"Grace?" Jerry schud zachtjes aan haar schouder. Het was die avond nog erg laat en uitbundig geworden. Hij begreep niet helemaal hoe het mogelijk was dat Grace nog zo vrolijk en onbezorgd feest kon vieren.
"Jerr? Goeie moge… Tjonge wat hebben we het nog laat gemaakt hé?" Jerry wrijft met zijn hand over zijn ogen.
"Ik snap niet hoe je zo luchthartig kunt doen na gisteren. Verdorie Grace over een aantal maanden laat je me alleen achter met, met, crises met zes kinderen!" Wanhoop straalt uit zijn ogen. Ze legt haar hand op zijn wang.
"En vergeet niet dat ik jou verlaat. En ik denk dat, dat het meeste pijn gaat doen." Haar lieve ogen kijken meelevend in die van Jerry. Gefrustreerd duwt hij haar hand weg.
"Dit bedoel ik nou. Het lijkt haast dat het je helemaal niet kan schelen." Schuldig slaat ze haar ogen neer. Iets was inderdaad in haar veranderd. Hield ze dan niet meer van Jerry? Ze zou zich toch net zo wanhopig moeten voelen om het aankomende verlies van al de mensen waar ze van houdt? Wat was er mis met haar? Opeens doorstroomt haar een gevoel van vrede en vertrouwen.
"Het komt allemaal goed Jerr. Ik weet het zeker. Ik voel het." Alsof ze een vreemde is deinst Jerry terug.
"Hoe kan je zoiets nou zeggen! Zonder jou wil ik niet verder Grace. Het komt nooit meer goed als je verdwenen bent." Er verschijnt een trage glimlach en met een afwezige blik kijkt ze richting het raam.
"Vertrouw me Jerr. Als ik zeg dat het allemaal goed komt dan komt het ook goed." Vertwijfeld gooit Jerry zijn armen in de lucht.
"Je hebt last van hoogmoedswaanzin. Straks zijn de krachten die je nu bezit, en deze dingen laat zeggen, weg en dan piepen we wel anders."
"Je hebt alleen maar last van hoogmoedswaanzin als je denkt iets te zijn wat je niet bent." En met die woorden kijkt ze hem scherp aan.
"Je krachten stijgen je naar je hoofd. Dit is precies wat vader bedoelde. Nog even en je slaat helemaal door."
"Als dat een risico was hadden ze me vernietigd en geen volle godin gemaakt." Vermoeid sluit ze haar ogen ten teken dat het gesprek beëindig is. De arrogantie die ze uitstraalt geeft Jerry kippenvel. Boos schopt Jerry een denkbeeldig pluisje voor zijn voeten weg.
"Kom je met ons ontbijten?" Half verwachtend dat ze zal weigeren maakt hij al aanstalten om de kamer te verlaten.
"Natuurlijk Jerremya, ook goden moeten eten." Een gemeen lachje spreidt zich uit over haar gezicht. Jerry kijkt verschrikt naar haar op en ziet de vuile grijns. Ze stak duidelijk de draak met hem. Als ze zijn verbouwereerde gezicht ziet kan ze haar lachen niet meer inhouden. Vlug springt ze uit bed en vliegt hem om zijn hals. Ze drukt hem stevig tegen zich aan en geeft hem een klinkende zoen op zijn wang.
"Ik houd van je Jerr. Vergeet dat nooit." Jerry kijkt in de lieve ogen van Grace en een intens gevoel van verdriet overspoeld hem. Wanhopig klampt hij zich aan haar vast. Hij kon en wou haar niet verliezen. Als het moest zou hij haar volgen tot in diepten van de hel om bij haar te kunnen blijven.
Grace voelt wat er in hem om gaat.
"Vertrouw me Jerr. Het komt allemaal goed." Het gevoel dat ze heeft laat ze nu in Jerry stromen en ze voelt hoe hij kalmeert. Verbaast kijkt hij haar aan.
"Wat doe je met me?"
"Dit is de reden waarom ik er zeker van ben dat het allemaal goed komt. Dit gevoel. Of meer een wetenschap van iets ongrijpbaars, maar ik geloof erin." Bezorgd drukt hij haar weer tegen zich aan.
"Hopelijk houdt je ons niet voor de gek."
"Vertrouw dit gevoel. Zodra je twijfelt denk hier dan aan en je vindt je rust. Ik weet het zeker. Het komt goed."
"Ik voel het Grace maar ik durf het niet te geloven."
"Ik heb je vertrouwen nu meer dan ooit nodig Jerr." Met een diepe zucht legt hij zich er bij neer.
"Ok. Ik vertrouw je lieverd. Onvoorwaardelijk." Opgelucht laat Grace hem los.
"Kom dan gaan we nu ontbijten. Vader zal wel weer mopperen op ons laatkomers."
