Hoofdstuk 2: De Reis Naar Kalm

Het was een zonnige dag wanneer twee figuren op weg waren naar het kleine stadje Kalm.

"Zeg Florian zijn we er bijna", zei een jonge vrouw gefrustreerd. Zij had lang bruin haar, dat samengevlochten was, en bruine ogen. Ze droeg een strak witte shirt, twee lange zwarte leren handschoenen, een kort zwart broekje en bruine stapschoen met versterkte tip. Op haar rug heeft ze een bruine rugzak die gevuld is met materia bollen.

"Nog een klein stukje en dan zijn we bij de Chocobo boerderij, Elena", zei Florian. Hij heeft licht bruin haar en helder blauwe ogen. Hij draagt een donker blauwe shirt en broek met daarover losse stukken van harnassen. Op zijn rug droeg hij een zwaard met een breed lemmet.

"Das de laatste keer dat ik nog naar u heb geluisterd. Het ging maar een kort ritje worden zei hij. Het ging niet zwaar worden zei hij. Wel wat dacht je eerst van die rotreis per boot met al die matrozen en hun losse handjes, dan de tunnel niet vinden die verbinding maakt met Kalm , vervolgens verliezen we nog is de weg in die tunnel en als laatste moesten we door dat smerige moeras", riep Elena woedend.

"Ik heb je nooit verplicht mee te gaan", zei Florian onschuldig.

"WATTE, je komt naar mij en zegt gewoon dat we weg moeten alsof ik geen keus had! Je mag van geluk spreken dat ik nog zo'n goede vriendin ben en dat ik nog is graag Marlene wil zien want anders kreeg je een schop op een plaats waar je het niet wilt hebben."

Florian deed alsof hij Elena niet hoorde en negeerde haar gewoon. De twee gingen op bezoek bij Marlene in het weeshuis van Kalm. Ze zien haar niet vaak omdat ze zo ver van elkaar zijn verwijdert. Marlene woont in Kalm en zij wonen samen met hun ouders in Nibelheim wat bijna aan de ander kant van de wereld was. Normaal kwam Marlene altijd naar hun maar vanwege haar nieuwe baan heeft ze niet zo veel tijd meer gehad. Daarom dat twee nu naar haar gaan om haar de groetjes te geven van iedereen. Ook doen ze dit vanwege ze meer van de wereld wouden zien.

Ze hadden zich gevechtsklaar gemaakt voor mogelijke moeilijkheden ook al waren er tegenwoordig weinig monsters nog. Maar je kunt nooit weten en dieven zijn er nog wel in de wereld dus je kunt nooit iets verkeerd doen met je voor te bereiden.

Ze waren over het moeras en onderweg naar de chocobo boerderij en de laatste etappe dan per chocobo te doen.

"Zeg, waarom konden we niet weer eerst naar Rocket Town gaan en vragen of Cid ons niet met de Highwind kon afzetten", vroeg Elena die een beetje moe was van de hele reis.

"Euh, omdat Cid weg was met de Highwind", zei Florian rap.

"FLORIAN STRIFE, jij vuile leugenaar. Je had eerst gezegd dat hij reparaties aan het doen was aan de Highwind", riep Elena boos.

Florian slikte en probeerde er zich uit te praten maar met weinig succes.

"Jij reist toch zo graag. We zullen de reis is versnellen", zie Elena met een grijns en pakte een materiabol uit haar rugzak.

"Euh…Elena wat ben je van plan", vroeg Florian met op een angstige toon want hij wist dat Elena uit haar dak kon gaan als ze kwaad was.

"Ik zou maar beginnen te lopen als ik van u was", zei Elena en begon zich op de bol te concentreren.

Florian deinsde traag achteruit wanneer de bol groen begon op te lichten.

Elena begon nog meer te grijnzen naarmate de bol meer begon te gloeien.

"Shiiiiiiiiit", riep de zwaardvechter en begon te lopen wanneer uit de bol bliksemschichten schoten en vlak voor zijn voeten insloegen.

Elena achtervolgde Florian en beschoot hem steeds met bliksemschichten terwijl de zwaardvechter steeds verontschuldigingen terug riep.

Na een tijdje achtervolgd door de furieuze Elena kwamen ze eindelijk bij de Chocobo boerderij aan.

"Eindelijk we zijn er", zei Elena die de materia bol weer rustig in haar zak stak.

Florian zat te puffen en te hijgen en viel van vermoeidheid op de grond.

"Zal ik maar de Chocobo's gaan huren want jij vindt het toch belangrijker om op de grond wat te gaan liggen", zei Elena met een grijns.

Florian knikte en ging uitgestrekt liggen.

Elena ging naar het boerderijtje. Ze kwam eerst een weide tegen met omheining waar 3 Chocobo's stonden te grazen. Ze weet niet wie die naam chocobo verzonnen had want voor haar waren maar grote gele struisvogels die veel lawaai kunnen maken.

Wat verder stond er links van haar een klein wit huisje versierd met allerlei planten en rechts van haar stond een schuur.

Ze ging naar het huisje en klopte aan. Ze klopte nog eens wanneer niemand open deed.

"Shit die zijn nu toch niet dicht", zei Elena met een klagerige toon.

"Is er iets mis", zei Florian die uitgerust was en bij haar kwam staan.

"Ik juist aangeklopt maar niemand doet open. Ik dacht dat die nooit sluiten", zei Elena die bijna op haar knieën zakte denkend dat ze nog dat heel stuk te voet mogen gaan doen.

