Het heeft een hele tijd geduurd! Maar hier izzi dan! Hoofdstuk 9! Hopelijk vin je ut waht!

Hoofdstuk 9
What the...?

De storm ging de hele nacht door, Amy die haar uiterste best deed in slaap te komen, kreeg het niet voor elkaar. De kletterende regen, het schommelende schip en het geschreeuw van op dek hielpen daar ook niet echt goed bij. Het was niet dat ze bang was, niet echt in ieder geval. Het was meer door wat Jack had gezegd. Hij had haar verteld weg te gaan omdat zij gevaar liep, omdat zij niets kon zien. Ze realiseerde zich nu pas dat het niet alleen stom was dat ze niets meer kon zien maar ook nog eens haar leven zou kunnen kosten. Waarom moest haar dit nou weer overkomen?

Een luide knal haalde haar uit haar gedachte. Ze zat recht op in bed, ze hoorde Jack iets roepen dat ze niet kon verstaan. Maar erg geruststellend klonk het niet. Om haar angst nog meer op te wekken hoorde ze ook nog een plons en een paar geschrokken kreten. Amy opende het deurtje en begaf zich richting dek. Eenmaal aangekomen was het eerste wat ze deed, bijna uitglijden over een plas water en vervolgens struikelen over een stuk houd.

"Amy! Wat doe jij hier! Ik dacht dat de Captain je verteld had weg te blijve!" Mr. Gibbs had haar val partij opgemerkt.

"Nou, ja, alleen ik hoorde een harde knal en wilde weten of het goed ging hier, zo klonk het namelijk niet!" Schreeuwde ze terug, net boven het klotsende water uitkomend.

"We hebben wel eens betere nachten gehad! Maar je moet nu echt terug naar je kamer gaan!" Een golf water kletste over het dek en Amy's kleren waren in een keer doorweekt. Ze stond op van de grond terwijl ze haar natte haren uit haar gezicht haalde. Ineens leek het of de storm zachter werd, alsof iemand de deur dicht had gedaan en de storm buiten had gesloten. Maar Amy stond nog steeds in de stromende regen. Weer voelde ze dan onaangename gevoel alsof ze werd bekeken. Ze draaide zich een kwartslag en zag opnieuw een vreemde witte vorm staan. Alleen dit keer was het veel duidelijker. Ze stak haar hand uit, alleen om hem vervolgens snel terug te trekken, toen het leek of hij was bevroren. De gedaante bewoog zich langzaam richting haar en Amy liep achteruit om maar niet bij het figuur in de buurt te hoeven komen. Ze hoorde Gibbs in de verte iets roepen, maar schonk er verder geen aandacht aan. Ineens maakte het ding zo'n snelle beweging richting haar en op een of andere manier greep het haar vast en werd ze achterover geduwd. In plaatst van op het dek te vallen, knalde ze tegen de reling af en viel erover heen. Uit puur toeval kon ze zich vast houden aan de reling met haar linker hand. Maar het figuur dat niet ver van haar vandaan zweefde had haar hand vast gepakt en ze viel. De val leek eindeloos totdat ze met een plons in het ijskoude water terecht kwam. De golven kolken om haar heen en ze had geen idee welke kant ze op moest om weer boven water uit te komen.

"Amy!" Riep Mr. Gibbs haar achterna, "Ze is overboord gevallen, Captain!" Gibbs wees naar de reling waar Amy overheen was gevallen. Jack keek op naar hem en rende vervolgens naar de plek die Gibbs aanwees en keek overboord. Hij zag hoe Amy boven water uit kwam snakkend naar adem, maar meteen daarna door een golf onder water werd geduwd. Jack pakte een touw.

"'k ga der helpen," Het werd Mr. Gibbs duidelijk wat Jack van plan was.

"Nee!" Riep Gibbs. "Dat word je einde!"

"Wat wil je dan dat 'k doe? Haar daar aan der lot over laten?" Riep Jack terug.

"Je bent helemaal dronken! Dat overleef je nooit!"

Jack keek naar de kolkende golven waartussen Amy nog net zichtbaar was, hij knoopte het ene stuk touw aan zijn riem vast. "Hier, pak aan! En hou goed vast!" Hij gaf het andere uiteinde van het stuk touw aan Mr. Gibbs die het vol twijfels aanpakte.

