Okey ik weet dat het examen week is, ik weet dat het laat is. Maar ik heb al 11 review waarvan er 4 vandaag achter elkaar zijn binnen gekomen EEN NIEUW RECORD! Het blijkt dus dat er mensen zijn die m'n verhaal goed vinden. Genoeg reden om als een gestoorde te gaan schrijven. En ik moet sowieso door gaan met schrijven ik kan arme Sue, Jack en de rest van de crew toch nu niet in de zenuwen achterlaten? Dus hier komt m'n nieuwe hoofdstuk speciaal voor ME-LOVE-ORLI en AMBEREZ…

Hoofdstuk 9: In the end

Het leek wel of ze jaren in het verrotte donker varkenskot hadden gezeten. Om de zoveel tijd kwam er een kiertje licht naar binnen waarna er een bord met eten volgde. Maar na nog geen seconden werd het deurtje weer dicht gesmeten en afgesloten. "De loser, waren zeker bang dat de "gevreesde" Sparrow's voor de zoveelste keer zouden ontsnappen", dacht Sue geïrriteerd.

Sue had het na bijna een dag te hebben gezocht een raampje gevonden. Na nog bijna een dag te hebben geschrobd kon je bijna door het raampje naar buiten kijken. Niet dat daar nou zoveel te zien was, maar er kwam in elk geval weer wat licht naar binnen, zodat Sue niet het idee kreeg dat ze blind was.

Ze had zich eigenlijk niet eens zo erg verveeld toen ze in het hok zaten. Jack kon ouwehoeren voor tien en ,ook al was hij totaal nuchter, gedroeg zich nog steeds als een bezopen zeeman.

Maar zelfs dat ging na een tijd vervelen. Het werd steeds stiller in het hok net zo lang tot er helemaal niet meer gepraat werd. Sue vond het dood eng. De stilte gaf haar het idee dat het al helemaal voorbij was. Ze wilden wel praten, het liefst het uitschreeuwen. Maar wat moest ze dan zeggen! Hoe erg het hier was, hoe slecht ze het hadden? Of hoe goed ze het vroeger hadden, maar dat maakte haar alleen maar verdrietiger…

……………………………………………………………………………………………………………………………

Maar gelukkig eindelijk legde The Nevigator aan in Port Royal. Na een tijdje ging hun cel deur knarsend open. Meteen zetten Sue haar geïrriteerde,sarcastische en kattige masker weer op.

"It's about time. My God! En dit moet een schip voorstellen? Een baksteen vaart nog sneller", ze snoof."Wat jij Jack?"

Ook Jack was weer terug wan weggeweest. "Yeah,luv, wat is dit voor badkuip!" Hij grijnsde vals.

"Ja houden jullie je praatjes maar voor je, tot je voor de rechter staat" Bromde de soldaat. "En nou, opschieten, doorlopen!"

"Ohww… My SOoooo scary right now."Overdreven bang liep Sue de cel uit. Gevolgd door een grinnikende Jack en een boos mopperende soldaat.

Ze werden, samen met de rest van de crew ,die ze via oogcontact het beste wensten, naar het stadsplein gebracht.

Nieuwsgierig kwamen de dorpelingen dichterbij. Nog nooit hadden ze zo'n grote groep piraten bij elkaar gezien. Ze keken hun ogen uit. Soms hoorde je verschrikte ademhaling als er iemand achterkwam dat zelf de twee Sparrow's waren gevangen.

"Bloody Hell, "mompelde Jack, "het valt me nog mee dat we geen handtekeningen hoeven uit te delen…"

Nadat ongeveer het hele dorp en omstreken zich op het plein hadden verzameld, ging Commador Norrington parmantig op een podium staan.

Sue sloeg haar ogen ten hemel, Ooww men here it's we go…

Geachte burgers. Zoals jullie weten zijn m'n soldaten en ik, Commador Norrington, de woeste Caribische zee op gegaan om de piraten die ons door al jaren teisteren te vangen. En zie hier het is gelukt. De gevreesde leden van The Black Pearle hebben zich overgegeven. En dit allemaal dankzij m'n zoon: Collin Norrington.

