Orders
´Ze is nauwelijks nog aanwezig, spendeert al haar tijd aan die gevangene.´ Bromde Rico boos, ´Ze zou ons juist orders moeten geven.´
´Orders geven, aan ons?´ Sanches grinnikte, ´Wij doen wat wij moeten doen, zonder dat ze ons daarvoor brieft of niet. Wij zijn als een goed geoliede machine, wij werken dag en nacht, voor waar wij in geloven. Traditie.´ Sanches wuifde het probleem van Rico weg, maar hij moest toegeven dat de onrust groeide naar mate zij meer tijd spendeerde aan de gevangene.
Het zou niet lang meer duren voor ze zou worden beschuldigd van hoogverraad. En Sanches - hij hield zielsveel van haar - zou niets kunnen doen om haar te beschermen. Hij besloot haar te waarschuwen, en zocht haar op.
´Je weet wel waar ze is.´ bromde Seriema, een jonge vrouw met een zwaar lichaam, ´bij die gevangene.´ ze wees naar de ziekenboeg. Sanches bedankte haar en liep erheen, waar hij Iridal aantrof in het bijzijn van de gevangene.
´Mevrouw, u zou zo niet mogen handelen, de onrust neemt al toe.´ Maar in plaats van zijn saluut te antwoorden, keek ze hem woedend aan, alsof ze gestoord was in iets.
´wat is er Sanches,´ ze probeerde aardig te klinken, zoals ze altijd had gedaan, maar het lukte niet erg.
´U wilt hem hier weghalen, niet waar?´begon de man kalm, ´Zet mij op wacht, alstublieft, en sla mij neer. Ik ben makkelijker te overrompelen dan iemand anders.´
Iridal keek de man lang en doordringend aan, ´en waarom denken wij dat ik hem hier weg wil halen?´
´Het is een gevoel, datzelfde had ik de dag dat u Duo, Father Maxwell en Sister Helen beschermde.´
Ze keek hem aan, ´Ja, hij moet hier weg, levend. Daarom is het van belang dat hij zo snel mogelijk geneest en aansterkt.´ Trowa hoorde het gesprek aan, alsof hij niet in de zaal zelf was. Hij was verbijsterd, een OZ soldate die het beste met hem voor had? Onmogelijk! En toch... Toch gebeurde het.
Iridal had lang voorbereid, en Sanches had getracht de boel te sussen door de knul stevig aan de tand te voelen en met Iridal nepkruisverhoren uitvoerde. Hij schreeuwde maar wat raak, terwijl Iridal met de knul een kleine briefwisseling had. Hij leek niet te ontdooien, maar verrast en verbaasd.
Iridal glimlachte dan lief naar hem en zei dat ze alles in het werk stelde om hem te helpen. Ze had de laptop laten vernietigen, er stond volgens haar inzien onbruikbaar bewijs op. Het was waarschijnlijk gewoon een jongen die foto´s wilde nemen van een basis, omdat het stoer was. Zo deed ze het af. Het werd met moeite geslikt, een Luitenant Kolonel werd niet zomaar tegengesproken. Ze toonde zelfs foto´s als bewijs, die de knul uiteindelijk had gegeven. Het werd met argwaan bekeken, maar de foto´s bleken echt, en van recente datum.
´Vanavond is het zover, knul.´ ze glimlachte toen ze hem dik inpakte, ´zij denken dat je morgen naar Dermail gebracht wordt, maar die vuillak krijgt je niet.´
Trowa begreep niet wat ze van plan was, maar dat ze hem hier weg zou halen, of pogen daartoe. Maar of ze succesvol was?
