Well, hier is het tweede hoofdstuk! Het spijt me dat ik het niet eerder heb gepost! Maar ik had het dit weekend druk… met het staren naar een poster van een zeker persoon… of moet ik zegen, posters van zekere personen! Nou goed… Hier is ie dan:

Hoofdstuk 2
aankomst

Alles om haar heen was donker. Amy zat tegen de reling van de boot, voelend hoe de boot schommelde op het water. Na de schrok van die morgen, was ze tot rust gekomen. Ze vond het nog steeds eng om een van haar zintuigen kwijt te zijn. Maar ze had zichzelf voorgenomen er niet over na te denken. Ze had best door dat ze nu heel veel dingen nooit meer zou kunnen doen, zoals kijken hoe de zon onder ging in de horizon. Dat maakte haar verdrietig en ze stond op, om er niet meer aan te denken. Ze zou naar Jack gaan, hij was de enige die niet anders tegen haar was gaan doen. De rest had alleen maar medelijden met haar, maar Jack leek het niets te kunnen schelen en dat was precies wat ze nu nodig had.

Het was niet moeilijk Jack te vinden, hij stond zoals gewoonlijk voor het roer.

"Dus, komen we zoals gepland vandaag aan in Port Royal?" Vroeg ik, om een gesprek te beginnen.

"Deze avond, maak daar nacht van. Het word later dan ik gister had voorspeld, maar dit is perfect." Gaf Jack als antwoord.

"Kun je het al zien liggen?" vroeg ze een beetje twijfelend.

"Yeah, op de horizon." Door de pauze tussen mijn vraag en zijn antwoord wist ze dat hij naar haar gekeken had.

"Begin jij toch ook niet, hè?" Vroeg Amy een beetje geërgerd.

"Met wa?"

"Moeilijk doen!"

"Moeilijk, ik? Wrom zou ik?" Jack nam een slok rum, Amy kon het horen aan het glas dat werd opgetild, en even later weer werd neer gezet.

"Wie gaan we eigenlijk opzoeken in Port Royal?" Vroeg ze.

"Dear William Turner en Miss Swann." Ik fronste mijn wenkbrauw.

"Ja, ja…" zei ik begrijpend, "nooit van gehoord." Vervolgde ik.

"Nog niet, ik zal je es iets vertellen," Jack vertelde haar het verhaal. Hoe hij Will had ontmoet, hoe ze the interceptor hadden gecommandeerd en zo op weg waren gegaan naar Tortuga.

"…en uiteindelijk kreeg ik zo the pearl terug."

Amy was onder de indruk.

"Dus er zin nog meer achter the black pearl dan ik al dacht!"

"Ik had geen mooier schip kunnen wensen!" Zei Jack een beetje dromerig. "Geez, kep honger!"

"Dan heb je geluk captain." Anamaria kwam naar hun toe gelopen. Amy voelde hoe een bord in haar handen werd geduwd.

"Hoe gaat het nu met je?" Vroeg Anamaria, voor de tienduizendste keer die dag. Amy zuchte, ze wist best dat Anamaria het goed bedoelde, maar toch.

"KAP TOCH MET VRAGEN!" scheeuwde ze, "GA IK HIER ZITTEN OMDAT JACK TENMINSTE WEL NOG STEEDS NORMAAL MET ME COMUNISEERD, VRAGEN JULLIE HET TOCH NOG! HET GAAT PRIMA OKE?"

"Thanks" zei Jack, "maar het is captain Jack." Voegde hij eraan toe. Amy grinnikte.

"Sorry, Ana, ik moest het gewoon kwijt." Zei Amy tegen Anamaria.

"Het geeft niet, als ik iedere keer als iemand tegen me zou schelden of schreeuwen depresief zou worden, zou ik allang zelfmoord hebben gepleegt! Maar ik snap wat je bedoeld, en ik zal niets meer vragen."

Amy glimlagte.

"Dankje!" zei ze voor de grap.

Het was stikdonker toen ze die nacht de kust van Port Royal binnen vaarden, tot nu toe had niemand het opgemerkt. De twee wachters waren in slaap gevallen en dat was een warm welkom. Ze bonden de twee mannen vast aan een paal, zodat als ze wakker zouden worden geen hulp konden halen en ze liepen het dorp binnen. De meeste mannen van de crew hadden besloten op the pearl te blijven, zodat als er iets zou gebeuren, zij het schip konden beschermen. Amy wilde dolgraag mee en omdat min of meer iedereen (behalve Jack) medelijden met haar had, kon ze mee. Ze werd begeleid door Anamaria die haar arm om Amy heen had geslagen en haar hielp, zodat ze niet ieder moment plat op haar bek ging, omdat ze over een paaltje struikelde.

"Weten ze wel dat wij komen?" Vroeg Anamaria op een gegeven moment.

"Nope." Antwoordde Jack. "Wrom zouden ze dat moeten weten?"

"Nou, geen idee, misschien omdat wij ze zo'n beetje midden in the bloody nacht opzoeken?" Antwoordde Anamaria sarcastisch.

Het is kort en heeft een vreemd einde, maar omdat ik zo min of meer beloofd had om het dit weekend al te posten, kon ik niet nog langer wachten. Ik probeer het derde hoofdstuk zo snel mogelijk af te hebben!

Please review mate!