--Ryou´s droom---

Ryou zweefde, nooit had hij zich zo gevoeld. De pijn leek vergeten, vergeven. Hij voelde zich lichter worden, zich zelf stijgen. Opende zijn ogen en zag de wolken. De wind aaide over zijn gezicht en blies zijn witte haarlokken uit zijn gezicht. Hij spreidde zijn vleugels. 'Vleugels' dacht Ryou, "vreemd dat ik het niet vreemd vind dat ik vleugels heb.

Hij voelde zich zo vrij. Boven de wolken. Dit was een droom wist hij. Kon gewoon niet anders thuis was het zo ...anders.

'Zo anders? Maar dat kan jij veranderen.'

Eerst dacht Ryou dat hij dat dacht, maar besefte toen dat het iemand anders was die de woorden gesproken had.

'Wie ben jij?',vroeg Ryou onbezorgd zo hoog boven alles. Het was alsof hier niemand hem pijn kon doen.

"Je kunt je lot veranderen."

'Wie ben jij?',vroeg hij weer. Ach …wat maakte het ook uit wie ze was. Ze wist meer over het lot. Zijn lot.

'Hoe kun je je lot veranderen?"dacht Ryou.

Hij voelde zichzelf dalen. Hij wilde niet weg voor hij een antwoord had.

'Maar hoe…?'

'Doe je best, mijn kind. Dan zal alles goed komen.'

Ryou viel naar beneden.

'Doe je best, dan komt alles goed.'

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

'Wakker worden!'smeekte een harde stem.

De betekenis drong niet door hem door.

Hij werd door elkaar geschud. Zijn hele lichaam schreeuwde het uit van de pijn. Maar Ryou kreeg geen geluid uit zijn keel.

'Wakker worden!'schreeuwde Bakura.

'Yami…'Ryou opende zijn ogen en keek recht in Bakura's 'bezorgde'ogen.

'Bakura's bezorgde ogen'dacht Ryou. Was het mogelijk dat zijn yami iets om hem gaf!

Hij voelde hoe Bakura hem voorzichtig oppakte voor de pijn hem het bewustzijn weer deed verliezen.

----Bakura's----

Toen mijn hikari niet thuis kwam van school, ging ik hem maar zoeken. Normaal was ik niet zo zorgzaam, maar ik voelde dat er iets mis was. Bakura had het gevoel alsof Ryou iets heel ergs was overkomen. Hij wandelde door de steegjes,dit was de kortste weg naar Ryou's school. Misschien moest Ryou gewoon nablijven. Hij opende hun gedachten link. Door de ring waren ze altijd verbonden met hun gedachten. Ze konden elkaar altijd spreken (nog een goed dingetje van de millenium items).

Een ijselijke schreeuw deed zijn hoofd bijna in tweeën splijten.

Ja, dacht hij, er is hier iets vreselijk mis.

Snel sloot hij hun link en begon te rennen. Zijn ring vertelde hem welke kant hij op moest.

Een verlaten fabrieksgebouw, wat zocht Ryou hier in Ra's naam?

De ingang was gesloten, hij trapte de deur in. Ryou had zijn hulp nodig. Oké, beetje beschermend. Maar als hij dood gaat, ga ik ook.

Bakura rende de trap op en kwam bij een lange gang. Hier moest hij ergens zijn.

Hij bevroor toen hij een plas bloed onder een van de deuren uit zag vloeien. Ryou's bloed.

Bakura's maag keerde zich.

Hij opende de deur, bang voor wat hij zou zien.

Daarbinnen lag Ryou, buitenbewustzijn. Uit een grote wond op zijn borst gunste bloed. Dat betekende dat hij nog leefde, maar voor hoelang nog?

Snel rende Bakura naar hem toe, scheurde zijn t-shirt om de wond te verbinden. Zou Ryou dit overleven? vroeg hij zich af. Hij zag zijn hikari's borst nauwelijks meer op en neer gaan.

'Nee!'schreeuwde Bakura, Ryou kon niet dood gaan. Niet zijn licht…

Een schaduw keek toe…

Wordt vervolgd...

A/Ndeze is wat langer, sorry voor de aanhalings tekens, mijn Word doet heel vreemd. Ik hoop dat jullie lezertjes het spannend vinden, want ik vind het wel heel spannend...ook al weet ik hoe het afloopt.