Er klonk een luid applaus van de menigte en Collin werd naar voren geschoven. Blozend keek hij naar de menigte, die van hem dachten dat hij zich dapper had verweerd tegen de piraten. Wat ze niet wisten was,dat Collin eigenlijk als een mede-pirate was opgenomen door the crew. Dat hij eigenlijk z'n vrienden had verraden.

Onder het geklap haalde Sue hard haar neus op, stond de halve bemanning heel hard te hoesten en Jack keek Collin met een minnachten de blik aan.

Collin keek snel naar de grond, god laat dit snel voorbij zijn. en gelukkig toen de mensen uit geklapt waren kwam z'n vader weer naar voren.

Dank u wel mensen. en zoals u allemaal weet zal er zoals altijd een gepast straf zijn voor piraterij. Over drie dagen zullen de piraten worden opgehangen.

Nog een keer werd er geklapt en daarna begonnen de dorpelingen druk praten weer terug naar hun huis, werk of school terug te lopen. Dat zou een show worden dat mocht je niet missen!

Het werd stil op het plein. Zelf de piraten zeiden niks meer. Het drong eindelijk tot hun door dat het over drie dagen gedaan was met ze. Terwijl ze door een groep soldaten naar de gevangenis werden gebracht bleef Collin naast z'n vader staan. "Father kan ik misschien even met je praten?"

The Commador keek verrast op. "Natuurlijk Collin loop maar even mee naar m'n kantoor."

……………………………………………………………………………………………………………………………

Collin liep binnen in het kantoor van z'n vader. Het was niet veel verander sinds de laatste keer dat hij er was geweest. De muren waren nog steeds strak en wit, met veel schilderijen en wereldkaarten eraan. Nog steeds stond de boekenkast er chronologisch bij, zonder ook maar een laagje stof. En nog steeds stond het grote ebbenhouten bureau statig in het midden van de kamer.

"Ga zitten, sone". De Commador wees hem een stoel aan. Stilletjes plofte Collin in de stoel neer.

"En Collin waar wilde je het met me over hebben."

Collin wist niet goed hoe hij moest beginnen. "Ehhe… ( geweldig hij zat WEER in de stotterfase)… Nou dat piratenmeisje, Sue, vertelde me een verhaal…"

Norrington keek hem verward aan. "Wat zij ze dan?"

"Ze… Ze zij dat ze m'n zus was."

Even werd het stil in het kantoortje. Collin zag dat z'n vader slikte en wegkeek. "Dus… ze sprak de waarheid? U…U heeft m'n hele leven tegen me gelogen?"

"Collin het is niet wat je denkt… luister naar me dan vertel ik je het hele verhaal:"

Het was zo'n vijf jaar geleden. Ik en m'n soldaten voeren met The Interseptor op zee achter de twee Sparrow's aan, die het toen al voor elkaar hadden gekregen om steeds buiten ons bereik te blijven. Op een dag was er een storm. En niet zomaar een storm zal ik je vertellen. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat zootje ongeregeld het voor elkaar hebben gekregen om het door de storm te maken.

Maar goed. De ochtend na de storm zagen we allerlei spullen drijven in het water. Het waren tonnen, stukken hout, roeispanen en andere dingen die van boord waren gespoeld na de storm.

We haalde alle bruikbare spullen aan boord, aangezien we zelf ook schaden hadden geleden.

Opeens zag ik een stuk hout drijven met een donkerblauwe stip erop. Ik gaf het bevel om er heen te varen, en het bleek een klein jongetje te zijn. Dat was jij Collin. Ik had je al een paar keer in Port Royal gezien met de beide Sparrow's. je was halfdood en versteend van de koud. Waarschijnlijk heb je daardoor die waterfobie gekregen.

Na een paar dagen was je weer redelijk opgelapt. Je was amper meer wie je was, wie je familie was en waar je vandaan kwam. Het enige wast je nog wist was dat je Collin heten en dat je naar Anny en je oppaspiraat op zoek was.

Toen we weer in Port Royal kwamen heb ik je in huis genomen, omdat ik het niet over m'n hart kon verkrijgen om je in een weeshuis te stoppen. Ik heb je de beste opvoeding gegeven die mogelijk was en ik hoopte dat je me zou opvolgen als Commador.

