beetje privé zou kunnen zijn.
"Sifra." Hij sprak haar naam uit om te horen hoe het klonk.
"Ja?"
"Sifra, en verder?"
"Ook daar mogen we niet over praten Bernhard. Ik mag je geen vragen stellen zodat ik iets over je privé leven te horen krijg en ik mag dit soort vragen niet beantwoorden."
Hij was verbaasd. Mocht hij niet eens weten hoe Sifra haar volledige naam was? Blijkbaar had Samuel haar strikte instructies gegeven.
"En als we ons daar niet aan houden?" Samuel was duidelijk geweest en had ook de consequenties van het niet gehoorzamen duidelijk gemaakt.
"Dan zullen wij ons allebei nooit meer herinneren elkaar ooit ontmoet te hebben." Toen haar Meester deze dreiging had uitgesproken maakte dat op dat moment niet veel indruk op haar. Maar nu ze Bernhard kende met de gevoelens die ze voor hem had, werd Samuel's uitspraak een echte bedreiging. Ze wou hem niet vergeten. Ze zou geen enkel risico nemen.
Bernhard kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dat was wel héél hard.
"En als hij er niet achter komt dat we over privé dingen hebben gepraat?"
"Hij verzekerde me dat hij het zou merken."
"Hij heeft toch zeker geen afluister apparatuur geplaatst hier?" Hij kijkt om zich heen.
Sifra begon lichtelijk te wanhopen. Dit was precies waar haar Meester haar voor gewaarschuwd had. Ze moesten hiermee stoppen anders was het te laat.
Samuel voelt Sifra's emotie. Ze was inmiddels erg gehecht aan Bernhard maar blijkbaar had ze moeite om zich aan hun afspraak te houden. Het kwaad was echter nog niet geschiedt. Hij legt telepathisch contact met haar.
'Stop hiermee Sifra. Anders ben ik genoodzaakt om overnieuw te beginnen met een andere vrouw.'
Ze schrok zo van dit plotselinge contact dat ze verstarde. Bernhard ziet dat.
"Wat is er Sifra?"
"Mijn Meester wil dat we nú stoppen met praten. Alsjeblieft Bernhard. Voordat het te laat is."
De angst sloeg hem om het hart. Blijkbaar had Samuel iets veel beters dan afluisterapparatuur. Hij had Sifra. Hij schuift naar haar toen en neemt haar in zijn armen.
"Het spijt me Sifra. Ik zal er nooit meer over beginnen." Haar opluchting was duidelijk voelbaar. Ze ontspande en sloot haar ogen.
Vrijdag 1 april.
Bijna iedereen was verschenen aan het ontbijt. Het wachten was op Devona. Samuel trommelde ongeduldig met zijn vingers op de tafel. Als James verschijnt kijkt hij hem fronsend aan.
"Komt Devona ook nog of kunnen we beginnen?" James buigt zijn hooft.
"Het is onwaarschijnlijk dat ze nog komt Meester." Samuel kijkt nog even naar haar lege stoel en besluit dat het ontbijt kan beginnen. Een paar seconden later stormt Devona binnen. Ze had blosjes op haar wangen en haar oogleden waren dik van vermoeidheid.
"Sorry dat ik weer te laat ben Samuel, maar James heeft met niet gewekt." Ze gaf Peter een boze blik. Hij keek haar even intens aan en sloeg toen zijn ogen neer. Devona stond nog steeds achter haar stoel en keek nu naar Samuel.
"Is het goed als ik alsnog aanschuif?" Samuel zag hoe moe ze was. Blijkbaar had James het uiterste van haar uithoudingsvermogen geëist. De kans dat ze helemaal niet geslapen had was groot. Hij glimlacht naar haar.
"Ik ben blij dat je ondanks alles toch nog komt opdagen. Ga alsjeblieft zitten."
"Dankjewel Samuel." Nog voordat ze zit heeft ze al de nodige etenswaar op haar bord geladen. Zo te zien had ze honger en James verdween zonder een woord.
Voor het eerst sinds Devona mee at met de maaltijden begon ze te spreken.
"En Jerry? Vanavond een vrijgezellen party?" Hij kijkt haar verbaasd aan.
