History
Iridal keek door het raam naar binnen, ´ik wil weten wie hij is.´ klonk haar bevel, nam de telefoon op en vroeg naar beveiliging, ´Is er al nieuws over zijn laptop?´
´Niet veel, hij lijkt wel niet te kraken.´
´Dus er zit een behoorlijke beveiliging op. Hm, ik weet weinig van beveiligde laptops, alleen dat ik ze aan jullie moet overlaten. Ik weet dat jullie het kunnen, je krijgt van mij alle middelen.´ sprak ze kalm en hing op, ´zodra hij te spreken is, wil ik hem persoonlijk spreken.´ ze liep weg, Crimson Red zou nu woedend zijn.
Deze kleine basis interesseerde zich niet zoveel in de oorlog. Iridal had behoorlijk wat invloed als luitenant kolonel. Ze had het voor elkaar gekregen dat haar compagnie alleen met ceremoniële gelegenheden tevoorschijn kwam. Het begin van de onderdrukking van de koloniën, had een diep gat geslagen in haar geloof van een veilige wereld.
AC 187 - voor Maxwell´s Church Incident
De school van de kolonie L2 was vlak bij de militaire basis. Een klein jochie van een jaar of zeven met een grote vlecht op de rug liep elke dag voorbij de basis. Hij had altijd een suikerklontje bij zich, waaraan Crimson Red zich tegoed deed. ´Morgen paardje.´
het jochie met de vlecht keek naar het dier, dat hoog op de benen stond en het hoofd dat vanaf die grote hoogte neerdaalde om het jochie te aanschouwen, het lekkers uit zijn hand op te peuzelen en te snuffelen aan deze weldoener. Zo ging het vrijwel elke ochtend.
´dus hij koopt je elke dag om, ik vroeg me al af.´ Een lange vrouw in een dikke winterjas keek naar het jochie, dat in verschoten en versleten kleding rondliep.
´ja mevrouw.´
´En nog welgemanierd ook? Dat kom je niet vaak tegen.´ ze glimlachte naar hem, ´kom, als je mag, vanmiddag na school langs, ik denk dat Crimson red tijd genoeg heeft voor je.´
Het jochie kwam nog niet eens halverwege het bovenbeen van het paard, maar dat deerde het dier niet. Voorzichtig trippelde hij om het jochie heen. klik-klak-klik gingen de hoeven van het dier op het plaveisel.
´Wat is je naam?´ vroeg ze terwijl ze de jongeman de appel gaf die eigenlijk voor Crimson Red bedoeld was. Beduusd keek het paard naar het jochie die er gretig zijn tanden in zette, ´PFDUOff.´sprak het kind, slikte het hapje door, ´Duo mevrouw.´
´Goed dan Duo, als het mag, zie ik je vanmiddag.´ glimlachte ze vriendelijk. De schoolbel ging al, met een beteuterd gezicht keek hij naar het gebouw. Het leek alsof hem straf verwachtte als hij te laat zou komen. Meestal zag ze hem beteuterd naar huis lopen als hij te lang bij Crimson Red bleef, en Iridal kreeg een ideetje.
´Kom maar.´ de vrouw tilde Duo op en zette hem op de rug van Crimson Red, ´Vooruit jochie!´ Ze gaf hem de sporen, zonder zadel reden ze beiden op de rug van het enorme dier, het schoolplein op, en door de enorme toegangspoort de school in.
´Dus u brengt dat rotjochie? Hij heeft zeker weer wat uitgevreten?´ de hoofdmeester keek naar Duo, die nog vrolijk van zijn appel snoepte.
´Nee, het is mijn fout. Ik hield hem aan en door mij kwam hij bijna te laat.´ Duo keek naar achteren, waar de vrouw haar lange been achter hem langs haalde en van het paard gleed. Toen tilde ze Duo van de rug van het dier, ´Is hij dan zo moeilijk?´
´Oh, hij is maar een koloniaal weesje.´ wimpelde de man haar af.
´Dan heeft hij nog rechten. Als hij mag van zijn verzorgers, zal ik hem rijles geven.´
De hoofdmeester keek haar geschokt aan. ´maar, maar... Duo van Maxwell´s Church!´ riep de man uit, ´dat, dat rotjochie! Scheer je weg naar je klas!´ bulderde de man.
´Luister jij eens even naar mij...´ siste de vrouw, ´ík ben Iridal North Solaris, 1e Luitenant van deze compagnie die hier gestald is. Nog een zo´n woord naar mijn nieuwe vriend en je zal ervan lusten!´
De hoofdmeester keek haar nerveus aan, ´d-dat spijt me, mevrouw, ik wist niet wie u was...´ De man stotterde en bood Duo een gehaaste verontschuldiging aan.
