Hoofdstuk 6

Fay, Harry, Ron en Hermelien gingen per bezem, begeleid door Tops, Dolleman en Lupos. Ze kregen een Kameoflagespreuk over zich heen en stegen al snel op. De rest van de groep Verdwijnselde.
'Waar gaan we eigenlijk heen?' schreeuwde Ron, terwijl de wind in hun oren suisde.
'Voldemort heeft een fort laten bouwen,' schreeuwde Tops, 'Het is niet zo ver!'
'Gelukkig,' zuchtte Hermelien tegen Fay. Het begon te regenen en nog harder te waaien. Fay's handen leken vastgevroren aan de bezem. Gelukkig had ze op Klammfels goed leren vliegen.
Na 20 minuten vliegen waren ze er al. Fay zag een enorm fort met een bos ernaast. Ondanks het gewoon middag was, was de lucht hier donker en grauw.
'Het is hier altijd donker,' zei Hermelien. Ze huiverde.
De groep landde en stapte van hun bezems. Fay zag dat Tops Harry's schouder vastpakte en wat naar hem fluisterde. Harry zelf zag nog bleker dan ooit.
'Daar is Perkamentus!' zei Lupos. Hij wees naar een plekje vlakbij het kasteel. Ze zagen een groep tovenaars in zwarte mantels staan, Dooddoeners. Daar tegenover stond hun eigen groep. Ze konden felle lichtflitsen zien van toverspreuken die werden afgevuurd.
'Waarom moet je dit nu al doen, en niet over een paar jaar?' zei Ron benauwd.
'Omdat Voldemort sterker wordt en het toch wel moet gebeuren, Ronald!' zei Hermelien.
'Kom mee, wij gaan voorop! Blijf altijd achter ons en ga zoveel mogelijk rond Harry heen staan!' gromde Dolleman.
Fay keek even naar Harry en zag hem zijn ogen rollen. Het groepje kwam steeds dichterbij het gevecht.
'Konden we niet binnen vechten? Het is koud,' zeurde Ron.
'Dit is geen spelletje Ron!' zei Hermelien geprikkeld. Je kon zien dat ze heel gestresst was.
Even later arriveerden ze bij het gevecht, dat even stilstond. Fay kon niet goed zien wie de Dooddoeners waren, maar ze zag wel Lucius Malfidus en…..Bellatrix van Detta. Ze stonden vooraan. Bellatrix….dat was degene die haar vader had vermoord. Bellatrix draaide haar hoofd naar Fay en keek haar grijnzend in de ogen. Fay keek haar zo vuil mogelijk aan en spuugde voor haar op de grond.
Iedereen stak zijn hand in zijn gewaad en hield zijn toverstok gereed. Perkamentus leek zich absoluut niet druk te maken, al was er een nogal gespannen sfeer. Het leek wel of hij altijd merkte dat je naar hem keek, want hij keek weer naar Fay en glimlachte even, een geruststellende glimlach. Fay zuchtte en keek op naar het fort. Ze zag iemand uit het raam kijken. Hij keek haar aan. Fay zag een paar rode ogen en kreeg opeens een verschrikkelijke pijn in haar hoofd. Het werd zwart voor haar ogen en ze zakte op haar knieën. Perkamentus liep snel naar haar toe. Fay had haar handen op haar hoofd gedrukt. Langzaam ebde de pijn weer weg. Wazig zag ze iedereen bewegen.
'V-Voldemort!' bracht ze moeizaam uit. Perkamentus hees haar omhoog.
'Waar?' vroeg hij.
Fay durfde niet te kijken, maar wees naar boven. Iedereen keek, inclusief de Dooddoeners, maar er stond niemand.
'Rustig maar, ik ben er al,' zei een kille stem. Iedereen draaide zich tegelijk om en Harry drukte zijn hand tegen zijn voorhoofd. Het was Voldemort, in eigen persoon. Ron en Hermelien huiverden.
'We verwachtten je al, Marten,' begon Perkamentus.
Voldemort kneep zijn ogen even tot spleetjes toen Perkamentus 'Marten' zei. Hij liep naar het groepje Dooddoeners.
'Nou? Waarom doen jullie niets!'
Het groepje leek angstig ineen te krimpen. Ze pakten allemaal hun toverstok.
Fay keek nog eens naar Bellatrix. Ze was zeker bereid om een Onvergeeflijke Vloek op haar te gebruiken. Het kwam door haar dat Fay haar vader niet kende, hem niet kon omhelzen.
Opeens vuurde een Dooddoener van de zijkant een Verlammingsspreuk af. De spreuk vloog langs Hermelien, die net op tijd opzijstapte. Door die ene spreuk raakte iedereen in rep en roer. Overal vlogen spreuken voorbij. Fay probeerde Bellatrix te Verlammen, maar ze miste. Ze zag Perkamentus Voldemort tegenhouden. Hij was heel kalm, alsof er niets aan de hand was.
