Proloog
-Flashforward-
2 november 2004
I didn't do a thing to make you stay
I didn't say a word to make you stay
If I would have known
Could I have tried to make it easier
But I didn't do a thing
Or say a word
One word
Raar, hoe je hele leven in enkele seconden in duigen kan.
En dat omdat het ding dat je miserabele leven zin gaf, en je onzekere toekomst hoop er plotseling niet meer is.
De persoon die ik vandaag heb verloren betekende veel voor mij. Veel meer dan dat hijzelf besefte. Nu pas, besef ik hoe graag ik hem zie. Nu pas besef ik hoe leeg ik ben zonder hem. Nu pas besef ik dat ik niet kan leven zonder hem.
En ik haat mezelf dat ik dit alles nu pas door besef, nu is het toch te laat.
Nu pas denk ik: Ik moest hem vaker eens een knuffel geven. Ik moest hem vaker zoenen en lieve woordjes toefluisteren. Hem door zijn blonde haren strelen en zeggen hoe mooi hij wel was.
Ik vraag me af, of ik wel genoeg heb gedaan om hem hier te houden. Of het niet mijn schuld is dat hij nu dood is.
Zou hij nu naar me aan het turen zijn, vanuit zijn wolk in de hemel. Zou hij me vertederd aankijken en naar me toe fluisteren dat ik niet moet huilen. Zit hij nu te praten met god, om een manier te vinden dat we terug samen kunnen zijn. Of doet hij op dit eigenste ogenblik een slecht woordje over me tegen de duivel. En smeekt hij hem om me een gruwelijke dood te laten sterven. Geeft hij me de schuld van zijn dood, zoals ik nu doe of is hij aan het denken aan mij, en mist hij me.
Ik zal het nooit weten. En misschien wil ik het nooit weten.
Ik zucht en tuur vanonder mijn hoed naar het uitgestrekte melkwegstelsel boven mij. En vraag me af, welke van de miljoenen sterren jij nu bent. Ik volg men intuïtie en pik er een willekeurige uit.
" Daar ben je." Mijn mondhoeken krullen naar boven en mijn ogen worden vochtig.
-Einde Flashforward-