´Je moest je schamen, zo´n lief en welgemanierde jongeman die zo behandeld wordt. Dat doen wij alleen met gevangenen.´ siste ze woedend, ´én dan nog schaam ik me daarvoor!´
Duo keek genoeglijk toe en peuzelde de appel op, tot het steeltje aan toe. Hij zwaaide en aaide Crimson Red nogmaals over zijn neus. ´bedankt mevrouw Iridal.´ en parmantig trippelde hij naar het klaslokaal, waar een verstomde lerares hem ontving.
Maxwell´s Church, dat zette haar aan het denken. Een paar royale schenkingen konden ze wel gebruiken als ze die kinderen in zulke verschoten kleding lieten rondlopen met armzalige tassen en schoenen aan hun voeten. Misschien dat ze haar kolonel kon paaien, maar dat zou niet lukken. Hij had geen hoge pet op van de kolonialen die daar waren gevestigd. Alleen van nieuw gearriveerde mensen. Ze keek naar Crimson Red, die temidden van de elegante hal stond. Het dier brieste en draaide zich om, om vervolgens met fier geheven hoofd naar buiten te gaan. Terug op haar basis merkte ze dat niemand haar eigenlijk gemist had en besloot het op een onderonsje te gooien met de bewakers die de meeste kinderen wel leuk vonden. Er gebeurde weinig en de agressie drong nauwelijks door...
---
Duo kwam die middag als afgesproken en keek naar Crimson Red.
´Hij is veel groter dan alle andere paarden.´ sprak hij na een tijdje van stilzwijgen en denken. ´Dat klopt,´ Iridal overhandigde hem een borstel, waarna hij op een trapje klom om ook te kunnen poetsen. Ondertussen keek een andere soldaat naar het huiswerk van Duo, en begon het te maken. Duo gniffelde vrolijk toen Crimson zijn manen schudde en alle manen in Duo´s gezicht kwam.
´Zijn staart is langer dan mijn vlecht.´ constateerde hij.
´Crimson Red is een Shire. Een werkpaard. Maar ik wilde hem als vriend.´ glimlachte ze zachtjes, ´hij is veel te mooi om een werkpaard te zijn, net als jij te lief om een schooiertje te zijn.´ gniffelend poetste ze het dier met een snelheid aangeleerd in jaren training, ´zo, nu kan je leren paardrijden.´
Crimson bleef onvermurwbaar staan toen ze hem zadelde. Alleen het bit vond hij niet leuk. ´Doet dat geen pijn?´ vroeg Duo toen Crimson zijn hoofd schudde in frustratie.
´Neem aan van niet, maar ja, zou jij een metalen stuk in je mond prettig vinden?´
´Nee, en ik denk jij ook niet.´ kaatste hij vrolijk terug.
Ze verwarmde het mondstuk in haar handen en gaf het toen aan Crimson, die er gewillig op beet. ´Goed, dan mag je nu opstijgen.´
Behendig klom hij in het zadel, om er aan de andere kant weer vanaf te vallen.
Halverwege ving Kim hem op, ´Niet vallen jochie!´
Iridal gniffelde, ´had ik ook, oh... Je moest eens weten hoe vaak ik van het dier afdonderde, voor hij mij accepteerde. Misschien had ik ook suikerklontjes moeten proberen!´
´Lukte het hem wel?´ Trots bleef Crimson staan terwijl Kim hem op het dier neerzette, ´je benen aan beide kanten en dan doen wij je stijgbeugels wel.´ Het dier was te groot voor zo´n klein jochie. Maar hij was trots dat de kleine op zijn rug zat en liep statig stappend naar buiten, met gekromde nek.
Sister Helen glimlachte toen ze hem zag, ´Dus daar ben je.´
Duo liep rood aan. Iridal keek naar hem, ´Ik was in de veronderstelling dat je toestemming had gevraagd.´
Hij zocht een antwoord, ´sister Helen, mag ik paardrijles krijgen?´
´Maar dat kost te veel,´ zei ze zachtjes, ´Duo, kom eraf.´
´Het is op mijn kosten.´sprak Iridal rustig, ´Hij mag hier zoveel komen als hij wilt. Crimson Red vind hem aardig.´
Sister Helen geloofde het niet helemaal, en besloot dat het veiliger was voor de kleine Duo als ze erbij bleef. Duo vermoedde dat het haar voornamelijk te doen was om de nieuwtjes van buiten sinds ze geen contact meer had met haar broertjes en zusjes van buiten deze kolonie.
