Ik weet niet of dit hoofdstuk 14 is of epiloog, kies zelf maar!
Ow en uh, Suey, dit hoofdstuk is HELEMAAL voor jou! Hope you enjoy! Ennuh… wanneer kom je nou terug van vakantie!
'Morton Rainey is found lifeless in his kitchen.' De woorden bleven in haar hoofd herhalen, keer op keer 'Morton Rainey… lifeless… kitchen'. Hij was dood, en het erge was, het was haar schuld. Zij had het tegen de politie moeten zeggen, zij had moeten zeggen wat er met hem aan de hand was en dat hij dringend hulp nodig had. Ze had het moeten zeggen voor het te laat was. Ze had niet meer geweten wat ze terug had moeten zeggen tegen de vrouw aan de andere kant van de lijn. Haar neef wat al erg genoeg geweest, maar nu Mort. Ze was dicht geklapt en had niet eens door dat de vrouw haar keer op keer vroeg of ze er nog was en of het goed met haar ging.
"What's wrong Melanie?" Andrew stond haar bezorgt aan te kijken en pakte de telefoon uit haar trillende hand.
"H-he-he's d-d-dead, Andrew, he's-s d-dead." Stotterde Melanie.
"Who's dead?" Andrews ogen keken haar geschokken aan, "Melanie, who's dead?" Hij hief de telefoon naar zijn oor.
"Miss Lingham? Are you there? Are you okay?" Klonk de stem door de telefoon.
"I am Andrew, Melanie's boyfriend. She's very upset. Can I ask you what's the matter?" Vroeg hij.
"I think you could better discuss this with your girlfriend." Vertelde de vrouw hem. "She can come to the office tomorrow around nine A.M., she knows where to find it, there we will tell her what happened."
"Okay, we will be there." Na een laatste paar woorden hingen ze op. Andrew draaide zich richting zijn vriendin, die op haar beurt nog steeds met grote ogen ongelovig voor zich uit staarde.
"Here girl, have a seat." Hij hielp Melanie naar de bank en ging toen naar de keuken om wat te drinken te halen. Toen hij terug kwam vond hij Melanie huilend op de bank.
"I am sorry." Zei ze en snoof haar neus in een zakdoek, "It's just to much, first Matthew and now this."
"Melanie, can you tell me who's dead?"
"Mort, you know, I told you about him on the phone. That he was my first serious case and all." Zei ze tussen snikken door. Andrew wist even niet wat hij moest zeggen, aan de ene kant viel het mee. Voor een moment had hij gedacht dat het misschien één van Melanie's ouders zou zijn. Aan de andere kant, Melanie had er wel op gehoopt dat haar eerste serieuze zaak goed zou gaan.
"You couldn't help it, it's not your fault."
"Isn't it? He was schizophrenic, I found that out and he actually tried to..." Melanie stopte verschikt met praten, "Fuck it!" ze had haar beroeps geheim overtreden.
"Was he schizophrenic? He actually tried to do what, Melanie?"
"I shouldn't have told you that," Melanie keek haar vriend met betraande ogen aan, "you can't tell anyone!"
"But he's -"
"Capable to murder, I know." Maakte Melanie hem af, "Still, you can't tell anybody."
"Is that what he tried to do? Kill you?" Vroeg Andrew haar bezorgt.
"Sorry Andrew, I can't tell you what happened. But don't worry, I am fine."
"Darling, you shouldn't blame yourself. What could you have done to avoid it?"
"I could have told someone!" Ze keek naar het plafond, "but I also couldn't have done so. I promised him. Or he kind of- it doesn't matter what he did... He's dead now!" Andrew trok haar naar zich toe en legde haar tegen zich aan.
"Don't you blame yourself, don't."
"Have a seat." Sprak een vrouw die Melanie en Andrew naar een klein kamertje had gelijd. Een man zat aan de andere kant van een redelijk rommelig bureau naar hun te kijken.
"Well, let's start with introducing shall we?" Hij glimlachte vriendelijk en Melanie slaagde erin een zwakke glimlach terug te geven. "I'm Nick Velvled, just call me Nick."
"I am Andrew and this is Melanie." Zei Andrew die zag dat Melanie zelf waarschijnlijk niet zo veel zou kunnen zeggen. Nick knikte naar hun.
