Okay het is nu vroeg in de ochtend, en ik heb tot 1 uur vrij. ( okay eigenlijk heb ik EHBO, maar ik ga echt niet weer 2 uur lang verbandjes aanleggen!) Ik luister naar het nummer Open you're eyes van Guano apes en als dat mens geen scitzo is weet ik het niet meer. Perfecto muziek om te luisteren voor dit verhaal dus…

Disclame: net bank gecheak, staat nog geen moviesaldo op. Nog niks is van mij, leuk dat je het vraagt.

Hoofdstuk 2) Red Eye

Alsof hij door engeltjes gedragen werd zweefde Mort door de gangen van het centrum. Het viel hem op dat alles op elkaar leek. Alles was wit, kaal en grauw. Zelf de mensen die langs hem liepen waren in het wit gekleed en leken al maanden niet goed geslapen te hebben. Een paar flauw Tl-buizen knipperde boven hem en een verpleegster liep langzaam langs hem, een karretje met medicijnen voortduwend.

Vreemd, dacht Mort, gister werd ik nog aan een bed vastgebonden en nu kan ik vrij rondlopen, dat kan niet kloppen toch? Twijfelend bleef hij staan en staarde naar het karretje.

Opeens kreeg hij het ontzettend koud en leek van binnen te bevriezen. Snel draaide hij zich terug om en zag dat een broeder tegen hem aan liep. NEEH, WACHT! Hij liep niet tegen hem aan, hij liep dwars door hem heen. Verstijft bleef Mort naar de broeder kijken die nu sloom verder liep en niet eens op of om keek.

Mort schudden met z'n hoofd en liep naar een magere kaalgeschoren man toe met een grote tatoeage op voorhoofd. Okay, als ik het fout heb, kan ik straks naar de ziekenzaal, maar ik moet het zeker weten! Hij hief z'n rechterhand en haalde hard uit.

Z'n vuist vloog dwarst door de mans hoofd heen. Snel trok Mort z'n hand terug en keek naar z'n vuist. Het leek wel of hij een half uur met z'n hand in het vriesvakje van de koelkast had gezeten, z'n hand was ijskoud en verkrampt. Zelf z'n pols voelde koud aan.

"Dit MOET een droom zijn." Concludeerde Mort pratend in zichzelf. Maar deze droom leek zo realistisch, normaal gesproken gebeurde er heel vage dingen, en nachtmerries vergeet die niet! Bijna elke keer droomde hij wel even van Amy en Ted die terug kwamen om zich te wreken. Dan stonden ze met z'n tweeën voor hem beiden gewapend met een schop.

Even keek Mort schichtig rond of hij geen blonde vrouw met een grote hoed op, zag rondlopen. Maar alles was nog steeds wit en sloom. Waarom droomde hij hierover? Waarom was hij hier? Ooit had hij wel is gelezen dat dromen je onbewust dingen laten verwerken, dingen waar je geen aandacht aan heb geschonken, of dingen die je vergeten bent of er eigenlijk niet zijn. Mort wist nog goed dat hij dat hij het artikel hoofdschudden in de vuilnisbak had gegooid. Hij geloofde niet in dat soort dingen. Hij schreef erover, maar dat was het.

"Mort!" Iemand riep hem. Snel keek hij naar de richting van de stem en zag Darla staan. Ze was gekleed in vuurrode kleren versiert met lieveheersbeestjesprint en haar ogen schitterde. Ze zwaaide en hielt het knuffelkonijntje omhoog. "Maddy en ik willen je wat laten zien!" ze glimlachten. "En hij mag ook mee! Hij moet ook mee!" Ze huppelde langs de mensen die nog steeds zwijgend door de gang sjokten. "Kom dan! Kom mee!" En ze schoot de hoek om.

Mort stond stil midden in de gang en keek verbaast naar de plek waar Darla net had gestaan. Er klopten iets niet, niemand zei iets tegen hem, de mensen keken allemaal loom naar de grond en liepen langzaam door de gang. En zij was zag er blij uit, vrolijk gekleed in rood en sprak tegen hem.

