Disclame: niks is van mij. Helemaal niks, klaar niet zeiken, je kop houden en verder gaan met het leven…

Hoofdstuk 4)Redrum

Mort bleef onbewegelijk naast de bank staan. "Hoe bedoel je 'vermoord!"

Lara's ogen werden groot en ze begon een beetje rood te kleuren. "Dit is eigenlijk beroepsgeheim, maar het personeel hou nogal van roddelen dus kan je het beter van mij horen, alleen moet je het echt voor je houden voor anders kan dit m'n baan kosten en…" Lara je begint als een tienermeisje te brabbelen over haar favorieten pop idool, hou je in! Sprak ze zichzelf streng toe. Ze keek even naar Mort en zag dat hij nog steeds geen centimeter had bewogen.

"En wie heeft ze dan precies vermoord?" Onderbrak Mort de stilte na een paar seconden.

"DAT kan ik je helaas niet vertellen, ik weet het zelf maar voor de helft en de pol-… mensen van het bestuur willen er verder geen details over kwijt." Haar gezicht verstrakte. "Stelletje eikels, door hun heb ik nog steeds geen idee hoe ik haar kan behandelen. Als ze nou gewoon zeiden wat er was gebeurt, maar nee hoor, dat is allemaal maar vaag, vaag!" Ze zuchten, deels omdat ze het de politie kwalijk nam en deels omdat ze weer begon te raaskallen als een kleuter.

"Kom Mort ik breng je terug naar je kamer, morgenochtend is ons volgende gesprek…" Ze glimlachte en liep met Mort mee naar z'n kamer.

Eenmaal bij z'n kamerdeur gekomen vertrok z'n gezicht. "Dus het is de bedoeling dat ik hier de hele dag in blijf en me te pletter verveel!" Hij zuchten. "Zal dat even een aangenaam verblijf zijn…"

Lara kon zich prima voorstellen hoe het moest voelen om de hele dag tussen vier witte muren te liggen. Ze rilde bij de gedachten. "Nee Mort je hoeft niet de hele tijd hier te zijn. Je mag in deze gang rondlopen en naar buiten gaan. En normaal gesproken mag je ook langer in de vrijetijdsruimte blijven, alleen was dat vandaag niet zo handig."

"Geweldig nu heb ik al vier plaatsen gehoord om me te pletter te vervelen."Bromde hij boos.

Lara beet op haar lip. Het was ook een verschrikkelijke routine. Maar het bestuur moest bezuinigen, zeiden ze dan, en wat maakte die gekken nou uit,vonden ze. Nee het waren prima mensen van het bestuur, dacht ze sarcastisch. Ze zijn er altijd met de kippen bij als je een regel overtreed of een minuutje overwerkt, want ze zouden maar een stuiver meer moeten betalen… Maar als het over activiteiten aanbieden of de primareleefomgeving verbeteren ging hadden ze geen van alle tijd of geld…

Maar goed, ze kon moeilijk aan een patiënt laten merken dat zij het hier ook voor geen meter vond kloppen. Ze had haar verplichtingen, ook al waren die tegenstrijdig met haar princiepen.

"Je kan proberen wat contact te krijgen met je medebewoners." Besloot ze uiteindelijk te zeggen. Ze knikte hem glimlachend toe en liep weg, voor de triljoenste keer kijkend naar de strakke witte muren.

Mort keek haar sacherijnig na. Ze deed hem denken aan Amy. Zij had ook altijd de gaven om het goed te bedoelen en het op een verschrikkelijk ik-wil-me-nergens-mee-bemoeien-toontje het hem onder z'n neus te schuiven. God, wat misten hij haar…

Mister Rainey, het is nu geen tijd om week te worden, je lijkt wel een tiener die door z'n eerste vriendinnetje wordt gedumpt! Een nijdige zucht volgde. Ga iets doen, iets zinnig, een manier vinden om te ontsnappen… GA IETS DOEN!

