Hoofdstuk 6:
Ze verschenen in een ruime laan die -verrassend genoeg- gelijnd werd door Platanen. Nummer 19 was een ontzettend groot huis van grijze natuursteen. Harry en Ginny liepen de eindeloze oprijlaan op.
"We hadden beter tot aan de deur verschijnseld." mompelde Harry. Ginny grinnikte, ze was blij dat ze bij zo'n groot huis aanbeland waren, dat vergrootte de kans dat Alex goed verzorgd werd.
Een klein meisje met donkerbruin haar, dat ze in 2 vlechten droeg, deed de deur open. Ze kon niet ouder zijn dan een jaar of zes, en toen ze Ginny aankeek herkende ze die blauwe ogen direct.
"Zijn jullie die meneer en die mevrouw die die mooie uil hebben gestuurd?" vroeg ze.
"Ja dat zijn wij" zei Harry, "En ben jij de zus van Alex Alkenaer?"
"Ja, ik heet Anouk!"
"Nou, dag Anouk, wij zijn Harry en Ginny"
"Hoi!" zei het kleine meisje, ook zij zag er niet echt gezond uit, maar ze praatte tenminste.
"Kun je ons misschien vertellen of je tante thuis is, Anouk?" Ginny schrok een beetje van de manier waarop Harry met Anouk omging, zo bezorgd en lief, dat was een kant van Harry die ze nog nooit had gezien, en het beviel haar wel.
"Nee, mevrouw is niet thuis."
"Een van je neefjes dan?"
"Nee, die ook niet, die zijn op school."
"en jij niet?" zei Ginny.
"Nee, dat is tijdverlies, ik moet trouwens op het huis passen, mevrouw."
"Dus je bent helemaal alleen thuis?" vroeg Ginny opnieuw, ze schrok er een beetje van, Anouk was toch nog te jong om voor zichzelf te zorgen?
"Mogen we misschien even binnenkomen?" vroeg Harry aan het kleine meisje.
"Nee, dat mag niet van Mevrouw."
"Maar we willen je een paar dingen vragen over je broer"
"Wat is er met Alex?" Haar lichaamshouding veranderde direct, eerst was ze een beetje aan het wiebelen geweest, maar nu stond ze stokstijf, haar blauwe ogen vergrootten zich en het was duidelijk dat ze zich veel zorgen maakte om haar broer. Ze keek van Harry naar Ginny en weer terug. Ginny bukte zich en streek het meisje over het hoofd.
"Mogen we dat binnen uitleggen, Anouk? Het is een beetje koud."
"Okee, kom maar mee naar mijn kamer, de rest is pas gekuist."
Ze stapten een grote inkomhal in, met zwart-witte-tegelvloer. Het eerste waar hun oog op viel was op een gigantisch familieportret dat rechtegenover de deur was opgehangen. Er stond een vrouw op, met 2 jongens. Ze waren allemaal moddervet en hadden een hooghartige uitdrukking.
"Is dat je nicht met haar 2 zonen?" vroeg Harry
"Ja, meneer"
" En geen spoor van Anouk of Alex, net zoals ik gedacht had.." mompelde Harry, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders.
Anouk leidde hen door de keuken en nam een kleine, witte deur links.
"Hier woon ik en Alex ook als hij niet op Zweinstein is." sprak ze, terwijl ze een trap afdaalden.
Ze drukte op een lichtknop en er flitste een klein, eenvoudig peerlichtje aan. Ginny zag dat de kamer van Alex en Anouk niet meer was dan een kelder met twee bedden. Toch hadden ze geprobeerd om het gezellig te maken, er hingen tekeningen aan de muur, zelfs een foto van een man en een vrouw met grote, felblauwe ogen.
Harry was ondertussen op een bed gaan zitten en keek geschokt rond. Hun ogen vonden elkaar en Ginny wist dat ze allebei hetzelfde dachten.
"Wat is er nu met Alex?" vroeg de kleine Anouk, ze was bang, dat zag je. Ginny ging naast haar op een bed zitten en sloeg haar arm rond het kleine meisje.
