Voordat de hamer hem bereikte vloog Hannah met een snoekduik tussen de naderende hamer en Samuel in. Met een handige beweging graaide ze het razendsnelle ding uit de lucht en komt rollend neer. Als ze even verder weer opstaat heeft ze de hamer in haar hand en kijkt er naar of het iets engs is.
Het gebeurde zo snel dat Samuel niet eens de kans kreeg om te reageren. Had Hannah die hamer op hem af laten vliegen? Was ze toch magisch? Hij had nog nooit iemand zó snel zien bewegen. Hij kijkt naar haar en ze hield de hamer in haar hand als was het een nog te temmen dier.
Ze durfde hem niet aan te kijken. Ze wist niet wat er precies was gebeurt maar ze voelde zich schuldig.
Hij dacht aan Devona. Misschien kon zij vertellen wat hier gaande was. Hij zond haar een telepathisch bericht en even later staat Devona ook in het atelier.
"Wat is er aan de hand Samuel?" Ze kijkt het atelier rondt en ziet Hannah met een hamer in haar hand staan.
"Ik weet het niet precies. Maar volgens mij heeft Hannah me net geprobeerd me te vermoorden en vervolgens heeft ze me leven gered." Als hij verder verteld wat er is gebeurt krijgt Devona een kleur. Ze had er niet bij stil gestaan om te vertellen waar de Krardish mentaal toe in staat waren.
Ze liep naar Hannah en pakt voorzichtig de hamer uit haar hand. Als ze in haar groene ogen kijkt geeft ze haar een scheef glimlachje.
"Mam kon dit ook zonder dat ze magie gebruikte. De Krardish hebben een enorm sterke mentale kracht. Telepathie, hypnose en telekinese" En ze hield de hamer op.
"is een kleinigheidje voor ze. Misschien is het verstandig om je emoties wat meer in de hand te houden?"
Hannah stond te beven als een rietje.
"Had je dat niet eerder kunnen zeggen?"
"Sorry mam." Verschrikt kijkt ze Hannah aan.
"Ik bedoel Hannah." Ze leek ook zo verdomd veel op haar moeder. Ze draaide zich om maar Hannah hield haar tegen.
"Je mist haar. Het spijt me." Samuel kwam bij hun staan.
"Ik kan me niet voorstellen dat er bij die vaardigheden geen magie in het spel is. Weet je zeker dat de Krardish niet magisch zijn? Misschien zijn ze het wel maar op andere manier?"
"Ik heb niets gezien wat op méér dan mentale krachten wijst. Dreuzels hebben ze ook maar in veelmindere mate. Maar niets dat op echte magie lijkt. Vergis je niet Samuel. Alle Krardish kunnen objecten in beweging brengen. Maar niet zonder dat een andere Krardish het door heeft. Het is van vitaal belang in een gevecht. Ze waren alleen totaal verbluft toen ik dingen liet verdwijnen en verschijnen. Inclusief mezelf."
"Het moet een wonderlijke ervaring geweest zijn."
"Het was voornamelijk warm! De temperatuur daar komt overdag niet onder de 30 graden en als de twee zonnen eindelijk onder zijn zakt de temperatuur naar het vriespunt." Ze kijkt Hannah bedachtzaam aan.
"Misschien is het beter als ik samen met jou net zo'n mentale sessie doe als met Grace?"
Samuel schud zijn hoofd.
"Nee, Devona. Veel te gevaarlijk."
"Grace zou kunnen monitoren of alles goed gaat tussen ons? De kans dat het goed gaat tussen Hannah en mij is zelf groter dan tussen Grace en mij." Hannah kijkt verlangend naar Samuel.
"Alsjeblieft Sam. Devona kan me zoveel leren. En ik ben echt nieuwsgierig naar de Krardish."
Hij slaakt een diepe zucht.
"Ok. Maar alleen als Grace erbij is."
Hij werd beloond met twee dankbare glimlachen. Hij kijkt zijn Hannah aan.
"Maar nu wil ik nog even met je praten." Devona begreep de hint en verdween.
Hannah liet haar hoofd hangen.
"Het spijt me wat ik net gedaan heb Sam. Als ik had geweten dat ik dit kon had ik er geen gedachte aan gewaagd je iets naar je hoofd te willen slingeren."
"Heb je nog nooit eerder zo iets gedaan?"
"Nee. Nog nooit."
"Wat mij zorgen baart is de reden dat je het gedaan hebt. Waarom was je nou zo boos?"