Collin zat met openmond te luisteren."Maar waarom heeft u nooit gezegd wie m'n echte familie was!"

"Omdat je dan alleen maar in de problemen zou komen. Je achtergrond maakt veel uit, en als men er achterkwam dat je familie was van piraten zou je nooit aanzien krijgen."

"Dus u heeft me gewoon m'n hele leven voorgelogen?" Hij sprong op en gooide de stoel tegen de muur. "Ik dacht dat piraten leugenaars waren, maar u bent nog heel erger! Die piraten hebben nog meer besef van de waarheid dan deze hele stad bij elkaar." Hij gaf nog een keiharde schop tegen het bureau ( waardoor hij bijna z'n voet brak) en rende het kantoor uit.

………………………………………………………………………………………………………………………

Bijna huilden renden hij de stad uit, zonder enig idee waar hij naartoe ging. Nu snapte hij waarom Sue zo'n hekel had aan rijkelui. Ze logen en bedrogen, het maakte ze niet uit als het maar goed voor hun uitpakte.

Hij rende een heuvel op en plofte uit vermoeidheid neer. In een flits drong het tot hem door wat hij gedaan had. Hij had z'n zus verraden. Door hem zou zus over drie dagen worden opgehangen. Hij had z'n zus vermoord!

Hij moest dit stoppen. Maar hoe?

………………………………………………………………………………………………………………………

Ondertussen in een donker vies vochtig celletje zat Sue. Of beter gezegd stond. Ze was probeerde de tralies kapot te trappen maar het leek er meer dat ze haar voet in drieën trapte.

"Kan je ALSEBLIEFT is ophouden met dat irritante getrapt!" Anna-Marie was redelijk pissed of. Niet alleen omdat ze gevangen waren genomen en hun laatste paar dagen in een klein kut celletje zouden doorbrengen. ( hoewel dat natuurlijk ook een grote rol speelde) maar ook om het feit dat Sue de afgelopen vier en een half uur achterelkaar tegen de tralies aan het schoppen was!

Verwoedend keek Sue op. "Ja hallo!Ik probeer in ieder geval nog wat! Moet je jullie zien, zittend als een stel zoutzakken, PUH! Ik ga dus echt niet zitten wachten tot Norry met een big smile ons naar de galg brengt."

Sue wilden nog een prachtige speech geven over het belang van ontsnappen, maar ze werd verstoord van het knarsen van de deur.

In de deuropening stond het misselijke verradertje, oftewel Collin.

Sue ging tegen de tralies staan en keek hem vuil aan." Ik zweer je als je, ik vermoord je met m'n blote handen als je dichterbij komt."

"M-maar ik wil helpen," fluisterde hij bijna onhoorbaar.

"Denk je niet dat je al genoeg gedaan hebt? Je hebt ons verraden, das nog erger dan muiterij. Die vermoorde de captine tenminste zelf en zijn niet zo geniepig om hun "pappies" in te huren."

"Maar."

"Niks maar, rot toch op, je heb het verkloot!"

"Maar ik ben je broertje… ik… kan…"

Sue onderbrak hem:" ik heb geen broertje!"

Collin liep verdrietig weg. "Okey, Sue… ik ga… Maar ik dacht dat je misschien wilde weten dat de crew vrijuit gaat. "

Sue draaide haar hoofd een beetje. Hij zag dat ze nog steeds een blauw oog had en een dikke lip maar in haar ogen was weer een beetje hoop. "Wat zij je?"

De crew gaat vrijuit. Ik heb gezegd dat ze gedwongen voor jullie moesten werken en dat als ze dat niet deden hun familie vermoord zou worden. Enne… omdat ik de zoon van commador Norrington ben of was… ben… naja maakt niet uit… ze gaan in ieder geval vrij. Ze worden zo opgehaald door een paar soldaten…Ik dacht dat je dat misschien wilde weten."

Sue keek weer van hem weg en sloeg haar armen over elkaar. "Puh, what ever!"

Het was niet helemaal de reactie die Collin gehoopt had maar ze schold hem in ieder geval niet meer verrot. Snel deed hij de deur dicht voor ze van gedachten kon veranderen.