"So, Andrew, Melanie, you're here to hear about Mr. Rainey. I'll tell you everything I know. Let's start with the place it...er... happened." Melanie had haar hand al over haar ogen gelegd en begon zachtjes te snikken. "It was odd, he was found, well it's hard to explain. It was like he had worked himself into a corner. So he couldn't escape and even weirder was. So that he couldn't escape from himself. We know this because his face was covered with a mask of fear. It even looks like he had raised his hands to protect himself."
'oh, God, I wish I had said something.' Dacht Melanie, 'That must have been terrifying, being killed by... yourself.'
"What else can you tell us?" Vroeg Andrew.
"We found a writing on the wall, it seems he wrote it himself as it is his way of writing. We actually found more than just one writing. The first we found was this one: 'Secret Watchers, That is what we are.' We figure this means he's had some kind of imagination tha-"
"Schizophrenic." Zei Melanie
"We thought he was." Vervolgde de man. "But he saw more than just one person."
"I know, I mean he was...er...talking to more than one person when I was with him the other day. But tell me about those other writings." Melanie was tot rust gekomen. "How many did you found?"
"Well we found out that there had been markings in every single wall with read: 'Shooter' but more importantly there was one reading: 'Shoot her' as in kill her, as in killing Amy as we figured."
"I don't believe Mort did it!" Zei Melanie ineens en stond op van haar stoel.
"There are found many clues which are pointing in Mr. Rainey's direction." Zei de man.
"Still, he didn't do it! I know who did it though. Mort showed it to me himself. It was Shooter."
"I'm sorry Miss, but Shooter is Mr. Rainey himself. There is no Shooter." De man keek haar een beetje verward aan.
"There is, Shooter does exist. He is very much alive in Mort himself."
"Melanie, sit down." Zei Andrew en Melanie deed als hij vroeg.
"Let's continue with what we have come here for in the first place. Shall we?" Nick was nu lichtelijk geïrriteerd. Andrew knikte. De telefoon op het bereau ging en Nick pakte het toestel op nadat hij zijn excuses had aangeboden aan Melanie en Andrew.
"Yes?" … "Ow, hi George." … "How is it going?" ... "Nothing?" ... "Keep looking, there must be some clue to where they are." ... "I will." ... "Bye!" En hij hing op. "I'm sorry for that. It was about...er... the bodies. They're still not found." Nick keek een beetje teleurgesteld.
"Have you looked in the garden?" Vroeg Melanie ineens die zich een aantal zinnen herinnerde. "Todd Downey thought that a woman who would steal your love when your love was really all you had was not much of a woman. He therefore decided to kill her. He would do it in the deep corner formed where the house and barn came together at an extreme angle—he would do it where his wife kept her garden." Melanie zuchtte, "I didn't realise, but Todd Downey is Mort or actually it's Shooter."
"Er... We havet looked in the garden. There was nothing there."
"Well, that's weird. Let's say there where lot's of plants growing. Don't you think those bodies would be gone by now? Anyway, tell me about the other writings." Zei Melanie die geintereseerd naar Nick keek.
" 'Between you and yourself' The other read. We think his two alter egos didn't like each other much and it's probable what happened when he died. One part of him wanted the other dead." Zei Nick negerend wat Melanie had gezegt over de lichamen. Maar na een lange pauze zei hij: "Do you really think those bodies where buried in that garden?" Melanie dacht weer aan een ander stukje van het verhaal:
" 'I know I can do it,' Todd Downey said, and helped himself to another ear of corn from the steaming bowl. 'I'm sure that, in time, her death will be a mystery even to me.' "
Ik vond het wel toepasselijk met die zinnen te eindigen. Ik bedoel het hoord wel een beetje zo ;p Er komt trouwens nog een soort van volgend hoofdstuk, ach, wacht maar je ziet het wel... Dit is eigenlijk gewoon het einde van het verhaal. Er komt dus GEEN vervolg of zo. Tenzij iemand -kijkt Suey doordringend aan- het PER SE wilt… Maar er komt dus nog wel een volgend hoofdstuk, maar dat volgt niet achter dit hoofdstuk. Het is gewoon iets van het midden van het verhaal.
Please Review!