Het is misschien niet het langste hoofdstuk, maar goed… ik kon het niet langer maken want dit was het perfecte einde. -gniffel- -gniffel-
Bedankt voor je reviewtje Sue-AnneSparrow, Lufjah!
Hoofdstuk 12
Identify the dead
Melanie was net een beetje tot rust gekomen en lag in bed toen de telefoon ging. Eerst schrok ze zich dood en zat recht op in bed. Toen ze merkte dat het te telefoon maar was en geen enge bloeddorstige moordenaar was die haar uit haar slaap had getrokken haalde ze opgelucht adem. Tot ze zich realiseerde dat de telefoon niet voor de lol overging ze pakte op en met een slaperige stem zei ze:
"Hello?" ze kon een gaap nog net onderdrukken. Ze verwachte een antwoord maar die kwam niet. "Hello?" vroeg ze opnieuw. "Who's there?" ze begon zich te irriteren, wie haar ook gebeld had, had haar net uit haar slap gehaald en zo meteen zou ze weer een uur liggen piekeren over van alles en nog wat. "Who is this?" vroeg ze boos. Ze hoorde een knap aan de andere kant van de lijn, toen een pats en vervolgens het 'piep-piep-piep' dat de telefoon maakt als je een niet bestaand nummer belt. Het was duidelijk dat de telefoon van de gene die haar had gebeld total loss was, ze legde haar eigen telefoon op de haak en ging weer op bed liggen en zoals ze al verwacht had, begonnen de gedachten weer aan haar te knagen.
Mort zat op de bank hij was voor zich uit aan het staren, terwijl hij doritos naar binnen aan het werken was. Hij realiseerde zich dat hij al een hele tijd niets meer geschreven had, hij had er geen zin meer in. Misschien moest hij maar gewoon stoppen met schrijven, maar dat kon hij niet. Hij schreef niet alleen om geld te verdienen, hij schreef ook voor zichzelf. Hij kon zo bepaalde gevoelens van zich af schrijven. Alleen nu Shooter zijn leven over hoop had gehaald, had hij geen inspiratie meer. Terwijl hij had verwacht dat hij juist heel veel inspiratie zou hebben. Misschien ook niet, hij had vooral veel inspiratie toen hij bij Amy in de buurt was, nadat Ted zijn leven binnen was gedrongen en Amy van hem had gepakt had hij niet veel meer geschreven dat de moeite waard was, behalve Sowing Season dan.
"I thought you wouldn't dare to be here anymore." Mort schok op uit zijn gedachten. Wat deed Shooter hier nou weer? Mort antwoordde hem zonder om te kijken.
"Why wouldn't I dare? Because you want me dead, well, guess was Einstein you can't kill me."
"Are you sure?"
"Try me." Mort keek nog steeds strak naar de muur voor hem, hij had geen zin om te kijken naar Shooter.
"Look Mort, I don't want you dead. I just want you on my side."
"And you think I will be on your side if you try to kill me?" Mort keek voor de eerste keer om naar Shooter. Hij had zoals gewoonlijk de zwarte hoed op zijn hoofd en hij stond tegen de muur aan te leunen.
Why do I see the fucker? Why can't I make him disappear? Vroeg Mort zich af terwijl hij zich probeerde te concentreren op de muur achter Shooter en niet op Shooter zelf. Maar hoe hij ook probeerde Shooter bleef maar tegen de muur leunen.
"What are you doing?" Vroeg Shooter ineens.
"Trying to make you disappear." Zei Mort, "You aren't real and if there's a way to create you, there is a way to erase you." Shooter keek hem een beetje verward aan en zei toen:
"You have to face it Mort, I am real."
"No you are not! You don't exist!"
"Well, why do you keep talking to me?" Vroeg Shooter. Mort keek gelijk weg van Shooter. Hij had gelijk, waarom praatte hij tegen iemand die niet bestond?
"FUCK IT!" Riep hij uit en stond op en liep naar de keuken zonder naar Shooter te kijken.
"You can't hide from me Mort, you know you can't." Shooter had hem gevolgd en was ook de keuken in gelopen. "You know what did is?" Mort draaide zich langzaam om, om te kijken wat Shooter bedoelde. De man hield iets in zijn handen, Mort liep langzaam achteruit, weg van Shooter. Hij duwde zich zo ver mogelijk tegen het aanrecht als hij kon. Wat Shooter in zijn handen had was het voorwerp dat hij had veilig had opgeborgen en nooit meer wilde zien, maar dat hij recentelijk wel had gezien. Het was de shop, het voorwerp die hij had gebruikt om Amy en Ted te vermoorden. Hij keek Shooter aan.
"Where did you…" Vroeg hij maar Shooter onderbrak hem.
"That isn't important," Shooter zette de shop op de grond en leunde erop, "what is important is what I am going to do with it."
"What are you going to do with it?" Vroeg Mort, nog steeds tegen het aanrecht geduwd om zo ver mogelijk verwijderd te zijn van Shooter en de schop. Shooter pakte de schop vast en liep op Mort af. Mort kon nog net naar links duiken om de schop te ontwijken. Hij stond gauw op om te kijken waar Shooter was en wilde naar de deur rennen maar werd tegen gehouden door Shooter die hem achteruit duwde met de steel van de schop. Hij kon zich nog overeind houden aan het tafeltje die tegen de muur stond.
"Fuck you!" Zei hij en kon opnieuw net op tijd bukken maar realiseerde zich dat hij nu tussen het aanrecht de muur en Shooter stond. Shooter tilde de schop op…
Melanie was opnieuw bijna in slaap gevallen toen ze weer helemaal wakker werd gemaakt door hetzelfde geluid dat haar de vorige keer ook had gestoord, de telefoon. Slaperig kwam ze overeind wreef wat slaap uit haar ogen en pakte toen de telefoon op.
"Yeah?"
"Miss Lingham, do you have a moment?" Een vrouwenstem antwoordde haar.
"It's in the middle of the night, but yes I have a moment."
"I am sorry, but you have to identify a body." Zei de vrouw en Melanie wist even niet wat ze moest zeggen.
"What do you mean? Did someone die?" Vroeg ze uiteindelijk. De vrouw haalde diep adem en antwoordde toen:
"Yes, you have to come to the police station as soon as posible."
"Who died?" Vroeg ze en de ene mogelijkheid naar de andere spookte door haar hooft, het begon met Andrew, daarna haar familie of misschien Mort. Andrew was nog in het buitenland dus hij kon het niet zijn, haar familie woonde ook niet in de buurt. Was het dan toch Mort?
"It's for the best that you first come to the police station," antwoordde de vrouw haar en Melanie werd getroffen door een golf van misselijkheid.
Tjah…