Hij grijnsde, dit had hij slim aangepakt. Nu alleen nog Sue en Jack bevrijden. En hij had al een idee hoe hij dat ging aanpakken…

……………………………………………………………………………………………………………………………..

En inderdaad na nog geen kwartier kwamen er een paar soldaten die de deur open deden. Aan de gezichten te zien waren ze niet bepaald blij dat ze de crew moesten laten gaan.

"Jullie,opstaan."

Verbaast stonden de piraten op.

"Opschieten, d'r uit."

Schaapachtig liep de crew de cel uit. Ze hadden niet verwacht dat de jongen de waarheid sprak. Jammer genoeg gold het alleen voor de crew. Toen Jack en Sue zo onopvallend mogelijk ook de cel probeerde uit te sneaken werden ze tegen gehouden door de soldaat.

"Nee, nee dit geld alleen voor hun. Jullie blijven netjes hier wachten tot de galg klaar is."

Sue wilden net een keel op gaan zetten over oneerlijkheid en discriminatie maar hield zich in. Een verkeer woord en de crew kon weer terug de cel in.

Ze gaf de crew een bemoedigende blik en zwaaide ze droevig uit. Dit was vast de laatste keer dat ze hun zou zien.

"So,luv just you and good old Jack fore now, ehy?" Hij gaf haar een schuine grijns.

Ze glimlachte terug. "Yeah Jack just like allway's."

……………………………………………………………………………………………………………………………

De drie dagen kropen voorbij. Toen de celdeur voor de tweede maal open ging wis Sue niet of ze blij of droevig moest zijn. De laatste drie dagen waren een hel geweest. Niet alleen omdat ze langzaam de minuten voor haar dood aan het aftellen was maar omdat ze wist dat er bij de galg een duizendmaal mensen zou zijn die haar maar al te goed de hel in wensten. Niet echt de personen die je op je begrafenis wil hebben, dacht Sue schamper.

Maargoed, vooruit dan maar. Ze stond langzaam op en wier een blik op Jack die ook niet veel aanstalten maakte om naar buiten te gaan.

Hell, zo had hij het zich niet voorgesteld. Hij had in een gevecht moeten sterven of anders op z'n minst aan een teveel aan rum. Maar om nou voor de oogjes van een stralende Norrington te worden opgehangen, nee dat zag hij niet bepaalt zitten.

Ze werden beide geboeid en liepen onder bewaking van vier soldaten naar buiten.

Tot haar verbazing was het nog mistig buiten. Dat hielp in dat het nog heel vroeg was. Sue snapte er niks van. Ze zaten nou al drie dagen in een cel, waarom wachten die bastards niet met het hele gedoe tot het wat later op de middag was?

Ze liepen over het plein, Jack had verwacht dat HET hier zou gebeure,. zodat het hele dorp goed kon zien dat Norry de twee gevaarlijke pirates nog steeds gevangen had. Hij grinnikte lichtde loser.

Ze liepen een bospad op dat Sue nog herkende van de keer dat Jack haar achtervolgt had. Ze lachte binnensmonds om de herinnering van Jack die MOEST paardrijden. Men, daar had ze wel een foto van willen nemen.

Uiteindelijk kwamen ze bij een dubbele galg uit, net onder een boom. Daar stond Commador Norrington, een rechter, een paar soldaten met een trommel, een beul,een voorlezer ( je weet wel zo'n man met een heel lang stuk papier die de straffen voorleest) een heel bekende pastoor die, toen hij Sue zag een dodelijke blik toe worp ( A/N zie bloody 2005, roof on fire).

Jack keek verwonderd rond. Hij wist dat hij niet veel vrienden had maar dit sloeg alles! Er was bijna niemand! Dood gaan is een ding, maar mag het alsjeblieft met een beetje stijl!

De pastoor kwam sacherijnig naar de twee toelopen:" zijn er nog zonden die jullie wilden biechten voor jullie het aardse rijk verlaten?"

Ja zei Sue tragisch. "M'n echt haarkleur is paars en deze, wijzend op haar voorgevel, zijn niet echt..."

Ze kreeg een harde stomp van Jack, die in lachen uitbarsten. 'Jesus,luv, doe is netjes tegen de pastoor. Let maar op good old me."

