Ik heb wat informatie gekregen over mensen die in hun gedachten dingen zien die er niet zijn van iemand die met dat soort mensen wel wat ervaring heeft, en dat ga ik dus maar voor dit verhaal gebruiken. Trouwens, weet je waarom Chico eigenlijk vermoord was door Shooter? Honden kunnen voelen wanneer iemand niet goed wijs is. Zoals Mort dus, en daarom moest hij dood. Zielig hè!

Dit word best wel weer een angsty hoofdstuk, ik heb je gewaarschuwd ;)

Hier is hoofdstuk 10!

Hoofdstuk 10
The way I talk

Bijna liet hij de fles wisky vallen toen hij het opschrift zag, nog net op tijd hielt hij hem vast en dronk er een grote slok uit. Wie had het erin gekrast? Hij was alleen thuis en niemand was binnen gekomen zo ver hij zelf zag. Het moest Shooter of Amy geweest zijn. Met zijn vinger gleed hij over het opschrift. Hij huiverde een beetje, hoe kon het dat hij zelf dingen deed en het niet eens kon herinneren?

Melanie liep naar de telefoon, ze toetste Mort's nummer in en luisterde hoe de telefoon over ging. Na de vierde keer dat hij overging werd er opgenomen.

"Shooter! Is that you?" Werd er geschreeuwd.

"Who's Shooter?" Vroeg Melanie voorzichtig.

"Ow fuck! It's you!" Zei Mort, "What?"

"Mort, who is Shooter?"

"Nobody, just a..." Melanie horde hem twijfelen, "He's a cousin."

"Why did you think I was him?" Melanie was niet dom, ze wist dondersgoed dat Mort loog.

"He…You…I…" De hoorn werd erop gegooid. Er was duidelijk iets niet in orde. Wie was die Shooter? En waarom had Mort geen goed antwoord op haar vraag? Hij was toch een schrijven en hadden schrijvers niet altijd een goed woordje klaar? Ze begon zich af te vragen wat ze moest doen en zonder dat ze er zelf erg in had, had ze haar jas al aan.

Mort had net de telefoon op de haak gegooid en wilde omdraaien toen de telefoon opnieuw begon te rinkelen. Hij draaide zich weer naar de telefoon en nam op.

"Look Melanie, I know you like to irritate me, but just go away, leave me alone and shut up!" Riep hij door de telefoon.

"You loony," Shooter's stem klonk terug en Mort verstijfde en de fles wisky viel nu wel uit zijn hand en brak.

"Shooter…"

"You have to get rid of that Amy, she is making you sick."

"Well, you made me sick in the first place!"

"What is that suppose to mean?" Vroeg Shooter.

"Fuck you Shooter, fuck you!" Zei Mort.

"I made you strong, you did thing you could have never done without my help."

"yes, things I did not want to do." Antwoordde Mort.

"Ow, you wanted to," Ineens kwam de stem niet meer uit de telefoon, maar van achter hem, "You wanted to." Mort draaide zich verschikt om terwijl hij de telefoon lied vallen.

"No, please go…" zei hij verluisterend, bijna smekend.

"Why?"

"Because I hate you, got that asshole? I hate you!" Dat had Mort beter niet kunnen zeggen. Het ene moment stond hij nog gewoon tegen over Shooter en het andere moment had Shooter hem tegen de muur aan geduwd en had zijn twee handen om Mort's keel gesloten. "I…hate…you…" zei hij, naar adem snakkend tussen elk woord.

"No, you hate Amy, she's the one you have to hate!"

"N-no..." Mort probeerde Shooter te schoppen, maar toen hij Shooter raakte reageerde de man er niet op. Mort voelde dat zijn voeten niet meer bij de grond kwamen. This can't, it's impossible, dacht hij, It feels so real, but it's all fake and I am completely alone.

"You hate her!" Gaf Shooter als een bevel. Mort kon geen antwoord meer geven, hij probeerde te ademen. Maar het lukte niet. Ineens werd hij heel bang, ondanks dat Shooter niet echt bestond, kreeg hij geen lucht. Wat gebeurde er? Hij begon aan Shooter's armen te trekken, maar de man liet niet los.