"Dat vraag je nog? Je dwingt me terug te komen. Je bracht me onder imperus!"
"Dan had je niet weg moeten rennen zonder iets te zeggen. Ik ben niet gewend om zo behandeld te worden. Dus vanwaar die tranen? Behandel ik je niet goed genoeg?"
"O Sam. Wat een stomme vraag. Je behandeld me véél te goed."
"Kan dat ook al?"
"Ja. Ga eens in mijn schoenen staan? Je neemt me klakkeloos op in je familie, beschermd me, verzorgd me. En je bedenkt iedere keer weer iets nieuws om me een plezier te doen. En wat kan ik daar tegenover zetten? Helemaal niets! Ik heb je niet verdient."
"Ja dat ben ik met je eens. Het wordt hoog tijd dat je er iets tegenover stelt." Ze kijkt hem verdwaasd aan.
"Meen je dat?"
"Ja. Wat had je in gedachten."
"Wat bedoel je?"
"Blijkbaar vindt je het belangrijk om waardevol gevonden te worden. En doet mijn mening over hoe waardevol ik je vind er niet toe. Dus doe een voorstel hoe je dat denkt te bewerkstelligen?"
Ze kon niets zinnigs verzinnen.
"Ik weet het niet."
"Denk er eens over na. Misschien vindt je een passende oplossing. Alles beter dan je iedere keer door je emoties te laten overweldigen. Kunnen we tot die tijd verder gaan met het plan een geschikte edelsmeed plaats te creëren?" Zijn nuchterheid deed haar gevoelens van onvermogen wat wegdrukken. Ja ze zou inderdaad kijken of ze zich echt nuttig kon maken. Dat moest toch lukken. Ze omarmd hem dankbaar. Hoe had ze iets naar zijn hoofd willen gooien? Dat soort gedachten zou ze voortaan direct in de kiem smoren. Dat had hij niet verdient. Wat hij ook nog met haar zou doen in de toekomst. Laat hem maar imperus gebruiken. Ze had het verdient.
Hij hield haar liefdevol vast. Hun relatie zou nog wel de nodige hobbels moeten nemen realiseert hij zich. Maar nu had hij nog een verassing voor haar. Hoe zou ze daar op reageren?
Hij kijkt haar na een lange omarming aan.
"Ik heb nog wat voor je gemaakt." Hij ziet haar blik weer donker worden maar dat duurde maar een paar seconden. Ze glimlacht.
"Wat is het?"
"Het is een magische ring."
"Een ring?"
"Ja voor een speciaal doel. Ik hoop dat hij werkt." Hij haalde een doosje uit zijn zak en opende het. Er lag een gouden ring met twee helder groene stenen in de vorm van een paar ogen. Hij nam haar mee naar een van de grote spiegels in het atelier en ging er samen met haar voor staan.
"Doe hem maar om en kijk in de spiegel." Op het moment dat ze de ring aan haar pink schuift want groter was hij niet, kijkt ze in de spiegel. Na een paar seconden veranderden haar ogen naar een paar normale oninteressante grijsblauwe ogen. Ze kan het niet geloven. Ze stapt nu heel dicht bij de spiegel en de ogen die naar haar terug keken waren haar vreemd. Als ze via de spiegel naar Samuel kijkt ziet ze hem tevreden kijken. Het was hem gelukt.
"Zolang je de ring draagt zijn je ogen zó. Ik mis je echte ogen nu al. Maar hiermee kan je de straat op zonder op te vallen." Ze keek weer naar zichzelf en hij zag haar derde ooglid over haar oog schuiven. Ze lacht.
"Daar zal ik dan om moeten denken niet te doen." In een oogwenk hing ze om zijn hals. Hij kijkt haar waarderend aan. Gelukkig was ze niet weer gaan huilen.
"Dit is de eerste stap om je weer onder de mensen te brengen. Maar ik moest eerst weten of dit wel werkte." Hij hield zijn hand op.
"Moet ik hem weer terug geven?"
"Ja graag. Alleen andere ogen is niet voldoende. Wat voor kleur haar wil je?"
"Kan dat dan ook met die ring?"
"Als het lukt je hele uiterlijk. Maar omdat je bijzonder bent moet het in stappen. Dus nu ga ik kijken of ik je haar goed kan doen in combinatie met je ogen."
"Kan je de nieuwe kleur van mijn ogen nog veranderen?"
"Welke kleur had je in gedachten?"
