lZit zich nu totaal de stress in te werken omdat ze om 10.45 proefwerk heeft. Besluit daarom om met dit verhaal verder te gaan, of dat zo'n goed idee is… geen idee…

Nog even over dit verhaal, als ik het schrijf heb ik hetzelfde gevoel als bij Bloody 2005. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar dat ik echt heel graag wil schrijven en het me geen flikker interesseert wie het leest! ( means dat dr nog heel chaps achter elkaar aankomen als DA SCHOOL het toelaat.)

Hoofdstuk 6) Claustrofobic

De deur ging langzaam open en omdat Mort's handen vast zaten werd hij verblind door het licht. Even kon hij niks zien en zag twee figuren de cel binnen lopen. Mort schoot naar achter tot tegen de kussenmuur. Je bent er geweest! Flitsten het door z'n hoofd. Je armen kun je niet gebruiken, je bent alleen en hebt nog nagolven van de verdovingsmiddelen.

"Mort?"

Die stem! Hij kenden die stem. Toch? Hij kneep z'n ogen tot spleetjes en probeerde naar de figuur voor hem te kijken.

"Mort!"

Amy? Was z'n eerste gedachten. De stem klonk lief en begrijpend. Maar Amy was dood, vermoord met een schop door zichzelf met een zuids accent.

"Mort ik ben het, Lara." Zei Lara die haar stem zo rustig mogelijk probeerde te laten klinken. Dat was nog een hele klus als je naging dat je voor een moordenaar stond die nog geen paar uur geleden een van je collega's had vermoord. "Mort, we moeten praten. Ik wil weten waarom je het hebt gedaan." Ze vloekte in zichzelf toen ze haar stem hoorde overslaan. "Was ze gemeen tegen je geweest, of dwong iemand je om het te doen!" Ze deed nog een stapje dichterbij en hoopt dat Kurt achter haar op tijd kon ingrijpen als er iets mis zou gaan. Al had Mort een dwangbuis om, mensen die in een psychose zaten konden van alles doen.

Lara ! Hij wist nog wel wie Lara is. Lara die psycholoog, Lara de therapeut. Lara zou hem toch wel helpen? Zou hij nog wel geholpen kunnen worden? Maar er was toch niks mis met hem? Maar Lara zou wel luisteren toch?

"Mort, zeg nou iets, anders kan ik je niet helpen. En je wil toch dat ik je help?" Langzaam knikte Mort en Lara glimlachte. Ze knikte naar Kurt om hem duidelijk te maken dat hij een stukje naar achter moest.

Ze knielde voor Mort neer. "Mort kun je me vertellen waarom je zuster Valentina hebt vermoord!" Ze wist dat het hard klonk maar het was de waarheid, en hij moest de waarheid onder ogen zien, anders kon ze niks met hem. Mort schudden z'n hoofd. "Ik heb haar niet vermoord."

Lara beet op haar lip, dit werd moeilijker dan ze had gedacht. "Maar als jij het niet gedaan hebt, wie heeft het dan gedaan?"

"Darla!" Zei hij zacht maar beslissend. "Zij heeft het gedaan. Zij is slecht! Ze is overal, ze volgt me! Zelfs in m'n slaap blijft ze maar komen! Ze is gek en levensgevaarlijk!" Mort keek Lara vurig aan. "Je moet haar opsluiten! Zorg dat ze niemand meer iets aandoet! Zij heeft zuster Valentina vermoord!"

"Mort, luister naar me. Ik kan je alleen helpen als je bekend zuster Valentina te hebben vermoord."

Mort sprong overeind en beukte Lara op de grond. Ze gaf een gil en lande op de kussenvloer. Kurt vloekte en schoot op Mort af, greep hem om z'n nek en duwde hem tegen de muur. Lara kroop overeind en strompelde naar de celdeur. Ze zag nog net dat Kurt Mort een prik in z'n nek gaf. Snel draaide zich om, dit wilde ze niet te zien. Ze werken hier al bijna zeven jaar maar elke keer keek ze weg als zoiets gebeurde. Ze kon er niet tegen als mensen als beesten behandeld werden.

Na een paar seconden liep Kurt naar buiten, nog uithijgend. "En dok, wat denkt u van de Rainey zaak?"

Lara schudden somber met haar hoofd. "Ik heb geen idee Kurt, echt niet. Ik begrijp ook niet waarom hij Darla erbij betrekt." Kurt knikte. "Nou ja, ik heb nachtdienst dus ik ga m'n ronden doen. Gaat u maar is goed slapen, u ziet heel bleek."