"Moet je, je niet eerst aankleden?" Verbaast kijkt hij naar de volledig geklede Grace.
"Zoals je ziet is dat al voor elkaar. Kom op straks krijgen we nog straf en moeten het zonder ontbijt doen."
De zaterdag verloopt onspannen en gezellig. Grace voelt hoe er iets voor haar geheim gehouden wordt maar besluit de mensen om zich heen hierover niet te peilen. Haar gevoel zei dat het niet nodig was. Geamuseerd ziet ze hoe Devona met Adara zit te ginnegappen en te fluisteren. Tommy en Sammy werpen ook af en toe een schalkse blik op Jerry en haarzelf. Ze ziet zelfs hoe Samuel af en toe een betekende blik wisselt met Hannah. Ze waren duidelijk mentaal met elkaar in gesprek. Een gevoel van groot geluk doorstroomt haar. Ze was vastbesloten er alles aan te doen dat ze niet in handen van Belail terecht zou komen. Hoe wist ze nog niet maar als het binnen haar macht stond zou ze er gebruik van maken.
"Au!" Verschrikt slaat Grace haar hand voor haar ogen. Het verblinde witte licht kwam zo onverwacht dat ze staat de duizelen.
"Zal ik het licht wat dimmen?" Er verscheen een ouderwetse grote draai dimmer uit het niets en Ganesa draaide het licht naar een zachter tintje. Grace haalde haar hand weg en kijkt verbaasd naar Ganesa en de zwevende dimmer.
"Wat doe ik hier?" Ganesa begon langzaam een rondje om Grace heen te lopen.
"Je idee bevalt ons wel."
"Welk idee?"
"Het idee waar je onderbewustzijn nu al een aantal uren mee bezig is. Het is een godin waardig."
"Ik weet niet waar je het over hebt." Ganesa bleef haar rondje bedachtzaam draaien en Grace was gedwongen om iedere keer haar hoofd te draaien om haar in de gaten te kunnen houden.
"We hadden niet verwacht dat je al zo snel zou gaan denken als een god. Met de mogelijkheden van een god. En de logica van een god."
"Als je nu een ophield om rondjes te lopen zou ik misschien kunnen nadenken en begrijpen wat je bedoeld." Ganesa liet zich niet uit het veld slaan en bleef gewoon lopen.
"Je gedachten zijn interessant en nieuw voor ons. Wij hebben geen bewustzijn en een onderbewustzijn. Onze gedachten zijn niet gescheiden zoals in jou hersenen. Wat je droomt is ook bijzonder. We kennen die sensatie niet."
"Stop met lopen!" Ganesa stopt en kijkt haar met haar irritante lachje en haar scheve hoofd aan.
"Je bent een snelle leerling Grace. Je gooit eindelijk dat belachelijke menselijke beleefde gevraag van je af en begint al te commanderen als een god."
"Het spijt me dat ik schreeuwde tegen je."
"Spijt. Nog zo'n irritante menselijke gewoonte. Een god is nooit spijtig. Woedend. Vastbesloten. Wrakend. Liefdevol. Besluitvol. Maar nooit spijtig. Verontschuldigend. Angstig."
"Wil je daarmee zeggen dat een god nooit iets fout doet?"
"Fout? Nog zo'n menselijke uitdrukking. Het is maar net hoe je het bekijkt. Fout. Goed. Wat voor de één fout is kan voor de ander goed betekenen. Dus wat is het dan?"
"Ik begrijp je niet?" Met een zucht begint Ganesa weer een rondje te lopen.
"Het is wel duidelijk dat je nog te veel menselijk denkt." Ze stopt en kijkt Grace met haar armen over elkaar geslagen aan.
"Als je kind antibiotica nodig heeft om te overleven maar de regering van je land geeft het niet omdat er niet genoeg van is, en er belangrijkere mensen zijn die er mee geholpen dienen te worden. Maar je krijgt de kans het te stelen en red daarmee het leven van je kind. Ben je dan goed of ben je dan fout?"
"Ik zou zeggen goed."
"Maar je hebt er nu voor gezorgd dat iemand anders voor jou kind in de plaats sterft. Ben je nog steeds, goed?"
"Als je het zo formuleert dan niet nee."
"Dus goed en fout wordt bepaald door de manier waarop je het formuleert?"
"Nee natuurlijk niet."
Grace begint een naar gevoel in haar maag te krijgen. Waar was Ganesa mee bezig. Was dit weer een test?
Ganesa trekt een wenkbrauw omhoog.
"Waarom wil je steeds getest worden? Ik heb toch al duidelijk gemaakt wat onze beslissing is. En als we een beslissing genomen hebben komen we daar niet meer op terug."
"Wat bedoel je daarmee."
