Hoofdstuk 2:
Ginny had zich na het ontbijt met een boek in haar favoriete zeteltje gezet en was niet lang daarna in slaap gevallen. Gelukkig kwam Minerva Anderling haar tijdig waarschuwen dat de Zweinsteinexpress al in het station was.
Ze bond vlug haar haren samen, ergerde zich dood aan een puistje op haar neus en snelde toen naar de Grote Zaal.
Niet lang nadat ze op haar stoel zat, naast Elkerlyc en Vector, stormden de leerlingen door de deuren van de grote zaal. Ginny werd achteruit geblazen door het lawaai. Het was inmiddels al 2 maanden geleden dat ze nog eens het geluid hoorde van een volle Grote Zaal. Sneep bracht de eerstejaars binnen en ging daarna de Sorteerhoed halen. Ze worden echt elk jaar kleiner, dacht Ginny, of nee, ik word waarschijnlijk ouder. Ondertussen was er een doodse stilte gevallen, Sneep las de eerste naam voor.
'Aedelhart, Bettina'
Een groot, log meisje wandelde naar de sorteerhoed. Het duurde wel 3 minuten tot de hoed besloot dat het dan toch maar Huffelpuf zou worden. Fantastisch begin, dacht Ginny, die haar Wemelmaag al hoorde knorren.
'Alkeraan, Alex' was de volgende om gesorteerd te worden, hij was een jongen die heel erg mager en bleek was. Zijn haar was vaalbruin en niet recht geknipt. Al bij al zag hij er redelijk ziek uit.
'GRIFFOENDOR' riep de sorteerhoed, en Alex werd onder luid gejuich verwelkomd aan de meest linkse tafel.
De sorteerceremonie eindigde met Otto Zemelzak, die overigens ook in Griffoendor geplaatst werd.
Eindelijk eten, dacht Ginny, ze nam haar vork al in haar hand... maar jammer genoeg ging Professor Anderling rechtstaan om het Zweinstenjaar officieel te openen.
"Beste leerlingen en leerkrachten, een nieuw jaar is weer aangebroken!"
Een groepje populaire zesdejaars van Ravenklauw, geleid door Ole Nilsson een -knappe- zweed, begon luidruchtig te klappen en te juichen. Ginny lachtte en klapte mee, en al gauw barstten de ruiten bijna door het oorverdovende applaus en geroep.
Het vergde Anderling meer dan één boze blik om de zaal terug stil te krijgen.
"Ahem, als ik nu kan voortgaan? Een nieuw jaar is dus aangebroken en ik ben blij dat jullie zo enthousiast zijn. Toch Meneer Nilsson, verwacht ik morgen 3 bladzijden strafwerk van je."
Iedereen lachtte
"Jullie hebben ongetwijfeld gemerkt dat de stoel van verweer-leraar nog vrij is. Onze nieuwe professor zal vanavond laat pas aankomen, en morgen zullen jullie weten wie het is.
Het bos is nog steeds verboden en de lijst met verboden spullen hangt nog steeds ter inkijk op de deur van meneer Vilder's kantoor.
Smakelijk eten, allemaal!"
De gouden schalen vulden zich en iedereen, inclusief Ginny was blij dat ze eindelijk eten kon.
2 uur later was ze op weg naar haar kamertje, ongetwijfeld haar favoriete plaats in heel het kasteel. Ze had het zelf ingericht en was daar best trots op. De muren had ze gebroken wit getransfigureerd in de hoop da kamer wat lichter en wat minder kasteelachtig te doen lijken.
Haar lievelings zeteltje, een rode leren, stond voor het haardvuur, met daarrond een stuk of 7 poefjes in allemaal verschillende tinten rood. Haar hemelbed was hetzelfde als hetgene waar ze 7 jaar lang in geslapen had in Griffoendortoren.
Ze wandelde naar haar badkamer, een zee van pastelgroen en wit, en keek in de spiegel.
Haar oranjerode haren vielen langs haar gezicht, dat na de zonnige vakantie volstond met Wemelsproeten. Diepbruine ogen met een vleugje groene oogschaduw bestudeerden haar gelaatstrekken zorgvuldig.
"Je word oud Gin" mompelde ze tegen zichzelf. Ze was inderdaad niet meer die kleine, spichtige en verlegen eerstejaars die ze ooit was geweest, en voor geen geld van de wereld wilde ze terug naar die periode. Het jaar waarin Harry Potter haar gered had.
Godverdomme, dacht ze, toen ze die krop in haar keel voelde. Godverdomme, na vier en een half jaar kan die klootzak me nogaltijd doen huilen.
Het was inderdaad geen mooie breuk geweest. Ginny had gedacht dat zijn woorden op de begrafenis een bevlieging waren geweest, maar niets was minder waar gebleken. Die woorden waren de laatste die hij ooit nog tegen Ginny gezegd had. Vlak na de bruiloft van Bill en Fleur was hij op reis vertrokken om de gruzielementen te gaan zoeken. Eén brief had ze gekregen, waar in stond dat hij Voldemort verslagen had, en dat ze vooral verder moest gaan met haar leven, want dat hij de eerste jaren toch niet naar huis zou komen. Eigenlijk stond er gewoon 'ik dump je' met meer woorden.
Woedend was ze geworden, ongelooflijk triest ook . En nu, vier jaar later was ze er eigenlijk nog niet overheen. Hun maanden samen waren perfect geweest, ook al hing er hen zoveel boven het hoofd. Ginny had daarna eigenlijk nooit meer van een andere jongen gehouden.
"komaan Wemel, verman jezelf" sprak ze zichzelf toe. Ze besloot om vroeg te gaan slapen, maar viel pas laat in slaap.
Het zou leuk zijn als jullie een berichtje zouden achterlaten, dankjewel!