"Die van jou." Hij keek haar met zijn donkere kijkers aan.
"Weet je dat zeker? Dat is niet bepaald onopvallend?"
"Het eerste dat iemand verraad zijn de ogen. Als ze zo donker zijn als die van jou is de kans heel klein dat iemand die me herkent."
"En je haar? Ook zwart dan maar?"
"Ja, dan worden mijn trekken ook harder door de donkere wenkbrauwen."
"En als we die gebruinde huid van je proberen bleek te lijken ben je al bijna niet meer herkenbaar."
"Ja dat zou wel een hele verandering zijn."
"Geef me een uur. Dan gaan we kijken of ons idee klopt."
"Ok." Ze trok de kleine ring van haar pink en die prachtige ogen waren weer zichtbaar. Ze kijkt nu wat beter en ziet nu pas dat de twee heldergroene steentjes in de vorm van twee ogen waren. Blijkbaar had hij de ring zelf gemaakt en geen bestaand model genomen. Ze glimlacht naar hem.
"Jij kan magisch edelsmeden?"
"Ja, dat kan ik ook. Maar als er magie in de ring moet zitten is het beter hem helmaal handmatig te maken. Ik zou het bijvoorbeeld veel moeilijker hebben met een ring die iemand anders gemaakt zou hebben. Je steekt er toch een stukje van jezelf in." Ze keek met hernieuwd respect naar het prachtige ringetje. Het was helemaal af. Niets op aan te merken.
"Wat voor stenen heb je gebuikt voor de ogen?"
"Smaragd." Ze zucht.
"Ik heb nog nooit met zulke dure materialen gewerkt." Hij kijkt haar met een van zijn bekende duivelse lachjes aan.
"Als ik er van overtuigd ben dat je, je echt nuttig voor me hebt gemaakt zal ik overwegen of ik je er mee zal laten werken." Ze lachte en ze gaf hem het ringetje terug. Vervolgens ging ze op haar tenen staan en gaf hem een kusje op zijn neus.
"Ik zal mijn uiterste best doen om iets nuttigs te verzinnen Meester." Voordat ze weg kan lopen heeft hij haar arm beet.
"Ik weet iets waarmee je nu al kan beginnen." Zijn ogen waren zo mogelijk nog donkerder dan anders. Ze voelt hoe ze kleurt. Als hun lippen elkaar vinden zijn ze alleen in het universum.
Na een paar minuten horen ze hoe iemand zijn keel schraapt. Als ze van elkaar los breken zien ze James.
"Alles in orde Meester?" Hij duidde richting het atelier. Dit was de eerste keer sinds de dood van Samuels vrouw dat de ruimte was betreden. Hij had een uitdrukkelijk verbod gekregen om er te komen en ook niemand anders had toestemming om er maar zelfs schoon te maken.
"Alles is in orde James. Zou je er voor kunnen zorgen dat het atelier wordt schoongemaakt?"
"Zoals u wenst Meester. Voor alle duidelijkheid. Het is weer vrij toegankelijk voor iedereen?"
"Ja James. Voor iedereen."
James buigt en verdwijnt. Hannah kijkt naar de man die haar hart heeft gestolen.
"Je hebt aan James een goede vriend Sam."
"Ja Hannah. En ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik heb toegestaan dat Devona en James een relatie hebben."
"Jij hebt dat toegestaan?"
"Ja, Devona heeft al lange tijd intense gevoelens voor hem."
"Vindt je dat niet eng?"
"Ik heb het gevoel dat Devona meer weet over de duistere kant van magie dan ik."
"Dat klinkt niet goed."
"Elke vorm van magie kan gebruikt worden voor goed of kwaad. Of het nu bestempeld wordt als zwart of wit."
"Dus het gaat er om of je intentie zwart of wit is?"
"Precies. Goed en kwaad zijn zulke subjectieve zaken."
"En wat ben jij Samuel?" Dit was de eerste keer dat ze hem bij zijn volle voornaam noemde.
"Ik ben dat wat nodig is." Dat antwoord had ze niet verwacht maar het klonk niet minder gevaarlijk dan wanner hij zichzelf bestempeld had als het 'kwaad'.
Het gonsde op de eerste 14 verdiepingen van het Hiyrotech gebouw. Iedereen die Grace een beetje kende wist dat ze zondag ging trouwen en dat haar naaste collega's allemaal een hele bijzondere uitnodiging hadden gekregen.
