Tadaah D Bedankt voor de reviews! Hier is hoofdstuk 4, ik heb er iets langer aan gewerkt, omdat ik de hoofdstukken in stukken wil kunnen posten ergens anders... Najah boeiend xD In dit hoofdstuk kom je DE naam trouwens te weten P
Enjoy! R&R )
"Post! Post!"
Een opgewonden jongetje, niet ouder dan acht jaar, met een vrolijke blos van plezier op zijn wangen, rende de ontbijtzaal in. Lachend stopte hij voor de drie dames, om een brief aan de middelste, de voornaamste te overhandigen. Met een wuivend handgebaar bedankte ze hem. Hij boog op een vreselijk ouderwetse manier, zo diep dat de veer die hij voor de lol op zijn hoofd had weten vast te maken, de grond raakte.
Ze lachte, haar lach klonk door de stille ruimte. Grijnzend vertrok de jongen.
Aislinn bekeek haar meesteres. Haar vriendin. Ze had haar altijd gesteund, in wat ze deed. Altijd had ze achter haar gestaan. Als twee vriendinnen gingen ze van school af, kwamen ze in het kasteel terecht, verwierven roem binnen de muren van het kasteel… Maar toen sloeg ze om. Aislinn had nooit het hele verhaal te horen gekregen, maar ze wist genoeg om hem te kunnen doden, na alles wat hij haar vriendin had aangedaan.
Haar vriendin. Na een aantal jaar was er vrijwel niks meer over van het spontane meisje dat ooit haar vriendin was geweest. Tot gisteren. Tot de dag dat ze herinnerd werd aan het lot…
Isolde H. du Coudray, stond er op de perkamenten enveloppe. Haar fijne vingers scheurden de enveloppe open. Twee dikke stukken perkament vielen eruit.
Isolde,
morgen kom ik naar Hilverson Castle. Je weet waarom.
Je bent te ver gegaan. Dit moet stoppen.
Harry J. Potter
Een spiertje in haar kaak verkrampte, maar verder liet ze geen enkele emotie los. Het vel perkament schoof ze door naar Aislinn. Die keek met grote ogen op.
"Wat ga je doen?" vroeg ze. "Ga je hem – "
"Nee, Ais, ik ga hem niet doden…" beantwoordde Isolde haar onuitgesproken vraag. Ze staarde naar buiten. Hij kwam naar hier. Hij wilde haar doden. En de rest gevangen nemen. Hij wilde haar beschuldigen van alles. Hij wilde zichzelf gelukkig maken. Hij zou niet proberen alles te begrijpen.
Naast haar maakte Aislinn zich al een heel stappenplan meester. "…en dan duwen we de piano naar beneden!" Isolde grijnsde. Aislinn lachte schuldig.
"Wat staat er op het tweede stuk perkament?" vroeg Sybille, die net een croissant op had. Isolde haalde het zo begeerde briefje onder het andere uit.
Als wit kleurt en zwart bleekt, zal wat twee creëerden driemaal wederkeren
Wit verdwijnt en zwart zal heersen, zwart verdwijnt en wit zal heersen, drie keer drie zal haat wederkeren.
Als wit kleurt en zwart bleekt, zal wat twee creëerden wederkeren…
Een glas viel op de grond. Grote en kleine stukken glas, met minuscule pareltjes sinaasappelsap lagen op de stenen vloer. Aislinn en Sybille bogen voorover: Isolde was flauwgevallen.
-
"Nee, nee en nog eens nee!"
"Maar schat! – "
"Als je nog één voet verzet, bind ik je vast aan ons bed! Je gaat niet!" Yade zwaaide dreigend naar de zware, houten beddenpoot. Harry zuchtte.
"Maar ik moet gaan" zei hij kleintjes. "Snap dat dan… dit gaat verder dan gewoon een slechterik opsporen…" Hoeveel verder, daar wilde hij niet aan denken. Nooit meer…
"Je wil haar terugzien, niet?" vroeg Yade scherp. Harry vloekte geluidloos. Die vriendin van hem had ook alles door.
"Waarom denk je dat?" vroeg hij luchtig, proberend de situatie te redden voor zover die te redden viel. Zijn blik was gefocust op een schilderij. De oude man op het doek snurkte lichtjes, zijn borst bewoog zacht op en neer. Harry kende de lange grijze baard uit de duizenden. Bij Perkamentus' dood had Harry dit schilderij van hem gekregen.
"Vrouwelijke intuïtie," zei Yade, op een toon van 'dit – is – nu – waarom – vrouwen – altijd – gelijk – hebben – en – leg – je – daar – nu – maar – gewoon – bij – neer'. Harry staarde haar aan. "Je mompelde deze nacht haar naam…" verklaarde Yade geïrriteerd.
"Oh…"
Hierna bleef het stil. In hun appartement hadden ze uitzicht op het haventje. Een tamelijk luxueus zeilschip voer uit. Harry dacht aan jaren geleden, toen zij nog met hem… Hij schudde die gedachte van zich af. Dat was verleden tijd. De vrouw waar hij destijds lief en leed mee deelde was weg, nam hij zichzelf voor. Ik mag me niet zwak opstellen… ze bestaat niet meer…
"Ik ga met je mee," onderbrak Yade zijn gedachtegangen. "Ik ga met je mee," herhaalde ze, toen Harry haar schaapachtig bleef aankijken.
"M – maar… je kan niet… je kan doodgaan!"
"Jij toch ook?" Harry begreep dat er niet met haar te praten viel. "Wat vind de Orde hier van?"
"De Orde weet hier niet van. En ze hoeven het ook niet te weten." De Orde… had hij ooit gedacht dat hij zo over de Orde zou denken ? Nee…
Sinds Perkamentus, Tops, Remus en Ron gesneuveld waren in een gevecht, had Dolleman de leiding genomen. Na een maand of minder, verdween die echter mysterieus. Een intussen vertrouwde Schouwer was aangesteld tot leider – omdat Harry met alle macht had geweigerd.
Bij de gedachte aan Ron kwam een krop in zijn keel. Ron… hij had zijn leven gegeven om dat van Harry te bewaren. En Harry zou zichzelf nooit vergeven voor dat offer.
Hij stond op. "Ik ga – "
" – en ik ga mee," zei Yade, voor hij zijn zin kon afmaken. Harry glimlachte. Yade zocht een paar spullen bijeen, waaronder een Geheime Kaart en een Duisterdetector van Dolleman. Samen liepen ze de trap af, Londen uit, de wijde omtrek in.
(Ja, ik heb de profetie een beetje aangepast, omdat ik net een hoop fouten heb ontdekt xD)