Ok, Dit hoofdstuk is weer wat langer. Heb hem in 1 dag geschreven! En ja dat is een record! Nou! Ik wil Sue-AnnSparrow en Me-Loves-Orli bedanken voor hun hulp en Nartuurlijk de reviews! PUSS ROCKS! -- ;

Emely zat blank voor haar uit te staren in haar cel. Ze was pissig op Norrington en ook op Jack. ZIJ kon ook best varen! Ze had een knal roze ship wat GIGANTISCH was, helemaal in haar eentje naar Port Royal gevaren! ZE KON VERDOMME WEL VAREN! Uit verveling begon Emely steentjes te zoeken op de grond. Tot haar verbazing lagen er zelfs grote bakstenen. Hoe dom kun je zijn? dacht ze en ze greep een van de stenen. Ze begon de stenen tegen de celdeur te gooien. Sommige vlogen door de gaten en tegen de muur aan de overkant van de cel. Haar bewaker sprong op.

"Wat ben jij nou aan het doen?"

"Steentjes gooien." gaf Emely als antwoord en gooide een van de stenen tegen het hoofd van de bewaker. Hij viel bewusteloos neer en Emely kakelde als een heks. Daarna ging ze weer verder met het steen-gooi spel. Ze was verveeld en probeerde een plek te vinden waarop ze kon richten, ze zag het slot van de deur en pakte de grootste steen die ze kon vinden. Ze mikte op het slot en gooide.

"AUW!" schreeuwde iemand. Emely keek op en zag Norrington met een giga bult op zijn voorhoofd. Hij keek haar woedend aan en zij grinnikte onschuldig. Zijn ogen draaide zich naar elkaar toe en hij viel achterover. Emely kakelde weer en greep door de celdeur naar de gesp op Norringtons schoen. Ze trok hem eraf en gebruikte het dunne stokje om het slot open te draaien. De deur zwaaide langzaam open en Emely glipte eruit. Ze keek naar Norrington die er erg kwetsbaar uitzag. Nee, Moet. Verleiding. Weerstaan! A shit... Ze liep even om de man heen en krabde aan haar kin.

"Hmmmm... Aha!" Ze greep de witte pruik en trok die van zijn hoofd.

"Ah, GATVER!" schreeuwde ze en ze wende zich af van het walgelijke zicht van Norringtons hoofd. Ze keek naar de pruik en grijnsde.

-------------------------------------------------------

Norrington werd wakker met een raar gevoel in zijn hoofd. Hij voelde aan zijn voorhoofd en merkte dat hij een gigantische bult op zijn hoofd had. Dat meisje! dacht hij woedend en keek wild om zich heen. Haar zwiepte in zijn gezicht. Hij greep een pluk en zag dat het wit was. Een heel bekende kleur wit, dezelfde kleur wit als zijn pruik...

"EMELY!"

--------------------------------------------------------

Emely grinnikte terwijl ze naar het dek liep. Ze had net Norrington horen gillen (Als een meisje!) en hoorde hem ook de trap op stormen. Emely slaaktje een gilletje en rende naar de eerste de beste kajuit, die bij toeval op slot zat. Ze schreeuwde het uit in frustratie en zag dat Norrington dichterbij kwam. Hij keek nogal manicaal, maar dat kon ook komen omdat ze zijn 'haar' opnieuw gestyld had. Ze had de ronde krullen aan de zijkant recht gemaakt en Norrington had nu steil haar tot zijn schouders.

"He! Commodore! Lekker weertje he?"

"JIJ!" gromde hij. Emely grinnikte zenuwachtig en keek om haar heen voor een vluchtweg. Ze zag Elizabeth door Gilette naar de Kajuit worden gesleurt waar zij voor stond.

"HEE! LIZZIE!" Elizabeth keek Emely even aan, keek naar Norrington en barstte in lachen uit.

"Emely! Heb jij-?"

"Jup!"

"Jezus!"

"Nee, Emely..." zei Emely sloom. "Maar kan je me helpen, Lizzie? Ik zit namelijk in een lastig parket..."

"Wat nu weer?"

