Als resears heb ik de film Gotika gekeken. Om een beeld te scheppen van het centrum daar: Je leeft in een cel van ongeveer drie meter bij 5, daarin staat één bed, verder niks. De muren zijn van metaal en hebben een donkere kleur, en om de zoveel tijd begint het licht te knipperen. Ik zou daar juist gek van worden. En dan heb ik het nog niet eens over de voorzieningen gehad: met z'n 20 tegelijk douchen, half uurtje naar buiten en geen normale kleren dragen, maar grijze vodden. Gek zijn word zwaar overschat. Maar het enge is dat gekken, niet eens zo gek zijn. Nee, neem normale mensen,mensen die altijd normale kleren dragen, normale banen hebben en normaal op tijd hun belasting inleveren… die zijn pas fucked up ( Zie film, om dit te begrijpen)
Hoofdstuk 3) The outside can lie.
Mort werd met vele 'het spijtmes' naar z'n kamer gebracht. Z'n hoofd bonsde verschrikkelijk en de helft van de sorrys hoorde hij niet. In z'n kamer zei Lara voor de laatste keer sorry, wenste hem goedenacht en knipte het licht uit.
Nog steeds in een soort trance liep Mort naar z'n bed en klikte het nachtlampje aan dat naast hem op het nachtkastje stond. Langzaam ging hij liggen en liet z'n hoof schuin op het kussen rusten. Hij kreunde. Jezus, dat kind kan wel bij het American Football team… Hij wreef over z'n voorhoof en streek plukken pluizig haar uit z'n gezicht. Hoe wist dat kind eigenlijk dat hij Shooter was? Of raaskalde ze maar wat en vond het gewoon nodig om hem om te duwen. Beat's me Cowboy…
Mort ging voorzichtig op z'n rug liggen en staarde naar het bleke plafon. En over die psychologen werd hij ook niet veel wijzer. Okay, deels kwam dat omdat hij meer dan het halve gesprek niet had gevolg EN had gezien, dankzij een bepaald persoon…! Ach, val dood, ik zal je nog eens proberen te helpen!
"Alsof ik jouw hulp nodig heb!" Bromde Mort zachtjes. Alsof hij OOIT Shooters hulp nodig gehad had. Hoeveel momenten wil je hebben? Mort rolde met z'n ogen. Hey, vind je het heel erg? Ik probeer te denken! Dat je hier zit is al erg genoeg, als je dan ook nog commentaar gaat geven! Shooter haalde diep adem om iets terug te zeggen maar werd, godzijdank, onderbroken door een klop op de deur.
Mort kreunde weer. Als het die zuster zou zijn, zou het voor het eerst ZELF een moord begaan. "Binnen." Mompelde hij, bijna onhoorbaar.
De deur ging langzaam open en stilletjes liep Darla naar binnen. Ze keek schuin naar de grond en stond met haar armen achter haar rug. Langzaam keek ze op bijtend op haar lip. "Het spijt me, dat ik je heb geduwd." Murmelde ze, ogen groot en vol spijt. " Maar jij mag niet wisselen, jij bent aardig."
Mort keek voor de zoveelste keer ongelovig naar het meisje. "Wat bedoel je met 'wisselen'?" Vroeg hij, eigenlijk al zeker van het antwoord.
Ze glimlachte treurig. " Jij weet wat ik bedoel, DIE andere. Die ene die allemaal slechte dingen doet! Dingen die echt niet mogen! Daarom moet jij hier blijven, die andere is slim en snapt dingen, maar is gemeen en onaardig."
Mort keek snel weer naar het plafon. Hoe kon het dat een meisje van hooguit twaalf zoveel dingen snapte en wist? Er is maar een manier om daar het antwoord op te vinden, Pilgrim…
"Hoe weet je al die dingen?" Vroeg Mort aarzelend. Het meisje keek hem even strak aan, naja hem, het leek alsof ze dwarst door hem heen keek. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en glimlachte. Ze klom op het bed en hield haar wijsvinger vlak voor z'n neus. "Hoeveel vingers steek ik op?"
Mort keek haar fronsend aan en snapte niet wat DAT met z'n vraag te maken had, maar antwoorden. "Één."
Ze zuchten en schudden haar hoofd. "Dat is niet goed, je moet beter kijken, ECHT kijken."
Mort, denkend dat het kind waarschijnlijk echt gek was, keek nog een keer, nu langer. Na een paar seconden begon het beeld vaag te worden en splitste het beeld zich in tweeën. ( A/N kan niet goed uitleggen, probeer zelf, als je nog niet savvyed, kijk scheel, krijg je hetzelfde) Hij knikte.