Mort plukte aan z'n haar. Kom op Pilgrim, dat kind probeerde jouw wat duidelijk te maken, blijf daar niet zo staan! Ja,ja, rustig maar, kaatste Mort terug. Voorzichtig liep hij langs de mensen richting de plek waar Darla had gestaan. Hij liep de hoek om en zag Darla aan de andere kant van de gang staan, doodstil met het konijntje stijf tegen zich aangedrukt. De gang was hier een stuk voller dan de vorige en mensen liepen dicht langs hem heen. Kauw omringde hem, het leek wel of het midwinter was en de kachel kapot was. Mort rilde en zag dat er witte wolkjes uit z'n mond kwamen. Hij wreef over z'n armen en liep zo voorzichtig mogelijk langs de mensen.

Opeens begon Darla keihard te gillen. De ramen aan de linker kant braken in duizenden stukjes en Mort moest een sprong maken om niet door het glas geraakt te worden. Razendsnel keek hij op naar het meisje.

Ze had het konijntje nu nog steviger in haar handen geklemd en keek met grote doodsbange ogen om zich heen. "HIJ IS HIER!" Gilde ze met een verschrikkelijk hoog stemmetje. Dit keer sneuvelde de ruiten aan de rechterkant. Snel sprong Mort tegen de linkermuur aan en zag dat de vloer langzaam aan het bevriezen was. "WIE IS HIER!"Brulde hij.

Hij keek op en zag dat Darla verdwenen was, het enige wat er nog van haar lag was haar rode jasje . Een beetje stijf van de val stond Mort op en liep naar het jasje toe. Toen hij het wilde oppakken trok hij snel z'n hand terug. Hij jasje was stijf bevroren en dode lieveheersbeestjes lagen eromheen. Voorzichtig pakte hij een lieveheersbeestje op en keek er scherp naar. Ook de beestjes waren bevroren. Waar sloeg deze droom op! En waar probeerde Darla te vertellen? Wie was hier?

Plotseling grepen twee ijskoude handen hem van achter bij z'n schouders beet. Ze klauwde zich diep in z'n schouders. Mort kon zich niet bewegen en vergaat adem te halen.

"Ik ben hier…" sisten een ijskoude stem in z'n oor.

……………………………………………………………………………………………………………………………..

"AHHAA!" Met een ruk schoor Mort overeind. Het duurde even voor hij besefte dat hij terug was in de witte kamer. Hij haalde zwaar ademen en was nat van het zweet. Mijn god, wat een nachtmerrie! Hij rilde en keek om zich heen. Hij bekeek zichzelf in de spiegel die het grootste gedeelte van de tegenoverstaande muur in beslag nam.

Z'n haar pluisde en stond alle kanten op, hij zuchten opgelucht, gelukkig hij zag er nog normaal uit. Hij bekeek de rest van 'zijn' kamer. Er stond nog een houten witten kast aan de zijkant, een stoel een klein bijzettafeltje en door een groot raam met tralies kon hij naar buiten kijken, waar een grote tuin lag. Naast zich stond een nachtkastje met daarop wat pilletjes die de zuster waarschijnlijk had laten liggen.

Mort ontspan man, je bent veel te onrustig. Je wil hier toch zo snel mogelijk weg? Sprak hij tegen zichzelf. Nou gedraag je dan niet alsof je gestoord bent! Hij ademde diep in en uit en ontspande zich. Z'n spieren verslapte en z'n vuisten opende zich. Voorzichtig ging hij weer in bed liggen. Brave jongen, Morton, alles komt goed, gewoon- rustig- blijven! Hij draaide zich een kwartslag en keek naar z'n linkerhand.

Tot z'n grote schrik zag hij een klein lieveheersbeestje zonder stippen op z'n wijsvinger zitten. Hij gaf een schreeuw en met z'n hand te wapperen.

De deur ging open en zuster Valintina en twee broeders genaamd Kurt en Maikel kwamen binnen lopen. Mort stopte meteen met wapperen en keek de zuster woedend aan.

De zuster gaf hem een vermoeide glimlach terug. "Goedemorgen meneer Rainey, voelt u zich al wat beter?"

Mort keek haar nog bozer aan. Nou niet bepaalt ik zit hier nog steeds en jij bent er ook nog steeds. Maar dat zei hij maar niet hardop en knikte alleen.

"Mooi." Glimlachte zuster Valentina jovaal. " Het is nu tijd voor uw gesprek met de psycholoog." Verkondigde ze en wees de broeders naar Mort's polsen.

"En wat nou als ik daar helemaal geen zin in heb!" Bromde Mort en keer vernietigend naar de broeders die z'n polsen losmaakte.