Lara knikte vriendelijk naar Kurt en liep richting haar kantoor. Kurt kan makkelijk praten met z'n 'ga goed slapen', dacht ze zuchtend. Hij wist niet welke droom ze sinds zeven dage non-stop droomde. Ze wist niet meer precies wat er in de droom gebeurde, maar elke keer als ze wakker werd lag ze te baden in het zweet en waren haar handen ijskoud en verkrampt.

Ze kon zich alleen nog vlagen van de droom herinneren. Het was iets in een groot statig huis, het gevoel alsof ze gevolgd werd, ijskoude wind,muren die begonnen te schudden en dan als laatste altijd een deur. Ze liep altijd doodsbang naar de deur toe .Ze wist dat er iets verschrikkelijks achter zat, maar iets dwong haar naar de deur te lopen. En altijd reikte ze dan naar de deurknop, altijd stond ze op het punt om hem te openen en elke keer klonk er een ijselijke gil. Daarna ging alles heel snel, muren werden vaal, behang begon af te blakeren, mensen zoefde als vuurpijlen langs haar, het licht ging aan uit, de muur kreeg in witte kleur en uiteindelijk stond ze voor de deur van Mort's kamer waarop de woorden REDRUM en HELP in rode letters stonden. Ze probeerde zich om te draaien, weten wat komen ging maar ze bleef versteend staan. Twee ijskoude handen sloten om haar nek. "IK BEN TERUG…" fluisterde het in haar oor.

Lara rilde bij de gedachten van de stem. Die klonk zo koud en kalm. Ze versnelde haar pas en liep haar kantoor in en ging achter haar bureau zitten. "Ik ben kapot!" Verklaarde ze. "Ik gigantisch kapot, geen kop zwarte koffie die daar tegen helpt." Ze gaapte en ging met haar handen achter haar hoofd rondjes draaien. "Wat te doen, wat te doen? Zoveel werk, zoweinig tijd en zo weinig slaap." Ze gaapt nog is nu langer. Ze tuurt naar het plafon en bleef kringetjes met haar stoel draaien.

Opeens begon de printer te pruttelen en Lara schrok zich een ongeluk. Ze geeft een gilletje en viel achterover van haar stoel af. "AUW!" riep ze toen je met haar hoofd op de grond komt. Hissend kwam ze overeind en zette haar stoel weer neer. "Vreemd ik had de computer toch geen printopdracht gegeven?" Ze keek nog is naar de computer en zag dat die niet eens aanstaat. Ze slikt, en een blaadje kwam uit de printer rollen.

Ze deed een stapje naar voren en klikte snel het bureau lampje aan, alsof DAT haar zou helpen als er iet verschrikkelijks ging gebeuren. Maar toch leek het allemaal een stuk minder eng met een lampje aan.

Voorzichtig pakte ze het papiertje op. Het was helemaal blanco realiseerde ze.

Maar toen zag ze dat er helemaal onderaan een website stond geschreven. Ze fronste en verfrommelde het papiertje. "Die verdomde SPAM ook, ze verzinnen tegenwoordig wel heel veel om je iets aan te smeren." Ze mikte het papiertje in de prullen bak en grijnsde. "Zo nu eerst is een bak koffie en een gevulde koek!"

Ze klikte haar lampje uit en liep vrolijk bij het idee van een dampende bak warme koffie haar kantoortje uit. De deur zit nog geen seconde dicht of de printer begint alweer te pruttelen. hetzelfde moment zat Mort, nog duf van de verdovingsmiddelen, nog steeds in het hoekje en sloeg telkens met z'n hoofd tegen de muur. Ook al wist hij dat het geen enkele zin heeft, zo kon hij in ieder geval z'n woeden even afreageren. "Had ik m'n handen nou nog maar!" Bromde hij boos. "Dan had ik die stomme trut echt…" Ja, wat zou hij gedaan hebben? Haar vermoorden, ja, natuurlijk dat was echt een goed idee geweest. Jezelf nog meer in de nesten werken dan je al zit.

Hij boog z'n hoofd en keek naar de dwangbuis. Als hij z'n handen toch maar vrij had. Als iemand hem nou maar geloofde en hem hielp, dan zou hij hier wel uitkomen. Maar wie zou hem nu nog geloven? Stel dat hij vrijgepleit werd voor de moord op zuster Valentina, en dat was een hele grote stel, dan had hij nog vier moorden op z'n naam staan. En aangezien Shooter ook opeens de bene had genomen had hij helemaal niemand meer.

