Heel erg bedankt voor de reviews! Reviews zijn echt DE reden om verder te schrijven! (als ze positief zijn dan...)

Nou, het is nu kwart over één in de ochtend… het leek me een heel goed idee om hier eens mee verder te gaan, dus hier zit ik dan...

Dit hoofdstuk word ff een tussendoortje, wees gerust, de actie zal snel genoeg terug zijn!

Hoofdstuk 12
Party on the beach.

Amy stond ongemakkelijk op het zachte strand zand, ze pulkte een beetje aan haar haar en voelde dat haar normaal redelijk netjes rullende haar, in grote bijna stro-achtige plukken langs haar gezicht hing.

Ze hoorde hoe Jack zijn mannen beval brandhout te halen, en zijn woorden werden vervolgd door nog meer bevelen en een aantal scheldwoorden. Ze konden niet verder varen voor the Black Pearl weer gemaakt was en dat zou hun nog wel even tijd kosten.

"Amy!" Ze keek op, bij het horen van haar naam. "Blijf je daar staan tot de zee je mee spoelt?" Ze keek vragend Jack's richting uit. "Kom!" Zei hij en ze begon verward zijn kant uit te lopen.

"Wat is er?" Vroeg ze, maar ze kreeg geen antwoord, in plaats daarvan werd ze bij haar hand gepakt en begon Jack haar ergens heen te zeulen. "Jack!" Zei ze geërgerd toen een tak opnieuw in haar gezicht sloeg. "Waar gaan we heen?" Ineens stopte het geweld van de takken en stonden ze waarschijnlijk op een open plek, Jack stopte abrupt met lopen. "Wat is er? Waar zijn we?"

"Dit," zei Jack en Amy kon de beweging die hij nu waarschijnlijk maakte bijna zien, "is precies de plek waar ik jou gevonden heb, jaren geleden." Amy was verbaast en bukte zich zodat ze de grond kon voelen. Er groeide een minimum aan gras en er was vooral hard zand te voelen.

"Waarom heb je me hierheen gebracht?" Vroeg ze.

"We moeten ergens beginnen met zoeken, savvy?" Jack was al ergens anders heen gelopen en Amy volgde hem snel.

"Waar ga je heen?" Hij antwoordde niet, "denk je dat hier nog meer van die…" ze twijfelde even, "dingen zijn." besloot ze.

"Ik zou het niet weten, luv." Was zijn o zo medelevende antwoord. Amy beet op haar lip en wist niet goed wat ze nu moest doen. Alles om haar heen was donker en ze had geen idee waar wat stond, hoe groot de openplek was en hoe de omgeving er verder uitzag. Ze besloot voorzichtig een paar stappen te zetten. Haar hand streek langs een boomstam. Ze legde haar hand op de stam en luisterde. Ze hoorde wat gefluit van vogels, het geritsel van de wint die met struiken en bladeren speelde en andere geluiden die je op een eiland zou vinden, maar dat was niet alles. Ze hoorde duidelijk ook iets anders.

"Was het wel zo'n goed idee om hier terug te komen?" Vroeg ze aan Jack, waarvan ze niet precies wist waar die gebleven was. Hij gaf haar geen antwoord. "Jack?"

"Captain Jack, luv." Hoorde ze van een stuk dichterbij komen dan ze eigenlijk had verwacht. Ze zuchtte en draaide haar hoofd naar waar hij ongeveer zou staan.

"Ja, nu nog wel…" mompelde ze.

"Wat was dat?" Vroeg hij. Ze grinnikte, maar gaf geen antwoord op zijn vraag.

"Misschien kunnen we beter teruggaan," zei Jack na een tijdje. Amy had geprobeerd uit te vinden waar het geluid vandaan kwam, maar was alleen tot de conclusie gekomen dat het leek op het geluid van schurend papier.

"Waarom?" Vroeg ze.

"Het begint donker te worden." Zei hij alsof dat zo logisch was. De twee liepen terug naar het strand waar, te voelen aan de warme lucht en het geluid van knetterend houd, al een vuurtje aan de gang was.