"Nee natuurlijk niet Devona." Ze rimpelt haar neus.
"Jammer."
"Waarom is dat jammer?"
"Hadden wij vrouwen ook een vrijgezellen party kunnen houden voor Grace. Zoals ik al zei. Ik weet nog wel een aantal locaties. En het is geweldig om al die reacties te zien. Grace heeft echt indruk gemaakt gisteren. Alhoewel ik het wel even benauwd kreeg toen Grace, Belail ging bedreigen. Ze had verdorie ook nog eens een keer zijn handen vast." Samuel kijkt fronsend naar Grace. En Grace haalt haar schouders op. Ze gaf hem geen antwoord en richtte zich op Devona.
"Ik weet nu dat jij Belail beter kent dan ik." Devona prikt nu wat in haar eten.
"Ik zou het niet in me hoofd halen om hem te bedreigen. Hij is erg gevaarlijk Grace."
Grace legde haar vork neer.
"We weten alles van elkaar Devona. Dat was een overbodige opmerking."
Sifra keek de groep mensen rondt en besloot dat het tijd werd om iets te zeggen.
"Ik ben vereerd dat ik hier aan tafel mag zitten met jullie allemaal. Maar misschien is het beter dat dit soort gesprekken gevoerd worden waar Bernhard en ik niet bij zijn. Eerlijk gezegd begrijp ik helemaal niets meer van de werkelijke relaties die jullie met elkaar hebben en denk ik ook niet dat het de bedoeling was dat ik achter zouden komen gisteren. Wel ik ben wel blij dat ik heb mogen helpen overigens." Tommy mengde zich in het gesprek.
"Misschien is het beter dat Bernhard en dan ook Sifra natuurlijk, wél weten hoe de vork in de steel zit. Het komende jaar heeft Bernhard een uitvinding gedaan die voor een technische doorbraak heeft gezorgd. Met als gevolg dat wij nu allemaal hier bij elkaar zitten." Dale kijkt Bernhard aan.
"Je bent ook nog technisch onderlegd?"
"Voordat ik management ben gaan studeren heb ik een academische opleiding afgerond in kwantummechanica. Af en toe lever ik nog een bijdrage aan onze technisch afdeling."
"Waarom ben je daar niet in gaan werken?"
"Weet je hoe moeilijk het is om met zo'n opleiding een baan te vinden?"
"Ja daar heb je gelijk in. Er is niet veel vraag naar."
Bernhard kijkt nu naar Tommy.
"Wat bedoel je met het komende jaar? En vervolgens 'heeft gezorgd'? Je praat of het in je verleden ligt?" Dale steekt zijn handen omhoog.
"Kunnen we het niet gewoon vergeten. De plannen vernietigen. We hebben het ten slotte niet meer nodig."
Samuel twijfelde aan deze uitspraak. Blijkbaar was zijn dochter door een ongeluk met een tijdmachine naar het verleden geslingerd. En Devona wist niet hoe tijdreizen werkelijk werkte. Hij trok de conclusie dat jaren later toen zijn dochter volwassen was toch weer een machine gemaakt is. Hij moest voorkomen dat die onwetendheid over tijdreizen zijn dochter niet fataal zou worden. In dat geval zou Devona bereid moeten zijn eindelijk te vertellen wie ze is.
"Dat kan niet Dale. Ik denk dat het noodzakelijk is om door te gaan en alles te weten te komen wat mogelijk is. Kennis is heel belangrijk om problemen in de toekomst te voorkomen." Samuel kijkt veel betekend naar Devona. Als zijn blik ontmoet legt ze zich er bij neer dat ze nu moest vertellen wie ze was. Ze wou ook niet dat de toekomst zich herhaalde. Ze haal diep adem.
"Als mijn moeder de noodzakelijke kennis had bezeten dan had ze zich er niet bij neergelegd onder de tirannie van Voldemort te moeten leven. Dan had ik weliswaar niet bestaan, maar dan was ze naar haar vader terug gegaan en had nu nog geleefd." Dale kijkt haar geboeid aan.
"Dus jou moeder kwam uit de toekomst? Welk jaar?"
