Emely en Elizabeth zaten in een kleine kamer ruzie te maken.

"Waarom zei je nou dat je Turner heette!" schreeuwde Emely gefrustreerd.

"Het was het enige waar ik kon opkomen! Wat had ik dan moeten zeggen?"

"Je eigen naam!"

"Dat is het stomste idee ooit! Dan hadden ze me vermoord! Ze willen mij juist hebben!"

"Dit draait niet meer om jou, Elizabeth!"

"Wat wil je daar mee zeggen!"

"Ze willen de erfgenaam van Bootstrap Bill Turner hebben! Turner!"

"Dus?"

"Ze willen de Turner vermoorden! Niet jou! Jij bent niet belangrijk meer!"

Pintel en Ragetti kwamen binnen met ieders 1 jurk in hun armen. Die van Pintel was rood en die van Ragetti was roze. Emely en Elizabeth keken hun aan met allebei een woedende blik in hun ogen.

"Wat!" Riep Emely nog steeds gefrustreerd. Pintel stapte naar voren.

"Jullie eten samen met de Capt'n en hij vraagt of jullie dit willen dragen." Emely stapte voor Elizabeth.

"Vertel je 'Capt'n' maar dat we niet positief zijn om aan zijn verzoek te voldoen." Pintel grijnsde weer eens walgelijk.

"Dat antwoord verwachtte hij al… En hij zei ook, als dat het geval was dat jullie dan bij de bemanning moeten eten… En dan zijn jullie naakt!" Elizabeth greep snel de rode jurk, maar Emely stond daar alsof ze echt erover aan het nadenken was. De roze jurk was nog over.

"Ik denk… dat ik maar voor de jurk ga!" riep ze uit en ze greep met een blik vol walging de roze jurk. De walgelijke grijns die Pintel op zijn gezicht had vervaagde. "Prima." Zei hij en hij en Ragetti bleven wachten. Elizabeth probeerde ze op een zachtaardige manier weg te krijgen maar dat werkte blijkbaar niet. Emely duwde Elizabeth opzij en duwde Ragetti uit de deur en dat ging opmerkelijk goed, alleen met Pintel werd het iets moeilijker. Op het laatst schopte Emely hem maar op de plaats waar het bij een man erg pijn doet als daar word geschopt… Ik ga echt niet zeggen hoe dat heet… IEWL! En hij rende supersnel weg.

Ze trokken allebei hun jurk aan en Emely had nog meer de neiging om over te geven. Niet alleen was haar jurk roze maar hij had ook nog allemaal kantjes en frummel dingen. Ze liepen door een deur en ze kwamen in Barbossa's kamer. Een paar piraten waren bezig om allerlei eten en drinken op tafel te zetten en Emely zag een varken en ze keek er verlekkerd naar. Het was lang geleden sinds ze zo iets rijks had gegeten. Ze gingen zitten en daarna eten. Elizabeth at alles met mes en vork in kleine porties. Emely daar in tegen propte alles wat maar in de buurt was naar binnen. Barbossa lachte zachtjes.

"Beleefdheden laten we achterwegen, je hoeft op niemand indruk te maken." Emely keek op met een stuk varken in haar mond.

"Huh?"

"Niet jij! Miss Turner, U moet zeker honger hebben?" Elizabeth begon naar die zin stukken van een varkenspoot af the rukken met haar tanden. Barbossa schonk wat wijn in een wijn glas.

"Oh! Wijn! Ik hou van wijn! Ook al is rum lekkerder maar toch… Wijn is ook goed en ik zou graag…" Emely begon te mompelen. Ze zette haar elleboog op tafel en leunde met haar hoofd op haar hand. Ze begon na te denken. Waarschijnlijk over de wijn en de rum. Barbossa keek haar raar aan en bood de wijn aan bij Elizabeth.

"Probeer de wijn." Zei hij en Elizabeth nam een grote slok. Daarna pakte Barbossa een appel en bood die ook aan.

"En probeer de appel ook.." zei hij met een sinistere grijns. Elizabeth keek er achterdochtig naar.

"Die is vergiftigd!"

"Het is niet nodig om je te vermoorden, Miss Turner."

"Laat me dan gaan! Je hebt je sieraad! Ik ben niks meer waard!" Emely lachte hard daarna. Barbossa keek haar raar aan en Elizabeth keek haar weer aan met die grote ogen.

"Wat?" vroeg Emely. Barbossa keek haar nog steeds aan alsof ze gek was en Emely keek hem weer aan met gigantische ogen, proberend om Barbossa te intimideren. Hij keek niet echt geïntimideerd… Hij pakte het medaillon uit zijn hemd en liet hem zien aan Elizabeth zodat zij hem goed kon bekijken.

"Je weet niet wat dit is, of wel soms?" Elizabeth haalde haar schouders op.