"Hij is flauwgevallen, vanmorgen, omdat hij niet genoeg at, was dat thuis ook al?" vroeg Harry, hij hoopte iets te weten te kmoen over Alex. Dat jongetje deed hem zoveel aan zichzelf denken, alleen was zijn vertrek naar Zweinstein een verbetering van zijn leven geweest, een verandering die hem onnoemelijk veel goed had gebracht. Hij keek nog eens naar Ginny, die nog altijd Anouk's haren streelde. Haar bruine ogen moedigden hem aan om verder te gaan, want het meisje naast haar was erg stil geworden.
"Alex houd gewoon niet zoveel van eten." zei ze zachtjes.
"Maar hij praat ook niet?" vroeg Harry opnieuw
"Natuurlijk niet! Hij praat alleen tegen mij!" zei Anouk trots.
"Waarom alleen ..."
"ANOUK!" onderbrak een schrille stem Harry's vraag.
Het meisje sprong recht, duidelijk in paniek en begon dekens op Harry en Ginny te gooien terwijl ze mompelde "Mogen hier niet zijn... Mevrouw mag niet weten"
"Sshh meisje, rustig.." Ginny had Anouk beetgenomen en keer haar in de ogen. "Alles is okee, liefje, we gaan gewoon naar boven. We moeten nog met je nicht praten."
"Als we naar boven gaan, beschermen jullie mij dan?"
"Natuurlijk!" ze knuffelde het meisje dat op zo'n korte tijd al een plaatsje in haar hart veroverd had. Ze nam Anouk's handje in de hare, en met Harry achter hen liepen ze de trap op.
De vrouwenstem had blijbaar de voetstappen gehoord, want voor ze de kelder uitkwamen begon ze al te roepen: "Eindelijk! Besloten om dan toch nog je gezicht te laten zien? Ik wil dat je.."
Maar ze zweeg toen ze zag dat Anouk niet alleen waren. Haar mond bleef even openhangen, waardoor ze met haar ronde gezicht veel op een vis leek, toen hervond ze blijkbaar haar stem.
"Excuseer! Wie zijn jullie? Wat doen jullie hier? Anouk! Ik heb je toch verboden om vreemden binnen te laten? Dat is zonder eten naar bed vanavond juffertje!"
"Nou mevrouw, dat lijkt me niet nodig." sprak Ginny en ze stak haar hand uit. "Ik ben Ginevra Wemel, afdelingshoofd van Alex op Zweinstein, en dit is Harry Potter (Harry stak ook zijn hand uit) leraar verweer tegen de zwarte kunsten."
"Juist," viel Harry in, "en wij hebben Anouk zo goed als verplicht om ons binnen te laten, dus straf haar alsjeblieft niet voor onze fout."
"Dat zal ik zelf wel beslissen meneer Potter." sprak de vrouw, ze keek hooghartig en was duidelijk van plan noch ginny's noch harry's hand te schudden.
"Wat komen jullie hier doen?" vervolgde ze.
"We wilden eigenlijk een gesprek over Alex' gedrag mevrouw." zei Ginny zo beleefd mogelijk.
"Natuurlijk, ik had wel gedacht dat die lummel voor problemen ging zorgen, volg me maar naar de salon!"
De twee professors liepen de vrouw achterna, die een ongelooflijke geur van Bourbon verspreidde.
De salon was een kamer met een donkere houten vloer, een groot haardvuur, een groen, leren salon en verschillende schilderijen van de eigenares en haar zoons aan de muur. De mensen op de schilderijen krabten soms eens aan hun neus, maar het grootste deel van de tijd keken ze arrogant uit hun lijsten. Van Alex en Anouk was er nog geen foto te bekennen.
De nicht ging in een groene, leren eenzit zitten en gebaarde dat Harry en Ginny in de tweezit voor haar konden plaatsnemen.
"Zo, wat heeft hij misgedaan?" vroeg ze op ijzige toon.