Mort schonk geen aandacht aan Shooter. Hij slikte en wachten tot het diepe verscheurende schuldgevoel wegtrok. Iets doen… hij moest IETS gaan doen… iets zinnigs, wat erg ingewikkeld scheen te zijn in dit gekkenhuis. Maar goed, niet teveel nadenk…

Mort kwam in beweging en slenterde een eindje de gang in. Bij een vaal wit bank bleef hij staan en keek besluitloos rond. In de gang waren ongeveer tien patiënten heen en weer aan het lopen. Er zat een meisje tegen over hem. Mort schatten haar niet ouder dan twintig. Ze zat trillend in zichzelf te mompelen en keek strak naar de grond. Om de paar seconde ging er een schok door haar lijf en jammerde ze zacht. Mort had medelijden met haar, waar moest zo'n meisje doorheen zijn gegaan om in een troosteloos oord waar geen greintje liefde of zorg vanaf straalden, te eindigen.

Mort zuchten. Misschien was ze zo wel geboren, gedoomd om als een verschijning door het leven te gaan en nooit verder te zien dan het slot van de voordeur. Ag, wist hij veel, wie weet was dat kind wel hartstikke blij waar ze dan ook met haar gedachten was. Opeens bewoog het meisje, niet schokkerig maar kwam langzaam omhoog.

Alles om hem heen leek stil te staan. Alleen het meisje bewoog, ze kwam langzaam overeind, nog steeds met haar hoofd omlaag. De muur achter haar begon te verkleuren naar honingkleuriggeel. Ook de vloer leek te worden gepimpt. In plaats van strakke witten tegels lag er opeens licht beige tapijt. Mort keek er heel verontrustend naar.

"Nee, alsjeblieft doe het niet…"

Mort's ogen flitsten terug op het meisje. Ze keek hem aan met lichtbruine ogen vol angst. "Alsjeblieft,liefste, doe het niet!" Smeekte ze. "Ik zal alles doen, maar alsjeblieft-" Ze greep z'n pols vast, haar handen voelden ijskoud. "Te laat, je bent verrot, net als dit huis, net als dit alles hier!" Hoorden hij zichzelf sissen. "NEE!" Gilde het meisje nog voor een laatste keer, net voordat haar keel werd doorgesneden. Ze viel kreunend op haar knieën en greep Mort's broekspijp vast. "Ik vervloek je Christopher Foxworth, ik vervloek jouw en je ijskoude hart…" Ze haalde nog een laatste keer zwak adem, haar hand liet langzaam z'n broekspijp los en terwijl er een straaltje bloed langs haar lippen liep stierf ze.

Mort voelde zichzelf grijnzen en hij keek dankbaar naar het bebloede mes. "Dat was de eerste ,m'n vriend, nog maar een paar te gaan…" Hij streek over de zijkant van het mes en keek naar z'n linkerhand waar nu bloed op zat van HAAR. Hij begon zachtjes te lachen in zichzelf. "Nog maar een paar te gaan…"

Mort gaf een brul en schoot overeind. Z'n ogen flitsten open en schoten door de ruimte. Witte muren, witte tegels, witte bankjes en mensen met witte kleren aan. Jezus, wat was er net gebeurt. Hij keek naar z'n linkerhand. Geen bloed. Hij wreef over z'n voorhoofd, dit werd te gek, nee misschien werd hij wel gek. GEK!

Kom op, hou jezelf in bedwang! Ik zit hier net zo lang als jij, en heb je mij al horen praten in mezelf? Nee! Doe jij dan ook is niet zo achterlijk! Je lijkt wel op de persoon die ik flauwgevallen vond op de grond naast een auto… Geschrokken van een eekhoorntje, hoe triest…

Ten eerste was ik niet geschrokken van een eekhoorntje, maar van die twee LIJKEN! En ten tweeden jij loopt hier niet de hele dag rond, jij geeft af en toe is een weerwoord of een opmerking!

