Dit verhaal zit al een tijdje in m'n hoofd. Dat kwam, ik moest onderzoek doen naar mensen in een pshigittrsich centrum en dus de dingen beschrijven die dat soort mensen voelen en zien, plus de kenmerken. Eerst dacht ik, getverrre wat saai, maar toen ik eenmaal bezig was vond ik het toch wel erg interessant. En toen kwam er opeens een stukje Six sens in m'n hoofd. Naja, toen is dit verhaal gekomen:

(Disclame: Ik heb het idee van six sence gestolen, Mort heb ik gekidnapt en ik heb snel een stukje van Stephens King's Hospitale gekeken, om dit verhaal te schrijven. Laat het dus duidelijk zien, niks is van mij, allemaal van hun, nu lezen en niet gaan piepen!)

Hoofdstuk1) Ravings.

Door drie broeders vastgehouden werd Mort Rainey het psychiatrische centrum 'The Essence' binnen getrokken. De drie ,erg stevig gebouwde mannen, hadden verschrikkelijk veel moeite om die schreeuwende schrijver in bedwang te houden.

"IK HOOR HIER NIET! IK BEN NIET GEK! LAAT ME LOS JULLIE HEBBEN GEEN RECHT OM MIJ HIER VAST TE HOUDEN!" Brulde Mort met overslaande stem. "WACHT MAAR TOT M'N ADVOCAAT HIER VAN HOORT! IK KLEED JULLIE UIT!" Vanuit z'n ooghoeken zag hij mensen in witten kleding glazig naar hem staren. GEKKEN, waren het! Hier hoorden hij niet! Hij was een bekenden schrijver, af en toe een beetje verstrooit, maar hij was niet GEK en hij had NIEMAND vermoord! Maar wilden die mannen naar hem luisteren? Nee!

"LAAT ME NU LOS! ALS JULLIE ME NU NIET OGENBLIKKENLIJK LOSLATEN DAN…!" Mort was even stil.

Ja, wat dan Pilgrim? Je hebt ons hele plan in de war geschopt! We moesten onopgemerkt blijven! En wat ga jij doen! In jezelf pratend door de stad lopen, met een pistool tegen je KOP! HOE IDIOOT kun je zijn!

Als JIJ me gewoon met rust had gelaten, Shooter, was er niks aan de hand geweest!

Ja, tuurlijk Pilgrim, blame me! Ik heb je juist geholpen! Het enige wat je moest doen was naar mij luisteren en zelf DAT was te ingewikkeld voor je!

WIL JIJ ZEGGEN DAT HET OP ZEEP HELPEN VAN M'N EX EN HAAR WALGELIJKE NIEUWE VRIEND, ME GEHOLPEN HEEFT!

Nou die Ted heeft heel wat opschudding veroorzaakt, dus ik zie het probleem niet zo, Pilgrim.

"EN AMY DAN! WAT HEEFT DAT OPGELEVERD!" Owh, had hij dat nou net hardop gezegd? Schijnbaar wel want nu zat de hele gang hem aan te kijken, gekken EN verplegers. Goed, nu had hij even de tijd om uit de greep van de drie broeders te komen.

Met een harde ruk trok hij z'n rechterarm los, gaf de man links van hem een verschrikkelijk harde stoot op z'n neus en werd losgelaten door de derde man die de bloedneus te hulp schoot. Als een wild dier schoot Mort de gang door, op weg naar de vrijheid.

Dit gaat goed, dit gaat goed, dit gaat HEEL goed! Vertelde Mort trots tegen zichzelf, al grijnzend. Nog maar een paar stappen en hij-

"Wie ben jij?"

Vanuit het niets schoot er een klein meisje voor hem. Mort had nog net op tijd kunnen afremmen,anders was hij over het kind heen gelopen.

"Wie ben jij? Ben jij echt? Is hij echt?" Vroeg het meisje op een heldere toon, hem met strakke groengrijze ogen opnemend. Vol verbazing keek Mort het kind aan. Ze was waarschijnlijk een jaar of tien á twaalf, had een roze rokje aan, met daarboven een gele koltrui, versiert met een zelfgemaakte ketting. De kleren paste absoluut NIET bij haar haar, dat donkerrood was en krulde.

"Kan jij hem zien? Ik kan hem wel zien!" Ze gaf hem een trotse glimlach alsof ze een tien had gehaald voor haar overhoring. "Jij bent anders, ik denk dat jij ze ook kan zien." Ze hield een knuffelkonijn zonder ogen en een missend oor omhoog. "Matty kan ze ook zien."

