A/N: Ik ga niet alles meer vertalen, dingen als 'yes' en 'no' bijvoorbeeld.
A/N 2: Ik weet niet precies hoe de politie en zo werkt in Amerika, dus ik heb maar wat bedacht. Dat nog wel ongeveer klopt!
Hoofdstuk 4
"Mister Rainey, can you come with me?" Meneer Rainey, kunt u met mij mee komen? Mort keek op een zag een vrouw staan, redelijk klein en heel mager. Ze had een streng brilletje op haar neus en leek op een lerares. Ze had een strak rokje aan, met dunne witte strepen die vertikaal op de zwarte stof stonden. De bovenkant van haar kleding was ook zwart met wit en om het af te maken had ze een strakke knot in haar bruine haar.
Hij stond op en liep moeizaam naar haar toe. De kamer waar hij in had gezeten begon hem behoorlijk te vervelen, hij wist niet hoe lang hij er had gezeten, ongeveer een uur of 3 dacht hij. De vrouw bracht hem naar een groene deur en ze klopte er op.
"Yes?" Zei iemand van achter de deur. De mevrouw met het knotje opende de deur.
"Mort, come in." Mort, kom binnen. Mort keek op en zag een mevrouw zitten achter een bureau, langzaam liep hij, of liever gezegd, hinkelde hij, naar binnen.
"Take a seat." Ga zitten. Zei ze en wees naar een stoel aan de andere kant van het slodderige bureau. Hij ging zitten. De vrouw die op een leraar leek, deed de deur dicht en haar klikkende voetstappen, verdwenen de gang in.
Mort keek naar de vrouw tegenover hem, hij verwachte ieder moment wat de horen, maar de vrouw las iets dat op een papiertje stond. Ze zag er, in tegenoverstelling tot de andere vrouw er vriendelijk uit. Ze had blond krullend haar dat in een slordige staart naar achter was gebonden. Haar blauwe bloesje paste mooi bij haar blauwe ogen.
De vrouw keek op van het papiertje, klikte met haar tong en keek toen naar Mort, die verveeld om zich heen zat te kijken.
"Hello, Mort I have expected you. I am Melanie Lingham" Hallo, Mort ik had je al verwacht. Ik ben Melanie Lingham. De vrouw keek hem vriendelijk aan, te vriendelijk.
Great! I am with some stupid physiatrist, Who thinks I am a 10 year old kid! Geweldig! Ik zit hier met een of andere domme psycholoog, die denkt dat ik een 10 jaar oud kind ben! Dacht Mort, hij keek ongeïnteresseerd naar Melanie, die nog steeds vriendelijk naar hem lachte.
"You can tell me everything in trust. I will keep everything to myself, and will not even speak to the police about what's going on in this room." Je kan me alles in vertrouwen vertellen. Ik zal het geheim houden en zelfs de politie zal niet weten wat er in deze kamer besproken word. Zei Melanie.
"As if I have something to hide for the police." Alsof ik iets geheim te houden heb voor de politie. Antwoordde Mort, nog steeds even ongeïnteresseerd. Hij wilde het liefst naar huis gaan en een dutje doen op de bank. De vrouw schreef wat op het blaadje en Mort irriteerde zich.
"Miss, I don't need help. Let me go home and life my live." Mevrouw, ik heb je hulp niet nodig. Laat mij naar huis gaan en mijn leven leiden. De vrouw keek op van haar blaadje en keek doordringend naar Mort.
"If you want to go home, you can, but that would mean you depend on the decisions of the police. If they find enough evidence and they come to the conclusion you are the killer, you won't be a free man anymore." Als je naar huis wilt, kun je dat, maar dat zal betekenen dat je afhankelijk bent van de politie. Als zij genoeg sporen hebben en ze komen tot de conclusie dat jij de moordenaar echt bent, ben je geen vrij man meer. Melanie was in eens heel serieus geworden.
"What do you mean?" Hoe bedoel je? Vroeg Mort.
"It could be you really are in need of physiotherapy, in that case, you can go home and have special medication. There will be someone to watch you." Het kan zijn dat je dringend een psychiater nodig hebt, in dat geval kun je naar huis en heb je speciale hulp. Er zal iemand zijn die op je let. Mort dacht na. Hij had toch zeker niets gedaan? Waarom zou hij bang zijn dat de politie sporen vond? Het enige dat de politie had gezegd was dat de moordenaar een zwarte hoed had. Heel veel mensen hadden een zwarte hoed, toch?
Mort zat die avond voor zich uit te staren op de bank, zoals hij wel vaker deed.