---
Maxwell´s Church was een veilige haven voor eenieder. Niemand mocht er doden of een ander gevangen nemen. Maar dat veranderde toen de agressie ook hier doordrong. De kerk werd een toevluchtsoord voor iedereen. Maar ook voor opstandelingen, die de kerk als hun thuisbasis wilden hebben. Father Maxwell joeg ze altijd de kerk uit. Maar daar wachtte de cavalerie hen vaak op. Iridal had haar mensen bevolen de opstandelingen ver buiten het bereik van de kerk te jagen en hen dan te doden of te arresteren. Ze wilde de kleine Duo en zijn broertjes en zusjes van de kerk zoveel mogelijk leed besparen. Duo begreep wel dat er oorlog was en kwam, maar niet waarom. En dat de compagnie van Iridal onder andere de reden hiervan was.
---
Sister Helen had in haar wanhoop een bezem gepakt om het tuig uit haar kerk te jagen. Maar de man met het pistool was niet op andere gedachten te brengen en viel haar juist aan. Hij sloeg de bezem uit haar handen duwde haar ruw op de grond.
Duo rende naderbij, schreeuwend om Father Maxwell, maar ook hem werd de weg versperd. De man lachte vals, ´ik wil wel weten of ze nog maagd is!´
´Na mij niet meer.´ bromde een ander en werkte haar rok omhoog, haar benen spreidend en wrong zich ertussen.
´tuig! Uit deze kerk!´ riep Father Maxwell hen toe, ´dit is heilige grond.´
De tweede man schreeuwde van pijn toen Sister Helen hem in zijn nek beet en stoof overeind, zijn fallus uit zijn broek hangend.
´Laat haar met rust!´ Duo schopte en sloeg als een wilde in het rond, woedend om wat ze met zijn pleegouders deden, ´Sister Helen!´ Ze maakte zich uit de voeten, alles dat hen nu nog kon helpen was de compagnie.
Buiten wachtte haar een lelijke verrassing: De compagnie had opdracht gekregen de gehele kerk te ontruimen, desnoods met geweld. Iridal keek op de rug van Crimson Red toe naar de mannen die de kerk bezetten en hoorde het gegil met angst en beven aan. ´Lt. Solaris, ik heb begrepen dat u daar vrienden heeft?´begon de kolonel, een dikke man gezeten op een robuuste vos.
Ze knikte, ´ja meneer.´
´Haal hen daar weg, u krijgt zeven man om die klus te klaren.´
Ze knikte wederom, ´ja meneer, wij jagen het tuig de kerk uit en de bewoners laten we daar achter, zij staan onder mijn hoede.´ Ze koos de mannen met zorg en besloot de kerk alleen binnen te gaan. Teveel paarden in de kleine kerk zou een chaos veroorzaken.
Ze gaf Crimson de sporen en was blij dat hier geen MS bij betrokken waren. Het robuuste roodbruine paard stormde naar voren. Alles dat haar nog in de weg stond was de eikenhouten dubbele deur. Vlak voor Crimson Red tegen de deur zou opbeuken, ramde hij die met zijn hoeven open. Met een luid gehinnik stoof het dier instinctief op Duo af.
Sister Helen snelde naar buiten en zag dat Iridal met Crimson Red op haar afstormde, ´Liggen!´ Ze deed wat Iridal beval en viel languit op de grond.
Crimson´s hoeven denderden naast haar voort, beukten de restanten van de kerkpoort in toen hij steigerde en nodigde zichzelf uit. De hoeven kletterden luid op de plavuizen, ze zag Duo en Father Maxwell, ze zag de vier aanvallers, ze zag chaos.
Een van de mannen had Duo gegijzeld, hoewel het kleine jochie zich vastbeet in diens onderarm, hield hij de jongen stevig tegen zich aangedrukt. Father Maxwell werkte zich los en stormde op de man af, zijn kind werd pijn gedaan.
Hij zag niets meer dan zijn kind.
Iridal trok haar sabel en dirigeerde Crimson Red om zo imposant mogelijk op de gijzelnemer af te gaan. Hij gedroeg zich voorbeeldig, met een dreigende houding die van Iridal uitging.
