Oew, hoofdstuk 13 een ONGELUKSGETAL! MUAHAHAHAHAHA!

Hoofdstuk 13
It could go both ways

Melanie voelde een rilling over haar rug lopen toen ze het politie bureau binnen stapte. Ze voelde er niets voor om naar binnen te gaan. Toch stapte ze binnen, meteen kwam er een vrouw naar haar toegelopen.

"You must be miss Lingham."

"Yes, I had to urgh..."

"I know, come with me." Zei de mevrouw.

"Would I be actually seeing the dead body?"

"That's the meaning of identify a body, looking at it an confirm it's that person." De vrouw klonk een beetje geïrriteerd. Melanie volgde de vrouw in stilte. Ze kwamen een kamer binnen waar nog een aantal mensen stonden te praten toen Melanie binnen kwam viel het gesprek van de mensen stil. De vrouw die haar naar de kamer had gewezen deed de deur achter Melanie dicht en liep weg.

"Hello…" zei ze onzeker en keek de kring van mensen rond.

"I am sorry, miss Lingham, you have to come with us to the conservatorium" zei een man en liep naar haar toe.

"To the, the cons..." Melanie wist niet wat ze moest zeggen.

"Yes, this person was killed or it figures he killed himself."

"Killed him-himself?" Melanie voelde zich slap worden en leunde op een tafeltje.

"Miss, are you okay?" De man liep naar haar toe.

"No, no I am not, not okay…" haar zicht werd zwart en ze viel flauw.

Pijn verspreide zijn lichaam en hij zakte in elkaar, hij keek naar Shooter en realiseerde zich wat er was gebeurd. Hij was zojuist doorboord met de schop dezelfde schop die Amy ook haar leven had gekost. Alles om hem heen werd donkerder. Hij zag nog net dat Shooter de schop weg gooide en naar hem zat te kijken, zat te kijken hoe hij stierf. Dus dit had Amy doorgemaakt, deze pijn had zij ook gevoeld. Hij hoestte en voelde de ijzeren smaak van bloed in zijn mond. Hoe kon dit? Hij voelde zijn leven weg ebben en het voelde vreselijk. Dit had hij Amy aan gedaan, dit gevoel. En zonder dat hij het zelf tegen kon houden begon hij te huilen. Tranen liepen langs zijn gezicht naar beneden. De gene van wie hij het meest had gehouden, had hij zo veel pijn gedaan en hij had het zelf niet door gehad. Maar nu deze pijn zijn eigen lichaam verspreide voelde hij het. Woorden begonnen in zijn hoofd te vormen, zinnen. De mooiste zinnen die hij ooit gezien had, het was perfect. Het perfecte einde, zijn perfecte einde.

Melanie liep door het grote gebouw, dus dit was het conservatorium. Ze zuchtte voor de zoveelste keer, en volgde de kleine groep mensen voor haar. De man liep naast haar en keek af en toe bezorgt opzij. Het groepje kwam een kamer binnen, Melanie begon gelijk te rillen het was er ijskoud. De man opende een deur waar een paar kleine laatjes in zaten. Melanie deed een paar stappen achteruit.

"Miss Lingham, are you ready?" Vroeg een aardige manier die klaar stond de la open te trekken. Melanie knikte onzeker en keek met grote ogen toe toen de la open ging. In de la lag echter niet wie ze verwacht had te zien.

"OmyGod!" Mompelde ze onverstaanbaar.

"Is this your nephew Matthew Lingham or not?" Vroeg de man en keek Melanie doordringend aan die met een angstige blik naar het lichaam in de la keek. De jongen die in de la lag had zijn ogen gesloten en bruine haren de rest van zijn lichaam was bedekt.

"I-It i-i-is." Zei ze en moest moeite doen op haar benen te blijven staan. De man deed de la weer dicht en knikte naar haar.

"Thank you, would you like something to drink. You look a little upset."

"N-No thu-thu-thanks" stotterde ze.