"Zo kijk ik." Antwoorden Darla zacht. "Jij hebt geluk, iedereen is hier alleen, niemand geloofd je hier, iedereen is altijd ALLEEN gek, behalve jij, jij bent niet alleen." Ze glimlachte flauw en staarde naar de open deur. Het licht in de gang begon te knipperen en ze sprong van het bed af. "Ik moet nu gaan, want het word zo donker, dag." En ze liep naar de deur.
"Wacht." Zei Mort. "Ik wil nog één ding weten, waarom praat je tegen wel tegen mij?"
Het meisje bleef in de deuropening staan en keek hem dromerig aan. "Omdat jij de enige bent in kleur." Sprak ze langzaam. Ze draaide zich om en sloot de deur. Mort keek verbaast naar de dichte deur. Wat had dat in godsnaam te betekenen?
……………………………………………………………………………………………………………………………
Die nacht had Mort redelijk goed geslapen. Geen enkele witten muur kwam er in voor, geen gegil, geen doods kijkende mensen die ijskoud voelde en geen rood meisje dat verteld dat er IETS was. Het enige wat hij had gedroomd was iets met een maïsveld. En iemand met een grote zwarte hoed die aan het graven was. Hij wilden ernaar toe rennen om de man tegen te houden, maar z'n voeten leken wel aan de grond te plakken. Hulpeloos moest hij toezien hoe de man met de hoed twee lichamen in het graf gooide en daarna vals begon te grijnzen. De man keek op van het graf, leunend op de schop en draaide zich langzaam om. Mort voelde z'n maag draaien toen hij de man rechtaan keek, het was zichzelf, alleen met een kwaadaardige blik, een sluwe grijns en een brede zwarte hoed op.
Op dat moment begonnen alle beelden uit te lopen tot alleen maar zwarte leegte overbleef. Op dat moment werd Mort hijgend wakker. Z'n ogen flitsten door de kamer. Alles was nog vaal wit, er liepen geen doods kijkende mensen door z'n kamer en er vloog geen insect door de lucht. Opgelucht haalde hij diep adem.
De deur ging open en tot Mort's grote ongenoegen kwam zuster Valentina binnen lopen, gewapend met een veel te vroegen glimlach en hield een blad met pilletjes en glazen water vast. "Goedemorgen meneer Rainey, kijk is wat ik voor u heb, uw medicijnen."
Mort gromde en sloot z'n ogen, misschien zou ze de hint snappen en weggaan.
Maar zoals hij al verwachten bleef ze om hem heen staan. Ze deed hem denken aan een wesp. Zo'n wesp in de zomer, zo'n rotbeest dat de hele tijd om je heen blijft zoemen tot je hem doodslaat, en dan wordt gestoken. Alleen was dit een wesp waar iedereen een allergische reactie van krijgt…
"Meneer Rainey, als u niet zelf uw medicijnen inneemt, zullen we maatregelen moeten treffen." Zeurde ze venijnig.
Mort opende vermoeid z'n ogen en keek haar boos aan, maar pakte het bekertje met pilletjes netjes aan. Een groen, paars en rood pilletje straalde hem te gemoed. Mokken slikte hij de pillen in en kreeg een glaasje water.
Zuster Valentina glimlachte triomfantelijk en nam de lege bekertjes aan. "Er zal zo een broeder komen voor u meneer Rainey, u mag vandaag naar de vrijetijdsruimte!"
"Goh, klinkt dat even 'spanend' " Bromde Mort zachtjes toen de zuster de deur sloot. Hij zuchten. Nou dit is het dan Mort, de rest van je leven elke dag pilletjes slikken en stoned naar een ruimte gaan om te vingerverven…
Kom op, Pilgrim, houd de moet erin, ik weet zeker dat we hier zo weg zijn…
Ik mag hier waarschijnlijk pas weg als jij er niet meer bent! Antwoorden Mort met z'n kaken op elkaar.
Niet als je mij m'n gang laat gaan, Mort, geef me één uurtje en je bent weer op vrije voeten…
Nee, dan ben ik op de vlucht en wordt gezocht door de FBI, CIA en het hele politiebureau. Ik laat je niet nog meer mensen pijn doen Shooter, ik laat je niet nog iemand vermoorden!
Er kwam een broeder binnen die hij herkende als Kurt. De broeder knikte hem vriendelijk toe en liet hem zonder hulp het bed uit stappen. Terwijl Mort scherp door hem in de gaten werd gehouden liepen ze door de witte gang en kwamen ze bij een grote lichtgeel gekleurde ruimte uit waar wat bankenstonden, een boekenkast, een breedbeeld tv, een cd-speler, een tafel waar mensen aan het schaken waren en een knutsel hoek.