Jonas liep fluitend door de gangen en voerde het hoogste woord tegen een ieder die het horen wil. Om zijn opschepperij kracht bij te zetten had hij de uitnodiging op zak zodat hij het elk moment tevoorschijn kon trekken.
John Meisters zat in zijn kantoor en hoorde hoe Jonas dichterbij kwam. Dit was zijn kans om er achter te komen waar dat huwelijk plaats zou vinden. Als Jonas binnen gehoorsafstand is roept hij hem bij zich.
"Wat kan ik voor u doen meneer Meisters?" John kijkt hem hooghartig aan.
"Ik heb begrepen dat je een uitnodiging voor het huwelijk van Grace hebt gekregen?"
"Ja meneer Meisters." John hield zijn vingertoppen tegen elkaar aan.
"Mag ik die uitnodiging eens zien?" Jonas haalde zijn uitnodiging tevoorschijn en gaf hem aan John. Er zat een uitnodiging in en twee vliegtickets. Hij las dat ook een hotel was geregeld op kosten van het bruidspaar. Er stond een tijdstip en plaats op dat Jonas zich diende te vervoegen om te worden opgepikt door een zwarte limousine. Jonas tikt nog even op het zwarte papier.
"Er zit voor u ook zo'n envelop tussen uw post. Zal ik die even pakken?" John viel zowat van zijn stoel. Alles wat hij verwacht had maar dat niet. Jonas legde een stapeltje post op zijn bureau met boven aan de zwarte envelop. De rode letters gloeiden hem tegemoet. En de namen die er op stonden maakte hem zenuwachtig. Hij durfde de envelop niet op te pakken.
Devona Riddle & John MeistersJonas kijkt nieuwsgierig naar de namen.
"Wie is Devona Riddle?" John lijkt uit een trance te ontwaken. Verschrikt kijkt hij op.
"Dat is mijn verloofde." Jonas knikt.
"O. Ik wist niet dat u verloofd was." John reageerde verder niet en keek weer naar de envelop. Jonas wachtte nog even en haalde toen zijn schouders op.
"Nou dan ga ik maar weer denk ik." Zonder Jonas aan te kijken wuift hij met zijn hand.
"Ja dat is wel goed." Zijn oog valt op de envelop van Jonas.
"Vergeet je uitnodiging niet."
"O dank u meneer. Ik zou dit feest voor geen goud willen missen." En vrolijk fluitend ging hij verder met het verspreiden van de post. Als de deur achter hem dicht is staat John op. Als een gekooide tijger liep hij achter zijn bureau heen en weer. Zijn blik liet geen moment de zwarte envelop los. Wat moest hij doen? Was dit een val? Zou hij verdwijnen als hij hem aanraakte? Of erger? Zijn oog valt weer op de naam van Devona. Hij had wel lef! Hem een uitnodiging sturen met ook haar naam erop terwijl hij Devona tegen haar wil vast hield.
Met een resoluut gebaar pakt hij de envelop. Er gebeurde niets. Voorzichtig maakt hij hem open. Er valt een uitnodiging uit en een nog veel kleiner envelopje. De uitnodiging was standaard voor zover je dat standaard kon noemen. Met een wantrouwige blik kijkt hij nu naar het veel kleinere envelopje. Met een lichte aarzeling pakt hij nu ook die op. Als hij het kleine kaartje eruit haalt leest hij - Dien mij! Getekend S.S.-
Van schrik laat hij het kaartje vallen en het verdwijnt. Met open mond kijkt hij naar de plek waar het kaartje net nog lag. Wat had dit te betekenen?"
"Hallo John."
Met een ruk draait hij zich om naar Devona. Ze houdt het kaartje omhoog.
"Ik zie dat je de boodschap van mijn nieuwe Meester hebt ontvangen." Met een kleine beweging ging het kaartje in vlammen op. Het duurde even voordat het tot hem doordrong.
"Je nieuwe Meester?" Hij stond te beven.
"Ja John. Ik heb mijn vader de rug toegekeerd."
"Jij van alle mensen? Dat had ik niet verwacht. Ben je niet bang voor je leven? Heer Voldemort zal je doden via je teken!"
"Welk teken?"
"Kom op Devona! Via het teken op je linker arm!"
"Bedoel je deze arm?" En ze schoof haar mouw omhoog.
John pakte haar arm om hem goed te bekijken. Was zij misschien op haar andere arm gemerkt? Vlug pakt hij die en schuift ook daar de mouw omhoog. Niets!
"Hoe kan dit? Dit is onmogelijk?" Devona knikt instemmend.