"2031. Ze was toen 25 jaar oud." Nu moest er toch wel een lichtje gaan branden bij Hannah? Ze kijkt even naar haar en ziet een bedenkelijke blik. Ze had nog een zetje nodig. Ze kende via Grace de angsten van Hannah.
"Je krijgt een gezonde dochter Hannah." Haar groene ogen prikken in haar eigen blauwe. Ze laat het toe. Geen geheimen meer.
"Dus jij bent mijn kleindochter?" Devona knikt beamend.
Bernhard en Sifra begrepen er nu helemaal niets meer van. Samuel besluit ze in de kring van ingewijden toe te laten.
"Goed dan zal ik nu iedereen voorstellen zonder de waarheid te verdraaien. Bernhard en Sifra. De reden dat wij nu hier zo bij elkaar zitten is omdat Dale een tijdmachine heeft uitgevonden. Of liever gezegd zal gaan uitvinden. Tommy, Sammy, Adara en Adena komen uit de toekomst. Zij zijn de kinderen van Grace en Jerry. En Devona is het resultaat van iemand die uit de toekomst komt. Zij is het kleinkind van Hannah en ik. Blijkbaar is onze dochter door een ongeluk met een tijdmachine in het verleden terecht gekomen. Iets wat we in de toekomst zullen moeten voorkomen." Bernhard zat met zijn mond los Samuel aan te kijken.
"Je gaat Devona offeren om je dochter te redden?" Hij begreep er helemaal niets meer van. Hoe kon Samuel zo hartvochtig zijn, terwijl Devona er gewoon bij zit? Dale ziet zijn verbijstering en stelt hem gerust.
"Bernhard, tijdreizen zit niet zo in elkaar als wij filosofen bedacht hebben. De realiteit is geheel anders." En weer kreeg iemand les in hoe tijdreizen werkelijk inelkaar zat.
Hannah kon haar ogen niet loslaten van Devona. Haar kleindochter. En dat terwijl ze nog niet eens een dochter had. Haar dochter zou gezond ter wereld komen! Een gevoel van enorme opluchting doorstroomde haar. Nu begreep ze waarom Samuel moest lachen toen ze vroeg of hij met Devona geslapen had. Wat haar naar zijn reactie van vannacht bracht. Hij had seksuele gevoelens opgevangen van Devona. Ze kijkt de tafel rondt. Met wie was ze samen geweest dan?
Ze kijkt naar Tommy en Sammy. Nee, dat leek haar onwaarschijnlijk. Ze waren ten slotte allemaal kleinkinderen van Samuel. Maar wie bleef er over? Ze overwoog Jerry en Bernhard maar verwierp dit. Ze waren veel te gelukkig met de vrouwen aan hun zijden. De enige die over bleef was Dale. Maar hoe langer ze Dale en Devona in de gaten hield kwam ze tot de conclusie dat er niets was tussen die twee. En daarmee had ze nog steeds geen antwoord op haar vraag.
James wist wat er ging komen.
Dus Devona was de kleindochter van Hannah. Opeens drong het hele plaatje tot hem door. Zijn Meester had toestemming gegeven om zijn kleindochter lief te hebben. Hij kon het bijna niet geloven. Samuel's eigen vlees en bloed.
Hij stond op. Hannah zou elk moment tot de realisatie komen dat hij degene was waar Devona vannacht de liefde mee bedreven had. Ze zou niet blij zijn. Als hij in de eetkamer verschijnt kijkt hij in een paar hele boze groene ogen.
Hannah stoof op James af maar Devona was sneller en stond tussen haar grootmoeder en James in. Haar instinkt nam over.
"Chreskrrrrrr prark diërrrrrrrr!" De woorden die ze sprak klonken krachtig en kwamen er op een bijzondere manier uit. De manier waarop Devona het zei was onnavolgbaar voor het menselijk strottenhoofd. Het was duidelijk een dreiging. Instinctief had ze in Krardish gesproken. Het was meer een oerkreet van de ene vrouwelijke Krardish naar de andere, dat ze met haar handen van haar man af moet blijven.
Hannah doet verschrikt een stap achteruit. Ze had de taal van het ras waarmee ze gecreëerd was nog nooit gehoord maar wist precies wat Devona net gezegd had.
