Disclame: Het gekkenhuis is net aan van moi en Darla en Lara en Maddy het knuffelkonijntje. Verder is deze computer voor 50 van moi. Zo m'n ego is weer opgekrikt, btw Mort not mine…

Warning: Dit hoofdstuk wordt een beetje bloederig, voor mensen die daar niet tegen kunnen, tja, verman jezelf!

Hoofdstuk 5)Sometimes dreams come truth.

Met stekende pijn in z'n hoofd werd Mort wakker. Met stijf dichtgeknepen ogen streek hij over z'n hoofd. Het voelde of het vol zat met beton en alsof hij een winterslaap had gehouden. Hij rekte zich uit en pijn schoot door beide polsen. Snel trok hij ze terug en z'n ogen flitsten open.

Het was donker om hem heen, het enige licht wat er branden was een knipperende Tl-buis die blauwlicht gaf. Mort keek versteend naar z'n polsen. Er zaten diepen krassen in , bloeden hevig en z'n handen tot z'n ellebogen zaten onder het bloed. Mort voelde een paniek in hem branden en schoot overeind.

Dat was geen beste keuzen, na zoveel bloedverlies werd hij meteen licht in z'n hoofd, maar hij hield zich staande tegen de muur. Hij keek wild om hem heen en zag dat de vloer ook onder het bloed zat. Voetstappen en handafdrukken waren er duidelijk in te zien. Mort slikte, als hij zoveel bloed had verloren dan moest hij dood zijn. Maar de pijn in z'n polsen en z'n hoofd vertelde hem dat hij nog duidelijk leefde. Er was maar een verklaring…

Hij volgde met z'n ogen de voetstappen. Ze stopte bij een grote plas bloed. Mort kokhalsde toen hij zag dat er iemand in de plas bloed lag. Het was zuster Valentina. Haar ogen waren wijd open en ze leek in stilte te gillen. Haar witte zustersuniform was niet meer te herkenning. Hij was donkerrood geworden en vol met scheuren. Uit haar mondhoeken droop nog een straaltje bloed na en haar handen knokige handen waren verkramt.

Mort liep gruwend op haar af, steeds heviger leunend tegen de muur. Hij knielde naast haar neer, misschien kon hij haar nog helpen. Ook al was het een pokkenmens NIEMAND verdiende dit. Voorzichtig raakte hij haar gezicht aan.

Meteen toen Mort haar ijskoude huid aanraakte schoot ze overeind. Mort schrok zich een ongeluk en vloog zelf overeind en deed drie grote stappen naar achter. Ze knipperde met haar bruine ogen en bewoog haar lippen, zonder woorden te zeggen.

Mort keek strak naar wat ze probeerde te zeggen. "Alsjeblieft…… Liefste… Alles doen…… Vervloek je… Foxworth…… ijskoude hart…" Daarna zakte ze langzaam in elkaar, Mort wist dat ze dood was.

Mort grijnsde en keek naar het lange bebloede keukenmes in z'n hand. "Dat was nummer een, m'n vriend, nog maar een paar te gaan."

"CHRIST!" Mort gooide het mes op de grond. Waar kwam dat opeens vandaan! Hij begon zwaar en vlug adem te halen. Nogmaals keek hij naar z'n handen. Nog steeds onder het bloed, nu niet meer alleen van hemzelf. Een misselijk gevoel vulden z'n maag. "Ik moet hier weg, SNEL!" Hij probeerde te rennen, maar dat viel tegen na zoveel bloedverlies. De gang begon te draaien en hij struikelde over z'n voeten.

Hard landen Mort op de grond. Hij kreunde en keek draaierig de gang in. Z'n blik bleef rusten op de spiegel die boven een bank hing. Alles draaide nog maar Mort stond op, nog steeds kijkend naar de spiegel. Alles draaide nog, maar de spiegel was glashelder. In de spiegel zag hij zichzelf staan, polsen hevig bloedend, ogen verwilderd en haar verschrikkelijk in de war. Dat waren onbelangrijke zaken. Het gene wat er op z'n witten shirt stond, deed z'n adem stokken. Er stond in bloederige letters: MURDER,MURDER,MURDER!