"NORRINGTON!"

"Commodore Norrington..." zei Norrington er droog doorheen. Emely keek hem bang aan.

"Je begint als Jack te klinken..."

"CAPTAIN JACK! HOE VAAK MOET IK HET NOG TEGEN IEDEREEN ZEGGEN!" gilde Jack van het stuur.

"Sorry..."

------------------------------------------------------------------

"Ik moet Will redden!" riep Elizabeth gefrustreerd en ijsberend.

"En hoe wil je dat gaan doen?" Emely zat lui tegen de muur van de slaapkamer waar ze in waren opgesloten.

"Geen idee! Maar het moet!"

"Ben je verliefd?"

"Wat?"

"Vind je Will leuk?"

"IK GA TROUWEN!"

"Dus?"

"Dus! Dus.. Ik... Hij... Jij... Ugh, laat maar." Emely grijnsde voor haar overwinning. Ze keek om zich heen en zag allemaal kleden en lakens.

"Elizabeth?"

"Ja?"

"Ik heb een idee om te ontsnappen..."

-----------------------------------------------------------------

"Weet je zeker dat dit een goed idee is Emely?" zei Elizabeth terwijl ze lakens aan elkaar vastknoopten.

"Nee."

"Oke." Emely hoorde iemand buiten de deur iets zeggen wat klonk op: 'Laat ons even alleen' en merkte dat het de Gouverneur was. Hij begon een heel verhaal te vertellen over trouwen en over de verkeerde keuze om goede redenen of iets dergelijks. Ze keek naar Elizabeth en zag dat zij met haar ogen rolde en een knoop extra aantrok. Elizabeth keek op en zag Emely naar haar kijken en ze glimlachte. Emely grijnsde terug en gooide de lange rij lakens uit het raam.

"Nou, wie gaat er eerst?"

"Jij."

"Elizabeth, ik denk dat jij moet gaan."

"Waarom ik?"

"Nou, jij bent het zwaarst en dan weten we gelijk of hij stevig genoeg is."

"Noem je me dik?"

"Ja... Ik bedoel nee! Nee!" Elizabeth zette haar handen op haar heupen.

"Oke! Ik offer me wel op!" zei Emely dramatisch.

"Doe niet zo dramatisch!" Emely stak haar tong uit naar Elizabeth en klom langzaam dor het raam. Elizabeth maakte aanstalten om achter haar aan te komen.

"Wacht nog even." fluisterde Emely naar Elizabeth.

"Waarom?" fluisterde zij terug.

"We hebben denk ik wel een boot nodig.."

"Natuurlijk." Emely rolde met haar ogen en klom langzaam naar beneden en gleed in het water. Ze zwom naar de zijkant van het schip en klom daar weer omhoog. Op het dek was het rustig. Jack was blijkbaar weg en ze greep de dolk uit haar laars. Ze liep naar de boten en probeerde heel zachtjes te doen. Vlak voordat ze in de boten klom, struikelde ze over een...

"Appel?" En viel ze in de boot met een klap, waardoor de touwen doorknapten en de boot met Emely er in naar beneden viel. Zij gilde het uit en toen het bootje landde was haar blanke gezicht weer op. Ze roeide naar de achterkant van het de Dauntless en zag Elizabeth hangen. Ze zuchte en roeide het bootje eronder. Ze voeren naar de Black Pearl, ik bedoel, Pink Pearl en klommen erop. Daar aangekomen werden ze meteen begroet door het aapje van Barbossa, die nogal woedend naar hun, ja, hoe heet dat... Je kan het niet echt brullen noemen of wel? Je snapt wel wat ik bedoel... Elizabeth schrok even en keek toen sarcastisch naar het aapje. Emely greep hem beet en gooide hem overboord. Elizabeth keek over de reling en zag twee piraten. Ze slaakte een gilletje en greep Emely.

"Wat-" Emely zag de piraten langs hun heen stormen op de trap en zij sprongen naar beneden naar de cellen. Daar vonden ze de hele crew van Jack. Een of andere vent met een rare baard keek naar Elizabeth.

"Het is Elizabeth!"

