Ik ga in dit hoofdstuk een gedeelte gebruiken dat niet in de film zat, maar wel in het boek.
Thanks for the review Suey!

Hoofdstuk 9
Meaning?

"Mort, can you tell me what happened to you?" Vroeg Melanie opnieuw. Mort keek naar de vrouw. Ze had dezelfde paardenstaart in, waar een paar plukken uitkwamen. Het viel Mort op dat ze geen make-up droeg, in ieder geval niet veel. Ze had een wijde T-shirt aan, roze. Ze moest iets in de dertig zijn.

"It isn't about if I can tell you, it's about, can I trust you?"

"Yes, you can." Mort zuchtte een keer diep en beet op zijn onderlip.

"okay," Zei Mort, hij had al te lang met het geheim gelopen en na die morgen, moest hij het wel aan iemand vertellen. "wait." zei hij tegen Melanie, en probeerde op te staan. Hij hield zich vast aan de bank en liep moeizaam naar de keuken. Hij keek rond en vond al snel waar hij voor kwam. Achter het aanrecht op de grond lag het, de zwarte hoed van Shooter, zijn hoed. Hij raapte hem op en liep weer terug naar de kamer waar Melanie zat te wachten. Melanie was wat op aan het schrijven, Mort liep naar haar toe en keek over haar schouder mee. Hij realiseerde zich dat het over hem ging, gooide de hoed op de grond, graaide het papier weg en verscheurde het.

"You can be a physiatrist, or you can be a friend, but you can't be both!" Hij gooide de stukken papier op de grond, en raapte de hoed weer op. Melanie keek hem alleen maar aan, en zei verder niets. Daar gingen haar aantekeningen, gelukkig had ze er thuis nog een paar, wat moest ze anders zeggen tegen haar baas? Mort zat weer tegen over haar, zijn handen in zijn haren terwijl zijn armen op zijn knieën rusten. Melanie zag alleen zijn kruin.

"Are you okay?" Vroeg ze.

"Look, I need to tell this to someone, but I can't tell it to you." Zei Mort.

"I wasn't going to show those papers to anyone, you know that right?"

"Whatever. I would like to be alone now."

"Are you sure?" Vroeg Melanie, "I mean, there could happen anything to you. That table could have fallen a little different and you would have chocked to death."

"It wont happen, please leave." Melanie stond op, met tegenzin liep ze naar haar fiets en reed weg.

Mort dacht naar, ze had gelijk. Als er weer zoiets gebeurde en het zou fout gaan, dan was hij er geweest. En het erge was, hij kon er zelf niets aan doen. Hij had de hoed naast zich neer gelegd. Waarom had hij dat ding toch gekocht? Waarom? Hij greep de hoed vast en wilde hem op de grond gooien toen hij zich bedacht. Hij zette hem op, stond op en liep naar de spiegel. Toen hij zichzelf zag in de spiegel, pakte hij de hoed weer en gooide hem toch op de grond. De ene kant van hem wilde de zwarte hoed opzetten, terwijl de andere kant het liefst zo ver mogelijk van het ding verwijderd was.

Melanie reed terug door de bospaadjes, ze was er nog niet helemaal over uit wat ze moest doen. Ze kon zo weg fietsen en hopen dat er niets gebeurde, of ze kon iemand erover vertellen zodat ze hem konden helpen. Maar beide ideeën vond ze niet goed. Als ze hem zou laten, kon er iets gebeuren. Maar als er dan toch niets gebeurde vertrouwde hij haar misschien weer. Dat zou ze doen.

Ze had er best moeite mee, aangezien Mort haar niet gewoon dingen vertelde moest ze op zoek gaan naar een manier waarop hij het haar toch ging vertellen. Het was wel een uitdaging, maar ze kon het wel. Als iemand er achter kon komen, was zij het wel. Op haar afdeling was zij de enige die nog niet met een net pakje en een knot of strakke staart in naar werk ging. Zij vond dat je iemand alleen kon vertrouwen als die gene zich ook gedroeg als ze in het echt zou doen.

Ze opende de deur en liep naar binnen, zoals ze altijd deed gooide ze haar tas op de bank en liep naar de keuken om wat drinken te pakken. Toen ze terug de kamer in kwam ging te telefoon, ze liep naar het toestel en nam op.

"Hey," zei ze door de telefoon.

"Hey, Mel!" Klonk haar vriend zijn stem terug. Ze glimlachte.

"Andrew! I was wandering when you would call!"

"How are you?" Vroeg hij.

"I am great! What about you?"

"You know, that guy I told you about. That new man who works with me?"

"Yes." Bevestigde ze.

"We convinced them, we won!"

"That's wonderful!" Zei Melanie terug.

"Ow, sorry girl. I have to go."

"okay, I'll talk to you soon!"