Iridal had in ieder geval andere plannen met hem, ´Een vriend van Duo, is een vriend van mij.´ ze glimlachte toen ze hem een grote dikke overjas en met wol gevoerde laarzen en handschoenen gaf, ´Je moet warm gekleed zijn,´ging ze verder, ´het wordt een lange reis over de velden en dat zal niet altijd even leuk zijn. Verder geef ik je een paard mee, Feline, een slanke Mustang merrie, ze is net als Crimson Red een paard voor uitputtingsslagen en lange afstanden, niet voor sprintjes zoals die gewone renpaarden.´
Ze pakte een reistas uit, ´Kleding voor onderweg, laarzen, broek, ondergoed, het gebruikelijke.´ Snel pakte ze het weer in, ´maar je moet stil zijn. Ik neem wel aan dat je weet wat stil is.´ gniffelde ze zachtjes, ´je lijkt wel een jagende leeuw, in je bewegingen, je ogen, je uitstraling.´ Er werd op de deur geklopt. Iridal wachtte een paar seconden.
´Mevrouw? Het is tijd. Iedereen slaapt.´ Sanches kwam binnen.
Trowa mocht hem niet echt, er was wat aan die man.
´Zal ik de paarden zadelen?´ vroeg hij haar.
Ze schudde haar hoofd, ´je bent te lawaaierig,´zei ze langzaam, ´en niet snel genoeg.´ In de tijd dat ze met Trowa omging had ze zijn gedrag geleerd te herkennen.
Er was iets aan zijn houding dat haar alarmeerde.
Sanches verdween, en Iridal keerde zich naar haar gevangene, ´je mag hem niet, niet waar?´
Hij knikte, hij mocht hem inderdaad niet.
Trowa sloeg haar enigszins nieuwsgierig gade. Vrienden van Duo zijn mijn vrienden, had ze gezegd, en nu wierp ze zich op als zijn vriendin. Trowa kon het niet begrijpen dat iemand zo kon doen.
Ze opende de deur en sleurde Trowa ruw overeind, ´Sorry, maar ik moet mijn reputatie als OZ soldate ophouden.´ fluisterde ze hem toe, ´het spijt me.´
Ruw duwde ze hem voor zich uit, ´lopen jij.´
Sanches keek haar met een schuin oog aan, er was iets aan haar houding dat hem alarmeerde.
Ze vertrouwden hem niet, allebei! Iridal glimlachte in zichzelf toen ze wegliep, met haar gevangene voor zich uit. Spoedig zou hij vrij zijn en zou zij verdwijnen in de bossen waar ze zo van hield.
Niemand stelde vragen, niemand lette echt op hen. Enkelen salueerden, maar zo ´s avonds lette ze er zelf nauwelijks op. OP de basis heerste een zeer vriendelijke open sfeer en salueren mocht alleen als er hotemetoten kwamen. De stallen waren op de paarden na verlaten. Niemand liep wacht, geen enkele merrie moest binnenkort bevallen van een veulen.
Iridal riep Crimson Red naar haar toe en voor het eerst zag Trowa haar geliefde Crimson Red.
Het dier torende met zijn schoft alleen al hoog boven hem uit. De flank schitterde in het zwakke licht een donkerbruin met een bordeaux rode glans. Het hoofd dat op zijn sierlijk gebogen nek lag was zo groot als zijn borstkas. Twee goedmoedige ogen keken hem vriendelijk aan, een harige zachte neus snuffelde aan zijn gezicht.
´Dag Crimson Red.´ fluisterde ze zachtjes, ´Stil zijn, grote jongen, stil zijn.´
Alsof het dier begreep wat ze bedoelde, bleef hij stokstijf stil staan. In stilte liet de enorme hengst zich zadelen. Ze zadelde het dier volledig, beschermers voor hoeven en benen, zadel met zomerdek, half weggeslagen, hoofdstel en dubbele set teugels. Het dier bleef al die tijd stil staan, alsof er niets aan de hand was. Toen bond ze hem jute zakken om zijn hoeven.
In stilte opende ze de staldeur en keek naar haar gevangene, straks zal ik je losmaken, maar alsjeblieft, voor je eigen veiligheid: blijf bij me, en doe mij niets. Crimson zal je vertrappen. En niet omdat ik het hem vertel, maar omdat hij dat zelf wilt.´ sprak ze, ´Hij zal zijn leven voor me geven, zoals ik mijn leven voor hem zal geven.´
Trowa keek de twee aan, ze deelden een onbeschrijfbare band van liefde en vertrouwen in elkaar.