Hij keek de pastoor heel verdrietig met puppy-dog-eye's aan: "beste meneer de pastoor, toen ik klein was heb ik ooit is een appel gestolen." Dramatisch zakte hij op z'n knieën en sloeg een kruis.

Sue keek hem aan met een–wat-zeg-je-nou-blik." Is DAT je grote zonden?"

"Neeh, das de enige die ik nog niet bekend heb." Zei Jack flauwtjes.

Sue rolde met haar ogen," Ohw brother…"

"Nou als dat alles is", mopperde de pastoor, "dan…"

"Nee, nee,nee wacht ik heb nog een goeje. Ikke heb effe denken, drie schepen gekaapt en een kerk in de fik gestoken…."Zei Sue vol trots.

"O,o,o en nu we toch bezig zijn", ging Jack verder, "ik heb al meerder malen het geld gejat van de botenbewaker en…"

"Botenbewaker is geen woord ,Jack."

Jack keek Sue boos aan."Wel."

"Niet."

"Wel!"

"Niet!"

"WEL!"

"SUT UP! JULLIE ALLEBEI!" Brulde Norrington. "IS HET NOU NOG NIET GENOEG! JULLIE STAAN OP HET PUNT OM OPGEHANGEN TE WORDEN! KUNNEN JULLIE NOU GEEN VIJF FREAKING MINUTEN SERIEUS DOEN!"

Sue en Jack keken elkaar even aan en toen naar Norrington. "Ehhh…. PIRATE?" Zei Sue.

"Dus," vroeg Norrington.

"Meen's NO," antwoorden Jack.

"DAN NIET! men, breng ze maar het podium op."

……………………………………………………………………………………………………………………………..

Even later stonden ze naast elkaar op het podium. De voorlezer begon aan z'n rol perkament.

Jack Sparrow en Sue-Anne Sparrow, jullie worden beschuldig van…

"Well, I gess this is it than?" Fluisterde Sue.

'Jup, this is it.' Antwoorde Jack kort.

Brandstigting, het commanderen van verschillende schepen…

"We had a wicked time, didden't we?" Ze glimlachten.

Ye can say that,luv."" Hij keek haar aan. "We sure did…"

Het smokkelen van goederen, het voordoen van een meisje en een gijzeaar…

Sue pakte Jack's hand. "Dus wat gaan we voor geinigs doen in de hemel?"

Hij ga haar z'n beroemde scheve grijns. "Ik dacht aan eerst een rondje geven, dan ons klemzuipen dan wat rottigheid uithalen… en heb jij nog voorkeur voor iets?We hebben daar de tijd?"

Sue dacht even na."Denk m'n ouders is opzoeken. Ik heb ze al een hele tijd niet meer gezien."

het meerder malen lak hebben aan een bevel, dronken zijn in het openbaar…

"En, luv, spijt van je keuzen tot piraterij?"

"Nee, geen moment. T'was BLOODY BRILJANT, besids als ik geen piraat was geworden wie had jouw dan in de gaten gehouden?"

Jack's ogen twinkelde, maar werden toen donker. "Sorry dat je dankzij mij hier staat. Als ik niet zo'n idioot was geweest dan had jij…"

"Doen normaal Ye JACKASSE, denk je nou echt dat ik je hier alleen laat staan? Samen uit samen thuis. En trouwens The Pearle zou niet hetzelfde zijn zonder jou sarcastisch-seksistischse-opmerkingen..."

Het ontvoeren van edelen, het meerder malen uitschelden van belangrijke personen, het stelen van bezittingen en het mateloos irriteren van Commador Norrington.

Jullie zijn beide schuldig bevonden en zullen worden gestraft met de verstikkingsdood…

Er klonk tromgeroffel.

"Look at the horizon, de zon kom net op." Dromerig staarde Jack naar de horizon. Sue keek ook en beet op haar lip. Ze kneep in Jack's hand.

"Bye Jack."

"See you in heaven, luv."

Het tromgeroffel stopte. De hendel werd overgehaald. Nog even schoot er een liedje door Sue's hoofd:

I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn't even matter
I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn't even matter

Een paar minuten gingen voorbij. Commador Norrington keek spijtig op. Dat was het einde van de twee gevreesde Sparrow's…

(A/N ik zeg maar niks…)