Melanie was al onder weg naar Mort's huis, met de auto zou ze er binnen een kwartier zijn. Ze reed lang een tankstation, en kwam toen in de bospaatjes. Ze keek op haar kilometer teller en zag dat ze veel sneller reed dan toegestaan was. Waarom deed ze dat? Ze reed wat langzamer, maar naar een halve minuut had ze haar snelheid nog hoger opgevoerd. Na vijf minuten door de bossen te hebben gereden kwam ze aan op een open vlakte, waar Mort's huis stond. Ze gooide de auto deur dicht en liep naar de deur. Ze klopte weer aan, maar net als de vorige keer dat ze was gekomen deed niemand open. Ze had geen zin om nog een keer aan te kloppen, ze begon heel zenuwachtig te worden. Ze herinnerde zich de vorige keer, toen was ze al bang om naar binnen te gaan, maar nu helemaal. Haar handen trilde. Ze maakte de deur net als de vorige keer open door haarzelf er simpel weg tegen aan te gooien. De deur ging naar de eerste keer al open. Ze deed haar ogen dicht, ademde diep in en liep toen naar binnen terwijl ze net als de vorige keer begon rond te kijken waar Mort was. Ze hoorde geluid komen vanuit de keuken en liep er heen. Het eerste wat ze zag was de telefoon die niet op de haak lag, er lag een plas op de grond met stukken glas erin wat erop wees dat er een fles kapot was gevallen, die nog behoorlijk vol was geweest. Ze liep nu de keuken in en zag een schouwspel, nog vreemder dan de vorige keer dat ze Mort had gevonden. Mort stond tegen de muur gedrukt en keek met grote angstige ogen naar haar. Toen gleed hij langs de muur naar beneden en bleef daar liggen. Ze liep naar hem toe en hoorde dat hij ongelijk ademde. Ze hielp hem omhoog zodat hij tegen de muur aan zat. Nu pas zag ze wat er op de muur stond.

Secret watchers that is what we are

Ze staarde er een tijdje naar, maar kon er niets van maken. Secret watchers? Het stond in de muur gekrast. Had Mort het er zelf in gekrast? Melanie keek weer naar Mort, hij had zijn ogen niet langer gesloten en keek om zich heen, ineens verstijfde hij en Melanie zag dat hij ergens naar keek. Ze keek over haar schouder maar zag helemaal niets.

"Mort?" Vroeg ze. Mort antwoordde niet. Ineens keek hij Melanie recht aan en iets in zijn ogen was veranderd. "Mort? What's going on?" ze keek naar de ogen die net nog vol angst haar richting op hadden gekeken en nu vol zelfvertrouwen zaten.

"Nothing of your business" Zei Mort met een vreemd accent, "Still, you want to know."

"Why do you talk like that?"

"That's just the way I talk." Hij stond op en Melanie volgde zijn voorbeeld. Hij liep naar de keuken en rommelde in een laatje en haalde er een pakje sigaretten uit. Hij stak er één op. Daarna legde hij het pakje weer terug en haalde er nog wat uit. Daarna liep hij weer terug naar Melanie. Melanie zag dat ineens veel beter op zijn enkel kon staan, nog steeds niet helemaal, maar een stuk beter dan de vorige keer dat ze hem had gezien en dat was nog helemaal niet lang geleden.

"What is happening to you?" Vroeg Melanie.

"Nothing." Melanie wist niet precies wat ze moest doen.

"When I came in, you were pushed against the wall and you were terrified. What happened?"

"Stop yelling to me!" schreeuwde Mort ineens en keek naar de muur aan de andere kant, "I know what I am doing!" En dat was het moment waarop het allemaal duidelijk werd voor Melanie en ze wist niet hoe snel ze weg moest wezen.

Was niet mijn langste hoofdstuk, maar goed. Wat vond je ervan? Review! Or, I might kill ya! (just kiddin')
BTW, Thanks for the review(s)Sue-AnneSparrow!