Nog steeds stond Mort het meisje verbaast aan te kijken, met de vraag: Waar had dat kind het over? Hij wilde net iets zeggen, maar voelde toen een stekend pijn in z'n nek. Snel draaide hij zich een kwartslag en zag een lief glimlachende zuster naar hem kijken, met in haar rechterhand een injectienaald.

"Doet u maar rustig meneer Rainey, alles komt nu goed…" Ze zei nog wel meer tegen hem, maar dat leek op een bandje dat terug werd gespoeld. Alles begon te verkleuren en te golfen. Een moment begon Mort te vermoeden dat ze hem drugs hadden gegeven, en nog een moment later wist hij het zeker. Alles maar dan ook ALLES begon zachtroze te worden en hij had het gevoel op een boot de zitten in het midden van The perfect storm.

Weer werd hij door vier paar armen vast gepakt, alleen dit keer kon hij zich niet verweren, hij had al genoeg problemen met z'n benen normaal te laten staan.

Terwijl hij zich totaal op 'lopen' aan het focussen was trokken de broeders hem richting een deur. Mort keek even versuft op van z'n voeten en zag ook de deur. De woorden 'levenslange opsluiting' en 'isoleercellen' schoten door z'n hoofd en wild begon hij zich los te rukken.

Te laat. De deur werd al in slowmotion open gemaakt en met een smak landen Mort op een bed, waarin hij leek weg te zinken. Weer werd er iets tegen hem gezegd, maar meer dan BWEEHZZZ, en MORGZZZ kon hij niet verstaan. Dat was ook niet nodig want in minder dan een minuut dreef hij weg, dankzij wat ze hem ook in z'n nek hadden gespoten, op weg naar dromenland.

……………………………………………………………………………………………………………………………

In een kompleet andere wereld werd Mort de volgende ochtend wakker. Geen donkerhout plafon, geen sigaretten lucht vermengt met goedkope whisky, nee zelf geen krakend geluid van een natco cheese zak die half geplet onder hem lag. Daarvoor in de plaats waren kalen witten muren en grauwe tegels gekomen, en het krakende geluid van chipszakken was vervangen door het geluid van knisperende polsbanden, waarmee hij vast zat aan het bed. Erg verontrustend allemaal…

"Ik dacht al dat je nu wakker zou worden, je lijkt me echt een drie-uur-s'nachts-mens, meneer."

Nog steeds een beetje suf en duizelig keek Mort, nu nog verontrustender op. Aan het eind van het bed zat het meisje dat hem eerder z'n ontsnapping had gekost. Het enige verschil was dat ze nu een witte nachtjapon droeg met lieveheersbeestje op haar linkermouw.

"Wiezz, watte? Waaree, waar ben ik?" Wist Mort na enig gestotter uit te brengen.

Ze keek hem strak aan, niet strak kwaad zoals de politie keek toen ze hem het pistool uit handen sloegen en hem op de bumper van de politie auto duwde, maar strak opserverend.

"Je bent hier!" Ze wees duidelijk op het bed. "En hij is hier ook. Net als ik Matty en pappa." Ze begon te glimlachen. "Het is hier leuk en veilig, je kan hier elke dag heel lang tekenen. Dat vind ik leuk, vooral met rood, rood is veilig." Ze knikte bevestigend. "Je moet nooit met zwart tekenen, dat is niet goed, dat is slecht!" Ze begon nu heftiger te knikken.

Mort fronsten, en veronderstelde dat dit kind al heel lang hier moest zitten en echt compleet gestoord was. Maar hij was de kwaadste niet, zeker niet met kinderen. Hij had zelf altijd graag kinderen willen hebben, maar na één miskraam was alles een beetje uit de hand gelopen en was Amy sneller dan de wind waaien kan naar Teddy-O gevlucht. Stomme trut.

"Bent u wakker meneer Rainey?" Een veel te vriendelijk glimlachende zuster met het kapsel van IT, kwam zonder op antwoord te wachten de kamer binnen. Aan dit soort mensen had Mort een verschrikkelijke hekel. Zo'n nep glimlach en toch lekker doen wat ze zelf wil mens was het! Nee, qua eerste indruk dat mens het al verkloot.

Ze liep nog verder de kamer binnen, tot ze het meisje zag. De glimlach was meteen verleden tijd. "Darla! Wat doe jij hier! Jij hoort al lang te slapen, het is midden in de nacht!"