'Hij is mijn' En met die woorden claimde ze hem volgens Krardish tradities als haar echtgenoot. In een reactie gaf Hannah een laag roffelend geluid diep uit haar keel terug ten teken dat ze Devona begrepen had. Ze reageerde puur instinctief. James hield zijn hart vast. Hij wist dat deze twee vrouwen aan elkaar gewaagd waren als ze zouden beginnen te vechten. Maar blijkbaar was met deze uitwisseling van geluiden het conflict opgelost. Hannah draaide zich om en liep terug naar haar stoel. Devona ontspande en ging ook weer zitten. James slaakte zichtbaar een zucht van opluchting.
"Kan ik nog iets voor iemand beteken?" Hij kijkt vragend de tafel rondt. Niemand reageert. Dit was zijn teken. En hij was verdwenen.
Samuel kijkt geïntrigeerd naar Hannah. Vervolgens naar Devona.
"Moet ik me zorgen over jullie gaan maken?" Geen antwoord. Ze keken hem niet eens aan.
"Weten jullie wel hoe vreemd dit overkomt op de mensen hier die niet weten wát jullie zijn?"
Adara fluistert naar haar zuster.
"Ik wist wel dat ze geen gewone dreuzel was." Hannah had haar gehoord. Ze stond weer boos op.
"Ja Adara dat klopt. Ik ben zoals Marie dat zo mooi zei een freak! Zelfs Samuel heeft dat nu eindelijk eens begrepen. Hij noemt ons nu niet voor niets 'wát' in plaats van 'wie'." Samuel schud verslagen met zijn hoofd.
"Ik besef dat mijn woordkeus zo uitgelegd kan worden maar ik had niet het woord 'freak' in gedachten maar meer het woord 'bijzonder'." Hij keek Devona nu aan.
"Bijzonder in de zin, interessant, boeiend, buitengewoon, verrassend, intrigerend. Moet ik zo nog even doorgaan, zodat jullie dat achterlijke zelfbeeld van 'freak' verwerpen?" Nu richtte hij zich tot Hannah.
"Hoe vleiend is dat voor mij? Denk je dat ik met je zou willen trouwen als ik dacht dat je freak was?." Hij zucht.
"Wat ik duidelijk probeerde te maken is dat wat er net tussen jou en Devona gebeurde een natuurlijke reactie was op wát jullie zijn. En zolang we hier niet allemaal weten wát jullie zijn kan je vergif op innemen dat jullie gezien worden als 'freak'." Iedereen aan tafel was nu enorm nieuwsgierig geworden.
Grace besefte na de confrontatie van Hannah en Devona waar het mis was gegaan. Ze had geprobeerd in het buitenaardse deel van haar hersenen te komen maar dat was door het grote verschil waarschijnlijk niet eens mogelijk.
Devona steekt haar hand op.
"Ik wil het wel uitleggen als Hannah dat goed vindt." Hannah haalde haar schouders op en ging zitten. Devona stond op.
"Je moet wel beseffen Hannah dat ik álles vertel. Ook je werkelijke beroep." Hannah kijkt haar fronsend aan.
"Is dat werkelijk noodzakelijk?"
"Noodzakelijk is helemaal niets. Maar dat zou inhouden dat ik mijn verhaal moet censureren en daar heb ik geen zin in. En het onderstreept gelijk hoe gevaarlijk onze confrontatie net was. Dus zeg het maar. Jou versie? Of de volledige versie. Die jij zelf nog niet kent?" Ze kijkt even om zich heen. Blijkbaar kon hij haar helemaal niet meer voorspellen.
"Misschien is het beter dat James dit ook even hoort." Samuel gaf James een signaal en hij verscheen. Jerry keek verwonderd naar James.
"Wat heeft James hiermee te maken."
"James is de reden van ons twistpunt net Jerry. Hannah kwam er net achter dat wij een intieme relatie hebben en ze was het daar niet mee eens." Jerry kijkt verschrikt naar zijn vader. Aan zijn reactie te zien was dit niet nieuw voor hem. Hij bleef kalm.
"De confrontatie die wij net hadden heet de 'Chrrra'." Weer die rare klanken.
