Hoofdstuk 1
Ja, I know maar ik ben gewoon niet goed in lange hoofdstukken schrijven.
"Jij gaat solliciteren op die advertentie" Draco wees met zijn vinger naar de ochtendprofeet.
"Waarom?" vroeg Korzel. Hij snapte er niks van. "Ze vragen om een detective. Dat ben ik toch niet?"
"Je weet best wel waarom. Ik moet en zal dat stelen." zei Draco en hij spuugde daarbij op de grond. "Iedereen wil het. Het heeft een soort aantrekking kracht. Begrijp je?" vroeg Draco, maar voordat Korzel iets kon zeggen gaf hij zelf al het antwoord. "Nee natuurlijk kan je dat niet."
Korzel keek om zich heen. Ze stonden in een soort kelder wat het hoofdkwartier van Draco moest voorstellen. Korzel wist niet eens wat hij nu weer wou hebben, maar het leek nog al belangrijk. Draco verzamelde alles waar iedereen achter aan zat. Hij wou het anders altijd wel vertellen, maar nu niet misschien wist hij het zelf ook wel niet.
"Lees het nou maar." zei Draco op de bekende snauw manier van hem. Hij werd een beetje ongeduldig. Als dit niet lukte dan wist hij het ook niet meer. Hij moest en zou meer te weten komen over dat ding. Hij had het vroeger als klein kind in handen gehad. Toen had zijn vader het uit zijn handen gerukt, en gezegd dat hij het nooit meer mocht pakken. Later was het van hem gestolen, en van af die dag had Draco gezworen dat het ooit weer in handen van de Malfidessen kwam. Hij had al vaak het verkeerde voorwerp veroverd, maar het stomme was dat het iedere vorm kan aan nemen. Pas als je het in je handen hebt weet je dat het dat voorwerp is.
Ondertussen had Korzel het gelezen. "Ja, zal in dan nu maar gaan?" vroeg hij.
"Ja, doe dat, en ga daarna niet meteen naar mij. Misschien word je gevolgd."
"Ja, ja." en weg was Korzel.
-
Hermelien zat vermoeid over haar werk gebogen. Wat was dit lastig. Ze keek naar de kast. Daar lag het veilig in op geborgen. Ze kon er met moeite van af blijven. Ze had het vanmiddag van haar baas gekregen. Hij had gezegd pas er goed op en vertel het tegen niemand. Toen Hermelien het in haar handen had voelde ze ineens kracht door haar stromen. Zo veel kracht. Ze voelde zich sterk heel sterk. Ze zo het weer even aankunnen raken. Heel even maar. Het hoefde helemaal niet zo lang gewoon even een seconde. Hermelien kon er niks aan doen ze stond op en pakte het ding uit de kast die tegenover haar bureau in haar werkkamer stond. Ze pakte het uit haar kast. Het voelde heel licht aan, het was een soort steen, maar dan toch ook weer niet. Toen voelde ze het, de kracht. Ze beefde over haar hele lichaam. Het was zo'n lekker gevoel, maar Hermelien kon het niet meer terug leggen; nee, ze moest het blijven vast houden. Ze was zichzelf niet meer. Ze pakte haar toverstok uit haar zak en liep naar de deur.
De bel ging. Hermelien deed de deur open. "Hermelien, ik wou je wat vragen." zei Ron, maar Hermelien lette niet op hem. Nee ze liep hem voorbij. Met de steen in haar hand. Ron verbaasd achter latent. Het duurde even voordat Ron besefte wat er gebeurde. Hermeilien die nooit zo raar deed? Dat kon toch niet. Nou, ja misschien heeft ze wel gewoon koorts. Dacht Ron en hij liep naar binnen om opzoek te gaan naar het boek wat hij nodig had.