Nogmaals zuchten Mort diep. Wat een vooruitzicht, elke dag hier zitten met een stuk of twaalf malloten…
Kurt duwde hem zachtjes de zaal in en liep de gang weer in, waarschijnlijk moest hij nog andere 'gekken' halen. Mort rolde met z'n ogen en liep de zaal in. Hij had gelijk gehad er zaten precies twaalf mensen in de zaal. Drie mannen en een vrouw zaten naar Oprah te kijken ( Mort vroeg zich af of ze wisten waar het over ging), twee oude mannen zaten te schaken, een vijftal mensen stonden bij een pooltafel die Mort nog niet eerder had gezien eentje stond triest uit het raam te kijken en een zat in een hoekje met z'n hoofd tegen de muur te slaan.
Nou dit is echt precies DE omgeving waar ik me prettig in voel. Echt geweldige mensen om mee om te gaan. Boos slenterde hij verder de zaal in. Wat zou hij is gaan doen? TV kijken? Nee te druk, en hij had geen zin om andermans problemen te horen. Poolen? Nee was ook niet zijn ding. En als hij zo naar de boeken keek zat daar ook niet veel tussen.
Sacherijnig sjokte hij naar een bankje en keek nog is rond. Toen zag hij een dertiende persoon. Het was Darla, die op de grond zat onder de tafel bij de knutselhoek. Benieuwt wat het meisje aan het doen was, en het feit dat hij niks beters te doen had, liep hij op haar af. Hij boog zich onder de tafel en tikte het meisje op haar rug.
Ze keek fel om en kroop nog verder onder de tafel. Toen ze zag dat Mort het was verzachten haar ogen, maar bleef zitten.
"Wat ben je aan het doen?" Vroeg Mort op een vriendelijke toon. Ze leek langs hem heen te kijken en het leek alsof er achter haar ogen niets gebeurde. Mort kreeg het gevoel alsof hij tegen een levensgrote pop aan het praten was in plaats van een persoon. "Darla, zeg is wat." Drong hij voorzichtig aan. Nog steeds kwam er geen reactie. "Kom op, ik weet dat je het kan, zeg iets!" Zie Mort nu iets dwingender.
Ze keek hem even schuin aan en kroop onder de tafel vandaan. Maar ze zei niets en liep in een rechte lijn vooruit. Mort keek haar verward nam, maar bleef staan.
Na zo'n tien meter kwam ze bij de tv en de cd-installatie uit. Ze haalde een cassettebandje uit haar zak en propte hem niet al te zacht in het apparaat. Voor Mort in actie kon komen draaide ze de volume knop op z'n hoogst en starten de band.
De hele ruimte was opeens vol met oorverdovende herrie. Mort hielt snel z'n handen voor z'n oren. Hij kende dit nummer, het was van een niet al te bekend bandje, Guano nogwat… ( A/N bonus punten voor de mensen weten welke band het is:P)Zeker geen muziek voor kleine meisje die toch al redelijk de weg kwijt zijn.
HIDE YOURE FACE FOREVER
DREAM AND SEARCH FOREVER
NIGHT AND NIGHT YOU FEEL NOTHING
THER'S NO WAY OUTSIDE OF MY LAND
Brulde muziek. Mort keek om zich heen en zag dat z'n mede 'gekken' er ook geen reet van snapte. Ongeveer de helft stond heel hard op en neer te springen andere kropen jankend achter stoelen en tafels en sommige begonnen heel hard te krijsen. Mort keek naar Darla die geknield voor de cd-speler zat en gewetenloos naar de muziek luisterde.
Kurt vloog schelden naar binnen, niet te verstaan door de keiharde muziek en zuster Valentina schoot langs Mort naar binnen, verbaast om zich heen kijkend. Kurt had binnen een halve seconde door wat er aan de hand was, greep Darla, trok haar met een hand aan de kant en drukte op het OFF knopje.
"-EEN REGELRECHTE SCHANDE!" Brulde zuster Valentina, die iets te laat door had dat de muziek al gestopt was.
Darla keek al lang niet meer dromerig uit haar ogen, maar keek Kurt woedend aan en begon verschrikkelijk hard te krijsen, te schoppen, te spugen ten te bijten."
Valentina stormde op Kurt af, en op Darla die oorverdovend nog steeds aan het brullen was en nog steeds alles probeerde te raken wat in haar weg stond. Kurt verstevigde z'n greep en kon het meisje net in bedwang houden. De zuster haalde een injectiespuit uit een busje en spoot de vloeistof in Darla's arm. Het duurde even voordat het begon te werken. Maar na een paar seconden begon Darla te verslappen.
"Breng haar maar terug naar haar slaapkamer."zuchten de zuster en Kurt knikte.
Darla was nog gedeeltelijk bij en begon weer te gillen."NEEH NEEEHHHHH IK WIL NIET NEEEEEEHHH NEEEEH!" Het gegil bleef in de gangen hangen tot er een deur dichtsloeg.