"Dat is wanneer een twee vrouwelijke 'Krardish' strijden om een man. Ik heb net in onomstreden wijze Hannah duidelijk gemaakt dat James mijn man is, en mijn keuze." Ze kijkt verontschuldigend naar James.
"Sorry James. Dat klinkt nogal bezitterig. Maar voor de Krardish is dit eeuwen oude traditionele communicatie. Op "KradishRa" worden ook verschillende talen gesproken net zo als op deze planeet, maar dit is de oertaal die iedereen daar beheerst. Het zit er als het ware in geprogrammeerd." Ze liet de opmerking over 'deze planeet' bezinken. En een reactie bleef niet uit. Bernhard lacht.
"Je heb het over buitenaards intelligent leven Devona? Ik kan amper beseffen dat magie bestaat?"
Jerry kijkt haar beduusd aan.
"Je bent een Aliën?"
"Gedeeltelijk. Zoals je weet ben ik ook menselijk. En Hannah is dat ook tot op zekere hoogte. De NSA heeft kans gezien superagenten de creëren met behulp van Krardish DNA." Ze haalt haar schouders op.
"Waarom Krardish DNA? Omdat de Krardish erg gewelddadig zijn, en meedogenloos van aard. Ideaal voor een perfecte huurmoordenaar. Maar laat dat woordje huur maar weg want de Krardish/mens hybriden hebben nooit keus gehad in het doel van hun bestaan." Hannah moest het weten.
"Hoe weet je dit allemaal Devona?"
"Ik ben toen ik zestien was benaderd door een Krardish. Ze vonden het wel grappig dat wij hun DNA introduceerden in ons ras. Ze zien ons als minderwaardig. En ze hopen dat hun DNA uiteindelijk deze hele planeet zal overnemen. Het leek ze wel interessant om te kijken wat er nu van een Krardish/mens hybride overbleef in een derde generatie. Dus hebben ze me mee genomen en door de mangel gehaald. Ik had al het nodige geleerd van mijn moeder als het op vechten aankwam maar ze waren totaal verbaasd dat ik ook nog eens magisch was. En blijkbaar ben ik nog Krardish genoeg om uiteindelijk gerespecteerd te worden. Ik heb de taal geleerd, hun gebruiken en tradities. En ze hebben me daar zes maanden gehouden. Daarna mocht ik weer terug. Mijn vader was buiten zichzelf over mijn verdwijning maar ik heb hem dit nooit verteld."
Er klonk een bel. James verdween. Even later komt hij terug met een perkamenten envelop met zwarte randen. Met grote krulletters stond er een naam op. Als hij het zilveren tablet voor Sifra houdt kan Bernhard de naam lezen.
Sifra Edette Dalahaaf
Dit was precies de informatie die hij niet mocht hebben van Samuel. De kleur trok weg uit zijn gezicht. Hij durfde niet eens naar Samuel te kijken.
Sifra maakte de envelop met trillende vingers open. Ze wist aan het uiterlijk te zien dat het een overlijdens bericht was. Als ze de naam van haar zuster Marie leest is ze opgelucht. Ze had altijd al een hekel aan Marie gehad. En de laatste jaren na haar criminele veroordeling had ze haar niet meer gesproken. Ze steekt de envelop bij zich. Als ze opkijkt zijn vele ogen op haar gericht. Ze haalt haar schouders op.
"Mijn zuster Marie is overleden." Uit diverse hoeken kreeg ze condoleances. Als Hannah haar hand schudt omdat ze haar zuster had verloren denkt ze terug aan haar opmerking. Wel toevallig dat een vrouw ook genaamd Marie haar 'freak' had durven noemen. Dat was ook echt iets voor haar zuster geweest om te doen. Haar ogen worden groot. Dit was precies de informatie die ze niet mocht hebben van Samuel. Ze kijkt voorzichtig naar Bernhard. Zijn blik zei dat hij het nu ook wist. Hij moet haar naam gelezen hebben op de envelop. Angstig kijkt ze nu naar Samuel. Zijn blik was duidelijk. Hij wist dat ze het nu wisten.
"Bernhard, Sifra. Zouden jullie even mee willen komen?" Samuel stond op en liep naar de deur. Als schapen die naar de slachtbank werden gevoerd liepen ze achter hem aan.