"Here come with us." Ze liepen de kamer weer uit, de man ondersteunde Melanie die met knikkende knieën liep. Daar wees de man Melanie een stoel, die ging zitten en haar hoofd in haar handen begroef. En opeens begon ze te huilen, haar neef had zelfmoord gepleegd. Hij was altijd zo vrolijk geweest, hoe kon dit? Het leek wel op de man haar vraag had gehoord.

"You shouldn't blame yourself, it's possible that no one had seen this coming and in your case that's probably the truth."

"Thank you." Mompelde Melanie door haar tranen heen.

"Here." The man gaf haar een zakdoek die ze aanpakte.

"You know, when I came here I had never thought he was dead. I had someone in mind, but not him."

"Who? I mean if you think someone else would kill himself, it's really something we should know about, isn't it." Zei de man. Ze wilde het eerst niet zeggen maar het kwam er zomaar uit.

"Morton Rainey." Ze barste in tranen uit nadat ze de naam had gezegd de man sloeg een arm om haar heen en vertelde haar dat het goed kwam. En toen vroeg ze de vraag die haar al een tijdje dwars zat,"Why did you ask me too identify my nepthew?"

"You where the last one he called before he, you know what." Melanie schok op. De telefoon van die morgen, dat was dus haar neef geweest! Haar ogen stonden wijd terwijl ze naar de grond keek. Waarom had Matthew haar gebeld? Waarom niet iemand anders?

Melanie zat thuis op de bank, waarom had ze het hun nou verteld? Waarom had ze verteld van Mort? Ze zuchtte toen de bel ging. Even schok ze, zou dat Mort zijn. Ow, don't be pathetic! Zei ze tegen zichzelf en deed toen open. Ze ogen van haar vriend keken haar vermoeid aan en meteen trok ze de deur open en omhelsde hem.

"I missed you!" verluisterde ze in zijn oor, "so much!"

"I missed you too." Zei Andrew terug en keek Melanie in de ogen, "What happened to you, girl?"

"My nephew died, he killed himself."

"I am sorry." Zei Andrew, "here, let's go inside first." Hij pakte zijn spullen en liep naar binnen Melanie deed de deur dicht. Andrew kuste Melanie op haar voor hoofd. Dat was het moment dat de telefoon over ging, Melanie liep naar het kaste toe en pakte de telefoon op.

"Hello?" Vroeg Melanie.

"I am sorry to call you again, but I think you would want to know this." Dezelfde vrouwenstem als de vorige keer antwoordde haar.

"What is it?" Vroeg Melanie een beetje bang voor het antwoord.

"Morton Rainey is found lifeless in his kitchen."

The End

Het was echt heel moeilijk om te zeggen dat dit het laatste hoofdstuk is. Ik wil er eigenlijk helemaal geen punt achter zetten, maar ik heb nou eenmaal gekozen zo te eindigen dus hier is dan toch het laatste hoofdstuk.

Heel erg bedankt voor alle reviews Sue-AnneSparrow! En dan zeg ik nog maals: zonder jou had ik het nooit af kunnen schrijven! Hoop dat je me niet te erg haat dat ik Mort heb laten dood gaan. Misschien maar goed ook dat ik morgen op vakantie ben, kun je me niet levend begraven, kielhaken of een andere mogelijke straf die je zou kunnen bedenken!

PLEASE REVIEW! Ik zou heel graag willen weten wat iedereen der van vond, want ik kan aan de hits zien dat niet alleen Anouk dit verhaal ziet! Maar goed, love you all!

-xXx- Me-Loves-Orli

p.s. als jullie nog een verzoek hebben, wat ik zou kunnen schrijven als volgend hoofdstuk, zeg het en ik zal kijken wat ik eraan kan doen. bijv. hoe Melanie verder leeft of nog een gedeelte van Mort's leven dat ik niet goed genoeg heb uitgelegd of dat je zou willen weten, zeg het maar!