"En Emely!" voegde Emely eraan toe. De man keek haar raar aan.

"Emely?"

"Jup!"

-----------------------------------------------------------------

Ze hadden net de twee piraten in stukjes over boord geslagen en Elizabeth sprong naar voren.

"Iedereen met mij! Will is in die got en we moeten hem redden! Klaar? En TREK!" Ze trok aan het touw maar niemand kwam haar helpen. "Alsjeblieft! Ik heb jullie hulp nodig! Kom op!" De papagaai van een piraat begon te praten.

"Elke port in de storm!"

"Cotton heeft gelijk! We hebben de Pearl!" zei Gibbs.

"En Jack dan? Laten jullie hem zomaar achter?"

"Jack moet ons nog een ship geven!" zei een klein kaal mannetje opstandig.

"En dan heb je ook nog de Code." zei Gibbs weer. Elizabeth keek hem verbaast aan.

"De Code? Jullie zijn piraten! Laat de Code en laat de regels! Ze zijn toch maar een soort richtlijnen!"

"Lizzie?"

"WAT!"

"Ik snap wel waarom ze niet willen helpen."

"En waarom niet?"

"Heb je de kleur van dat bootje gezien?"

"Wat is daarmee! Het is gewoon hout!"

"Dat bedoel ik! Het is lelijk! Ik heb liever iets roze-achtigs, om eerlijk te zijn..." De piraten grinnikten.

-------------------------------------------------------------

"Verdomde piraten..." mopperde Elizabeth.

"Wil je niet zo klagen? Ik krijg er hoofdpijn van!" De piraten hadden hun op het roeibootje gezet en ze waren nu naar de Grot aan het varen.

"Het is donker hier!"

"Goh, Lizzie! Misschien is het een GROT!"

"Dat weet ik ook wel! Ik ben niet blond of zo!"

"Weet je het zeker?"

"NOEM JE MIJ DOM!"

"Ja! Je bent DIK en DOM!"

"Ok! JE GAAT ERAAN!"

"Sssst!"

"Wat?"

"We zijn er bijna..."

"Ow..." Ze klommen de grot in en zagen Barbossa en Jack vechten en Will ook. Emely kreeg de neiging om 'GO WILL!' te roepen maar bedacht dat dat niet zo slim zou zijn. Elizabeth greep een lang paal-achtig ding en liep naaar Will. Emely liep achter haar aan en hoorde die piraat tegen Will praten.

"Ik ga jou leren wat pijn betekent!" Elizabeth stapte naar voren.

"Hou je van pijn!" En ze sloeg de man. Dat was ook het laatste wat Emely herrinerde, ze werd geslagen door de andere kant van de paal die achteruit zwiepte.

-------------------------------------------------------------

Emely voelde mensen naast haar zitten. Twee aan iedere kant van haar en een iemand dichterbij.

"Emely?" zei een vrouwenstem.

"Ja?" reageerde Emely met haar ogen dicht. Ze bedacht zich opeens dat Will nog aan het vechten was en zat opeens rechtop. Ze voelde haar mond tegen iets aanknallen. Ze deed haar ogen open en zag twee donkerbruine ogen haar wijd aankijken. Twee mensen die ik ken hebben bruine ogen, nee drie. Maar 1 is dood. Uh, wie zou dit kunnen zijn. Will heeft niet van die zwarte lijnen om zijn ogen dus dit moet...

"JACK!" gilde ze., maar het kwam er een beetje verstrengeld uit, want ze zat nogal vast met haar mond. Ze trok zich los en begon haar mond te spoelen met het water dat in de grot lag. Nadat dat gebeurt was ging ze schatten kijken en vond een mooie kroon.

--------------------------------------------------------------

Ze voeren in het bootje naar de Pearl en zagen dat hij al weg was.

"Het spijt me, Jack" zei Elizabeth.

"Ach maakt niet uit joh! Je word nu opgehangen en zo! Das toch ook leuk!" zei Emely vrolijk.

"Weetje, luv? Op een of andere manier maakt me niet niet vrolijker..."

Nou! Dit is er weer 1! Review!