Zuster Valentina deed net of ze het niet hoorde en streek een pluk vuurrood haar uit haar gezicht. "U zult dokter Hilton vast erg aardig vinden, ze is echt een van de beste psychologen uit het hele land!"

Nou laten we dan maar een feestje geven, heh, dacht Mort. Hij zag zuster Valentina al in een clownspak en begon te grijnzen. Dat zou haar IT outfit helemaal afmaken…

De broeders trokken hem overeind en hielpen hem opstaan. Mort begon erg geïrriteerd te worden, ze deden net of hij een hoogbejaarde zieke man was!

Eenmaal staand vond hij het een stuk minder erg dat de twee mannen hem vasthielden want dat lopen was echt een hele klus. De zuster glimlachte begrijpend en hield de deur open. Wat had Mort er wel niet voor gegeven om haar pootje te haken.

Ze liepen een gang door die beangstigend veel leek op de gang uit z'n droom. Het enige verschil was dat de mensen nu zaten op bankjes en in zichzelf mompelde heen en weer liepen. Na zo'n tien meter zag hij een deur open gaan en stapte Darla naar buiten, met haar konijntje stevig in haar hand. Mort wilde iets zeggen, maar wist niet goed wat en wilde ook niet dat de zuster hem op iets doms betrapte.

Darla zei ook niet maar keek hem vragend aan en keek schijn naar de zuster. Mort zag dat ze een lichtblauwe driekwart-broek droeg en een rode trui die verdacht veel leek op die uit de droom, alleen zonder lieveheersbeestjes. Meer tijd kreeg hij niet, de broeders trokken hem al verder. Het enige wat hij in een flits zag was dat haar hele kamer rood geverfd was.

De zuster zag Mort ook kijken. "Ik zie dat u nu al vrienden hebt gemaakt meneer Rainey!"

Mort sloot z'n ogen. Okay ik neem het terug, het ergste is niet dat ik hier zit, maar dat ik met HAAR opgescheept zit. Mijn goede god, wat een trut! Ze doet net of ik vier ben! Maar netjes blijven, netjes blijven, GEWOON DOEN.

Na nog drie gangen kwamen ze bij een klein kantoortje waar met keurige rechte letters Lara Hilton, psychologe opstond. Zuster Valentina klopte op de deur. "Lara, meneer Rainey is er."

"Ik kom eraan Val." Antwoorden een lieve stem. Er klonk wat gekraak van de deur en voor Mort stond een vrolijk geklede vrouw. Ze droeg een oranjekleurig jasje met daaronder een zwart topje. Haar rokje paste precies bij het jasje en was versiert met een zwarte riem. Ze had zwart , opgestoken, haar met daardoorheen donkerbruine plukken geverfd. Ze glimlachte vriendelijk naar Mort. Het was geen ik-wordt-hiervoor-betaal-glimlach maar een echte glimlach. Mort wist even geen houding en glimlachte dromerig terug.

"Mijn naam is Lara Hilton, noem me maar Lara." Zei ze op een vrolijke toon en ze stak haar hand uit. Mort ging netjes op het gebaar in en schudden haar hand. "U Morton Rainey zijn, is het niet?" Mort knikte een beetje dwaas en had eigenlijk geen idee wat ze net gezegd had. "Komt u maar binnen." Zei Lara.

Mort knikte en stapte het kantoor in, gevolgd door zuster Valentina. Mort keek haar dodelijk aan en de zuster grijnsde. Gelukkig hield Lara de zuster tegen. "Sorry, Val, dit zijn privé gesprekken. Ik vrees dat je buiten moet wachten."

De zusters ogen werden streepjes. "Lieve Lara, gister heeft deze man nog twee collega's aangevallen, ik moet erop toezien dat hij niet nog iets ernstig doet."

"Dat snap ik, Val, maar deze gesprekken zijn privé en je weet hoe het bestuur is." Ze duwde, tot Mort's grote genoegen, zuster Valentina naar buiten.

"MAAR!" sprak zuster Valentina nog.

"Dag, Val." En Lara smeet de deur dicht. Haar ogen begonnen te twinkelen en ze draaide zich naar Mort die zich erg ongemakkelijk begon te voelen en zich geheel concentreerde op het zwarthouten bureau. "Meneer Rainey, of mag ik Mort zeggen?" Mort knikte. "Gaat u maar zitten." En ze wees op een stoel.