´sst, ik ben er, het is goed.´ ze was naar een zilverwitte merrie gelopen, veel kleiner dan Crimson Red, die veel groter was dan het gemiddelde paard. Hiro zou in één oogopslag kunnen vertellen met welke paardenrassen ze te maken hadden.
´Crimson Red is een Shire, wen maar aan hem, je zal het met hem moeten doen, deze reis.´ glimlachte ze terwijl ze Feline net als Crimson Red zadelde.
Toen pakte ze vanuit het hooi nog twee pakketten, ´dit zijn voedselrantsoenen, voor ons beiden voor onderweg.´ sprak ze zachtjes, ´ik zal nog een paar dekens meenemen.´
Ze keek rond in de stal, kennelijk had ze niet alles uitgewerkt. Haar oog viel op een jongere versie van Crimson Red, diepbruin met grote lange manen.
Fluisterend werkte ze verder, de paarden stoorden zich nauwelijks aan haar, ´Kan je het je voorstellen, beide dieren zijn zoon en dochter van Crimson Red.´ gniffelde ze zachtjes.
Toen de dieren gezadeld waren keek ze naar Trowa, ´ik zal je losmaken, maar alsjeblieft, vertrouw me.´
Hij knikte, juist nu haar vertrouwen verprutsen, vernagelde zijn eigen ontsnapping. En trouwens, als zij hem zou wegbrengen? Waarom ook niet?
Met een groot schuldgevoel had Duo zijn vrienden achter gelaten. Immers, het was zijn schuld dat hij de basis niet had aangevallen. Maar dan had hij Iridal vermoord. Het zat hem niet lekker en besloot het toch uit te zoeken. Ergens in de stad had hij een motor gejat en reed erop naar de basis, die 600 mijl verderop lag. Iridal zou het dit keer niet overleven!
Iridal hielp Trowa op de rug van Feline, de rustige zilverwitte merrie - dochter van Crimson Red. Hij kon niet geloven dat dit ranke witte dier hem in veiligheid zou brengen. Maar Iridal had er het volste vertrouwen in. Ze pakte zijn handen en nam hem de boeien af.
´wikkel de teugels niet om je polsen. Als je eraf valt, sleurt ze je mee, of ze het nu weet of niet.´ sprak ze kalm.
Trowa had het idee dat er uren voorbij waren gegaan, maar toen hij op de klok keek, zag hij dat er maar een kwartier verstreken was. Hij had respect voor haar, het zou hem nooit lukken om in een kwartier drie paarden volledig te zadelen.
Toen steeg Iridal op Crimson Red en nam de teugels van het derde paard, ´Dit is Nicodemus,´glimlachte ze droevig, keek voor de laatste maal rond in de stal en gaf toen Crimson het bevel om te gaan.
Ze dirigeerde hem om op de deur toe te lopen, liet hem steigeren en de houten staldeur intrappen. Het hout versplinterde onder zijn machtige hoeven en hij galoppeerde de nacht in. Trowa slaakte een kreetje toen Feline en Nicodemus zich in beweging zetten. Met moeite zette hij zichzelf weer in het zadel, en greep zich uit alle macht vast aan de manen van Feline, die aan alles voorbij raasde om niet meer om te keren.
Niemand verwachtte een ontsnapping, en niemand leek er aandacht aan te schenken. De drie paarden en twee ruiters waren verdwenen in de nacht voor iemand het wist. Onderweg, in de donkere nacht, hadden de paarden drie bewakers vertrapt, en voor dood achter gelaten.
De Gundam Heavy Arms was snel gevonden. Hij was alleen gelaten op een plek die alleen een Gundampiloot zelf kon verzinnen.