"Dat dacht ik ook. Maar het tegendeel is waar. En nu ben ik vrij." Hij kijkt haar minachtend aan.
"Noem jij dat vrij? Je moet Samuel nu dienen."
"Als zijn dienaar geniet ik zijn bescherming. Als jij hem zou dienen ook. Besluit je echter hem niet te dienen zal je mijn vader uit moeten leggen hoe hij zijn dochter kwijt geraakt is. Namelijk dat ik gekidnapt ben omdat ik jou verloofde ben."
"Maar als ze je gekidnapt hebben, waarom ben je dan Samuel's dienaar geworden?" Ze streelt over haar linker arm.
"Ik kreeg een aanbod dat ik onmogelijk af kon slaan. Zo zit hij in elkaar. Hij is erg machtig John. Verlaat mijn vader en kom bij ons." Haar toon was verleidelijk en sinister.
"Wat zijn de voorwaarden. Ik ben niet gek Devona. Alles heeft zijn prijs."
"Je hebt gelijk. Zijn wil is wet. Als je besluit om hem te dienen doe je dat onvoorwaardelijk. Het maakt niet uit wat hij van je verlangd. Je zal moeten gehoorzamen. En je zal eerst moeten bewijzen dat hij je kan vertrouwen. Dat is het moeilijkste deel van deze deal. Hij bepaald hoe je dat gaat doen." Behoedzaam gaat John zitten.
"Als ik instem, wat moet ik dan doen?"
"Zodra je hebt ingestemd dán hoor je dat enig moment. Denk erom John, zodra je instemt is er geen weg terug, je dient gevolg te geven aan al zijn wensen, onvoorwaardelijk." John kreeg een bittere trek om zijn mond. Zo overtuigd als Devona was over de macht die Samuel bezat, dat ze zich zelfs tegen haar vader durft te keren liet hem definitief besluiten deze Samuel te gaan dienen. Hij zou niet zo'n hoge positie krijgen onder deze nieuwe Meester maar hij zou veilig zijn voor de wraak van Voldemort. En als hij ook nog van zijn merkteken verlost zou worden was dat het meer dan waard.
"Ok, ik doe het. Wanneer krijg ik hem te spreken?"
"Hij bepaald of je hem te spreken krijgt en in dit stadium is dat niet het geval. Tot die tijd ben ik zijn spreekbuis voor jou."
"Ok Devona hoe kan ik dan, ik bedoel hoe weet hij….." Ze onderbreekt hem.
"Dat je, je aan hem hebt gegeven?" Die woorden had hij eerder gehoord. Marie had hetzelfde gezegd over Bernhard. Hij knikt.
"Ja dat bedoel ik."
"Dat heb je net gedaan." Devona stond op om te verdwijnselen. De kou slaat om zijn hart. Was het zo eenvoudig om een dienaar van Samuel te worden?
"Wacht Devona!" Ze kijkt hem aan.
"Ja John?"
"Wat moet ik nu doen?"
"Gevolg geven aan al zijn wensen. Volgens mij heb je daar een uitnodiging liggen voor het huwelijk van zijn zoon. Zorg ervoor dat je komt en je keurig gedraagt als een genode gast."
"En wat als ik een oproep krijg van Voldemort?" Ze kijkt hem met een mysterieus lachje aan.
"Je krijgt geen oproep meer van Voldemort John. Daar heeft mijn Meester voor gezorgd."
Devona was nieuwsgierig of Grace gelijk had toen ze beweerde het teken zelfs op afstand te kunnen verwijderen. Met een betekenisvolle blik kijkt ze naar de linker arm van John. Zijn ogen volgen de hare en hij stroopt zijn mouw omhoog.
Verdomd! Het was haar daadwerkelijk gelukt! Met een brede grijns verdwijnselde ze.
Grace kijkt vragend van Samuel naar Devona.
"Waarom moest ik het teken op het commando van vader bij John verwijderen?" Samuel kijkt haar met geknepen ogen aan.
"Weet je het echt niet Grace?"
"Jij zei dat ik niet verder mocht kijken dan dat."
"En daar heb je, je aan gehouden?"
"Ja natuurlijk. Dat wou je toch graag?" Samuel kon nog steeds niet geloven dat ze zo gehoorzaam was. Devona stond te grijnzen als een idioot. Nog even en Grace zou opvangen waarom.
"Devona, sluit je af. Nog even en je bederft de pret." Devona stopte met grijnzen en kreeg haar gebruikelijke ondoorgrondelijke blik.