Met lood in z'n schoenen slofte Mort naar de stoel. Hij wist precies hoe het zou gaan. Die therapeut zou hem moeilijke vragen gaan stellen en hem de hele tijd scherp aankijken. En hij, omdat de term omgangskunden niet in zijn pakket zat, zou gaan stotteren, wegkijken en uiteindelijk van alles gaan bekennen. Hij had nooit echt veel mensenkennis gehad. Nee, anders was je niet met die Amy blijven zitten, Pilgrim.

Snel schudden Mort de gedachten van zich af. De psychologe ging tegenover hem zitten en haalde een schift boven tafel. Ze knikte even en begon iets op te schijven.

Punt 1) klonk het in z'n hoofd met een zuids accent, hij mompel in zichzelf en zit me verstrooid aan te kijken. Mort kon Shooter bijna horen grijnzen. Ag, hou toch je mond boerenkinkel! Heb je er wel is over na gedacht dat als ik hier blijf,JIJ hier ook blijft! Het was even verschrikkelijk stil. Je hebt gelijk ik kan beter m'n mond houden tot we weer buiten het hek staan… Mort zuchten, het zou nog beter zijn als Shooter altijd z'n mond hield, dat zou het leven toch zo'n stuk aangenamer maken…

"Je vraagt je vast af wat ik aan het opschrijven ben." Vroeg Lara op een rustige toon. "Nou wees maar niet bang, ik ben alleen je naam, de datum en het tijdstip aan het opschrijven." Ze schoof het schrift naar hem toe. "Kijk maar."

Mort fronste en pakte het schrift aan. Ze sprak de waarheid, het enige wat er stond was wat informatie over het tijdstip, z'n naam en een kriebelige handtekening. Mort knikte en gaf het schrift terug.

Lara pakte het aan en legde het aan de kant. "Okay mijn naam is dus Lara Hilton." Mort knikte loom en keek naar een stapeltje papier.

"Dus Mort vertel is wat over je-"

"Wanneer kan ik hier weg!" Onderbrak Mort haar snel. Ze keek hem bedachtzaam aan. Er volgde een korte stilte en Mort begon zich verschrikkelijk ongemakkelijk te voelen. Lara kuchten even en ging verder. "Mort, je moet begrijpen dat je hier echt niet voor niks zit. Je hebt vier mensen om het leven gebracht, en met een pistool tegen je slaap door je stad gelopen."

Mort boog zich ver over de tafel tot enkele centimeters van Lara's gezicht. Hij keek haar heel strak aan. "IK heb niemand vermoord, IK heb niet zo door de stad gelopen. Je hebt de verkeerde voor je." Sprak hij op een kalme maar vastbesloten stem.

Lara keek hem een beetje beteuterd aan, maar herstelde zich. "Mort, als jij het niet was, wie heeft het dan wel gedaan?"

"Sh-… Hoe moet ik dat weten? Ik ga niet met dat soort types om, dus kijk me niet zo raar aan, ik heb hier helemaal niets mee te maken!" Viel hij uit. Hij zuchten. Geweldig, Pilgrim, echt geweldig hoe jij de dingen zo makkelijk kan laten glippen! Mort hoorden Shooter zuchten. Jij kan af en toe zo STOM zijn, laat het maar aan mij over! Jij bemoeit je nergens mee, Shooter! Kaatste Mort terug. Altijd als jij je ergens mee bemoeit gebeuren er verschrikkelijke dingen! Ik vrees dat je geen keus heb Mort, IK wil hier niet de rest van ONS leven zitten…

"Weet je echt niet wie het heeft gedaan Mort?" Vroeg Lara nog een keer op een kalme toon. Ze wist dat patiënten eerder reageerde als je heel voorzichtig aandrong in plaats van de harde waarheid in hun gezicht te spugen.

"Sorry, Misses, you've got the wrong number." Grijnsde Mort op een lacherige manier. "Ik hebt hier niks mee te maken. Ze vroegen er zelf om, en ze hebben gekregen wat ze verdienden. Eind goed al goed zal ik maar zeggen…"

De toon waarop Mort sprak stond Lara totaal niet aan. Punt een waarom praten hij nu opeens zo plat Amerikaans, en hoe kon het dat hij zo koel deed over de moord van z'n ex waar hij toch van gehouden moet hebben. Ze besloot het ervoor vandaag bij te laten, als hij nog niet klaar was om erover te praten, dan kon ze toch nog niets doen.