"Niets misgedaan mevrouw, hij is zelfs een uitstekende leerling!" zei Ginny
De vrouw lachtte spottend. Ginny negeerde haar maar ze voelde Harry naast zich verstijven.
"Nee, op zijn punten valt niet aan te merken, het is eerder zijn gedrag waar we ons zorgen over maken." vervolgde Ginny. "Maar heeft u onze brief een paar weken geleden niet ontvangen?"
"Denkt u nu echt dat ik mijn tijd ga verdoen door helemaal naar het noorden te reizen om over die nietsnut van een neef van mij te praten?" de arrogantie droop van haar dikke gezicht, Ginny onderdrukte de aandrang om haar Vleddervleerspreuk te gebruiken. Alles aan deze vrouw was walgelijk, haar vette benen, in stiletto's gepropt, de jurk, voorzien van het logo van een duur merk, haar overopgemaakte, dikke gezicht en haar platinablonde, stijle haar.
"ANOUK!" krijste de vrouw weer, Ginny keek naar Harry en ze zag een blik in zijn ogen die ze al lang niet meer gezien had. Afkeer. Blijkbaar deelde hij Ginny's gevoelens.
Anouk kwam de kamer binnenhollen: "Ja mevrouw?"
"Thee! En vergeet mijn extraatje niet!"
"Komt in orde, mevrouw." ze rende de kamer terug uit.
'Mevrouw' keek Ginny en Harry uitdagend aan.
"Komt er nog iets van? Ik heb weinig tijd."
"Wel, het zit zo." begon Harry, "Alex is vanmorgen flauwgevallen op Zweinstein omdat hij te weinig eet. De verpleegster denkt dat hij een eetprobleem heeft."
De vrouw keek hem verveeld aan. "Ja, en toen?" zei ze.
Harry ademde zwaar door zijn neus en balde zijn vuisten.
"Daarbovenop komt ook nog eens het feit dat hij niet praat, mevrouw. We maken ons zorgen om zijn mentale gezondheid."
"Natuurlijk praat hij niet, hij heeft nog nooit tegen iemand iets gezegd, en ik denk dat je je eerder zorgen moet maken om de mentale gezondheid van jullie schoolbestuur, als die zelf halfbloeden toelaten in het lesgevend personeel." Ze keek uitdagend naar Harry, terwijl ze schamper lachtte om haar eigen 'grapje'.
Nu werd Harry echt rood, hij balde zijn vuisten en wilde rechtstaan, maar Ginny legde een hand op zijn vuist, hij kalmeerde en bleef zitten.
Anouk kwam de kamer binnenwandelen met een dienblad in haar handen waarop een stomende, massief zilveren theepot, een fles bourbon en drie zilveren kopjes stonden. Ginny kon zien dat het dienblad wat te zwaar voor haar was, maar het leek te lukken..
.. tot ze met haar voet achter de tapijtrand bleef hangen.
Als in slow-motion zag Ginny de fles bourbon door de lucht vliegen en kapot spatten, de drie kopjes vlogen mee en vielen met een bonk op de vloer. De theepot viel om, het kokende water golfde eruit, recht op de handen van het kleine meisje, die schrok en het dienblad ook liet vallen. Anouk's blauwe ogen schoten vol tranen, haar handen zagen al knalrood en er kwamen blaren op.
Ginny stond op om haar te helpen, maar de vrouw was nog steller opgestaan om het meisje met een vlezige hand een flinke mep te verkopen. Dat was wel buiten Harry gerekend die haar arm langs achter beetgreep.
"Dat zou ik niet doen, mevrouw!" sprak hij dreigend.
" en waarom niet? DAT MORMEL HEEFT MIJN TAPIJT VERKNOEID!"
"Dit meisje heeft verzorging nodig, onmens!" Ginny was al haar geduld verloren en probeerde anouk te troosten, die hartverscheurend weende.
"Wie noem jij een onmens? Bloedverrader! En dat geval met zijn litteken op zijn hoofd is niet veel beter, hij zorgde ervoor dat mijn man in de gevangenis zit! Mijn huis uit, schorem!" Ze trok haar toverstok, die ook heel erg dik was, en begon spreuken af te vuren.