Owh, moet ik het soms even overnemen, Pilgrim, I'll be delighted…

"NEE!" Scheeuwde Mort terug, harder dan hij gewild had. Hij stond met twee handen tegen z'n slapen en keek schichtig rond of iemand hem gezien of gehoord had. Maar niemand keek op of om.

Behalve het meisje tegenover hem. Ze keek langzaam op met trieste bruine ogen. De snee in haar hals bloeden waardoor haar witte centrumjurk verschrikkelijk begon te verkleuren. Een straaltje donker bloed droop uit haar mond. "Mag de hel jouw ijskoude hart smelten, 'liefste'!"

Mort deinsde een meter achteruit tot hij tegen de muur stond. Hij zwaaide met z'n armen en knipperde met z'n ogen.

Een knokkelige hand greep hem bij de schouders. Mort gaf een beschamende hoge gil en sloeg de arm weg.

"Meneer Rainey, gaat alles goed met uw!" Mort keek paniekerig over z'n omhooggehouden hand en zacht tot s'werelds grootste ongenoegen zuster Valentina staan, met een , zoals gewoonlijk, verbluffende glimlach op haar gezicht.

NATUURLIJK! Hij had echt geen beter persoon kunnen treffen. Hij keek even vanuit z'n ooghoeken naar het meisje dat nu met groene ogen, zonder doorgesneden hals en vervloekingen naar de witte muur voor haar staarde.

Mort keek opgelucht terug naar zuster Valentina en kreeg het zowaar voor elkaar om terug te glimlachen. Hiervoor zou hij een medaille en een sportauto voor moeten krijgen, grijnsde hij beleeft. "Alles is goed hoor, er vloog net een wesp langs en ik ehhe ben erg allergisch."

"Ahhha…" Antwoorden zuster Valentina fronsend. Ze knikte en begon op een blocnote te pennen. Mort zou zweren dat ze opschreef: Meneer Rainey, grote fobie voor insecten! Maar natuurlijk kon hij het zich ook verbeelden…

Pilgrim, wordt is iets minder goedgelovend. Dat mens neemt jouw, wat zeg ik ONS niet serieus! Het wordt tijd dat we daar is wat aan gaan doen…

Mort negeerde Shooter volkomen en bleef glimlachen. De zuster keek hem verwonderd aan. "Nou meneer Rainey, het was weer leuk om met u te praten, maar ik heb nog andere patiënten."

"Om hun dood te vervelen…"Mompelde Mort toen hij zuster Valentina weg zag lopen. Hij draaide zich om en leunde tegen de muur. Wat te doen, wat te doen, dacht hij.

Alsof iemand hem gehoord had ging er een deur zo'n zeven meter van hem vandaan open. Mort keek even om zich heen of andere het ook hadden gezien en liep naar de deur. Niet al te verbaast merkte hij dat het Darla's deur was.

Voorzichtig bleef hij in de deuropening staan en keek de rode kamer rond. Dit was een heel andere kamer dan die hij had. Niet alleen had deze een warme kleur, maar stond er ook een boekenkast vol kinderboeken, aan de muur hingen verschillende Disney posters en stond de grond vol met speelgoed, kleurtjes en knuffels. Hij keek verbaast op en zag Darla in een hoekje zitten op haar bed, met in haar armen haar konijntje. Ze keek verdrietig en haar ogen waren nog rood van het huilen.

Meteen kreeg Mort medelijden met het kind. Vol goede moed stapte hij verder de kamer in en ging op de rand van haar bed zitten. "Waarom ben je zo verdrietig?" vroeg hij op een zachte lieve toon.

Ze keek hem even aan en kroop nog dichter in elkaar. Ze had duidelijk geen zin om te praten. Toen herinnerde Mort het cassettebandje. Hij voelde in z'n zak en haalde het bandje eruit. "Kijk is wat ik heb gevonden, je was het vergeten toen… je was het vergeten."