"In voor een feestje?" Vroeg Anamaria die hun richting op was komen lopen.

"Wat hebben we te vieren dan?" Vroeg Jack een beetje onhandig.

"Dat laat ik je nog wel weten." Antwoordde ze, ze begon terug te lopen en Amy en Jack volgden haar.

Het was al na middenacht en Amy had al grote moeite met het lopen over het strand zonder over iemand heen te vallen. Vele waren al door een teveel aan rum gesneuveld en lagen nu zo'n beetje half mompelend op het strand. Jack had zichzelf al meerdere titels toe geëigend en Anamaria maakte er een gewoonte van hem te meppen als hij doorratelde over het één en ander, of terwijl, Amy had grote lol. Zij, die als enige waarschijnlijk nog nuchter was, voegde zich soms bij gesprekken om vervolgens de raarste dingen te horen te krijgen. De nacht leek maar niet op te houden, maar uiteindelijk viel iedereen in slaap. (Of natuurlijk in het geval van de gene die na het vallen gewoon niet meer in staat waren op te staan, gedwongen te blijven liggen.)

Amy rolde om in haar slaap en probeerde de rare droom van zich af te slaan.

Ze zat gevangen tussen de bladeren en takken. Ze probeerde zich vrij te werken, maar zonder succes. Ineens hoorde ze een gek geluid achter zich en keek verschikt om, ze keek recht in het gezicht van een jongen, die nog geen halve meter van de hare was verwijderd. De jongen was een paar jaar jonger dan zijzelf was. Opgelucht dat het maar een jongen was en geen eng monster keek ze de jongen aan. Maar hij leek wel steeds bleker te worden, zijn zwarte haar werd witter en witter, zijn rode lippen eveneens. Alles behalve zijn donkere ogen werd lichter. Zijn lichaam werd ook gehuld in een vreemde blauwe gloed. Amy's mond viel open terwijl ze met grote beangstigen ogen toekeek. De jongen zijn kalme gezichtsuitdrukking veranderde niet. Verwoed begon Amy weer te vechten met de takken en bladeren die om haar lichaam verstrengeld zaten. De jongen was nu op zijn ogen en de gloed die om hem heen scheen te hangen na volledig bleek en grijzig geworden.

"Help!" Riep Amy uit, toen ze merkte dat ze echt geen kant meer uit kon. Ineens voelde ze iets nats tegen haar voeten aan klotsen, ze keek omlaag en zag dat er zeker twintig meter water om haar heen stond. Langzaam voelde ze hoe het water steeg. Ze keek de jongen aan, die nog steeds even kalm terug keek. Ineens herinnerde ze wat Anamaria had gezegd, vragen stellen. "Wie ben je?" Vroeg ze, aan gebrek aan een betere vraag.

"Wave," gaf hij als antwoord, ze voelde nog steeds hoe het water langs haar benen steeg.

"Wat gebeurd er?"

"Niet veel," was zijn onverschillige antwoord. Het water had nu bijna haar heug bereikt en ze begon steeds banger te worden. Haar hard klopte in haar keel en adrenaline stroomde door haar heen.

"Waarom doe je dit?" Vroeg ze met trillende stem. Ze keek in de donkerbruine ogen van de jongen, wiens mond langzaam opende. Ineens leek hij te twijfelen. Het water dat haar middel had bereikt leek ook ineens niet meer te stijgen. De jongen draaide zich om en rende zo snel hij kon weg.

Langzaam realiseerde Amy dat ze droomde en opende ze haar ogen, alles was weer donker.

TBC

Oké! La end of tha chapter! Het was weer eens kort, daar moet ik echt verandering in brengen!
Btw, sorry dat het zo lang duurde voordat ik eens update, maar ik was ook bezig met een ander verhaal, waarvan het eerste hoofdstuk nu ook op fanfiction staat. Dit is niet zo heel interessant voor mensen die de film Once Upon A Time In Mexico niet kennen, of die gewoon geen Engels kunnen (want dat kan natuurlijk ook).
Review alsjeblieft! Ik vind het echt heel belangrijk om te weten wat jullie ervan vinden!