Het meisje keek strak naar de zuster zonder iets te zeggen. De blik van het meisje was leeg en wezenloos, Mort begreep meteen dat het kind al langer met de zuster te maken had.

"En hoe heb je de deur open gekregen! Die zat op slot!" Vervolgende de zuster bits, verwijtend kijkend naar het meisje dat geen kik gaf. "Kom op, Darla, ik weet dat je me kun horen en ik weet dat je kan praten, dat je niet wilt praten kan me niks schelen!"

Het meisje bleef zwijgen en sprong van het bed af, zonder de zuster nog een blik waardig te keuren, sterker nog het leek wel of ze dwarst door de zuster heen keek. De zuster fronste en zuchten diep. "Wat jij wil, rot kind, schiet op, naar bed, het is echt al veel te laat. En anders mag je morgen niet kleuren." Voegde ze er nog snel achteraan.

Daardoor keek het meisje een beetje verschrikt en liep iets sneller. Bij de deur bleef ze nog even staan en draaide zich een beetje om. Ze staarde Mort even aan en zie toen vrolijk: " Dag, Mort, ik ga morgen lekker kleuren met Matty. Jij mag ook als je wil." Daarna zwaaide ze even en hipte weg.

De verpleegster keek het wegrennende kind gapend na. Vervolgens keek ze naar Mort die nog duf de stipjes op het plafon aan het tellen was.

"Dat is de aller, aller eerste keer dat Darla zomaar tegen iemand begint te praten." Zei de zuster, duidelijk nog steeds verrast. "Normaal is daar maanden van therapie voor nodig en vaak komt er dan niet meer uit dan: 'ja, nee, misschien later, of Maddy en ik willen weg!"

Mort keek na het vertellen van stipje honderdzevenentwintig dodelijk naar de zuster en had toen pas door waar het over ging. Hij glimlachte flauwtjes. "Zo ziet u maar, zij is het probleemgeval, ik niet, ik ben volkomen normaal, dus kunt u me laten gaan." Het koste hem moeite om zo vriendelijk tegen dat takkenwijf te praten.

Als tegen antwoord kreeg hij een giga fake glimlacht te pakken en een paar zuchtende ogen. "Meneer Rainey, u moet begrijpen dat u hier niet zonder reden zit. U snapt best dat na… ehe… omstandig heden het genoodzaakt is u hier te houden."

Wat had Mort er nu voor over gehad om en pistool bij de hand te hebben. Maar dat zei hij maar niet hardop, z'n doel was hier zo snel mogelijk vandaan te komen en terug te gaan naar z'n grote liefde, DE BANK. Dan te gaan slapen en de hele wereld vergeten. Om dat doel te bereiken was hij dus genootzaak aardig te doen tegen dan mens…

"Gaat u nu maar slapen, meneer Rainey, het is nog midden in de nacht." Zei de zuster op een toontje alsof ze het tegen een kleuter had.

Mort rolde met z'n ogen, de medicijnen waren geheel uitgewerkt en hij voelde zich als een ADHD-patiënt in een bad vol Redbull. "Ik vrees dat ik geen slaap heb- zuster-ehhe" Hij keek naar haar naamboordje. "Zuster Valentina." Wat een toepasselijke naam, dacht hij sarcastisch.

De zuster leek even uit het veld geslagen maar keerde snel terug in de strijd. Snel greep ze z'n pols vast.

"Hey, wat doe je!"Schreeuwde Mort geschrokken van de plotselinge aanval.

"Alleen iets om u in slaap te krijgen meneer Rainey." Glimlachte ze, terwijl ze een injectienaald in z'n pols stak.

Mort probeerde haar telepathisch van kant te maakte, maar jammer genoeg werkte dat minder goed dan hij gehoopt had, en met die hele vreemde medicijnen rond stromend in z'n bloedsomloop werd schelden ook al een probleem. Al snel verslapte z'n polsen en vielen z'n ogen dicht. En voor de tweede keer in 24 uur haten betreurde Mort het om in slaap te vallen.

Okay, die zuster moet echt gaan dimmen, anders wordt ze echt van kant gemaakt, met HELE puntige voorwerpen…Ik geef toe, veel geks gebeurt er nog niet, maar dit is pas het begint, en ik moet nog even inkomen. Ik ben niet gewent om met spirituele dingen te werken, dus ik ga een beetje zoeken morgen op de grote WWW. Dit was het voor nu, ik hoop dat er snel meer komt.

Note: Hoe meer reviews hoe sneller ik schrijf, echt waar het is een feit!

Luvzzz Sue-AnneSparrow,

-TBC-