Hoofdstuk 7:

Flarden van de werkelijkheid drongen door Ginny's dromen, de zon scheen in haar ogen en ze werd wakker.
"Horatis Datae" mompelde ze.
"31 oktober, 26 minuten voor 9, Happy Halloween!"de stem van de sprekende toverstokklok was even vrolijk als altijd en dat beviel Ginny niets. Halloween was haar minst favoriete dag van het jaar, omdat er elke Halloween wel iets slechts gebeurde.
Slaperig kroop ze haar bed uit, al haar ledematen deden pijn. Hoe kwam dat nu ook al weer? Oh ja, gisteren had ze Alex en Anouk uit de handen van die toverkol gered.

Ginny besefte dat ze zo snel mogelijk aan Anderling moest gaan uitleggen waarom er een zesjarig meisje in de ziekenzaal lag. Ze trok snel een jeans en een shirt aan en wandelde naar de gang met de waterspuwer. Het wachtwoord.. wat was het nieuwe wachtwoord nu ook alweer? Anderling had het vorige personeelsvergadering nog gezegd!
"Zweinig Zweinstein" sprak een zachte stem achter haar. De waterspuwer sprong opzij en Ginny draaide zich om. Harry Potter stond achter haar, net zoals zij casual gekleed.
"Ook al waren we gisteren overstuur, ik meen wat ik gezegd heb, ik ga je helpen. Dus ik ga het nu ook mee uitleggen, Gin." zei hij.
Ginny glimlachtte en kneep speels in zijn arm. "Dankjewel Potter!" lachtte ze.

Ze stapten de wenteltrap op en dit keer hoopte ze dat het ding wat trager zou gaan, ze stond namelijk vlak achter Harry en hij rook heerlijk! Haar gevoelens tegenover hem waren sinds gisteren blijkbaar helemaal veranderd, sinds zij had ingezien dat hij ook veranderd was. Ze werd opgeschrikt uit haar gedachten toen Harry haar hand greep en haar mee Anderling's kantoor in trok.

Het schoolhoofd zat gebukt over een stapel dossiers.
"We komen U iets vertellen Minerva." zei Ginny.
Professor Anderling keek op en haar blik viel op hun ineengeslagen handen.
"Zo, ik vroeg me al af wanneer dit zou gebeuren.." zei ze. Harry zag een ondeugend lichtje in haar ogen, dat hem veel aan Perkamentus deed denken, maar hij had geen idee waar ze het over had.

"Wat?" zei hij, tot hij haar blik volgde en snapte waar het schoolhoofd op doelde. "Oei, nee nee, dat niet, iets anders!" stamelde hij vlug en hij liet Ginny's hand los.
"Ga dan maar zitten."
Harry en Ginny namen plaats voor het bureau van het schoolhoofd.
"Het zit zo professor, we zijn gisteren naar het huis van Alex Alkenaer geweest, zoals u weet. " begon Ginny aan haar verhaal. "Wat we daar zagen was..." ze zocht een woord om het te beschrijven.
"... verschrikkelijk.." vulde Harry haar zin aan. Minerva moest een glimlach onderdrukken toen ze merkte dat de twee jongeren voor haar hun oude gewoonte van elkaars zinnen afmaken terug hadden opgenomen.
"Juist," ging Ginny verder. "Het leek een beetje op.. de Duffelingen.Hun voogd verwaarloosde Alex en Anouk. Ze moesten altijd werken en het was zelf zo erg dat toen Anouk haar handen heel hard verbrandde die vrouw haar nog meer pijn wou doen omdat ze haar tapijt verknoeid had. Toen begon ze Harry te beledigen en ze begonnen te duelleren."
"Ze was echt helemaal gek professor, ze stuurde vanalle duistere voorwerpen op mij af en gooide met dingen. Ze was duidelijk dronken!" vertelde Harry
"en toen heb ik de kleine Anouk snel naar buiten gebracht, en toen.. euh.." Ginny keek naar Harry voor hulp.
"Toen hebben we haar naar Zweinstein gebracht, ze ligt nu op de ziekenzaal."
Minerva's gezicht betrok: "Ik denk niet dat dat zo verstandig was.."
"Maar die vrouw was dronken!" protesteerde Ginny
"En het is de vrouw van Vleesschouwer! Die dooddoener!" viel ook Harry in.
"Over mijn lijk dat ze teruggaan naar dat mens!" zei Ginny koppig.
"Dat heb ik ook niet gezegd Ginny, dat ze terug moeten. Maar Zweinstein is een school en geen opvangtehuis.."
"Maar waar moet ze dan naartoe Minerva?" vroeg Harry
"Een weeshuis misschien?"
"Nooit! Daar is Marten Vilijn ook opgegroeid en weten allemaal hoe het daarmee is afgelopen." reageerde hij fel.
"Nou, wat stelt u dan voor meneer Potter?"
"Ik had gedacht dat misschien Ginny en ik even voor hen zouden zorgen, tot we een opvanggezin hebben gevonden."
"Op Zweinstein?"
"Ja, dat hoopte ik."
"Ik zal het er toch nog met het schoolbestuur over moeten hebben, maar voorlopig mag ze blijven." zei Anderling met een zuinige glimlach.