Duo had de gundam met een zender voor zichzelf achter gelaten en was naar de basis gegaan. Hij kwam te laat, de basis was in rep en roer en Duo kon zien dat er tenminste een dode was gevallen in een naar hun zeggen plotselinge machtige uittocht van Crimson Red en twee van zijn nakomelingen, Feline en Nicodemus.
Duo kende de laatste twee niet, maar Crimson Red kwam hem bekend in de oren. Hij luisterde zo goed hij kon en ving iets op over Trowa´ en ´weg´. Als het rustiger zou zijn, zou hij de basis infiltreren en Trowa zoeken. Hij trok zich terug en ging naar de Gundam. Daar zou hij wachtten tot morgenavond. En zich ondertussen voorbereiden.
´Weg? Maar Duo...´ Wufei begreep er niet veel van, ´Hoe bedoel je?´
´Ik weet het niet, ze hadden het over de Gundampiloot, gevangene en weg. Meer niet. Ik heb gezocht naar Iridal North Solaris, maar ze is er ook niet. En er missen drie paarden. De enige verklaring die ik kan bedenken is dat Trowa weg is.´ hij zuchtte, ´En Iridal heeft hem meegenomen.´
Wufei zuchtte, ´Ik begrijp er ook al niets van, maar ik vertrouw je. Dit nieuws zal Quatre opfleuren.´ sprak Wufei kalm, ´Zal ik het verzet naar hen laten uitkijken?´
Duo keek hem aan, ´Ze mogen Iridal niets doen. En Trowa ook niet.´
Wufei knikte, ´goed, maar verwacht niet dat ze veel sympathie krijgt van het verzet.´
´Verwacht ik ook niet en zij ook niet. Als ze maar bij haar paarden is, dan is ze gelukkig.´
´Ik zal het doorgeven aan Sally, maar ik denk niet dat ze blij zal zijn met een OZ soldate in haar gelederen.´ Wufei sloot af toen Duo de verbinding verbrak en zuchtte, ´Duo, jij en je vrienden... Ik weet het soms niet meer met jou. Maar ik vertrouw je.´
´Nieuws van Duo?´ Hiro kwam met zijn armen over de borst gekruist achter hem staan, ´Of iets dat je zorgen baart.´
´Beiden.´ Wufei stond op, ´Duo is in orde, Trowa is verdwenen en volgens Duo was de hele basis in rep en roer om drie paarden, een luitenant-kolonel en een gevangene. Volgens de data hadden ze maar 1 gevangene en dat was Trowa. Duo doet zijn best uit te zoeken wat er gebeurd is en ik moet van hem Sally inlichten. Misschien dat ze bij haar kunnen blijven, als ze Sally kunnen vinden.´
´Of als Sally toestaat hen te vinden.´ Hiro keek naar hem, ´Sally is op dat gebied een beetje prikkelbaar.´
Hiro knikte, ´Dat zal dan lastig worden. Maar Duo is vol lof over die soldate, eigenlijk vreemd... Vind je niet.´
´Het komt volgens mij uit zijn verleden,´zei Wufei, ´Soms kan ik iets uit hem lospeuteren, maar meer ook niet. Als het werkelijk zo is, zal ik Sally vertellen haar geen haar te krenken, op straffe van wraak van de God des Doods.´
´Hm, ik vraag me af, of hij werkelijk wilt dat ze blijft leven, of dat dit een schuld is.´ Het viel Wufei op dat tijdens hun conversatie dat Hiro steeds menselijker trekjes begon te vertonen. Denken, twijfelen, vermoeden, alles dat bij een mens hoort ging hij vertonen.
´Dan heeft hij die schuld ingelost. En is ze vrij te gaan en te staan waar ze wilt.´ Vervolgende een peinzende Wufei, ´Ga jij Quatre inlichten?´
Hiro knikte en liep de kamer uit.