"Weet je zeker da…" Maar Jack was al over boord gedoken. De meeste bemanningsleden keken geschrokken overboord waar hun captain gebleven was. Maar toen een grote golf opnieuw het dek overspoelde renden de meeste weer terug naar waar ze ook vandaan waren gekomen, om te verkomen dat het schip meer schade op liep dan nodig was. Mr. Gibbs die met het touw in zijn handen nog steeds aan het staren was naar de kolkende golven, haalde opgelucht adem toen hij Jack boven water zag komen. Jack keek om zich heen op zoek naar Amy en dook toen onder water, hij had haar waarschijnlijk gevonden. Gibbs die niets meer kon doen dan hopen dat het goed ging en het touw goed vast houden werd met de minuut nerveuzer, toen hij zijn captain nergens meer zag.

Hij voelde een ruk aan het touw en nam dit als een teken dat hij moest trekken. Meteen kwamen er een stuk of drie mannen achter hem staan die het touw ook vast pakten en ze begonnen te trekken. Gibbs zag dat Amy vast was gemaakt aan het touw zodat ze niet kon vallen, terwijl Jack het touw stevig vast hield en zo omhoog werd getrokken. De twee werden op dek gehaald en Amy werd los gemaakt van het touw. Jack die kleddernat tegen de reling aanleunde, keek opgelucht om weer op dek te zijn. Amy stond te trillen op haar benen, wat behoorlijk begrijpelijk was. Jack gaf bevel haar terug naar haar kamer mee te nemen. Amy voelde zich met de minuut schuldiger, als zij niet het dek op was gekomen om te kijken of alles nog goed ging, was ze niet overboord gevallen en had Jack zijn leven niet hoeven riskeren om haar te redden.

Maar er was nog iets dat Amy niet lekker zat, iets had haar overboord geduwd. Iets dat zij alleen had kunnen zien. Maar wat was dat dan dat ze gezien had? Ze had eerst gedacht dat het niet meer was dan haar verbeelding, maar het ding, had haar overboord gegooid, dus het moest iets zijn. Ineens voelde ze zich heel ongemakkelijk, er was dus iets of meerdere dingen op the pearl aanwezig die andere niet konden zien, dingen die hun in de gaten hielden, dingen die niet al te vriendelijk waren. Ze moest het iemand vertellen, maar wie geloofde nou zoiets? Zelfs als Jack zo bezopen was dat hij geloofde emmers heilige water putten van mars waren zou hij het niet geloven. Toch was het het proberen waard.

Het leek of de storm langzaam aan zijn einde kwam. Het regende nog wel, maar niet zo heftig als het had gedaan. Het schip lag stiller op het water, de onweer was gelukkig overgetrokken, je kon hem weliswaar in de verte nog horen, maar lang niet meer zo hard. Amy had zich voor genome de volgende ochtend aan Anamaria of Jack te vertellen wat ze gezien had. Waarschijnlijk zou ze het Anamaria vertellen, dat deed ze immers altijd. Amy ging op bed liggen, maar slapen kon ze niet. Het beeld van het witte ding bleef maar verschijnen en haar gedachtes over wat het ding zou kunnen zijn werden als maar vreemder. Gek genoeg had ze het gevoel dat ze het al eerder gezien had, nog voordat ze op de pearl was. Ergends heel vroeger misschien. Ze zette die gedachte gelijk uit haar hoofd. Dat kon gewoon niet.

Amy had de hele nacht niet kunnen slapen, ze werd er gek van, en toen het te warm werd om nog in slaap te komen had ze er genoeg van en stapte uit bed. Ze liep net als de avond daarvoor richting dek en toen ze daar eenmaal aankwam hoorde ze overal mensen praten. Niet als gisternacht scheeuwend, maar op een normale toon. Ze was opgelucht dat de totale chaos voorbij was en ging gelijk naar de keuken om wat eten te halen. Ze pakte wat brood, zoveel honger had ze niet en nam genoegen met wat water. Nadat ze het brood op had, liep ze richting dek en zonder precies te weten waarom liep ze naar Jack, die makkelijk te vinden was, aangezien hij altijd achter zijn vertrouwde roer stond.

"Alles goed?" Vroeg Jack toen hij haar in de gaten kreeg, ze knikte en ging op de door de zon verwarmde houten planken zitten. Het duurde even voordat ze begon te vertellen: …

TBC

Nou, Review! ALSJEBLIEFT!