"Grace. Je hebt de macht om mee te doen zoals het jou behaagd. Je bent nu een god. Denk als een god. Neem je verantwoordelijkheid."
"Samuel had gelijk toen hij zei dat ik maar een nieuw speeltje voor jullie ben. Ik ben een mens niet een god."
"Half mens. Je moeder behoort tot de goden Grace. Dat is waarschijnlijk de reden dat je zo makkelijk de krachten die je geschonken zijn accepteert. Maar het wordt tijd dat je ze gaat gebruiken voor je eigen bestwil. Je moet je menselijke waarden en normen laten varen en zelfstandig beslissingen nemen. Samuel heeft tot nu toe de beslissingen voor je genomen. Je kan gerust naar zijn raad luisteren maar de beslissingen moet je vanaf nu zelf nemen. Je kan een ander je macht niet laten dicteren. Je hebt de verplichting om de verantwoordelijkheid van het gebruik ervan volledig bij jezelf te leggen."
"Wat als ik iets doe wat jullie niet aanstaat?"
"Zolang je geen actie onderneemt richting een andere god is er niets dat we kunnen doen. Maar wees gewaarschuwd. Als twee goden een gevecht aangaan is dit meestal met onvoorstelbare en langdurige en onomkeerbare gevolgen. We zouden er mee moeten leven tot in alle eeuwigheid."
"Dat bedoel ik niet. Zo makkelijk als jullie mij die macht hebben gegeven kan die toch ook weer afgepakt worden?" Ganesa schud bedenkelijk van nee.
"Er is maar een manier om een god van de macht te ontdoen. En dat is door je van de god te ontdoen." Ganesa begon weer te lopen.
"Nog een woord van waarschuwing Grace. Zeg nooit meer iets dat je niet meent. Al is het in boosheid of een grapje. De woorden van een god hebben de eigenschap om zichzelf te waar te maken. Al is het in de vorm van een vervloeking of een wens. Kijk dus goed uit wat je zegt."
"Grace?" Samuel legt vaderlijk zijn hand op die van haar.
"Waar ben ik?"
"Gewoon hier bij ons in de woonkamer. Ik had de indruk dat je even aan het dagdromen was. Ik vroeg of je nog thee wilt maar je reageerde niet."
"Hoe lang?"
"Een paar seconden hooguit. Is er iets dat je me wilt vertellen?"
"Ik had net weer een gesprek met Ganesa."
"Wat wou ze nu weer?" Zijn hand sloot zich nog wat harder om die van haar.
"Ze….gaf me een waarschuwing." Het leek Grace niet verstandig om Samuel het hele verhaal te doen.
"Wat voor een waarschuwing?"
"Dat ik voorzichtig moet zijn met wat ik zeg of wens. Dat de woorden van een god te gewoonte hebben zich zelf waar te maken."
"Dat klinkt gevaarlijker dan ik me al had voorgesteld. Wat heeft ze nog meer gezegd?" Samuel gebruikt zijn invloed om Grace te laten praten.
"Dat werkt niet meer bij mij vader. Dus probeer het ook maar niet meer."
"Maar er is meer gezegd wat je niet kwijt wilt." Grace knikt ja en er valt een lange stilte.
"Wees voorzichtig Grace."
"Ik zal mijn best doen." Hij geeft haar nog een klopje op haar hand en schenkt nog een kopje thee in voor Grace.
"Ik heb voor morgen viavia's klaar gemaakt zodat jullie op de juiste plek met de limousines opgepikt kunnen worden."
"Staat de limo er dan al of moeten we nog ergens naartoe lopen?"
"Hij zal klaar staan. De chauffeur is magisch en zal niet verrast zijn. De voltrekker van het huwelijk blijkt ook magisch te zijn. Hij doet dit werk voor zijn plezier en heeft ook al een aantal magische koppels voor zich gehad."
"O wat leuk. Heb je met hem gesproken?"
"Ja. En hij is vereerd dat hij mijn zoon en jij in de echt mag verbinden. Het blijkt dat hij de zoon is van een van mijn dienaren. Hij gaat zijn verbintenis speech als de man met de zeis speciaal voor jullie aanpassen om het wat persoonlijker te maken."
Bezorgd fronst ze haar wenkbrauwen.
"Is het nu niet wat té macaber? Je weet wel. Nu ik straks na de geboorte van Nick en Neo ahum…verdwenen ben?"
"Nick en Neo?"
"Ja ik heb besloten dat ze andere namen krijgen deze kleintjes."
"Jij hebt besloten?"
"Ja en mijn besluit staat vast. Er valt niet aan te tornen. Beschouw het als mijn laatste wens."
"Grace!"
