Bedankt voor de reviews knuft Excuses voor het zo - laat - zijn, ik ben 3 keer aan het vervolg begonnen, en 3 keer liep toen de pc vast, omdat ik weer alles tegelijk aan het doen was. Anywayz, ik heb een stuk klaar voor jullie P

Enjoy! R&R..

Het kletterende geluid van een met-kaviaar-en-zalm-bedekte-vork, die middenin zijn vlucht van porseleinen bord naar mond losgelaten werd en rakelings weer naar beneden viel.

"Hoe bedoel je: hij is weg?" Haar stem klonk bars en koud, maar de verbazing was duidelijk te horen. Joshua streek zijn gewaad plat en plukte kattenharen van zijn mouwen.

"Hij is weg," zei hij, zo kalm mogelijk. Iedereen wist wat er kon gebeuren als ze kwaad werd. Om een of andere reden, was hij een van de weinigen die het zich kon permitteren om haar zelfs tegen te spreken. Sommigen noemden het in-een-goed-blaadje-staan, anderen vonden het gewoon stoutmoedigheid.

"We vonden dit in zijn cel," hij haalde iets uit zijn zakken. "Volgens Mauro is het vervloekt, maar ik denk dat het gewoon… papier is…"

Zwijgend nam ze het aan en vouwde het open. Haar ogen werden groot, ze hapte onhoorbaar naar adem. "Je kan gaan…" zei ze zacht. Hij gaf haar een beleefde hoofdknik en verdween.

Haar ogen gleden over het briefje… In donkerrode inkt geschreven, sierlijk, stijlvol en beangstigend.

Als wit kleurt en zwart bleekt, zal wat twee creëerden zal driemaal weerkeren

Wit verdwijnt als zwart zal heersen, zwart verdwijnt als wit zal heersen, drie keer drie zal haat wederkeren.

Als wit kleurt en zwart bleekt, zal wat twee creëerden zal wederkeren…

Hoe lang was het geleden dat ze deze woorden nog had gezien? Ze wist nog precies hoe het ging toen… Hoe hij haar probeerde duidelijk te maken dat hij weg moest. Voor zichzelf en voor haar. En ze wist nog exact hoe haar tranen minder werden, bij elke stap die hij van haar verwijderde. Ze voelde nog hoe haar haat groeide, terwijl hij zelf verder ging.

Mauro had inderdaad gelijk. Het was vervloekt. Zij was vervloekt. Iedereen. En… Harry. De schrik die door haar lichaam had gegierd toen ze de woorden las, was nu omgeslagen in een gevoel van genoegen. "Harry," zei ze zacht, alsof ze de naam proefde. "Je kan komen, Harry. Ik zal op je wachten."

Met deze woorden liet ze de eettafel voor wat die was, raapte de vork op en verdween door de grote, dubbele deur.

-

Ergens ver weg van het kasteel, zat een jongeman van ongeveer drieëntwintig in een verschrikkelijk stereotiep restaurant, inclusief romantische kaarsverlichting en lichte jazz muziek. Tegenover hem zat Yade Hiltenson gebiologeerd naar het menu te kijken, met haar blik op kreeftensoep, gevolgd door konijn, overgoten met een of andere buitengewoon dure en soeperige saus, vergezeld van een heleboel niks en mooie woorden.

Alsof ze voelde dat hij aan het staren was, keek ze op en glimlachte. Haar lippen waren vol en glanzend. Harry's zorgen werden weggespoeld, toen hij in haar warme ogen keek. Bruin met gele spikkeltjes. Hij was blij dat ze één avond weg konden, wat op zich eigenlijk al een wonder was. Wanneer moesten ze niet oppassen voor Dooddoeners? Wanneer moesten ze niet uitkijken voor ontploffingen, mysterieuze ontvoeringen, verdwijningen, instortingen of dergelijke ? Alsof ze wist waar hij aan dacht, zocht ze over het witte tafelkleed zijn hand en kneep er zachtjes in. Harry voelde zijn hart verwarmen. Had hij zich ooit zo met iemand verbonden gevoeld?

Het antwoord was ja… maar daar wilde hij het liefst nooit meer aan denken.

Toen Harry de ober zag aankomen, voelde hij een irritant getintel in zijn nek. Hij kon het wel uitschreeuwen: niet – nu ! Maar hij wist dat dat niks zou uitmaken, als hij nu opsprong en alle Dreuzels hier ging entertainen. "Yade… ik moet even…" Ze knikte. Ze wist het. En ze zou er als hij terugkwam over klagen. Maar het moest.

Hij verdween in een deur die de geweldige naam van Toilet had, en zocht daar zijn weg naar de mannen-wc. Met een lichte plop Verdwijnselde hij naar het hoofdkwartier, iets buiten Londen…