Dit keer bleef het niet alleen bij kokhalzen. Het weinige avondeten dat hij had gegeten kwam eruit en hij liet zich op de grond vallen. Hij greep z'n hoofd met z'n handen vast en trok z'n knieën op. "Nee dit kan niet waar zijn, ik kan niet iemand vermoorden! Zeker niet op z'n gruwelijke manier! Hij sloeg met z'n hoofd hard tegen de muur. "Dat kan niet, dat kan niet dat kan niet! Ik ben niet gek, en ik heb niemand vermoord!"

"Jij hebt ook niemand vermoord…" Sprak een zacht stemmetje in z'n hoofd. "Jij was het niet, en ook niet die andere, het was HIJ, HIJ is terug!"

Mort keek razendsnel op en zag Darla staan met haar handen in gebedsvorm. Langzaam opende ze haar handen en er vloog een lieveheersbeestje uit.

Mort zag het beestje de gang door vliegen, schudden met z'n hoofd, en keek dodelijk naar het meisje dat met geslote mond en donkere ogen naar hem staarde. Mort vloog overeind en greep Darla bij haar schouders. Hij trok haar op gelijken hoogte en schudden haar ruw door elkaar.

"DIT IS JOUW SCHULD! JIJ LAAT ME AL DIE… DIE DINGEN ZIEN!" Alles begon te passen in z'n hoofd. " DOOR JOUW KREEG IK DIE NACHTMERRIE, JIJ GAF ME DIE TEKENING EN NU IS HET ECHT GEBEURT! DOOR JOUW SCHULD IS ER IEMAND DOOD! JIJ BENT SLECHT-"

Hij werd onderbroken door een felle pijn in z'n rechterschouder. Langzaam keek hij om en zag een broeder staan met een verschrikkelijke grote spuit in z'n handen, correctie een verschrikkelijke grote lege spuit. Iemand greep Darla vast en hij liet automatisch los. Achter de broeder zag hij Lara met een lijkbleek gezicht staan. Ze keek hem niet aan maar keek naar de plek waar voormalig zuster Valentina lag. Langzaam draaide Lara haar hoofd en keek met droevige betraande ogen naar Mort.

Mort zag dat weer alles begon te vervormen en begreep dat het verdovingsmiddel z'n werk al begon te verrichten. Maar hij moest Lara duidelijk maken dat het niet zijn schuld was! Hij had niks gedaan!

"Lara!" Schreeuwde hij, hoorden dat het leek of hij opnieuw de baard in de keel had. "Lara luister!" Maar ze keek weg. "Lara luister nou, het is niet…" Ze draaide zich om en liep naar een zuster die druk aan het praten was. "LARA!" Schreeuwde Mort voor de laatste keer tot z'n ogen dicht vielen.

…………………………………………………………………………………………………………………………

Er was een vrouw een jongetje, beide dood, bloedend op de grond, gezicht naar de grond. Ze lagen in het midden van een lange gang. Geen witte, maar een honingkleurige met wit tapijt. De muren waren vol gekalkt met bloederige letters. THE FIRST, MURDER, LADY-BIRD, WHORE en OFFSPRING waren in uitgelopen letters te lezen. De rest van de woorden waren te onduidelijk. Het was muisstil in het huis. Het enige geluid dat aanwezig was, was dat van een dichtklappende deur en rennende voeten. Een meisje van een jaar of tien liep de gang in, ogen groot, gezicht asgrauw. Even leek het of Darla's evenbeeld binnen kwam lopen. Alleen dit meisje had donkerbruin krullend haar en was gekleed in een ouderwets jurkje met kant. Ze keek verloren naar de twee levenloze lichamen en een traan rolde over haar wang. Er klonken snelle voetstappen achter haar. Het meisje haar ogen werden spleetjes en waren gevuld met haat. Ze draaide zich om, naar de plek waar de voetstappen vandaan kwamen. De grond begon te schudden en de kaarsen in de kaarsenstandaard aan de muur vlogen aan. Een schilderij viel op de grond en viel in stukken. Op het schilderij stond een gezinnetje. Een vader die nors met een pijp in z'n handen stond.Voor hem zat een vrouw met donkerbruin krullend haar en mooie bruine ogen. Aan haar rechterkant zat een jongetje met bijna hetzelfde haar alleen met veel minder krullen. Het jongetje zat glimlachend te kijken met in z'n handen een soldaatje. Aan de linkerkant van de vrouw zat een meisje, hetzelfde meisje als nu midden in de gang stond. Alleen keek dit meisje vrolijk en zorgeloos. Ze zat dicht tegen de vrouw en hield haar hand vast. Ze had een rood jurkje aan met een lieveheersbeestje op de borst geborduurd, vlak boven het hart. Nu lag het eens zo mooie schilderij aan stukken. Het meisje keek vurig naar het schilderij. 'Redrum' was van haar lippen te lezen en het schilderij vloog in brand.