"Het is een piraten medaillon." Zei Emely zachtjes.. Barbossa keek haar weer aan.

"Precies, en waarvan is het gemaakt?"

"Ik weet het niet…"

" Dit is Aztec gold… Een van de 882 identieke stukken die ze in een stenen kist naar Cortés hemzelf hebben gebracht. Bloed geld betaald om het slachten te stoppen die hij bij hun volk deed. Maar de hebzucht van Cortés was groot. Dus plaatsten de goden op het goud… een verschrikkelijke vloek. Als ook maar een stervende een stuk neemt van die stenen kist zal hij gestraft worden… voor altijd." Eindigde hij dramatisch.

"Dat is nou rot voor diegene. Denk je ook niet Lizzie?"

"Sinds wanneer noem jij mij Lizzie?"

"Sinds een paar seconden geleden. Hoezo?"

"Nou-" Elizabeth werd onderbroken door Barbossa.

"Dames, we zijn nu bezig met belangrijkere zaken dan namen." Emely keek hem boos aan en begon toen maar weer te eten.

"Dus waar waren we? O ja! Hij zal dus gestraft worden voor altijd!"

"Ik geloof niet meer in spookverhalen, Captain Barbossa"

"Aye. Dat is precies wat ik ook dacht toen ik het verhaal voor het eerst hoorde. Een schat, begraven op een Eiland van Dood dat niemand kan vinden, behalve voor degene die al weten waar het is. We hebben het gevonden. Daar was de kist en daar was het goud. We namen het allemaal. We gaven het uit, ruilde het en kochten er drinken en eten en plezierig gezelschap. Hoe meer we weggaven, hoe meer we erachter kwamen dat het drinken onze dorst niet leste, dat het eten as werd in onze mond en dat al het plezierige gezelschap onze lust niet kon bedwingen. We zijn vervloekte mannen, Miss Turner. We waren hebzuchtig, maar nu zijn we erdoor overweldigd."

Elizabeth greep een mes van de tafel en verstopte het onder haar jurk. Emely had net een hap soep genomen en keek haar nu aan met grote ogen en een lepel in haar eigen mond.

"Er is maar een manier om de vloek op te heffen. Alle stukken goud moeten weer terug in de kist en het bloed moet weer betaald worden. Dankzij jou hebben we nu het laatste stuk."

"En het bloed dat betaald moet worden?" Vroeg Elizabeth bang. Emely zuchtte. Hoe dom kun je zijn…

"Dat moet jij betalen Lizzie!" Elizabeth keek haar geschokt aan.

"Nee…"

"Jawel!"

"Echt?"

"Jaha…"

"Ow…"

"Daarom heeft het geen zin om je te vermoorden, nog niet." Barbossa bood haar een appel aan. "Appel?" Elizabeth sprong op en bedreigde Barbossa met haar mes. Ze begonnen elkaar achterna te zitten en Emely bleef rustig eten alsof dit iets was dat altijd gebeurde. Ze lette weer eens niet op en toen ze weer opkeek zag ze Barbossa met een mes in zijn hand staan.

"Ik ben nieuwsgierig, nadat je me vermoord had, wat wou je gaan doen?" Elizabeth rende achterwaarts de deur uit en Barbossa draaide zich weer om. Emely hoorde allemaal gegil buiten, haalde haar schouders op en begon te eten.

"Wat zullen we nou eens met jou doen, Miss Jones."

"Me rustig laten eten?"

"Nee… Dat is geen optie."

"Weet je het zeker?"

"Ja…" Het gegil buiten werd sterker.

"Wat ga je dan doen?"

"Zeg het maar."

"Hoe moet ik nou weten wat jij met mij gaat doen! Ik wil gewoon eten!"

Barbossa liep abrupt weg en ze hoorde hem wat zeggen, blijkbaar tegen Elizabeth.

"Kijk! Het maanlicht laat zien wat we echt zijn! We zijn niet levend dus kunnen we niet doodgaan, maar we zijn ook niet dood. Veel te lang ben ik gestorven van de honger en de dorst, maar ben ik niet doodgegaan. Ik voel niks! Niet de wind in mijn gezicht en niet gevoel van de zee, niet de warmte van een vrouwen lichaam. Je moet maar beter beginnen met het geloven in spookverhalen, miss Turner. "Je zit in een spookverhaal!" Emely horde een kurk ploppen en iemand die wat drinkt. Niet lang daarna kwam Elizabeth binnen stormen en ze zat in een hoekje, doodsbang. Emely liep naar haar toe.

"Rustig maar Lizzie. Het komt wel goed…" Emely sloeg haar armen om Elizabeth heen.

"Rustig maar." Ze voelde hoe Elizabeth onder haar begon te schokken.