Bedankt voor de reviews! Vandaar dat ik verder kon schrijven, anders was 't nooit gelukt. Ik heb h.11 helemaal anders gedaan dan hoe ik het eerst had willen schrijven, maar ik denk dat dit beter is.

On with the story guys!

Hoofdstuk 11
Turning of the time

Amy bleef aan de grond genageld staan, kijkend hoe de wervelwind hun richting op kwam. Terwijl iedereen er alles aan deed het schip onder controle te houden, haalde de wind hen in. Het zou nu niet lang meer duren of de orkaan zou het schip aan stukken verschuren.

"Het lijkt wel of ons geluk gekeerd is!" Hoorde Amy iemand roepen, "eerst de vreselijke storm op zee en nu deze orkaan!"

Jack stond met alle macht aan het roer te trekken, in een laatste poging tot het redden van zijn dierbare schip. Over het schip klonk een ijzige gil en hij verstijfde. Toen hij opkeek zag hij Amy wilt om zich heen slaan.

"Annemaria!" Riep hij naar de donkere vrouw die het dichtst in zijn buurt was, ook zij had Amy gehoord. "Ga naar haar toe en probeer haar te helpen!" Nog een laatste paar angstige seconden zou het duren voor de wind in aanraking met het schip zou komen. Er stond zo'n sterke wind dat iedereen zich beschermend vast hield aan touwen, of andere beschikbare voorwerpen. Jack koos het roer en keek verstijft toe hoe het monster van een tornado het schip zou raken.

Amy zat trillend op de grond, ze durfde niet om te kijken, ze hoorde de suizende wind en voelde hoe het schip akelig heen en weer bewoog. Snel voelde ze om zich heen en voelde een touw. Snel bond ze deze om de mast en vervolgens om haar buik.

Flaskback

Amy voelde een rilling over haar rug lopen en 'keek' geschrokken om. Twee grote groene ogen keken haar aan, ze gilde van schik en de verschijning deinsde eveneens geschrokken achteruit.

Amy zag duidelijk dat het een vrouw was, maar alleen het gezicht was zichtbaar, de rest van het lichaam –als er een lichaam was- zat verborgen onder een diepe sluier van mist. Van het gezicht waren alleen de ogen gekleurd, een diepe groene kleur, zonder pupil en het leek zelfs of het oogwit groen was.

"Wie ben jij?" Vroeg Amy met trillende stem. De gedaante keek grijnzend op, het was een angstaanjagende grijs.

"Storm," was het simpele antwoord en met een oorverdovende kabaal werd ook het gezicht in mist gehuld, ineens kwam de wolk haar kant uit en het leek alsof ze in een bak ijs was gesprongent. Ze gilde zo hard ze kon en probeerde de mist van zich af te slaan. Langzaam leek de witte wolk op de lossen en verdween uiteindelijk.

End Flaskback

Ze hoorde krakend hout en greep het touw vast. Er klotste water over het dek en ze moest moeite doen, niet meegenomen te worden met de stroom. Gelukkig zat het touw stevig vast. Het schip leek bijna te kantelen, geschokken gilde ze. Net op het punt dat het schip ook daadwerkelijk zou kantelen, voelde ze dat het dek weer de andere kant op ging en weer recht onder haar voeten kwam te liggen. Opnieuw gonsde er water het dek, maar dit keer een stuk meer, even verdween ze onder een golf.

"We gaan het niet redden!" Riep Annemaria, waarschijnlijk tegen Jack.

Jack keek geschokken toe toen hij zag hoeveel er al van 't schip was vernielt. Iedereen had touwen gepakt en zich aan het schip bevestigt, zo ook Jack. En hij was niet van plan de knoop los te maken als ze zonken. Hij bleef bij the Black Pearl, wat er ook gebeurde. Opnieuw klonk er een harde knal, tot nu toe had hij de orkaan redelijk kunnen ontwijken, maar zoals het er nu uitzag zou het vlink fout gaan. Alles was nat en rondom hen in het water lagen al redelijk wat stukken hout.