Eenmaal in de bibliotheek.
"Ga zitten." Samuel wees naar de twee zwarte stoelen. Sifra ging graag zitten want haar benen hielden haar amper staande. Samuel sloeg zijn armen over elkaar.
"Dit was precies wat ik niet wou dat jullie te weten zouden komen. Ik ben bang dat dit een einde van jullie relatie betekend." Sifra pakte Bernhard's hand.
"Voordat je ons geheugen wist. Waarom eigenlijk." Haar tranen zaten hoog.
"Wil je samen blijven met de man die verantwoordelijk is voor de dood van je zuster?"
Ze kijkt Bernhard verschrikt aan.
"Heb jij Marie vermoord?" Hij knikt.
"Zo zou je het kunnen noemen." Ze liet zijn hand los.
"Ik kan me niet voorstellen dat jij iemands leven kan nemen." Hij liet zijn hoofd hangen. Zijn hart kromp inelkaar van verdriet. Hij zou Sifra verliezen. Erger nog hij zou haar vergeten.
"Ik heb het niet zelf gedaan. Maar het was mijn idee om haar lot in handen van die man te leggen die er voor gezorgd had dat ik een liegende en bedriegende magisch gebonden heks heb getrouwd. Ik heb het gedaan voor mijn kinderen. Ik wist niet dat mijn kinderen magisch waren en ze was niet van plan om het te vertellen of erkennen. Gelukkig herkende Samuel de magie in hen toen hij ze zag." Sifra kijkt naar hem.
"Dus die avond dat Grace zei dat 'ze' vermoord was, dat was Marie?"
"Ja."
"Maar je had zo'n verdriet?"
"Ja ik dacht vijf jaar lang dat ik een goed huwelijk had. Maar het was allemaal nep. Ik had voornamelijk verdriet voor mijn kinderen." Ze pakt weer zijn hand. Hij bracht haar vingers naar zijn mond en kuste ze teder. Gelukkig zou hij zich niets van haar herinneren. Het verdriet om haar verlies zou hem hebben verteerd.
Samuel ziet de liefde en genegenheid tussen Bernhard en Sifra ondanks dat ze nu wisten wie zij was, en wat hij had gedaan. Maar was het genoeg? Hij moest het zeker weten. Demonstratief pakte hij zijn toverstok. Niet dat hij hem nodig had maar hij wou duidelijk maken dat hun relatie een einde naderde.
"Goed zijn jullie er klaar voor?" Verwachtingsvol keek hij van Bernhard naar Sifra.
Bernhard keek van Sifra naar Samuel.
"Wacht even Samuel. Ik weet dat het onzin is, maar ik moet Sifra nog wat vragen." Hij stond op en trok haar omhoog uit haar stoel. Als hij haar in zijn armen heeft kijkt hij haar diep in de ogen.
"Sifra ik weet dat het zinloos is om het je te vragen maar ik wil gewoon je antwoord horen. Wil je met me trouwen?" Haar tranen stoomden nu vrij over haar wangen.
"O, Bernhard gekkerd. Was het maar mogelijk." Ze sloeg haar armen om zijn nek en fluisterde.
"Ik hou van je Bernhard." Hij fluisterde terug.
"Ik ook van jou Sifra. Ik zou willen zeggen dat ik je nooit zal vergeten maar dat is blijkbaar geen optie." Na een lang moment waarbij ze elkaar niet los wouden laten, lieten ze elkaar eindelijk los.
Als ze weer naast elkaar voor Samuel staan legt hij zijn toverstok weer terug.
"Hoe kan ik jullie nu nog uit elkaar halen?"
Ze kijken hem ongelovig aan.
"Tenzij jullie toch graag elk je eigen weg gaan. Jullie hoeven het maar te zeggen?" Hij geeft ze een van zijn duivelse lachjes.
Sifra stond helemaal te trillen. Had ze het goed begrepen? Mocht ze bij Bernhard blijven? Ze voelde hoe Bernhard haar omarmde. De warmte van zijn lichaam, zijn geur, zijn hartslag. Ja hield van deze man. Als ze opkijkt ziet ze de liefde voor haar in zijn ogen. Hoe was het mogelijk dat ze zo snel zo veel van elkaar zijn gaan houden?
