Bedankt voor de reviews, Sue-AnneSparrow en BonnieLassie!

Dit is de tweede versie van dit hoofdstuk, er waren een paar dingen die ik moest veranderen, maar als je de vorige versie gelezen hebt, hoef je dit niet opnieuw te lezen hoor. (Je zult het verschil waarschijnlijk niet eens op merken)

3) Adán

Hij werd meegenomen en bruut een cel in gegooid. Op de grond lag zeker tien centimeter water. Kalm keek hij de man aan die de cel op slot draaide. De man grijnsde alleen en liep daarna weg terwijl hij de sleutel op een tafel legde. Jack keek erna en zuchtte, daar kon hij nooit bij. Hij keek rond, tegenover hem zag hij een aantal gaten zitten in het hout. Daar was waarschijnlijk al dat water doorheen gekomen.

Het drong nog steeds niet tot hem door wat er gebeurt was. Waarom had Emilio hem toch weer opgezocht. Hij begreep Emilio's gedachtegang wel, maar had alleen nooit gedacht dat de man ook 'wraak' zou nemen. Ook al was het woord wraak niet goed geplaatst, Jack had geen keuze gehad toen hij geschoten had.

Er werd een deur opengegooid en Jack schok op uit zijn gedachten. Hij draaide zich om en zag Emilio naar hem toe komen. De man bleef staan voor de celdeur, kuchte even alsof hij duidelijk wilde maken dat wat hij ook te zeggen had heel belangrijk was en begon te vertellen:

"Nu al bijna 20 jaar geleden kreeg ik het bericht dat mijn ene vriend op de vlucht was geslagen en mijn andere was vermoord. Eerst dacht ik dat ik jou zou vinden Jack. Maar toen ik Adán zag, wist ik niet wat ik moest denken. Jij hebt hem vermoord, waarom?"

"Je weet waarom, hij was gestoord!" Antwoordde Jack.

"Niet zo gestoord als jij!" De man was opnieuw woedend, "door jou daad was ik alleen! Jij hebt alles weggenomen, hoe kon je weggaan? Hoe durfde je?"

"Ik had geen keuze." Zei hij, "als ik de keuze had gehad was ik nooit weggegaan, dat weet je!"

"Adán was net zo'n goede vriend van mij als hij van jou was, ik snap niet hoe je het in je hoofd hebt gehaald zoiets te doen." Jack voelde zich met de minuut ongemakkelijker, hoe kon hij Emilio duidelijk maken wat er was gebeurd. Hij zou toch niet geloofd worden. "Hoe kun je met jezelf leven?" Jack keek weg van de man en gaf geen antwoord, Emilio, die dit duidelijk niet waardeerde, pakte de sleutels van het tafeltje en opende de deur. "Ik vroeg je wat!"

"Ik snap best dat je boos bent, maar misschien wil je eerst weten wat er werkelijk gebeurd is, voordat je conclusies trekt." Zei Jack kalm. Emilio knikte.

"Oké, oké, vertel maar wat jij denkt dat er gebeurd is." Hij klonk redelijk geërgerd en leek ook niet echt heel geïnteresseerd te zijn.

"Ik zat op mijn kamer toen hij binnenkwam, duidelijk dronken als je het mij vraagt." Emilio moest zich inhouden en Jack deed voor de zekerheid toch een kleine stap achteruit. "Ik vroeg hem wat er aan de hand was, maar hij gaf geen antwoord. Toen ik door vroeg begon hij iets te zeggen over opruimen, ik snapte het niet en hij begon zich steeds vreemder te gedragen. Uiteindelijk pakte hij een mes. Hij probeerde me ermee neer te steken." Jack stopte even en keek Emilio aan, die niet echt onder de indruk leek van zijn verhaal, "zoals ik al zei, ik had geen keus. Ik pakte mijn pistool en uh…" voor hij zijn zin af kon maken werd hij naar achter geduwd en sloten twee handen om zijn nek.

Voor de zoveelste keer die week schok hij wakker, hij realiseerde zich dat hij met zijn eigen hand naar zijn hals had gegrepen in een poging zichzelf te verdedigen. Langzaam liet hij zijn arm zakken. Waarom moest hij dit alles toch herbeleven? Gelukkig was dit nog één van de minder erge dromen geweest, het kon veel erger. Soms was het zo vreselijk dat hij van zijn eigen gil wakker werd.

Hij sloot zijn ogen opnieuw en bleef nog even liggen, tot hij besefte dat hij te wakker was om opnieuw te gaan slapen en opstond.

Hij opende de deur en keek uit een raam die in zijn kamer ontbrak. Het was nog heel vroeg in de morgen, de zon was nog nauwelijks te zien. Hij zag de zee in de verte en zuchtte, wat zou hij daar graag naartoe gaan. Toch kon hij dat niet maken, de mensen waar hij tijdelijk verbleef waren heel vriendelijk en totdat hij compleet beter was kon hij hier niet weg. En zelfs al zou hij naar de zee toe gaan, hij kon moeilijk in zijn eentje een schip kapen en varen, zonder enig idee te hebben waar hij heen moest. Hij liep naar de trap en ging naar beneden, hij glimlachte toen hij Matthew in de keuken zag zitten. Het jongetje keek op van zijn broodje, terwijl Jack naast hem op een stoel neerplofte. Matthew was meestal vroeg op, meestal nog voor Jack beneden kwam.

TBC

Please review!

Het is een vaag einde van een hoofdstuk, maar omdat ik zo weg moet en 't toch op fanfiction wilde zette, moet het maar ff zo.

'Je kan nooit teveel ei in je salade stoppen…'

Ja ik weet het ook niet… 't is net zoiets als: 'nooit een gegeven kanarie in zijn oor kijken.'

Zoals je misschien wel kan zien aan de kwantiteit en kwaliteit van dit hoofdstuk, ik heb weetje last van writer's block… beetje maar hoor -,- hopelijk trekt het snel over…