Grace voelde dat ze geen van beide kwade bedoelingen hadden.
"Jullie maken me nu wel nieuwsgierig." Samuel gaf haar met zijn lange wijsvinger een tikje op haar neus.
"Bedwing je nieuwsgierigheid Grace. Zie het als een test om jezelf onder controle te houden. Nieuwsgierigheid is een van de sterkere emoties." Gefrustreerd blaast Grace een lok haar van haar voorhoofd.
"Nu heb ik er twee die het me moeilijk maken." Als ze weg wil lopen houdt Devona haar tegen.
"Denk je dat je een sessie tussen Hannah en mij kan monitoren zonder verder te kijken dan noodzakelijk?"
"Waarom?"
"Samuel is van mening dat het veiliger is als je er bij bent."
"Hoe had je dat in gedachten?"
"Dat je puur op emoties scant. En als het uit de hand loopt dat je dan kan ingrijpen." Grace knikt instemmend.
"Ik denk dat ik dat wel kan."
John keek met open mond naar zijn arm. Had zijn nieuwe Meester zijn teken zómaar verwijderd? Hij wist netzo als Devona dat dit eigelijk niet mogelijk was, maar deze Meester had het gedaan zonder dat hij zelf zelfs in zijn buurt was. Hij streek met zijn vingertoppen over zijn nu gave huid. Hij kon nu begrijpen waarom Devona zo overtuigd was over de macht van haar nieuwe Meester. Wat had Marie gezegd? Hij zou niet menselijk zijn? Hij begon haar te geloven.
Hannah en Devona zaten tegenover elkaar in de sommeerruimte. Grace zat twee meter van hun vandaan aan hun zijkant en scande alleen op emoties. Hun emoties waren heftig maar niet beangstigend. Het duurde zowat een uur. Met een zucht opent Hannah haar ogen en omhelst Devona dankbaar. Ze had nu zoveel geleerd ook over waar ze zelf allemaal nog toe in staat was dat het incident met de hamer haar nu helemaal niet vreemd meer voorkwam. Devona keek haar lachend aan en Grace opende nu opgelucht haar ogen. Het was eigelijk van een leien dakje gegaan en ze stond op.
"Ik heb zo'n gevoel dat jullie nog wel even na willen kletsen." Zonder een antwoord te verwachten verliet ze de sommeer ruimte.
Hannah haalt diep adem.
"Dat is wel een gewelddadig ras zeg."
"Ja, die contactlenzen die je moest dragen moeten je vaardigheden hebben geblokkeerd. Dus ze weten wat je kan denk ik."
"Ik moet kunnen zien wat ik doe. Ik vraag me af of de camouflage die Sam voor me maakt ook stoort."
"Ik denk het niet, maar het is natuurlijk even afwachten. Je hoeft in ieder geval niet meer je handen te gebruiken om iemands nek te breken."
"Ja raar idee. Het verbaast me dat jij al die vaardigheden nog hebt. En dan in combinatie met je magie. Onvoorstelbaar wat je zou kunnen doen."
"Ja. Ik ben blij dat je mijn privacy hebt gerespecteerd en niet verder hebt gekeken dan ik wou."
"Dat spreekt toch vanzelf. Jij hebt mij ook grotendeels met rust gelaten voor wat niet relevant was voor onze mentale connectie."
"Ja, maar ik ben wel blij dat je hebt toegestaan om je hele opleiding te laten zien. Daar zitten toch nog dingen in die ik niet wist."
"Ook dat spreekt vanzelf. Alles wat ik kan doen om de veiligheid van mijn kleindochter te garanderen is dat waard."
"Jammer dat mijn moeder mij nooit heeft laten zien hoe haar leven is verlopen. Dan hadden we nu geweten hoe ze in het verleden terecht is gekomen."
"Dankzij jou weet ik nu dat ik mijn dochter normaal ter wereld zal brengen. Wat was haar naam?" Devona kijkt haar met een scheef lachje aan.
"Ik was juist nieuwsgierig of jullie weer dezelfde naam uit zouden kiezen?"
"En als het een andere naam wordt? Zou je dat niet een vreemd gevoel geven?"
"Als ze een andere naam krijgt dit keer, is haar toekomst in ieder geval al veranderd."
"Dus je hoopt min of meer dat we niet dezelfde naam uitkiezen?"
"Eigenlijk wel. Maar het moet jullie keuze blijven. Kiezen jullie toch weer dezelfde naam dan is dat gewoon zo."