´Dat durf je niet.´ begon de man tegen haar, maar ze glimlachte alleen maar, ´Jij hebt mijn beschermelinge aangeraakt, daarvoor zal je boeten.´
´Geen bloed in de kerk, het huis van de heer!´riep Father maxwell haar toe, maar ze gedroeg zich alsof ze niet luisterde. Toen ze vlak voor de man stond, steigerde Crimson Red, raakte met zijn rechterhoef z´n gezicht. De man tuimelde achterover door de enorme klap die hij kreeg en liet Duo vallen.
Toen de man bij zijn positieven kwam, stond iedereen verbaasd te kijken naar Crimson Red, die Duo onder zich had, beschermd door vier paardenbenen.
´Naar buiten, als jullie leven je lief is, anders zullen jullie, zodra je een voet buiten deze kerk zet, omkomen.´
Vier andere ruiters kwamen de kerk binnen, ´Lt. Solaris,´ begon korporaal Sanches, ´de eerwaarde Sister Helen is ongedeerd bij de compagnie, ze wil graag weten hoe het met Duo en Father Maxwell staat.´
´Reken hen in,´ ze wees naar de aanvallers, die zich naar de catacomben bewogen om zich via dat uit de voeten te maken. Sanches en zijn drie compagnons schoten haar voorbij en dreven de mannen met de massieve paarden de kerk uit. Ze hoorde Sanches bevelen schreeuwen, maar het interesseerde haar niets, ´Father Maxwell, alles in orde?´
ze steeg af en keek naar het bange hoopje jongen dat onder haar paard zat, ´Duo...´ ze omarmde het jochie en haalde het tussen de paardenbenen vandaan, ´Het spijt me zo...´ Father Maxwell nam hem van haar over en knuffelde hem tot hij het welletjes vond en zich los worstelde. Crimson Red keek toe, hij hinnikte uitgelaten en kwam aan Duo snuffelen, inspecteren of hij nog wel in orde was.
Iridal liep naar beveiliging. Het was duidelijk geworden dat er iets gevonden was dat van belang kon zijn bij deze vuile oorlog. ´Wat heb je gevonden.´ begon ze, salueerde afzijdig en luisterde naar wat de sergeant, hoofd onderzoeker, haar te vertellen had.
Hij toonde haar gegevens die hij had gevonden in de laptop, over vier andere piloten en deze gevangen genomen piloot, en ook hun verblijfplaats en wie welke Gundam vloog.
´Breng je rapport met al je bevindingen naar mij, ik zal ervoor zorgen dat het op de juiste plaats komt en dat de beloning uiteraard bij de juiste personen komt, u heren.´ verzekerde ze hen voor ze het rapport in ontvangst nam.
Iets sprak haar aan, een naam die ze had gezien in het rapport. ´Duo.´ ze fluisterde de naam in haar gedachten, en een vrolijke lach weerklonk in haar ziel. Het jochie, dat ze in haar hart had gesloten.
Langzaam kwam Trowa bij. De vrouw was bij hem, de Lt.-Kol.
´Jij kent Duo.´ begon ze rustig, ´Wie ben jij en hoe ken jij hem?´
Hij keek haar strak aan en gaf geen antwoord, ´Goed dan, maar als je spreekt, wil ik het graag van je horen. Hij is een goede vriend en aardige knul.´
Trowa begreep er niets van, een OZ soldate die hem kende? Hij ging weer liggen toen ze weg was en dacht na over wat hij had gehoord toen hij met haar alleen was.
Duo had wel degelijk een vriendin hier. Luitenant Kolonel Iridal North Solaris, paardemeester 1e klas van Crimson Red. Hij had haar duidelijk herkend, maar ondanks de missie, was zij niet zijn doel. Het was een aanslag op de traditie. Hij glimlachte droevig in zichzelf, zou ze hem helpen of niet?
De dagen daarna werden aangenamer voor Trowa. Hoewel nog gewond en zwak, bracht ze hem persoonlijk eten - alle maaltijden van de dag - en vertelde ze hem over hoe ze de kleine Duo ontmoet had. Elke dag gaf ze hem meer en meer informatie, meer uit sentiment dan uit medelijden.
´Je hebt koorts.´ sprak ze toen ze met de rug van haar hand zijn voorhoofd voelde. ´Heb je medicijnen gehad?´ ze ontkleedde hem half en keek naar de wond aan zijn been, ´Ik weet meer van het paardenlichaam dan van een mensenlichaam, maar die wond ziet er in mijn ogen behoorlijk geïnfecteerd uit. Ik laat je naar de ziekenboeg brengen.´
En ondertussen begon Iridal haar eigen plan uit te werken. Deze jongeman, beter bekend als - zoals ze nu wist - Trowa Barton, piloot van Heavy Arms, moest hier weg, als hij het wilde overleven.