Dit hoofdstuk is helemaal Nederlands! (wie had dat ooit nog es gedacht?)
Speciaal voor de enige lezer van dit verhaal, ANOUK!
Ik heb altijd gezegd dat er geen vervolg op Secter Watchers kwam… nou uh… laat ik het zo zeggen: 'Zeg nooit nooit…'

Waarschuwing: dit is een HELE korte inlei-… ik bedoel hoofdstuk ;)

George was de laatste die naar huis ging, zoals gewoonlijk. Hij wilde net de deur dicht doen, toen hij iets dacht te horen. Hij opende de deur weer, misschien was er een poes naar binnen geglipt of iets dergelijks.

Maar het huis voelde ineens heel anders, heel koud en het was donkerder dan het ooit geweest was. Hij liep door de woonkamer en hoorde het geluid uit de keuken komen. Langzaam om wat het ook was niet weg te jagen kwam hij dichterbij. Maar wat hij zag was niet een kat of vogel die per ongelijk door het open raam was gevlogen, terwijl ze met het onderzoek bezig waren.

Hij wreef in zijn ogen en wist niet wat hij zag, in de keuken precies in het midden lag een hoed, dezelfde hoed die hij een paar dagen geleden voor onderzoek mee had genomen. Hij was er zeker van dat hoeden niet uit zichzelf liepen en ook dat het ding hier niet lag toen ze het huis aan het onderzoeken waren.

Hij pakte de hoed van de grond, en bekeek het, hij was er heel zeker van dat het dezelfde hoed was. Hij nam het mee naar buiten en bekeek het in het zonlicht. Een zilver grijze haar lag er bovenop.

Morton Rainey was niet grijs, hij pakte de haar er voorzichtig af, en borg het op, voor DNA onderzoek.

Daarna sloot hij het huis af, bukte onder het rood/witte lint door dat om het huis heen was bevestigt, en stapte de auto in op weg naar huis.

"De haar is inderdaad niet van meneer Rainey." Een man met een aantal witte papieren waarop waarschijnlijk de antwoorden van het DNA onderzoek stonden. "En ook niet een haar van één van ons."

"Weten we van wie wel?"

"Nee, onbekend…"

"Zijn alle familieleden van meneer Rainey ook nagezocht?" Vroeg George.

"Ja, iedereen waarvan we weten dat ze zich ooit in het huis hebben bevonden." Antwoordde de man.

"Misschien heeft Morton dan geen zelfmoord gepleegd zoals jullie constant lopen te roepen!" Een zwarte vrouw kwam aanlopen. "Wie weet, krijg ik toch nog gelijk…"

"Anna! Je denk toch niet serieus dat meneer Rainey vermoord is, er was niemand behalve hij in het huis op het moment van het ongeval!"

"O nee?" Vroeg Anna. "Hoe weten we dat zeker?"

"Dat hebben we al besproken." Antwoordde George. "Het is algemeen bekent dat meneer Rainey schizofreen was."

"Misschien was hij dat wel niet!" Riep Anna.

"Anna!" Waarschuwde George haar en hij liep weg om het nieuws van het DNA onderzoek aan de rest te vertellen.

Anna keek naar het huis, ze wist echt niet meer wat ze moest geloven. Haarzelf, of de rest van de groep? Ze bukte onder het rood-witte lint door en ging richting het huis. Ze liep naar binnen en liep automatisch naar de keuken, de kamer waarin het ongeval was gebeurd. Vond ze nou maar iets waarmee ze kon bewijzen dat het een moord was, in plaats van zelfmoord. De meeste mensen die zelfmoord pleegden met een mes, zouden hun polsen door snijden. Dat had Morton Rainey niet gedaan, dit was dan niet gelijk een bewijsstuk, maar wel iets waarna gekeken moest worden.

Ze liep de keuken rond, zonder al teveel hoop te koesteren. Alles zag er heel normaal uit, ze vond niets dat haar kon helpen het tegendeel te bewijzen.

Ze liep de keuken weer uit en liep de kamer rond, op de grond vond ze een paar stukjes papier. Ze fronste haar wenkbrauwen en bukte zich. Het watermerk in de hoek was van een psychiater.

Vaak was zij degene die de zaak van een heel ander oogpunt bekeek.

Even vaak werd ze niet gelooft.

Soms had ze gelijk, soms niet.

Maar dit keer wist ze het zeker.

Ze wist niet precies wat er gebeurd was…

Maar wel wat ze ging doen.

Ze pakte het papier op en verborg het in haar zak. Wat ze nu deed was verboden, maar nodig. Zij zou zelf op onderzoek uitgaan.

Ik zei dat het kort was! Maar vrees niet! Kijk hier dan, ja hier onder! Kijk:

TBC (zie je!)

Jep, it's a miracle… but it's true!

Please review!