"Love you!"

"Love you too." De telefoon werd opgehangen.

Melanie ging zitten op de bank. Ze wilde heel graag weten wat er met Mort was gebeurd. Niet alleen omdat ze dan aan haar baas kon laten zien dat ze het wel kon, maar vooral omdat ze Mort zo kon helpen. En daar ging het natuurlijk om.

Nadat Melanie was weggegaan was Mort in slaap gevallen op de bank. Hij kon alleen hopen dat Amy en Shooter weg bleven, of dat hij geen fantasieën had. Het was vreselijk niet te weten waar hij aan toe was en het maakte hem nog banger dat het nu niet alleen Shooter was, maar ook Amy, die dan onderling ook nog verschilden van menig. Hij wist niet welk van de twee hij moest vertrouwen en naar wij hij kon luisteren. Shooter had dan wel mensen vermoord, of hij had dat gedaan, maar Shooter had er wel voor gezorgd dat zijn verhaal een goed einde had. En Amy, hij kende Amy niet lang. Nou ja, wel de echte, dode Amy die in zijn tuin lag, maar niet deze neppe Amy. Hij had zich nog nooit zo beroerd gevoeld.

Toen hij in slaap was gevallen kwam hij terecht in een bekende droom. Hij stond in een klaslokaal en tegen over hem Shooter die met een zak boodschappen tegen over hem stond. Hij keek achter zich en zag het bekende schoolbord, maar er was geen deur. De deur die er de vorige keer in de droom wel was geweest, was weg. There is no way out. Stond er in het rood geschreven op de plek waar de deur had moeten zitten. Hij herkende het rood van de sinasappels die Shooter de vorige keer naar hem had gegooid, bloedsinaasappels. Op het bord waar daarvoor:

Sowing Season
A Short Story by Morton Rainey

had gestaan, stond nu:

Secret Watchers, that is what we are

Mort keek weer naar Shooter die mijn hand in de boodschappentas had gestopt en hem er uit haalde. Mort verwachte sinaasappels, net als de vorige keer, maar in plaats daarvan, haalde hij er een maïskolf uit. Hij gooide het ding richting Mort, die net op tijd kon bukken.

"Stop that!" Riep Mort. Shooter stak zijn hand opnieuw in de zak en haalde er nog een maïskorf uit en gooide. Mort kon niet op tijd weg, maar net voordat de kolf hem zou raken graaide iemand hem uit de lucht. Amy stond er, de maïskolf in haar hand. Ze liep naar Mort, ze ging recht voor hem staan en keek in zijn ogen. Mort zag de woede in haar ogen, niet om Shooter. Maar woede die ze had tegen hem. Ze gooide de maïskolf over haar schouder en Shooter ving hem. Amy vaagde weg en Mort zag een maïskolf zijn kant op vliegen, hij was te laat en de kolf kwam tegen zijn hoofd terecht. Vreemd genoeg voelde hij niets. Shooter keek hem boos aan, alsof hij van alles fout deed. Mort hoorde een vreemd geluid. Het werd harder en Shooter vaagde weg samen met de rest van de kamer.

Mort's ogen openden zich en hij merkte dat hij op de bank lag. Ring… De telefoon ging. Mort ging zitten, maar nam niet op. Hij had er geen zin in. Het enige dat hij van de droom kon herinneren waren de maïskolven en het script op het bord: Secret Watchers, that is what we are. Wat werd daarmee bedoeld? Ach, het was toch maar een stomme droom. Mort keek om zich heen, het was al avond. De laatste zonnestralen waren door de bomen door te zien. Hij maakte wat soep klaar, hij had behoorlijk honger gekregen. Maar ondanks dat at hij niet veel, zijn maag maakte constant salto's. Toen hij toch wat gegeten had, maakte hij een fles wisky open en deed geen moeite een glas te pakken en dronk uit de fles. Het viel hem op dat hij de laatste tijd vaak dronken was, maar het kon hem niet schelen. Hij had wel andere dingen aan zijn hoofd. Toen hij terug naar de kamer ging om weer op de bank te gaan zitten, zag hij iets op de muur staan. Het stond in het hout gekrast.

Secret Watchers, that is what we are.

It isn't about if I can tell you, it's about, can I trust you? – het gaat er niet om of ik het kan vertellen, het gaat erom of ik je kan vertrouwen.
You can be a physiatrist, or you can be a friend, but you can't be both! – Je kan een psycholoog zijn, of je kan een vriend zijn, maar niet beide.
I mean, there could happen anything to you. That table could have fallen a little different and you would have chocked to death." – Ik bedoel, er kan van alles met je gebeuren. Als die tafel iets anders was gevallen was je gestikt.

Ik zelf vind dat het verhaal een beetje saai word, zeg zelf wat je er van vind.
Review please! Tnx!