Bedankt voor de reviews, Sue-AnneSparrow, BonnieLassie, Autumn Avaia en Tess! Luv u!

Ik hoop dat het allemaal niet verwarrend begint te worden, aangezien ik af en toe in flashbacks vertel en af en toe in tegenwoordige tijd, anders moet je het maar zeggen. Even voor de duidelijkheid, alles dat schuin gedrukt is, zijn flashbacks.

5) Confusion

Vermoeid liep Jack de trap op naar boven, hij wist niet waarom hij tegenwoordig zo snel moe was. Misschien kwam het doordat hij in de nacht niets anders deed dan dromen over de vreselijke gebeurtenissen die de afgelopen paar weken rondom hem hadden afgespeeld. Hij liet zichzelf op het bed neervallen en keek naar het plafond. Hij wenste dat hij terug was op the pearl, dronken en zonder zorgen.

Hij schok wakker en keek gealarmeerd om zich heen. Hij bevond zich ergens op een koud oppervlakte. Ineens merkte hij dat het niet alleen koud was maar ook nog eens nat. Hij schok op, toen hij merkte dat hij in water lag. Alles om hem heen was donker en redelijk beangstigd probeerde hij zich te herinneren waar hij was. Hij voelde om zich heen en zijn hand kwam in aanraking met iets solide. Toen hij beter voelde bleek het houd te zijn. Hij hoorde het geklots van water en wist dat hij op een schip zat, maar zeker niet the pearl. Hij stond langzaam op en ondanks de pijnlijke schok die door zijn lichaam schoot lukte het hem. Hij voelde de tralies die van stalen buizen in elkaar was gezet en herinnerde zich ineens het voorval van de vorige dag.

Waarom Emilio hem niet gewoon kon geloven, snapte hij zelf ook niet. Ze waren altijd vrienden geweest, zelfs nog voor ze Adán kenden. Hij had zelf al moeite genoeg met het feit dat hij één van zijn vrienden neer had geschoten, zonder dat Emilio hem dit alles aandeed. Een deur opende krakend en iemand kwam een trapje naar beneden. Jack keek op.

"Dus je bent eindelijk wakker?" Vroeg Emilio hem, hij knipperde tegen het felle licht dat naar binnen scheen en antwoordde niet. "Niet zo onbeleefd, mijn vriend."

"Vrienden geloven elkaar." Zei hij spottend terug.

"Wat zei je?" Vroeg Emilio dreigend.

"Dat vrienden elkaar zouden geloven." Zei hij opnieuw, kalm. Emilio kwam met grote passen naar hem toe gelopen en bleef aan de andere kant van de tralies staan.

"Vrienden vermoorden elkaar niet, zul je bedoelen." Emilio's stem was laag en nog steeds even dreigend. Jack wist even niet goed wat hij moest doen, natuurlijk had Emilio gelijk, maar hoe kon Jack duidelijk maken dat hij echt geen andere keuze had gehad. Of had hij die wel gehad, maar dacht hij het probleem snel op te lossen door naar zijn pistool te grijpen. Emilio begon weer te praten, alleen dit keer op een normale toon: "Je weet best hoe het bij mij thuis was, Jack. Hoe kon je me op die manier alleen laten? Als er iets aan de hand was, kwam ik altijd naar jullie toe, ik had niemand anders!"

"Het spijt me!" Zei Jack, hij begon steeds minder zeker te worden van zijn zaak.

"Nee, dat doet het je niet." Zei Emilio, "anders zag ik het." Jack bleef hem aanstaren, zonder verder iets te zeggen. Hij zag de pijn in Emilio's ogen en wist dat Emilio hetzelfde wilde zien in de zijne.

Jack zuchtte en dacht voor de zoveelste keer na over alles wat gebeurd was. Wie van hen had gelijk. Natuurlijk was het fout van Emilio om hem op die manier duidelijk te maken wat hij ervan vond, maar aan de andere kant, had Emilio wel gelijk over het feit dat Jack zijn eigen vriend had vermoord. Jack zuchtte opnieuw en probeerde zich te bedenken wat hij nu moest doen. Ineens wist hij het, hij ging rechtop zitten en sprong uit bed.

Jack keek rond op het schip, Emilio had hem uit de cel gehaald met de woorden: 'Geniet ervan, het zal de laatste keer zijn.'

Jack slikte en keek naar de horizon, waar zou zijn pearl zijn? Zou dit echt de laatste keer zijn dat hij naar deze horizon keek? Als Emilio echt van plan was alles weg te halen wat Jack dierbaar vond, wel.

"Je hebt altijd al zo gekeken naar de horizon," Jack schok op en keek opzij, daar stond Emilio, hij leek zelfs te glimlachen. "Ik wist altijd al dat je er eens vandoor zou gaan met die boot." Emilio had het over de boot die altijd aan de kade lag, hij leek van niemand te zijn en Jack had vaak voor de grap gezegd dat hij hem zou stelen. Nooit met de intentie dat ook daad werkelijk te doen, terwijl uiteindelijk hij uit pure wanhoop met diezelfde boot te vluchten.

"Waarom ben ik hier?" Vroeg Jack na een lange stilte. Emilio grijnsde alleen wat, alsof hij niet doorhad dat de vraag aan hem was gesteld.

De kamer was donker en dat wees erop dat iedereen naar bed was, Jack sloop de gang door en bleef even versteend staan toen hij dacht iets te horen. Vervolgens vervolgde hij zijn weg naar de deur en eenmaal buiten begon hij te rennen. Plotseling liep hij tegen iemand op die hij daar niet had verwacht.

Sorry, had to end here guys! Als je wilt weten hoe 't verder gaat, zul je toch moeten reviewen! Ik denk dat ik dit wel een van de mindere hoofdstukken vind, maar ik wist even niet meer zo goed hoe ik verder moest en heb eerlijk gezegd redelijk wat uit het niets gehaald…

Now everybody! Click! Click! Click! And sent moi a review! (oke, dat sloeg nergens op... jup Ginevra-psk ik lijd inderdaad aan slaap gebrek…)

XXX