Mort schoot wakker. Voor de tweede keer in korte tijd had z'n droom zo verschrikkelijk echt geleken. Hij krabde op z'n hoofd, althans dat probeerde hij, maar op de een of andere manier wilden z'n handen niet meewerken. Sterker nog z'n handen zaten vast. Hij zag nu pas in het halfdonker dat hij in een dwangbuis zat. Hij slikte en keek langzaam door de ruimte waar hij zich in bevond.

Muren van kussens, een vloer van kussen en een deur van kussens. Geen raam, alleen een kleintje in de deur waar op het moment een luik voor zat. Het enige licht wat er was, was kapot en knipperde aan een stuk door.

Alles wat er afgelopen nacht was gebeurt kwam langzaam terug. Pijn, bloed, moord, Darla en de spiegel, alles kwam weer terug. Jezus, wat moest hij nu! Hij kuchte. 'Shooter dat is jouw teken!' Tot z'n grote verontrusting bleef het verschrikkelijk stil in z'n hoofd. Op elk ander moment had hij een vreugdedans gedaan en champagne uitgedeeld. Maar omdat z'n handen buitenwerking gesteld waren en , na alles wat er was gebeurt, begon Mort Shooter bijna te missen. Bijna! Herinnerde hij zichzelf. Shooter was handig voor hulp, maar verder wilde hij niks met dat deel van zichzelf te maken hebben.

Mort kroop in een hoekje zo ver mogelijk van de deur vandaan. Wat moest hij nou? Na die moord zou hij voor altijd hier gevangen zitten. Correctie! Die moord was niet zijn schuld! Het was dat achterlijke kind geweest! Wat was er toch met haar aan de hand! En waarom had hij het idee dat ze veel meer wist en kon dan dat ze liet merken!

Opeens bleef Mort doodstil zitten en hield z'n adem in. Lag het nou aan hem of werd het opeens een stuk kouder? Langzaam kwam er een straaltje licht z'n cel binnen. Mort keek snel op en zag dat het luikje van de deur open was gegaan en er scheen lichtblauw licht van de Tl-buis door. Mort trok angstig z'n wenkbrauw op en klom met behulp van de muur overeind.

Langzaam liep hij naar het raampje en bleef er een paar meter voor staan. Op de een of andere manier wilden hij niet verder. Iets hield hem tegen. Hij beet op z'n lip, wat moest hij nou doen? Er was duidelijk IETS in dit gebouw en dat IETS wilden hem waarschijnlijk dood hebben, of hem iets gruwelijks aandoen.

Snel deed hij een paar stappen terug en voelde dat het nog kouder begon te worden. Dit is echt te gek Mort, je beeld je dingen in! Je moet ophouden met die kinderachtige fantasietjes!

Maar waarom leek alles dan zo echt! Hij keek naar het raampje en zag dat er een dun laagje ijs op was gekomen en het leek alsof het steeds meer werd. NEE! Dit is niet echt! Dit kan niet echt zijn, te onlogisch! "NIET ECHT!"

En op dat moment klonk er het geklik van een slot…

Ik weet het CLIFFY! Maar ik wilde het dr vanaf nog op zetten,want morgen heb ik toetsen en denk niet meer zoveel tijd om te schrijven, want tik daarna ook nog is werken…

MAAR voor ik stop wil ik Me Loves Orli nog bedanken En Bonnie-Lassie voor het reviewen, luv yay! Zonder jullie was dit hoofdstuk nooit zo snel af gekomen!

Luvzzz Sue-AnneSparrow

-TBC-

P.s) Voor de mensen die Redrum niet snappen, vergelijk de woorden: Redrum en Murder met elkaar. Mocht eht dan NOG niet duidelijk zijn: schrijf Redrum op en houd het voor de spiegel.( maar als je het dan pas snapt, kan je dan wel lezen:S)