'Pas op!' schreeuwde Ron. Hij duwde Fay opzij en viel bovenop haar. Een groene lichtstraal vloog voorbij.
'Bedankt,' zei Fay blozend. Ron glimlachte even zenuwachtig en stond snel weer op.
Er gebeurde vanalles tegelijk. Hermelien Verlamde een Dooddoener, Harry liet Bellatrix struikelen met een Struikelspreuk en Tops liet een Dooddoener dansen en lachte hem uit.
Voor de eerste keer zag Fay Perkamentus echt aanvallen. Hij gebruikte allerlei spreuken om Voldemort zwakker te maken.
Intussen was Bellatrix weer opgestaan.
'Avada Kedavra!' riep ze snel. Ze schoot een groene lichtstaal op Ron af. Het was even alsof alles in slowmotion gebeurde. Fay zag Ron omdraaien met een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht. De spreuk raakte hem in zijn buik.
'RON!' schreeuwde Fay. Maar het was te laat. Ron viel achterover op de grond, met nog steeds dezelfde uitdrukking op zijn gezicht. Hij was dood.
Harry draaide zich om. Hij scheen het eerst niet te begrijpen, maar toen hij de tranen op Fay's gezicht zat schreeuwde hij het ook uit. Fay wendde zich woedend tot Bellatrix, die gemeen grijnsde. De rest had helemaal niks door, iedereen was druk aan het duelleren.
Fay voelde een vreselijke haat in zich opborrelen die ze al heel lang niet gevoeld had. Ze richtte haar toverstok op Bellatrix.
'Crucio!'
Maar ze was niet de enige die iets riep. Harry vuurde tegelijk met haar een groene lichtstraal af. Bellatrix werd in de lucht geworpen, lichtte griezelig groen op en viel met een plof op de grond. Ze bewoog niet meer…
'Is ze…is ze…dood?' stamelde Fay benauwd.
Harry knikte langzaam. Ze keken zwijgend naar de tovenaars en Dooddoeners die op de grond lagen.
Intussen was Voldemort al behoorlijk toegetakeld. Hij had sneeën en schrammen op zijn witte gezicht, zijn zwarte gewaad was overal gescheurd en hij zag er uitgeput uit. Perkamentus daarentegen had bijna niets, alleen een diepe snee in zijn arm. Hij had een grimmige uitdrukking op zijn gezicht.
Overal lagen mensen; van de Orde, maar de meeste waren gelukkig Dooddoeners.
'Dag Peter,' hoorden ze Lupos naast zich zeggen. Hij richtte zijn toverstok op Peter, die ineengedoken op de grond zat.
'Remus, Remus….vergeef me, alsjeblieft!' smeekte hij wanhopig.
'Het is tijd voor jou om te sterven, Peter. Na alles wat je ons hebt aangedaan. Lily en James….' zei Lupos. Hij keek kwaad naar Peter, mompelde de Doodsvloek en kneep zijn ogen dicht. Toen hij ze weer opendeed lag Peter dood op de grond….
Hij sloeg een kruis, trapte Peters lichaam aan de kant en keek Harry en Fay even aan.
Alleen Dolleman, Tops en Hermelien waren nog druk bezig met Duelleren. De rest keek droevig om zich heen, sommigen probeerden Perkamentus te helpen.
Even later Verschijnselde er opeens iemand.
'Je bent laat,' zei Fay met een nerveuze glimlach op haar gezicht toen ze Marlou zag.
'Sorry. Hoe gaat het?'
'Kijk maar,'
Marlou keek eens rond en schrok nogal toen ze Ordeleden op de grond zag liggen.
'Ze hebben het goed gedaan…kom op, we moeten allemaal Perkamentus helpen!'
De hele groep ging achter Perkamentus staan. Ze vuurden allemaal vlak na elkaar spreuken af. Voldemort werd tegen de kasteelmuur geblazen. Zo hadden zehem nog nooit gezien.
'Harry, het is tijd…' zei Perkamentus. Iedereen werd stil. Harry stapte vastberaden naar voren. Voldemort was intussen weer opgestaan.
Net toen Harry en hij hun toverstokken klaar hielden klonk er een enorme knal. Iedereen keek om, maar Fay kon haar blik niet van Voldemort afwenden. Voldemort sprak gemeen grijnzend de Doodsvloek uit en vuurde die op Harry af.
Alles ging weer zo langzaam, net als bij Ron. Als Harry zich nu zou omdraaien…het was al te laat, de enige oplossing was…ja, dat moest ze doen. Anders zou alles voorbij zijn.
Fay sprong net op tijd voor Harry. Het laatste wat ze hoorde was geschreeuw en gehuil en ze zag nog net een felgroene flits….