Okay, ik neem aan dat de disclaimer, pairings, violence en andere warnings niet meer hoeven? Goed zo, lees verder en wees verheugt, mijn lieve lezers… laatste chappie.

---

End Game

Trowa keek naar het veld. Er waren grote geulen gegraven met een helling naar de oppervlakte vanuit het bos. Ze waren elk overdekt met een netwerk van bladeren en takken, zodat niemand hen vermoedde. Er stonden al enkele paarden in de geulen te wachten, met hun ruiters op de rug.

Zwaarden waren getrokken, vechtlust ingepraat en opgerakeld, strijdkracht verzameld. Moed ingedronken bij sommigen. Het verzet was al ver weg, voor hun doen dan.

Hun vijand zou over de heuvel komen, 6000 man sterk. Alleen maar mensen. De ruiters waren met 1100 man, en tezamen met hun paarden, dus 2200 man sterk. Ze zouden als een stoomtrein van vlees en hoeven in de vijand rammen.

Iridal keek naar het zwaard, en toen naar haar sabel, ´Vriend, wil je dit aan Duo geven?´ Ze gespte haar sabel af, ´Ik denk dat Duo dat wel op prijs zal stellen.´

Droevig nam hij het geschenk aan, ´hij speelde er vroeger altijd mee, onverschrokken en dapper. Hij was de ruiter te paard en ik de slechte vijand. Hij kan wel schermen, maar ik denk niet dat hij het nog beoefend. Hij was behoorlijk goed voor een jochie van 7.´ Ze leek verzonken in haar herinneringen, ´Zeg hem.. Zeg hem dat ik van hem houd en in zijn hart altijd bij hem zal zijn, zoals ik bij jou zal zijn. Lieve Vriend.´

Toen sloeg ze hem knock-out, tilde hem op en gaf hem aan een strijder, ´Breng hem weg,´ zei ze hem, ´ver weg en in veiligheid. Anders zal ik je nachten ondraaglijk maken en je leven tot een hel!´

De man salueerde. Zijn kans op een waardig einde in de strijd was verkeken. Maar hij wist ook dat als hij niet deed wat ze zei, zij haar woorden nog wel eens waar kon maken, gezien de meeste van de Horsemasters geloofden in een leven na de dood. Met Trowa over de rug van zijn paard gaf hij het dier de sporen en liet het rennen alsof zijn leven ervan af hing.

Die dag kwam de strijdmacht van 6000 man tevoorschijn over de heuvels. Geleidt door Dermail, op zoek naar bloed en wraak.

Kruegel zou het signaal blazen als de strijdmacht dichtbij genoeg was. Dan zouden de paarden door de geulen het land op rennen en de strijdmacht beginnen.

Dermail leek iets te vermoeden, hij hield halt.

In een fractie van een seconde besloot Iridal aan te vallen.

Dermail keek in het rond, vanaf de rug van zijn paard. De bossen leken leeg, de velden verlaten. Sporen van door paardenhoeven omgewoelde aarde leidden het bos in.

´Ze zijn waarschijnlijk door het bos getrokken, noordwaarts.´ sprak een luitenant.

´Goed, dan gaan we noordwaarts!´ Hij spoorde zijn mannen aan om verder te trekken.

Ze liepen, verder en verder, tot 100 meter van het bos, 50 meter, en toen: de hoorn schalde van diep onder de grond tot hoog in de lucht, en rekken werden weggetrokken.

Uit de geulen kwamen paarden, honderden paarden, die als een stoomwals op de linie afstormden. Een muur van vlees en zwaarden, hijgend, briesend, schreeuwend!

Dermail geloofde zijn ogen niet. De reactie was te traag, hij kon geen bevelen meer geven.

Alleen maar wegrennen. Want deze muur zou hen allen vertrappelen.

De eerste 100 man vielen, toen meer en meer, terwijl de paarden ongecontroleerd door de muur heen braken, voor er aan de zijde van de vijand de eerste slachtoffers vielen.

Mensen schreeuwden.

Paarden briesten.

Zwaarden sloegen op elkaar in.

Bloed, zweet en tranen.

Hoorngeschal.

Hoeven.

Donderende hoeven van hen die nog overeind stonden, paarden die hun ruiters verdedigden, ruiters die hun paarden verdedigden.

Er was geen ontsnappen aan, een slagveld, een massaslachting onder eigen mensen.

Vroegere kennissen, vrienden, kameraden die elkaar doodden.

Dermail keerde zijn paard om en gaf het de sporen. Het dier rende alsof de vijand hem op de hielen zat.

Iridal´s strijders waren niet van plan geweest terug te keren. Ze bleven vechten, tot de laatste druppel bloed uit hun lijven was weggestroomd. Tot de laatste traan vloeide. Tot de laatste adem was uitgeblazen.

Uiteindelijk stond Iridal niet meer op haar voeten, maar om haar heen ging de strijd verder.

Ze waren haar vergeten. Iedereen vocht om te leven of om te doden.

ZE hoorde niets meer, behalve het vrolijke lachje van Duo van Maxwell´s Church. Ze zag niets meer, behalve zijn gezicht. Ze voelde niets meer, behalve zijn aanrakingen. Sister Helen kwam naar haar toe, strekte haar hand uit en leidde haar weg van het slagveld. Father Maxwell omarmde haar. Ze was thuis.

Die nacht werd Duo met een schreeuw van pijn wakker. Het voelde alsof een zwaard hem vanaf zijn linkerschouder - bij de nek - naar beneden doorsneed tot aan zijn rechter heup. Niet dwars door de midden, maar wel zijn lichaam, waar een behoorlijke en dodelijke wond in moest zitten. ´Wat is er?´ Hiro kwam overeind, geschrokken van Duo´s angstschreeuw.

Duo wreef de pijnlijke plek, ´Ik weet het niet.´

Sally kwam met Wufei en Quatre binnen, ´Waar is de brand.´ begon Sally, ´Jullie twee...´ toen ze Duo´s gezicht zag besefte ze een geestelijke wond. ´Iridal...´

Enkele dagen later kwam Trowa thuis. Het was midden in de nacht, maar Duo was nog voor Quatre als eerste beneden. Trowa zag er verfomfaaid uit. In zijn handen had hij een lange sabel, rijkelijk versierd met patronen die Duo maar al te goed kende.

´Iridal wil dat ik je dit geef.´ Hij overhandigde Duo de sabel, die hem gestaag aannam, alsof het ding van porselein gemaakt was.

´Dan is ze dood...´ Duo voelde een warme hand over zijn hart strijken, en een kusje op zijn wang. ´slaap zacht, lieve vriend.´ hoorde hij duidelijk.

Quatre stond te glimlachen toen hij Duo die ochtend wakker maakte. Hiro was al enkele uren op en keek verrast naar zijn slaperige vriend.

´Wie was die vrouw, die bij je was?´ Vroeg Quatre hem in de keuken.

´Hm?´ Duo keek hem verbaasd aan, ´wat voor vrouw.´

´sister Helen herken ik wel, ze is nog altijd non, maar die vrouw in OZ uniform?´

´Dat moet dan Iridal zijn geweest.´ Duo keek hem verbaasd aan, maar herinnerde zich toen dat Quatre de gave van het ´zien´ had. ´Ze was een goede vriendin.´ Duo keek naar de sabel, die Trowa later die avond op de tafel in de eetkamer had gelegd, ´Een die haar hart volgde en streed voor waar zij in geloofd. En dat zal ik ook doen.´

Owari

Good luck and Good bye.

SWD vraagt heel life om reviews.