"Sam en ik hebben het er al over gehad. We kibbelen nu nog tussen twee namen. Ik wil haar Samantha noemen maar Sam wil graag dat ze Samara gaat heten." Devona stond op.
"Je bent aan het vissen Hannah, maar het gaat niet lukken. Het moet jullie keuze zijn."
"Kan je me niet op zijn minst vertellen of de naam van je moeder erbij zit?"
"Nee."
"Je bent net zo koppig als Samuel."
"Ja we lijken inderdaad heel veel op elkaar. Wist je al dat ik zijn kleindochter was?"
"Kom op Devona."
"Hou op met zeuren Hannah. Ik vertel het toch niet." Haar strenge opmerking werd teniet gedaan door haar geamuseerde geschater. Hannah moest ook lachen en ze gaf het op.
Samuel was klaar met de ring voor Hannah. Hij wist dat ze in de sommeer ruimte waren. Onderweg naar beneden hoort hij Devona en Hannah lachen. Het klonk als muziek in zijn oren. Hij had Devona of Hannah nog nooit zo vrij horen lachen. Als Grace er niet geweest was had hij dit nooit mogen horen.
"Hallo dames. Is alles goed gegaan?" Hannah keek hem met stralende ogen aan.
"Perfect. Ik heb eindelijk het gevoel een identiteit te hebben."
"Nou dan zal het wel wennen zijn om nu al een tweede identiteit aan te nemen." Hij haalde het doosje tevoorschijn en gaf het aan haar.
"O Sam, ben je nu al klaar?" Ze haalde het ringetje uit het doosje en schoof het aan haar pink. De verandering die dat teweeg bracht deed Devona een stapje achteruit doen. Hannah's ogen veranderden naar diep zwart en haar, haar werd langer stijl en gitzwart en stopte pas met lang worden toen het de onderkant van haar rughad bereikt. Haar wenkbrauwen en wimpers staken heftig af tegen haar spierwitte huid en haar ogen stonden nu nog een beetje schever en haar jukbeenderen waren duidelijker aanwezig. Het geheel werd afgemaakt met een paar volle bloedrode lippen. Samuel had een knap stukje werk afgeleverd. Ze was onherkenbaar.
Devona kijkt in haar zwarte ogen.
"Denk je dat je nu nog dingen kan verplaatsen?"
"Ik weet het niet, zou ik moeten proberen." Klonk haar stem zelfs anders? Ze kijkt om zich heen maar kan niets vinden om te verplaatsen. Nee wacht. Ze had het doosje nog in haar hand. Ze legt het op haar vlakke hand en kijkt er naar. Moeiteloos begint het doosje te zweven. Ze was dus niet beperkt in haar gaven door deze magie. Ze wendt haar blik op Samuel en het doosje valt op de grond. In een snelle beweging hing ze om zijn nek.
"O Sam het is geweldig! Ben ik genoeg veranderd?"
"Het is dat ik wist wat er ongeveer zou gebeuren maar als ik je zo plotseling was tegen gekomen had ik je niet herkend. Wat zeg jij Devona?"
"Absoluut onherkenbaar, zelfs haar stem is anders." Samuel knikt.
"Ja de perfecte ring om een misdaad mee te begaan. Zelfs haar vingerafdrukken zijn anders."
Hannah kijkt bedenkelijk naar het ringetje. Zelfs de oogjes in de ring waren nu zwart.
"Is hier ook ergens een spiegel in de buurt?" Samuel wijst de gang in.
"Verderop is een danszaal. De hele wand is van spiegels voorzien."
"Een danszaal? Kan jij dansen dan?"
"Natuurlijk en al mijn pupillen zijn het verplicht om minstens een aantal ballroom en latin dansen te kunnen."
"En jij geeft ze daar les in?"
"Nee, daar het ik een aantal zeer kapabele instructeurs voor."
Aangekomen in de danszaal loopt ze met open mond richting de spiegelwand.
"Ik zie er uit als Morticia Addams!" Samuel kan alleen maar grijnzen. Dat was precies wat hij in gedachten had toen hij bezig was met de ring. Devona kijkt verward naar Hannah en Samuel.
"Wie is Morticia Addams?"
Met nog een fronsende blik op Samuel keert Hannah zich weer naar de spiegel. Via de spiegel ziet ze zijn grijns en ze begint te lachen.
"Dat heb je expres gedaan!"