Haar ogen begonnen te stralen en snel rukte ze het bandje uit z'n handen. Snel sprong ze van het bed en hurkte op de grond. Mort keek verrassend toen hoe ze een cassetterecorder onder haar bed vandaan trok. Snel klikte ze het bandje erin en drukte op PLAY. Er klonk een lange ruis en toen begon een radiostem langzaam het weer voor 26 november 1998 op te dreunen. Haar ogen begonnen te twinkelen en ze begon aan de volume knop te draaien.

Mort wist wat ze van plan was en trok haar hand van de knop af. Ze keek hem kwaad aan en probeerde nog een keer het ding harder te zetten.

Maar Mort hield vol en zetten het ding uit. "Luister Darla, je mag best muziek luisteren maar wel zachtjes, anders moet hij uit!" Zei hij met een stem die hem beangstigend veel op die van zuster Valentina vond lijken.

Ze stak haar tong uit en ging in een hoekje zitten. Ze pakte een papiertje op en begon te tekenen. Mort snapte niet waar ze nou z'n probleem van maakte en liep naar de deur. Hij bleef nog even in de deuropening staan en keek naar Darla. "Ik ga nu, vergeet niet wat ik heb gezegd, muziek luisteren mag maar wel zachtjes." Het meisje keek niet op maar begon wild met een rode stift op het papier te krassen.

Mort zuchten hoofdschudden en liep de gang op.

"Jij luister niet, jij wordt ook wit"

'Shooter, hou toch op! Als je persé iets wil zeggen laat het dan wat zinnig zijn'. Zuchten Mort, totaal niet in de stemming voor geintjes.

Waar heb je het over? Kreeg hij als antwoord terug.

'Shooter alsjeblieft, geef het op! Ik zit hier omdat ze denken dat ik gek ben, als jij nou ook nog is begint!'

Wat jij wil, Pilgrim…

De rest van de dag liep langzaam. Mort had zo'n vierduizend keek heen en weer in de gang gelopen en wilde bijna het Guinness book of records bellen om te vragen of hij al in aanmerking kwam voor een wereldrecord. Rond een uur of vijf werd iedereen naar een groot eetzaal geloodst en werd er netjes gegeten. Mort had een paar keek verwonderlijk naar z'n eten gekeken en vroeg zich af hoe ze het voor elkaar kregen het er hetzelfde uit te laten zien als op z'n middelbare school. Gelijk daarna moest hij aan de kantinejuf van toen denken, die ene die altijd liep te klagen over ratten in de keuken. Toen hoefde hij z'n eten niet meer en bleef netjes wachten tot hij naar z'n kamer mocht.

Rond een uur of zes was het zover en werd hij door Kurt naar z'n kamer gebracht. Hij dankte de broeder nog even en stapte naar binnen. Daar was het nog altijd hetzelfde wit grauw en saaie. Mort ging depressief op z'n bed liggen. Tot z'n verbazing voelde hij iets onder z'n kussen. Hij voel der eronder en haalde er een licht gekreukt stuk papier onder vandaan.

Het was een tekening van een lange gang vol met levenloos, bevroren staande mensen. Het zag er heel kinderachtig uit, de mensen leken op vogelverschrikkers en hun handen leken op takken. Toch beangstigde deze tekening Mort meer dan de ergste griezelfilm ooit.

HIJ was er ook in getekend. Hij stond in het midden van de gang met een mes in z'n handen, z'n polsen doorgesneden en op z'n witte patiënteshirt stond in rode bloederige letters: REDRUM, REDRUM, REDRUM.

Ik moet nog even credit geven: REDRUM, is niet van mij, is ook van Stephen King, komt uit de film The Shinning, die ook voor 'researds' heb gekeken.

Verder weet ik eindelijk wat er ongeveer gaat gebeuren, ik hoop dat het creapy word. Verder zit ik heel erg op reviews te wachten, want ik wil heel graag weten wat je er van vind. ( en als iemand nog een hele enge film weet over spoken, gekkenhuizen, zeg het dan ook even)

Luvzzz Sue-AnneSparrow

-TBC-