Did I do it? Was I actually the killer? Heb ik het gedaan? Was ik echt de moordenaar? Mort zuchtte diep en liep naar de keuken, zijn enkel deed nog steeds heel erg pijn, maar hij had geen zin om naar het ziekenhuis te gaan. Hij pakte een fles wisky en nam een slok, leunde tegen de muur aan en keek naar de fles in zijn hand. Hij maakte een afkeurend geluid en zette de fles op het aanrecht. Op dat moment hoorde hij iets in de kamer. Hij keek om het hoekje van de keuken en zag niets. Hij liep terug en nam nog een grote slok, voordat hij de kamer in liep en rond keek. Papier lag door de hele kamer. Hij pakte er één op en keek wat erop stond. Er stonden rode strepen op, op alle papieren, lange rode strepen. Hij hoorde weer wat, dit keer kwam het van boven.
"Who is there? Shooter is that you?" Wie is daar? Shooter, ben jij dat? Riep Mort en realiseerde zich dat het boven pikdonker was. Hij wilde het licht aan doen, maar op een of andere manier deed die het niet meer. Hij begon naar boven te lopen, met behulp van zijn handen die hij voor zich op de trap zette en, wachtte even tot zijn ogen enigszins aan het donker gewent waren en strompelde toen de overloop op.
"Hello?" Vroeg hij. Hij wist zeker dat er iemand in zijn huis was. Hij liep naar het bureau dat op de overloop stond en leunde er even op, terwijl hij rond keek en goed luisterde of hij iets kon horen. Hij voelde een hand op zijn schouder en draaide verschikt rond. Mort kon het niet goed zien, maar er stond iemand.
"Hello?" Zei hij opnieuw.
Mort… De stem leek overal vandaan te komen en Mort liep langzaam weg van de gedaante, totdat hij tegen iemand op botste, opnieuw draaide hij rond in schok en zag dit keer een bekende gedaante.
"I see you are surprised to see me." Ik zie dat je verbaast bent mij te zien. Zei de man voor hem, Shooter. Mort die hier nu absoluut geen zin in had, begon de andere kant op te lopen. Hij zakte door zijn enkel en kon zich nog net tegen houden tegen de muur.
"Fucking hell!" Schelde hij en wist dat hij toch niet weg kon komen van Shooter en dat andere mens, wie het dan ook was.
Mort… Weer die stem.
"Who in heavens name are you? And what are you doing in my house?" Wie in hemels naam ben jij? En wat doe je in mijn huis.
You don't recognise me Mort? That hurts me, that hurts me a lot! Je herkent met niet Mort? Dat doet me pijn, dat doet me heel veel pijn! Zei een beschuldigende stem.
"Look, whoever you are, I can't see a damn thing and I don't want anything to do with you, whatsoever!" Kijk, wie je dan ook bent, ik kan je niet zien en ik wil niets met je te maken hebben, wat dan ook! Zei Mort terug en probeerde zijn woede onder controle te houden. Maar toen herinnerde hij zich iets, die mevrouw in de badkamer, met die rode vlek. "You where here before, wheren't you?" Je bent hier eerder geweest, toch? Vroeg hij.
Many times Mort, many times… Heel vaak Mort, heel vaak… Mort voelde een rilling over zijn rug lopen en had het opeens heel koud.
"Who are you?" Wie ben je? Vroeg hij opnieuw. Mort schrok toen hij door had dat Shooter naar hem toe liep. Hij stond weer recht op en probeerde zo min mogelijk op zijn waarschijnlijk gebroken enkel te luinen.
"You killed someone, yesterday!" Jij hebt iemand vermoord, gisteren! Hij keek hoe Shooter nu vlak voor hem stond.
"Mort, you did…" Mort, dat heb jij gedaan… Mort vond geen steun in de ogen van Shooter en keek daarom naar de muur achter Shooter.
"Okay, maybe I did, but the part of me who did it, is called Shooter." Oké, misschien heb ik het gedaan, maar het gedeelte van mij die het gedaan heeft, heet Shooter.
You are a murderer Mort, people died at your sight! Je bent een moordenaar Mort, mensen zijn gestorven terwijl jij toekeek! Daar was die stem weer.
Het leek of het lichter werd in de kamer, of in ieder geval werd de lucht rondom de gedaante lichter en langzaam werd de gestalte zichtbaar, eerst de blonde haren, toen de gescheurde kleren en vervolgens was ze helemaal zichtbaar.
"NO…" Was het enige dat Mort kon uitbrengen, "No, this can't be… it can't!" Dit kan niet… Dit niet!
Dit vond ik het perfecte moment om te stoppen, dan blijft de spanning er een beetje in. Ook al denk ik dat het best duidelijk wie het is… maar goed voor de gene die het nog niet weten, altijd leuk!
REVIEW, eh?