"Neem Anouk,Ginny, ik hou haar op afstand! " riep Harry.
Ginny tilde Anouk op en liep gebukt naar buiten, terwijl de spreuken haar om de oren vlogen. Het meisje trilde en beefde in haar armen, toen ze buiten waren wreef ze over haar ruggetje en fluisterde haar sussende woordjes toe. Na een tijdje werd Anouk weer rustiger, Ginny zei "aguamenti" en het water dat uit haar toverstok kwam liet ze over Anouk's verbrande handjes lopen.
Niet veel daarna kwam Harry naar buiten gelopen, zijn neus bloedde.
"Die vrouw is gek! Die vrouw is godverdomme gek!"
"Weet ik Harry, snel weg hier!" Ginny richtte zich tot Anouk. "Ik ga nu met je verschijnselen liefje, je moet mij heel steveig vastnemen, het gaat raar zijn, maar Harry en ik zijn bij je.
Ze knikte en Ginny, Harry en Anouk verdwijnselden naar de poort van Zweinstein.
Ginny was uitgeput van het bijverschijnselen van Anouk, dat veel meer Besluitvaardigheid en Bedachtzaamheid vereiste en zakte een beetje door haar benen toen ze aankwamen bij Zweinstein. Harry zag het en nam zachtjes Anouk over van Ginny, het meisje sloeg haar armen en benen rond Harry, en viel in slaap. Ginny glimlachte en ze liepen naar het kasteel.
De ziekenboeg was leeg, afgezien van Alex' nogaltijd levensloze vorm. Poppy was nergens te zien.
"Poppy! Poppy!" riep Ginny. Harry legde Anouk in het bed naast dat van Alex.
"Wat is dat hier allemaal voor kabaal? Dit is een ziekenhuis!" Madame Plijster kwam uit haar kamertje gelopen in een gewatteerde kamerjas. Toen ze zag wie er in haar ziekenzaal stond veranderde haar uitdrukking. "Wat is er gebeurd, Ginny?"
"Alex' zusje, haar handen zijn zwaar verbrand."
Poppy liep naar haar voorraadkast, haalde er een potje uit en begon een dikke laag oranje zalf op Anouk's handen te smeren. Haar uitdrukking veranderde direct van 'pijn' naar 'moe' en toen Plijster klaar was, was ze al in slaap gevallen.
Ginny kuste haar op haar voorhoofd en streek haar bruine haren uit haar gezicht. Ze voelde de tranen in haar ogen schieten als ze bedacht dat ze misschien terug moest naar haar voogd. Die kon Alex en Anouk elk moment terugeisen, als ze haar slaafjes miste. Hoe kon iemand zulke onschuldige kinderen kinderen op zo'n manier behandelen?
Moe en geschokt zakte Ginny in elkaar in de zetel die naast Anouk's bed stond, begroef haar gezicht in haar handen en liet haar tranen de vrije loop.
Harry knielde voor haar en hefte zachtjes haar hoofd op, zodat ze hem wel moest aankijken.
"Het komt in orde, Gin, het komt echt in orde!"
Haar ogen haakten in die van hem, ze zag hoeveel oprechtheid en vastberadenheid er uit die ogen straalde, en ze wist dat Harry er alles aan zou doen om samen met haar een oplossing te vinden.
Samen liepen ze naar hun kamers.
"Bedankt Harry, dat je ons gered hebt van dat mens." zei Ginny zacht.
"Geen probleem." zei hij terug. Hij draaide zich om en ging zijn kamer binnen, ook Ginny ging haar kamer binnen en nog voor haar hoofd het hoofdkussen raakte, sliep ze al.
Sorry voor de late update, maar we zijn vorige week halsoverkop nog op reis vertrokken! Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk de moeite waar vonden om op te wachten! Een berichtje zou leuk zijn. Ook nog een fijn 2006 toegewenst!