"Het was jou idee eigenlijk. Ik heb het alleen een beetje verder uitgewerkt." Hij pakte een streng van haar lange zwarte haar en liet het door zijn vingers glijden.
"Je moet er wel even om denken dat je nu makkelijk bij je haar gepakt kan worden." Ze ziet hoe kleine vonkjes van verlangen in zijn ogen verschijnen.
Devona zwaaide via de spiegels naar het flirtende stel.
"Hé hallo! Wie is Morticia Addams?" Hannah geeft Samuel een speels duwtje en kijkt nu naar Devona.
"Sam heeft de film wel in de kast staan. Moet je maar eens kijken. Hij heet 'De Addams Family'."
Samuel nam nu weer een lok haar in zijn hand.
"Zullen we je voorstellen aan de familie Morticia?"
"Maar natuurlijk Gomez." En ze stak haar neus in de lucht en keek hem hooghartig aan.
Hij nam haar snel in en omarming waarbij ze achterover hing. Vlak voor dat hij zijn mond op de hare drukt mompelt hij.
"Cara mia." Devona had het niet meer. Ze wist niet wat ze van hun toneelspel moest denken. Met een gevoel van plaatsvervangende schaamte verdwijnselde ze.
Als Hannah en Samuel elkaar uiteindelijk los laten zien ze dat ze alleen zijn. Als hun ogen elkaar weer kruisen schateren ze het uit. Ze hadden Devona mooi te pakken. Als ze uitgelachen zijn kijkt hij haar serieus in haar donkere ogen.
"Je bent veel mooier dan Morticia."
"En jij veel mooier dan Gomez." Zijn wenkbrauwen schieten omhoog. Hij had al veel dingen over zich horen zeggen, maar nog nooit dat hij mooi was.
"Liefde maakt blijkbaar blind." Ze knikt.
"Ja blind van verlangen." Zijn mond kwam weer verleidelijk dichtbij maar hij stopte.
"Doe alsjeblieft die vreselijke ring af." Haar vuurrode lippen kwamen hem nu tegemoet.
"Het is een prachtige ring Sam." En hij ziet hoe zijn oude Hannah weer tevoorschijn kwam. Met een zucht van opluchting nam hij bezit van haar mond.
James had iedereen in de bibliotheek verzameld. De enigen die ontbraken waren Devona, Hannah en Samuel. Als iedereen stil is begint hij te praten.
"Zoals ik een aantal van jullie heb moeten waarschuwen voor het feit dat Samuel een vriendin heeft ben ik genoodzaakt om jullie nu te waarschuwen voor zijn tweede vriendin die zich hier inmiddels in huis bevindt." Niemand zei iets. Maar hun gezichten spraken boekdelen. Grace keek om zich heen op zoek naar Hannah. Het viel haar op dat ook Devona miste. Waar was Samuel mee bezig? Ze wist dat hij heel veel van Hannah hield en nu kwam hij met een tweede vrouw op de proppen?
Bernhard keek de groep mensen rondt en vroeg zich af of het normaal was dat je meerdere vrouwen had in de magische wereld. Maar aan de gezichten te zien waren zij net zo ontdaan als hij. Inwendig haalde hij zijn schouders op. Machtige mannen hadden er blijkbaar behoefte aan om hun leven te vullen met meerdere vrouwen. Samuel kwam binnen met aan zijn hand een prachtige langharige vrouw. Even schudde hij zijn hoofd alsof hij het niet goed had gezien. Ze had zo uit een Addams Family film kunnen zijn gestapt. Samuel kijkt de groep rondt en ziet verbaasde, verslagen en gelaten uitdrukkingen. Zijn blik kruist die van Grace en hij ziet hoe een heel vaag vals lachje om haar mondhoeken danst. Ze had Hannah onder de vermomming dus herkend en wist wat hij aan het doen was. Zijn zoon stond met zijn armen over elkaar met een donkere blik naar de vermomde Hannah te kijken.
"Zoals James jullie inmiddels heeft uitgelegd is dit mijn tweede vriendin. Mag ik jullie voorstellen, dit is Moriah."
Bernhard kon zijn lachen bijna niet inhouden. Toen Samuel haar naam begon te zeggen had hij verwacht dat hij Mortisia zou zeggen. Samuel kijkt hem fronsend aan.
"Is er iets Bernhard? Wat is er zo leuk aan mijn tweede vriendin dat je haar beledigd met je gedrag?" De spanning was te snijden. Menig een hield zijn adem in.