"Nee, niet Grace. Nick en Neo. Einde discussie." Voordat haar schoonvader verder kan gaan staat ze op en loopt ze weg. Ze voelt hoe de kleintjes lachen. Ze vonden het een prima idee om toch nog anders genoemd te worden onder deze omstandigheden. En het was altijd leuk om opa Sam op de kast te jagen.
Hannah voelt de frustratie van Samuel en gaat bij hem zitten.
"Je bent erg beschermend als het om Grace gaat. Ik voel je zorgen." Hij knikt bezorgd van ja.
"Ik ben bang dat ze de strijd tegen de macht gaat verliezen." Verbaast trekt Hannah haar wenkbrauwen op.
"Je bedoelt zeker de strijd tegen jou macht. Je kan me geen rad voor ogen draaien Sam. Je maakt je meer zorgen om het feit dat Grace nu meer macht heeft dan jij, dan dat zij nu moet omgaan met zoveel macht." Met zijn donkerste en intimiderende blik kijkt hij haar aan.
"Je schildert me af als een dictator." Ze buigt zich naar hem toe en laat een strelende kus over zijn lippen fladderen.
"Dan ben je ook. En probeer me maar niet te intimideren want dat is je nog nooit gelukt schat."
Bij het woordje 'schat' flitsen zijn nu gitzwarte ogen dreigend door de kamer alsof ook maar iemand de moed moest hebben hem nu uit te lachen. Maar blijkbaar was het niemand opgevallen dat hij met een dergelijke vertedering werd toegesproken. Hij pakt met een resoluut gebaar haar hand en ze waren verdwenen.
Grace gaat naast Jerry op de bank zitten en leunt tevreden tegen hem aan. Als hij zijn arm om haar heen legt schurkt ze nog wat genoegzamer dichterbij. Jerry steekt zijn neus in haar, haar en sluit zijn ogen.
"Nick en Neo? Heb ik nu ook niets meer te vertellen uwe goddelijkheid?" Speels bijt hij haar in haar oor. Tevreden over de speelse intimiteit sluit ze haar ogen.
"Dit wil ik graag Jerr. Geen vernoemingen. Geen verwarringen met hun grotere versies. Sammy en Tommy worden gewoon straks ome Sammy en ome Tommy. Het zijn grote jongens en zullen met plezier helpen Nick en Neo op te voeden. En het zou me niet verbazen als ze daarnaast nog drie heel serieuze tante's krijgen in Devona, Adara en Adena. En Devona's moeder is straks van de zelfde leeftijd en Hannah zal een geweldige moeder voor de drie kleintjes zijn. Zoals je ziet hebben jullie me helemaal niet nodig." Met een alles vernietigende steek in zijn hart drukt Jerry haar tegen zich aan.
"Als je dit bedoelt met dat alles goed komt kan ik niet staan juichen. Laat me met je mee gaan Grace."
"Nee Jerr. Daarmee zou de opvoeding voor de baby's weer in handen vallen van Samuel. Wil je dat graag? Ik ben er van overtuigd dat ze jou als vader nodig hebben Jerr anders gaat het weer mis. Ik zal mijn moeder vragen om ook nog een oogje in het zijl te houden voor het geval ze weer de zelfde gewelddadige kant op gaan."
"Ik denk dat je iets vergeten bent. We zijn een zwartbloed verbintenis aangegaan. We kunnen niet gescheiden worden." Verbaast kijkt ze hem aan.
"Je bedoeld zeker dat we niet kunnen scheiden. Maar als een van ons komt te overlijden of iets dergelijks is daar toch niets aan te doen?"
"Nee lieverd. Als een van ons komt te over lijden of iets dergelijks, dan overkomt dat de ander ook. Heb je wel alles over het ritueel gelezen?" Verslagen zakt ze verder in de bank en staart voor zich uit.
"Blijkbaar niet Jerr. Als ik had geweten wat dit voor gevolgen voor jou heeft had ik me wel twee keer bedacht." Ze ging de hele situatie met Belail en Ganesa nog een keer door in haar hoofd en begint te glimlachen. Dit was dus wat Ganesa met haar onderbewustzijn en haar plannetje bedoelde. Ze keert zich naar Jerr en geeft hem een innige kus. Het kon haar niets schelen wie het zag.
"Ik beloof je dat ik jullie niet verlaat Jerr." Ze kijkt hem diep in de ogen en straalt volledig vertrouwen uit.
"Hoe kan je dat nou zeggen? Zelfs Ganesa heeft gezegd dat je, je belofte na zou komen."
"Klopt en ik heb ook alle intentie om dat te doen."
"Ik begrijp er niets meer van."
"Dat geeft niet Jerr. Vertrouw me. Mijn belofte aan jou gaat prima samen met mijn belofte aan Belail." Hij had haar nog nooit zo breed en gelukkig zien glimlachen. Hij kon niet anders dan mee lachen met héél veel twijfel in zijn hart.