"Meende je wat je zei? Ik bedoel dat je met me wilt trouwen?" Hij knikt.
"Met heel mijn hart. Wil je nu nog wel mij trouwen?" Ze lacht.
"Met heel mijn hart Bernhard." En ze vloog hem om zijn nek. Als ze na lange tijd elkaars lippen los laten merken ze pas dat ze alleen zijn in de bibliotheek. Hun passie overweldigde hen. De vensterbank moest het ontgelden.
Samuel schudde zijn hoofd. Dit had hij liever niet geweten.
Jonas kwam schreeuwend de postkamer binnen.
"Ik heb een uitnodiging gekregen voor Grace haar huwelijk! En jullie zullen het niet geloven er zitten twee éérste klas vliegtickets in met hotelverblijf naar Las Vegas!"
Zijn collega's staken een soortgelijke envelop omhoog als waar Jonas mee zwaaide.
"Vinden jullie dit niet een beetje raar dat ze zwart papier gebruikt hebben voor de uitnodigingen." Op de buitenkant stonden hun namen in vuurrode bijna lichtgevende letters. Heel bijzonder.
José pakte de envelop op van haar deurmat. Waarom lag die niet in haar brievenbus? Als ze hem open maakt ziet ze een uitnodiging voor het huwelijk van Grace haar buurvrouw. Twee vliegtickets vallen op de grond.
Het detective bureau van Jerry was in rep en roer. Iedereen had een uitnodiging gekregen met hotelverblijf. Ze moesten vooral niets zeggen tegen Jerry en het was ondertekend door zijn vader Samuel. Het ontzag gonsde door het gebouw. Samuel had hen uitgenodigd!
Samuel had al zijn pupillen voormalige leerlingen en volgelingen opdrachten gegeven om de beveiliging van het huwelijksfeest te garanderen. Er waren groepen die overdag en s'nachts patrouilleerden zodat er geen sabotage gepleegd kon worden. En als een nieuwsgierige dreuzel het in zijn of haar hoofd zou halen om er eens een kijkje te gaan nemen zouden ze onder zachte dwang weer worden weggestuurd.
Het gonsde in Vegas.
Niemand wist precies wie er ging trouwen en waar, maar diverse catering bedrijven waren er voor ingeschakeld. De hotels hadden enorm veel reserveringen ontvangen geplaatst door één persoon. Niemand kende hem maar na enig gewroet kwamen ze er achter dat hij stinkend rijk was. De casino's probeerden er achter te komen waar hij zelf verbleef zodat ze hem een High Roller suite konden aanbieden. Iemand die zo rijk was zou zeker een gokje wagen dachten ze.
Als Samuel weer in de eetkamer komt is iedereen vertrokken. Alleen James was nog bezig om een aantal dingen op te ruimen. Ze zouden wel naar de woonkamer zijn gegaan. Hij draait zich om.
"Meester?" James keek hem behoedzaam aan.
"Wat is er James?"
"Ik wist niet dat ze uw kleindochter is." James zocht naar enig spoor van ontevredenheid bij Samuel.
"Ik wist het wél James." Hij wees naar een van de eettafel stoelen en ging zelf ook zitten.
"Meester, als ik dat geweten had, had ik…….."
"Had je haar laten sterven?" James kijkt hem verschrikt aan.
"Nee natuurlijk niet Meester. Maar ik had iets moeten zeggen. En dan hadden we haar gewoon hier kunnen houden."
"Tegen haar wil?"
"Ja Meester."
"En hoe had je dat klaar willen spelen? En als het was gelukt voor hoe lang?"
"Wat ik zeggen wou is dat er alternatieven waren. Maar ik heb me laten leiden door mijn lust. Ik kon niet helder denken." Hij liet zijn hoofd nu verslagen hangen.
"Je was niet de enige die zich heeft laten leiden door gevoelens. Devona heeft me bekent dat ze al heel lang een oogje op je had." Verrast kijkt James op.
"Dan heeft ze dat goed verborgen gehouden."
"Ze is heel bijzonder James. En ik vertrouw erop dat je goed voor haar zult zijn."
