Bedankt voor LA REVIEWS! Sophie, thanks for the tip en YAY voor Anouk, die me half uit de writer's block prut heeft geholpen!
2) Trying to forget
Jack hoorde voetstappen in de gang, het waren snelle voetstappen, die van een dame wellicht. Ze waren licht en gehaast. De persoon in kwestie passeerde de deur. Jack die al moeite genoeg had met het openen van zijn ogen, kon op het moment niet bedenken wie er aan de andere kant van de deur rond liep. Hij probeerde zich te bewegen, maar de lakens die over hem heen lagen leken van schuurpapier gemaakt te zijn. Hij voelde zich vreselijk. Toen hij opnieuw voetstappen hoorde opende hij langzaam zijn ogen, de kamer waarin hij lag was verduisterd. Hij zag de omtrek van een deur, verder niets. Hij probeerde rechtop te zitten, maar een vreselijke pijn schoot door zijn rechterarm. Hij voelde hem met zijn linkerhand wat er aan de hand was, aangezien hij niets kon zien. Er zat verband omheen. Hij probeerde opnieuw rechtop te zitten en slaagde erin, maar echt slim was het niet geweest. Zittend voelde hij zich nog beroerder. Toch moest hij weten waar hij was.
Hij herinnerde zich nog dat iemand hem vertelde dat alles goed zou komen, maar wie was dat geweest en waanneer? Hij stond op en begon naar de deur te lopen, bij iedere stap schoot er een pijn door zijn lichaam omhoog, maar hij negeerde het, hij had erger meegemaakt.
Hij keek om zich heen en zag overal ogen die hem aanstaarden. Hij liep naar de man die recht voor hem stond, de kapitein van het schip. Ook al had hij geen idee wie dat was. De man had een grijns op zijn gezicht, maar keek woedend. Jack was verward en liep onzeker door.
"Hopelijk ben je trots op jezelf." Zei de man verwijtend, zijn stem was laag en zijn Spaanse accent was duidelijk aanwezig. Het opvallendste aan de man was zijn gezicht, die vol met littekens zat. Jack wist niet wat de man bedoelde en keek hem vragend aan. "Herken je me niet?" Vroeg de man kalm terwijl hij een stap in zijn richting zette.
"Zou ik dat moeten?" Antwoordde Jack, één wenkbrauw opgetrokken. De man zijn woede was weer terug op zijn gezicht.
Jack had de deur bereikt en luisterde aandachtig of hij iets aan de andere kant hoorde. Er was geen geluid te bekennen, dus besloot hij de deur te openen. Hij knipperde tegen het licht en had meteen spijt dat hij de deur had geopend. Het leek wel of zijn hoofd in tweeën spleet. Hij kneep zijn ogen dicht en beet op zijn lip. Hij besloot dat hij toch beter in de donkere kamer kon blijven, tot de hoofdpijn minder werd.
Toen hij weer bij het bed was aangekomen bedacht hij zich iets. The Pearl, hij kon zich vaag herinneren dat er iets mee wat gebeurd. Waar was zijn schip? Als hij nou niet zo dom was geweest en Emilio hem niet in handen had gekregen... Emilio was niet alleen op wraak uit geweest, maar ook op zijn schip.
"Je weet wat ik wil Jack," Zei Emilio, terwijl hij ook plaatst nam aan de tafel.
"Niet echt eigenlijk." Antwoordde Jack, zo vriendelijk als het hem lukte. Emilio keek hem vuil aan.
"The Black Pearl," zei de man simpel, "ik wil hem en zal hem ook krijgen." Jack stond op en plantte zijn handen stevig op de tafel terwijl hij Emilio aankeek.
"Één schip als the Pearl verdient beter." Riep hij, "geef me één goede reden om hem af te geven." De man grinnikte en bleef kalm zitten.
"Jij hebt genoeg van mij weg genomen, tijd om de rollen om te draaien."
Hij hoorde een opengaande deur en keek alert op, in de deuropening stond iemand, een klein iemand, waarschijnlijk een kind. Het licht dat van de gang af kwam was duidelijk minder, zou het al avond zijn? Hij hoorde iemand op de gang wat zeggen, duidelijk een vrouw. De vrouw liep de kamer binnen met een kaars in haar rechterhand. Ze glimlachte toen ze hem rechtop in bed zag zitten.
"Ik zie dat u eindelijk wakker bent."
"Eindelijk?" Vroeg hij verstrooid, hoelang was hij hier al?
"U bent hier al drie volle dagen, we hebben u gevonden dicht aan de rand van het dorp." Antwoordde de vrouw terwijl ze de kamer in liep. Het kind in de deuropening volgde haar.
"Hoe kom ik daar?" Vroeg hij zich hardop af.
"Ik hoopte dat u me dat kon vertellen," de vrouw nam plaats op een stoel naast het bed en zette de kaars op een kastje naast haar. Het kind bleek een jongetje te zijn, hij werd opgepakt en op de vrouw, die waarschijnlijk zijn moeder was, haar schoot gezet. De vrouw glimlachte opnieuw vriendelijk, "ik hoop dat je je iets beter voelt, ik ben Anora Dawn, noem me maar Anora." De vrouw had lichtbruin haar, tot op haar schouders. De kleur van haar ogen kon hij niet onderscheiden, de kamer was nog steeds te donker. Toen hij geen antwoord gaf vroeg ze: "Heb jij geen naam?" Hij dacht snel na, wat moest hij antwoorden?
"er… Jack." Antwoordde hij snel.
"Alleen Jack?" Ze glimlachte en keek naar het jongetje op haar schoot, "dit is Matthew," ze strook wat haren uit het gezicht van het jongetje, die vrolijk rond keek. De vrouw zuchtte en keek hem weer aan. "Wat is er precies gebeurd?" Hij keek een andere kant uit.
"Weet ik niet." Ook al kon hij zich goed herinneren wat er aanboord van The Bloody Mary was gebeurd.
TBC
Leave a review! Dan maak je me ontiegelijk gelukkig! Heb ik op het moment echt heel hard nodig… geloof me! (goh, dat klinkt lekker dramatisch! Maar 't is waar…)