Sally reageerde verbolgen, ´Maar, dat is een OZ soldate, een paardenmeester. Wat moet die hier?´
´Kennelijk is het iets uit Duo´s verleden, meer weet ik ook niet. Maar als zij Trowa helpt, doet ze dat uit naam van Duo.´
Sally staarde Wufei aan, ´Ik vertrouw je Wufei, stel me niet teleur.´ Hij knikte, ´Duo vertrouwt haar, en dus vertrouw ik haar ook.´
Sally keek bedenkelijk, ´Goed dan, maar als ze voor problemen zorgt, weet je wat er met haar gebeurt.´
Hij knikte wederom, ´Het is jou kamp Sally, jou thuis, jij beslist uiteindelijk.´
Hij sloot af, men kon de lijn traceren en dan zouden zowel hij als Sally verraden worden. Daarna ging hij bij Quatre en Hiro kijken.
Quatre at nauwelijks meer, leven zonder Trowa was geen leven en daarom wilde hij zichzelf kennelijk doodhongeren. Wufei had dat soort dingen niet, hoewel hij veel voelde voor Sally.
´Maar waar is Trowa dan?´ vroeg Quatre angstig, ´Wat doet ze dan met hem?´
´ik weet het niet Quatre, maar Trowa kennende zal hij zichzelf wel redden.´
Quatre kwam voor het eerst in dagen uit zichzelf de kamer uit en keek naar de keuken, ´heb je honger?´
Quatre knikte nerveus.
Wufei grinnikte en liep naar beneden, ´wat wil je eten.´
´Couscous.´ Hij glimlachte want hij wist dat Wufei het met gemak kon maken en in een handomdraai zette hij ook couscous op tafel, zoals Quatre die het liefste at. Hiro was blij dat Quatre weer wilde eten en deel nam aan het leven.
Hiro kon niet ontkennen dat het leven stil was zonder de altijd aanwezige Duo. Hij was altijd vrolijk, blij om iemand te zien en levenslustig. Maar toen hij hoorde dat Trowa de Lothlorien base wilde aanvallen, veranderde Duo in een stille teruggetrokken jongeman.
Hij vroeg zich af wat er in diens verleden was gebeurd, maar Duo zou daar nooit over spreken.
Hij deelde een onbeschrijfbare band met die vrouw. Zoals hij een band deelde met de Maxwell´s Church. Hiro zuchtte en keek naar Wufei en Quatre: Wufei moedigde Quatre aan meer te eten dan hij werkelijk wilde en stopte hem helemaal vol met lekkers en alles dat Quatre lustte. Het deed hem denken aan een sprookje dat Duo hem onlangs vertelde: Hans en Grietje. Hij grinnikte, ´Ga je hem soms ook koken?´
Wufei lachte, ´Nee, te weinig vet.´ Quatre was de lichtste in gewicht van hen allen, maar 39 kilo.
Zelfs Trowa vond dat er wat meer vet op die botten mocht.
Maar Quatre at alleen wat er in ging. ´Denk je dat Trowa echt terugkomt?´ Quatre was nu weer het onzekere jochie van daarnet.
Hiro knikte, ´Weet ik zeker.´ probeerde hij zo standvastig mogelijk te klinken.
Maar het lukte niet echt, aan Wufei´s gezicht te zien. Alleen Quatre vond het overtuigend genoeg en at verder.
Hiro kon niet ontkennen dat hij zich naast Duo ook tot Wufei aangetrokken voelde, de sterke jongeman met een onbreekbare en onbuigbare wil.
Pas sinds kort werd Wufei wat makkelijker om mee te leven, aangezien hij hen ook had geaccepteerd.
Die avond was Quatre weer volledig ingezakt en huilde wederom om Trowa.
´Sst, dan blijven wij toch bij je?´ begon Wufei vriendelijk en keek naar Hiro, hopende dat hij de hint zou begrijpen. Beiden gingen naast Quatre liggen, die hen door zijn tranen verbaasd aankeek. ´Sst, wij zijn bij je en Trowa komt thuis.´ Met hun armen om hem heen geslagen en hun warme lijven naast hem, viel hij in slaap, en droomde dat Trowa terug kwam.