Een grijns verspreidde zich over Ginny's gezicht. Anouk moest niet terug!
"Dankjewel professor, heel erg hard bedankt!" zei ze. "Ik ga het ze vertellen!"

In een wolk van vuurrood haar liep ze het kantoor uit, maakte een soort vreugdedansje op de gang en liep recht door naar de ziekenboeg.
Toen ze daar kwam was Madame Plijster net voor de tweede keer Anouk's handen aan het insmeren.
"Zo," zei de verpleegster, "En nu een halfuur laten inwerken!"
"Anouk!" riep Ginny en ze wandelde naar het meisje.
"Ssst Ginny, Alex slaapt!"

Inderdaad, Alex lag nog altijd in bed, levensloos. Toch had zijn gezicht al een beetje meer kleur gekregen.
"is hij al wakker geweest, Poppy?" vroeg Harry die ook net de ziekenzaal was ingelopen.
"Vannacht heel even, maar ik heb hem een slaapdrankje gegeven, hij moet terug op krachten komen. Ik verwacht dat hij deze namiddag wakker zal worden." Harry knikte en ging naast zijn bed zitten.

"We hebben goed nieuws voor je," zei Ginny tegen Anouk "Je mag bij mij en Harry op Zweinstein blijven logeren, dan zoeken we iemand die voor jullie gaat zorgen. Maar niet zoals jullie nicht, echt voor jullie zorgen, zoals mama's en papa's dat doen."
"Maar wie gaat dan voor mevrouw zorgen, Ginny?" vroeg Anouk bedrukt.
"ik ben er zeker van dat die wel voor zichzelf kan zorgen"
"Heel zeker?"
"100 procent "
"Ik weet niet zeker wat dat is, maar het klinkt wel veel dus ik geloof je.." zei Anouk luchtig.

Harry gniffelde vanuit zijn zetel naast Alex' bed.

"Worden jullie dan onze nieuwe mama en papa?" vroeg Anouk aan Ginny.
"Nee meisje, maar we gaan wel goed voor jullie zorgen!"
"en dan moeten we nooit meer terug naar mevrouw?"
"Niet als je dat niet wil."
"Okee, dan blijf ik hier. Ik vond het daar eigenlijk niet zo leuk."

Ze bleven nog een tijdje praten en toen Anouk's zalf opgedroogd was namen ze haar mee om een kamer voor haar te zoeken. Een slaapkamer naast die van Ginny met een deur ertussen vond ze wel een goed idee en ze ging helemaal uit haar dak toen ze de kleuren voor haar behang en meubels mocht kiezen. Zuurstokroze, babyblauw, muntgroen, het gemiddelde Barbiehuis was minder kleurrijk. Harry's gezicht was ook groen geworden bij het zien van zoveel kleuren, hij was gauw gevlucht om een brief te schrijven naar Hermelien.

Een goede beslissing bleek achteraf, nog geen week later was Aurelia Vleesschouwer's voogdijschap afgelopen.

Die middag at Ginny met Harry en Anouk op haar kamer. Het meisje vertelde enthousiast dat ze later prinses ging worden en hoe ze dat exact ging bereiken. Harry en Ginny moesten ongelooflijk hard lachen met vastberadenheid van de prinses in spé. Niet veel later was Ginny weer verdwaald in een dagdroom. Een dagdroom over Ginny Potter, Anouk en Alex Potter en natuurlijk.. Harry Potter.

Die laatste stootte haar aan en ze schrok op. Hij fluisterde in haar oor: "Wel blijven opletten, anders word ze boos." Het gevoel van zijn adem op haar nek bezorgde haar kippenvel, snel richtte ze haar aandacht weer op Anouk,die nog steeds aan het vertellen was.
"Wanneer gaan we eigenlijk naar Alex?" vroeg Anouk terwijl ze een poging deed om haar laatste erwtje op haar vork te prikken.
"Na het eten." Antwoordde Ginny, het erwtje schoot weg.
"Ik ben klaar!" riep Anouk uit, en ze liep al naar de deur.
"Ga maar," zei Harry tegen Ginny "ik ruim wel op."
Ze lachtte hem dankbaar toe en volgde Anouk naar de ziekenboeg.

Daar lag Alex nog steeds op bed. Anouk liep stilletjes naar hem toe, Ginny volgde van op een afstandje. Anouk kroop op het bed van haar broer en veegde zijn haar uit zijn gezicht.
"Anouk" fluisterde hij. Zijn stem was zacht, verlegen en bezorgd, net zoals Alex zelf was.
"ik ben hier broertje." zei ze en ze kroop tegen hem aan. Hij sloeg beschermend een arm om zijn zus en vroeg: "Je bent niet meer bij de fles?"
"Nee, Ginny en Harry hebben me naar hier gebracht."
"De professors?"
"Nee, zo oud zijn ze nog niet."