Ze glimlachte en stond op. "Ik denk dat we vandaag wel genoeg gepraat hebben, Mort. Kom ik breng je terug naar je kamer."

"Wat ben ik nog niet normaal genoeg om vrij rond te lopen, misses? Hoeveel therapeuten gaat dat nog kosten?" Vroeg hij smalend. Lara keek hem even streng aan. Dit leek op een bedreiging, maar Mort gaf haar een halve grijns en hield z'n armen voor zich. "Rustig maar, misses, niet zo gespannen, ik maak maar een grapje. Jezz, jullie zijn hier nog gestrester dan in het zuiden.

"Je komt uit het zuiden?" Vroeg Lara terwijl ze haar stoel aanschoof.

"Yes, misses, all the way from Mis'ippie ." Vertelde hij trots. Lara knikte en vroeg zich af waarom er in z'n verslag en politieraport helemaal niets daarover stond.

Ze liep naar de deur en hield hem netjes voor Mort open die vriendelijk knikken naar buiten liep. In de gang stond Darla met een tekenpapiertje in haar linkerhand en in haar rechterhand haar knuffelkonijntje. Ze keek Lara strak aan en wees naar het papiertje. Lara knikte. "Ja Darla je mag zo naar de vrijetijdszaal, om te tekenen. Eerst Mort wegbrengen, ik heb gehoord dat je die al kent."

Het meisje keek haar vertwijfeld aan een keek toen strak naar Mort. Haar ogen schoten vuur. "WAAR IS MORT!"Brulde ze, zo hard dat het door de hele gang drie keer geëchood werd. " JIJ BENT NIET DE GOEDE! JIJ MAG HIER NIET ZIJN!" Ze begon te krijsen en op de grond te stampen.

Lara keek geschrokken naar het meisje en toen naar Mort die als een standbeeld aan de vloer genageld naar Darla staarde. Opeens was Darla klaar met stampen, vloog op Mort af en gaf hem een harde duw. Doordat hij verrast werd viel hij naar achter en landen met z'n achterhoofd op de harde stenen vloer.

Lara kwam uit haar trans en greep Darla bij haar arm. "Je mag mensen niet omduwen! Dat mag niet hoor je me! Je bent een slecht meisje! Niet meer doen!" Zei ze streng, Darla recht aankijkend.

Ze keek woeden terug. "Hij mag ook niet weggaan! Dat is gemeen! Ik vind Mort aardig! HIJ moet terugkomen!"Ze wees op Mort. "Hij is gemeen!" Ze zuchten. "Maar hij begrijpt het wel…"

Lara keek haar verward aan. Nog NOOIT had Darla zoveel tegen haar gezegd. Nog nooit had ze haar zo direct aangekeken. Altijd leek het kind in een soort trance te leven en heel ver weg te zijn. Maar nu ze haar recht aankeek, zag ze voor het eerst een persoon in de ogen en geen popje.

Het meisje had er genoeg van en rukte zich los. Ze liep naar de nog bewegingloze Mort toe en boog over hem heen. "Stommerd, ik vind je niet meer leuk! Jij mag niet meer komen tekenen! Ik hoop dat HIJ je komt halen!" Ze stak haar tong uit en renden haar kamer in, waarna de deur met een klap dichtsloeg.

Mort kon nog net volgen wat het meisje tegen hem had gezegd, en kreeg het ijskoude vermoeden dat Darla wist dat hij Shooter net was.

Ik vind de droom echt goed, beetje freaky-ik-probeer-Stephen-King-na-te-doen, maar hey, je moet ergens beginnen, kan ik net zo goed zo'n talent nadoen toch:P Maar goed hopelijk snapt iedereen dat Shooter Mort overnam tijdens het gesprek tussen Lara en Mort, zo niet dan weet je het nu.

En nog een ding. Ik zou jullie graag om info vragen. Namelijk: Ken IEMAND Shooter quoten, of woorden/bewegingen/gezegdes die hij vaak gebruikt. En weet iemand hoe de stad heet waar Mort in heeft gewoond? En vooral die Shooter dingen wil ik heel graag weten!

En ik ga proberen het engels niet teveel te gebruiken, dus mensen hou je hart maar vast…

Luvzzz Sue-AnneSparrow.

-TBC-