"Ik kan net zo goed dood zijn." Mompelde hij somber. Z'n ouders waren allebei bij een auto ongeluk omgekomen en hij had toch al niet zo'n goede band met z'n ouders gehad. Z'n vader was coach bij een football team geweest en had het slappe gedoe van z'n zoon nooit echt leuk gevonden. En z'n moeder was ook al niet gecharmeerd van Mort's passie voor schrijven. Zij had liever gehad dat hij dokter of advocaat was geworden, zodat zij nog een leuke oude dag zou hebben.

Nee, van z'n ouders moest Mort het niet zo hebben. En nadat hij op z'n achttiende het huis uit was gegaan was het contact met de rest van z'n familie ook redelijk gebroken. Mort had nooit meer de behoefte gehad om iets met z'n ouders of familie te maken te hebben. Zeker niet toen hij eenmaal een 'beroemd' schrijver was en z'n moeder opeens over geld ging zeuren. Vooral de feestdagen waren een hel geweest, elke keer weer bij dat zooitje zitten en vrolijk lachen en knikken. Gelukkig was Amy er toen altijd bij geweest. Ag, ja Amy.

Overmand door schuldgevoel stond hij op en liep zo hard als hij kon op de muur voor hem in. Hij knalde er tegenaan en vloog een meter terug en lande op de grond. Het was niet zo effectief als hij gehoopt had, maar als hij niet de cel uit kon komen, dan. Dan zou hij er een eind aan maken. Om hier nog veertig jaar te zitten, dat was hel op aarde.

Als hij z'n handen nou maar zou hebben. Hij stond op en probeerde z'n handen los te rukken. Zo bleef hij minuten lang staan trekken en sjorren. Maar te vergeefs. De banden zaten te strak en de dwangbuis was te goed ontworpen om uit te ontsnappen zonder hulp. Doodmoe liet hij zich op de grond vallen. Hij gaf een keiharde machteloze brul, gaf nog een laatste ruk en bleef uiteindelijk lusteloos liggen.

De muren leken op hem af te komen en hij begon onregelmatig te ademen. Het leek wel of hij geen lucht meer kreeg. Dit moest snel ophouden! Dit ging niet goed.

Uiteindelijk kreeg hij z'n ademhaling weer onder controle. Maar hij had nog steeds het vreemde gevoel dat de muren dichterbij kwamen. Heel langzaam ging hij overeind zitten een keek naar de dichtstbijzijnde muur.

Wist hij wel zeker dat hij het zich verbeelde? Het zweet brak hem uit. Hij bleef uiterst geconcentreerd naar de muur staren. "Laat het niet waar zijn, laat het niet waar zijn!" Mompelde hij smekend.

Maar het was WAAR! De muur WAS aan het bewegen! De muur KWAM op hem af!

Angst greep hem bij de keel en dwong hem op te staan. Hij stond nu midden in de kamer en z'n ogen flitsten van muur naar muur. Vier muren kwamen nu langzaam op hem af. "Owh, SHIT!" Hij voelde een ijskoude rilling door z'n lichaam lopen. "Owh, SHIT! SHIT ,SHIT ,SHIT!"

Mort draaide zich naar de deur en rende er op af. Hij keek doodsbang door het kleine raampje. "HELP!" Begon hij te roepen. "IS HIER IEMAND!" Mort draaide zich weer om en keek naar de muren. Ze waren weer een heel stuk geschoven en het zou niet lang meer duren voor hij geen lucht meer kreeg en werd verpletterd. "Wild begon hij met z'n hele lichaam tegen de deur te beuken. "HELP! IEMAND! IK ZIT HIER VAST! HELP!"

Hij zag een schaduw door de gang glijden. GERED! Flitsen het door z'n hoofd en hij begon van de opgekropte zenuwen te lachen. Totdat hij zag wie de schim was.

Het was Darla. Haar ogen waren donker en het leek wel of er niemand thuis was. Van haar gezicht was geen emotie af te lezen en ze leek wel een blanco stuk papier. Ze keek naar Mort maar leek hem niet te zien. Ze stopte een paar meter voor z'n cel en stak langzaam haar hand uit. En voor Mort het wist was het luikje, z'n enige kans op redding, gesloten.

Nou het is weer echt een gezellig hoofdstuk. Erg jammer dat ff-net het niet doet, maar tja je kan niet alles hebben. Ik vond het laatste stukje echt doodeng om te schrijven. Ik zag het helemaal voor me hoe ik daar zou staan als die muren op je af komen en hoe machteloos je je dan moet voelen. Echt heel IEWLLG:S

Maar ik zal ( als ff-net het toelaat) heel gauw weer verder schrijven!

Luvzzz Sue-AnneSparrow.( owjah das ook me nieuwe hotmail.