"We gaan het niet redden!" Hoorde hij Annemaria roepen. Hij kon niet geloven dat dit werkelijk gebeurde, zou dit dan het einde zijn van the Black Pearl? Gelukkig was hij degene die samen met het schip ten onder zou gaan. Hij keek om naar de grote krachtige wind en kneep zijn ogen dicht. Hij wachte op de krachtige knap die het hele schip zou verscheuren, maar die kwam niet.

"Wat in hemelsnaam...?" Hoorde hij mr. Gibbs zeggen en hij opende zijn ogen weer. De zee was nog steeds wild, maar de grote wind was nergens te bekennen. De orkaan was verdwenen.

Annemaria scheurde haar blik los van de hemel en keek om naar Amy die nog steeds geen idee had van wat er zojuist was gebeurd.

"Wat is er aan de hand?" Vroeg ze. Annemaria liep naar haar toe.

"De orkaan is verdwenen." Zei ze.

"Wat? Hoe?" Amy was duidelijk in de war.

"Dat weet ik niet, hij is gewoon weg, hij implodeerde en verdween." Amy snapte er nog niets van, maar ze was niet de enige. "Is alles goed? Je gilde en begon om je heen te slaan, wat gebeurde er?"

Amy vertelde het haar en Annemaria luisterde aandachtig. "Maar ze verdween toch?"

"Ja, maar ik weet niet voor hoe lang." Antwoordde ze. "Denk je dat zij die orkaan heeft gemaakt? Misschien gedroeg de orkaan zich daarom zo raar."

"Dat zou kunnen." Annemaria wist niet goed hoe ze moest antwoorden.

"Ik wil weer kunnen zien." Zei Amy na een lange stilte.

"Wacht eens," zei Annemaria ineens, "wanneer begon je die gestaltes te zien?" Amy dacht na.

"Nadat..." Amy slikte, "nadat ik blind werd!"

"Misschien ben je dan niet zomaar blind geworden," Annemaria dacht na, "misschien moest je blind worden om ze te zien."

"Dat zou betekenen dat ze nooit weg zijn geweest, dat ze me de hele tijd al hebben gevolgd."

"Misschien," zei Annemaria, "maar ze hebben zich in iedergeval stil gehouden. Je zei dat je met één van hen had gesproken, toch?" Amy knikte, "misschien moet je ze de volgdende keer ondervragen."

"Zoals, waarom ze hier zijn?" Vroeg Amy.

"Ja, bijvoorbeeld en wie ze zijn." Annemaria zuchtte, "maar ik zou er vanavond maar niet te veel over nadenken. Overmorgen gaan we aan land, heeft Jack me verteld. Ik zeg niet dat het gevaar daar compleet weg zal zijn, maar in iedergeval is daar geen water." Amy knikte en liep terug naar het kleine kamertje waar ze in slaap probeerde te vallen. Eerst had ze het ijskoud en pas na lange tijd begon ze iets warmer te worden. Vervolgens duurde het nog een hele poos voordat ze de meest enge gedachtes van haar af had gezet, en het begon al weer licht te worden buiten. Ze gaf het op en liep doodmoe het dek weer op. Zoals gewoonlijk waren de meeste weer op, maar tot ieders verassing lag Jack nog steeds te slapen. Iets dat bijna nooit voorkwam, hij stond altijd aan het roer. Het weer zag er weer rustig uit en het leek wel of er nooit een storm was geweest. Zelfs the Pearl leek weinig schade opgelopen te hebben, wat nog verbazingwekkender was.

De dag verliep rustig, er moest redelijk wat opgeruimt worden aangezien zowat niets rechtop was blijven staan. Amy had het geluk dat ze de helft van de klusjes niet hoefde te doen omdat ze of alles op de verkeerde plek terugzette, of constand opzoek was naar de Emmer (A/N: YAY FOR THE EMMER!) met sop. Iedereen was jaloers op haar en dat terwijl zij jaloers was op de gene die niet constand over alles heen struikelden. Aan het eind van de dag hadden ze al bijna het land bereikt, Amy had nog geen idee waar ze precies heen gingen. Jack, die ondertussen toch was opgestaan en gelijk naar het roer was gelopen, had het haar ook nog niet verteld. Redelijk geërgerd liep ze van hot naar her en weer terug, wachtend tot ze eindelijk aan land konden.

TBC!

Review! (je wilt niet weten hoe lief en schattig ik nu naar je kijk ;-) )