"Het is erg verwarrend en moeilijk als je goed voor iemand wilt zijn maar haar niet meer kan voorspellen."
"Ik kan me voorstellen dat het even wennen is. Maar het is mogelijk James. Wij gewone stervelingen doen het elke dag." Samuel stond op ten teken dat het gesprek beëindigd was.
"Meester?"
"Ja James?"
"Dank u wel voor het vertrouwen."
"Beschaam het niet James."
"Nee Meester."
Als Samuel in de woonkamer komt vindt hij daar alleen Hannah. Ze zat in een makkelijke stoel bij de open haard in een van zijn boeken te lezen. Als ze hem opmerkt slaat ze het dicht.
"Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik een van je boeken geleend heb?"
"Dat ligt eraan welk boek."
"Het gaat over toverdranken. Maar ik zie al dat je daar ook magisch voor moet zijn."
"Vindt je het vervelend dat je niet magisch bent?"
"Ik voel me kwetsbaar. En dat ben ik niet gewend om te voelen. Mijn leven was voordat ik jou leerde kennen van iemand die elke situatie aan kon. Maar nu begin ik aan mezelf te twijfelen."
"Ja dat is een bekend verschijnsel als dreuzels er achter komen dat magie bestaat. Ik was bang dat ik je zou verliezen om die reden. Moet ik me nu zorgen gaan maken?"
"Nee natuurlijk niet Sam. Maar ik voel me zo nutteloos."
"Wat deed je als je niet werkte dan?"
"Trainen, edelsmeden en wat schilderen." Ze had hem nog nooit zó naar haar zien kijken. Stond hij te dromen?
"Sam?" Hij knipperde met zijn ogen alsof hij uit een dagdroom werd gerukt.
"Sorry, ik was in gedachten." Zag ze verdriet? Hij ademde een keer diep in en liet de lucht langzaam ontsnappen.
"Ik wil je graag wat laten zien." Hij pakte haar hand en nam haar mee. In het bovenste deel van het huis maakte hij een deur open. Als ze hem voorgaat stokt haar adem.
"O Sam wat mooi!" Ze stonden in een prachtig wit atelier. Grote ramen boven hen lieten het daglicht rijkelijk binnenstromen. De ruimte stond vol met schilderijen die keurig afgedekt waren met stukken stof. Onder andere stukken stof kon ze beelden herkennen. Er lag gereedschap op een werkbank wat duidelijk gebruikt was voor beeldhouwen. Ze draait zich naar hem toe.
"Je gaat me toch niet vertellen dat je dit net hier tevoorschijn hebt getoverd?" Hij liep verder naar binnen en gleed met zijn hand over de werkbank.
"Ik zou nooit iets tevoorschijn toveren wat stoffig is." Hij stond nu met zijn rug naar haar toe.
"Dit is het atelier van mijn overleden vrouw. Wat hier staat heeft zij gemaakt. Ik ben hier al heel lang niet meer geweest." Hannah voelde zich een indringster. Ze wist niet wat ze moest zeggen.
"Met wat aanpassingen zou je hier best kunnen edelsmeden." Hij draaide zich om.
"Is dat niet een dure hobby?" Stak hij de draak met haar?
"Valt wel mee. Zilver is redelijk betaalbaar. Vooral als je, je projecten klein houdt." Opeens stond het huilen haar nader dan het lachen. Ze draaide zich om en liep weg voordat hij zag dat ze huilde. Ze kon verdorie nog niet eens zilver kopen voor haar hobby! Over nutteloos gesproken!
Samuel ziet haar verdriet en ze stormt het atelier uit. Hij stond niet bekend om zijn geduld en hij had geen zin om achter haar aan te rennen of schreeuwen.
Hannah voelde haar hoofd licht worden. Bracht hij haar onder imperus? Het lef! Ze verzet zich maar als hij zijn kracht verder opvoert loopt ze gedwee met nog natte wangen van haar tranen terug naar het atelier. Als ze voor hem staat laat hij haar weer los. Ze was woest! Ze had zin om het eerst beste object dat ze zag naar zijn hoofd te smijten. Haar blik viel op de hamer die op de werkbank lag. Plotseling met dodelijke kracht vloog de hamer richting Samuel.