Zuster Valentina wreef over haar voorhoofd. "Ai, ai, dat kind vreet echt al je energie." Ze haalde een pieper uit haar zak en drukte op een paar knopjes. Toen zag ze Mort pas staan, die er verloren bij stond. Ze glimlachte vermoeit. "U moet maar niet teveel op Darla letten, meneer Rainey, ze is een van de ehhe… vreemdere gevallen hier op de afdeling." Ze liep naar een paar patiënten toe. "Niet meer te helpen als je het mij vraagt." Zei ze zacht meer tegen zichzelf dat tegen Mort.
……………………………………………………………………………………………………………………………
Binnen tien seconden stond er een grote groep verplegers en verpleegsters bij de vrijetijdsruimte. Een voor een werden de patiënten meegenomen en werd het langzaam stil in de ruimte. Alleen Mort stond er nog en begreep niet dat nog niemand hem op was komen halen. Hij ging een beetje duizelig op de bank voor de tv zitten. Hij zag dat Darla niet de kans had gekregen om het bandje terug te pakken. Hij drukte op het knopje EJECT en haalde het bandje eruit. Hij keek even of er niemand in de beurt was en stak het in z'n zak, zonder te weten waarom.
Na nog een paar minuten kwam Lara Hilton de ruimte binnen lopen en Mort keek verrast op. "Zo dok, ik wist niet dat ik zo snel weer een afspraak had!" Hij grijnsde.
"Ik vrees dat dit geen afspraak is, Mort, ik moet even met je praten over wat er net is gebeurt met Darla. Ze zeggen dat jij de laatste bent die tegen haar heeft gepraat, precies voordat ze die herrie aanzetten." Ze keek hem streng aan. "Heb jij iets gezegd om haar dat te laten doen!"
Mort keek haar glazig aan. Alsof hij een klein meisje zoiets zo opdragen…
"Je moet begrijpen, Mort, dat Darla een ehhe… speciaal geval is. Normaal praat ze nooit en leeft ze in haar eigen wereld. Vaak ziet ze mensen niet staan en kijkt je nooit recht aan. Maar sinds jij hier bent… nou ja, ze heeft haar medicijnen onder haar tongen gehouden en onder haar kussen verstopt, ze is een stuk feller dan voorheen, en praat echt tegen jouw." Ze keek even gekrengd. "Dat is iets wat nog niemand is gelukt, mij ook niet."
"Waarom zou ik haar in godsnaam zoiets opdragen!" Vroeg Mort op scherpe toon. "Waarom, vertel het me, waarom zou ik dat meisje iets slechts laten doen!" Hij keek haar kwaad aan.
"Tja, ik kon jouw motief ook niet volgen. Maar vertel me eens, als ze tegen je praat wat zegt ze dan!" Vroeg Lara op geïnteresseerde toon.
Mort volde zich ongemakkelijk en dacht aan wat Darla gisteravond tegen hem gezegd had. Jij weet wat ik bedoel, DIE andere. Die ene die allemaal slechte dingen doet! Dingen die echt niet mogen! Daarom moet jij hier blijven, die andere is slim en snapt dingen, maar is gemeen en onaardig. Omdat jij de enige bent in kleur
Hij besloot dat nog even niet met Lara te delen. "Ze zegt dingen die nergens op slaan. Je hebt gehoord wat ze gister allemaal uitkraamde, ik kan er niets normaals van maken." Hij zuchten, hij zou er graag iets zinnigs uit willen halen.
Lara knikte langzaam. "Okay dank je Mort, fijn dat je zo goed meewerkte." Ze liep weer weg.
"Wacht!" Riep Mort haar snel achterna. Ze bleef stilstaan. "Lara, vertel me is, waarom zit Darla hier? Ik heb nog geen enkel ander kind hier zien rondlopen, waarom zit ze niet bij andere kinderen?"
Lara keek hem een lange tijd aan en zuchten. "Omdat Darla iemand vermoord heeft daarom…"
Jahjah, cliffy heh? Ik vind het echt cool om over Darla te schrijven. Zelf vind ik de hele psychologie-shit echt heel cool. De manier hoe dat soort mensen denken, heel eng,freaky maar toch… op de een of andere manier interessant.
Over het verhaal, ik weet nog niet precies wat ik wil, maar ideeen beginnen te komen, hopelijk schrijf ik een beetje door, want ik wil het beetje scary laten worden…
Luvzzz Sue-AnneSparrow.
-TBC-
P.s) Ik zweer ik lieg niet, maar toen ik dit verhaal aan het typen was vloog er opeens een lieveheersbeestje naar binnen. Eentje met zwart lichaam en rode stippen, verry weard…