Ginny lachtte zachtjes. Plots voelde ze dat iemand haar langs achter vastnam, een bekende stem fluisterde in haar oor: "Weer twee levens gered, professor Wemel" En toen ze zijn kin op haar hoofd voelde wist ze zeker dat het Harry was, vroeger hadden ze eindeloos vaak zo gestaan, perfect op maat voor mekaar en dat was blijkbaar nog niet veranderd.

Alex kreeg hen in het oog en wenkte hen.
"Bedankt om Anouk daar weg te halen" zei hij.
"Geen probleem jongen." zei Ginny, ze streek hem over het hoofd.

Die namiddag ging Alex met Anouk naar buiten om het terrein te laten zien. Ginny pakte hen alletwee zo dik in met Griffoendorsjaals dat het een wonder was dat ze nog konden ademen.
Ze ging met Harry voor haar haardvuur zitten, zij in haar favoriete zetel, Harry op een van de poefjes. Door het raam zagen ze Alex en Anouk naar het huisje van Hagrid lopen.

"Heb je haar kamer al gezien, Harry?" vroeg Ginny met een speels lachje. Ze schaterde het uit toen ze Harry's uitdrukking zag. "Het wordt vast en zeker hilarisch als jij ooit dochters krijgt!"
"Misschien gebeurt dat nog eerder dan verwacht." zei hij ernstig
"Hoezo?"
"Ik denk niet dat Anderling Anouk gaat laten blijven, Gin"
"Wat moeten we dan doen?"
"Weet ik niet."
"Dan huur ik wel een huis in Zweinstein en dan ga ik samen met haar daar wonen ofzo." zei Ginny.
"Als het ooit zover komt zal ik je helpen, zonder twijfel. Ze zijn bijzonder die twee, ik zal het spijtig vinden als we een opvanggezin vinden."
"Ik ben eigenlijk van plan om ze te adopteren." zei Ginny met een blos op haar wangen. Het idee speelde al heel de dag in haar hoofd en het leek haar niet onmogelijk. Harry keek haar raar aan.
"ik wil gewoon niet dat ze ooit nog in zo'n situatie komen als bij die oude toverheks." zei ze verdedigend."
"Dat snap ik, wist je dat ik die man van haar heel de wereld rond heb moeten opjagen voor ik hem eindelijk te pakken kreeg in Honolulu?" zei hij zacht, het was duidelijk dat Harry er geen goede herinneringen aan had.
"Nee, dat wist ik niet. Ik dacht dat je op wereldreis was geweest na het laatste gevecht."
"Heel de wereld rondgereisd, dat wel. Maar niet echt voor mijn plezier."
"Waarom dan?"
"Dooddoeners. Vier jaar heeft het geduurd voor ik ze allemaal te pakken had. Vleesschouwer was een van de laatsten."
"Vier jaar, maar dan was dat...?"
"Juli dit jaar, inderdaad."
Ginny was geschokt: "Dat heb ik nooit geweten, voor ons is de oorlog al vier jaar voorbij."

"Dat was net de bedoeling Gin, het is echt heel erg belangrijk dat je dat begrijpt. Sommige van de dooddoeners waren even erg als Voldemort. Hadden ze geweten dat ik nog contact had met iemand van thuis, of dat jij en ik nog..." hij slikte. "...jeweetwel. Dan had ik hen helemaal tot in Engeland kunnen volgen, om daar jouw lijk aan te treffen..." De tranen sprongen nu echt in zijn ogen. Hij had alles eruitgegooid wat hij al zo lang opkropte. Ginny ging naast hem zitten en hij trok haar op zijn schoot, hij begraafde zijn hoofd in de holte tussen haar nek en sleutelbeen. Ze voelde de hete tranen op haar huid.
"Die jaren waren verschrikkelijk Gin. Honger, ontbering, vuil, mensen rondom mij werden vermoord tot ik nog helemaal alleen was. Maar waar ik nog het meest onder leed was onder de idee dat jij nogaltijd furieus op me was." Op een nog zachtere toon ging hij verder. "Maar ik kon je niet schrijven, ik kon me niet verontschuldigen, zo was je veiliger, ver van mij. Ik kon je niet in gevaar brengen daarvoor hield... hou ik teveel van je."

Dat laatste zei hij zo zacht dat het bijna niet meer te verstaan was, maar Ginny had het gehoord. Ze voelde de krop in haar keel groeien, ze zei: "ik had er voor je willen zijn Harry, maar ik was dom, ik liet me lijden door het verleden. Het spijt me zo dat ik zo bot tegen je was hier op school, ik had er echt voor je willen zijn." Een enkele traan liep over haar wang. "Ik hou ook van jou Harry, ik heb nooit van iemand anders gehouden."

Harry nam haar hoofd in zijn handen en drukte zijn lippen zachtjes op die van haar. Ginny sloot haar ogen en zag haar dagdromen werkelijkheid worden.

Dat was het dan, het volgende hoofdstuk kan nog wel een tijdje duren omdat ik altijd eerst een hoofdstuk schrijf en dan pas één intik. Hoofdstuk elf vlot niet zo, daarom nog even geduld liefjes p