"Wel dat betekent terug wandelen", zei Florian met een grijns.

"Ik zou maar een oplossing zoeken voor ons probleempje of het zal lopen worden voor Strifje", siste de jonge vrouw hem toe.

Florian kreeg een akelig gevoel toen ze dat zei en begon rond te kijken of hij niemand vondt.

"Zeg, heb je al in de schuur gekeken", stelde de zwaardvechter voor.

"Das nu is een goed idee, al goed dat je niet een volledige minukel bent", zei Elena en snelde direct naar de schuur.

"Wablief", zei Florian die Elena stond aan te kijken.

"Waarom in hemelsnaam heb ik haar weer meegenomen."

Elena liep naar de schuur en ging binnen.

Ze zag aan beide kanten lege stallen staan, de grond was bezaaid met hooi en dan wat rijspullen zoals een zadel, voederzak, enz… die tegen de muren lagen.

Wat verderop zag een man staan. Hij had bruin haar, witte shirt met daarover een bruin short. Hij stond met iemand te praten.

Ze kwam wat dichterbij en zag dan dat er nog een ander persoon juist achter de hoek stond. Hij had lang zwart haar en zijn ogen waren vuurrood. Zijn mond was bedekt met een donkerpaarse doek, Hij had een lang donkerblauwe mantel, een donker rode shirt en rode losse broek. Aan zijn linker hand heeft hij een gele metalen handshoen en aan de andere en bruine handschoen.

"Oké alles is betaald je kunt ze meenemen, wanneer u ze niet meer nodig hebt mag je ze gewoon loslaten ze zullen wel zelf naar hier komen", zei de man met de short.

De andere knikte en ging weg. Wanneer hij juist Elena voorbijliep keek hij haar aan met zijn vuurrode ogen. Elena kreeg een rilling door in die ogen te kijken maar tegelijk had ze het gevoel dat ze hem kende, hij kwam haar bekend voor.

"Kan ik voor u iets doen mevrouw", zei de man met de bruine short.

Elena had hem niet gehoord hij keek nog steeds de man met de cape aan.

"Mevrouw, gaat het", zei de man maar dan een octaaf hoger.

"uh, ow, sorry, ik was er met mijn gedachten niet bij", stotterde Elena.

"Ik zou graag 2 Chocobo's willen huren."

"Ik denk dat we een probleempje hebben dan, want die man van daarjuist heeft de laatste drie besteld."

"Wat, nee hè", zei Elena treurig met gedachte dat ze heel dat stuk te voet moesten doen.

"Het spijt me zeer erg mevrouw. De eerst volgende Chocobo's die we terug verwachten is pas over een paar dagen."

Elena deed het teken dat het niets was en ging naar buiten terug naar Florian.

"En? Heb je er kunnen bestellen", vroeg Florian haar.

"Nee, een man juist voor mij heeft de laatste drie besteld", zei Elena treurig.

"Bedoel die daar", zei Florian en wees naar de jongeling die aan de weide stond.

"Ja, dat is hem. Wel raar, hij is precies alleen waarom zou hij dan drie Chocobo's moeten hebben.

"Misschien wacht hij op iemand, dat hij al op voorhand is gegaan."

"Zeg, komt die jou niet bekend voor", zei Elena die hem goed zat te bestuderen.

"euh, ik zou het niet weten, ik hem nog niet goed bekeken", zei Florian.

"Kom we gaan er is henen misschien laat hij ons twee chocobo's lenen", zei Elena met een beetje hoop.

"Ha, dat denk je", zei Florian sarcastisch.

"Als ik in uw plaats stond zou ik maar maken dat je daar staat of anders", zei Elena en ze greep naar haar rugzak.

Florian slikte en ging direct naar de vreemdeling.

"Euh, hallo", zei Florian tegen de man.

De jongen keek even op naar de twee die voor hem stonden.

Florian keek in zijn rode ogen en kreeg ook de rillingen maar hij had nu ook het gevoel dat hij de jongeman ergens van kende.

"Euh, wij hebben een vraagje meneer", zei Elena met een beverige stem.

De man deed zijn hoofd weer terug omlaag en negeerde de twee.

"hé, we hebben het wel tegen u", riep Florian die geïrriteerd raakt.

De jongeman bleef ze negeren.

"Kom Florian, we zijn weg. Aan hem hebben we toch niets", zei Elena en wou samen met Florian weggaan totdat de jongeling reageerde.

"Florian? Noem jij toevallig Florian Strifé", vroeg hij.

"Ja dat ben ik", zei Florian.

"Dan ben jij Elena Hearthilly."

"Ja inderdaad", zei Elena met een bevende stem.

"Jullie ouders hebben mij gestuurd om jullie te vergezellen", zei de jongeman.

"Euh, jij kent onze ouders", vroeg Florian die niet wist wat hij moest denken.

"Ja, Cloud Strife, Tifa Lockhearth en Abigail Hearthilly", zei de jongeman kort.

"Vanwaar ken je ze eigenlijk", vroeg Elena.

"Wel mijn vader kent jullie ouders en hij vond dat het misschien goed zou zijn dat ik jullie vergezel. Misschien kennen jullie hem, Vincent Valentine", verklaarde de vreemdeling.

Elena en Florian begrepen nu eindelijk vanwaar, hij leek bijna identiek op Vincent alleen wat jonger.

"Wij wisten niet dat Vincent een zoon had of dat hij getrouwd was", zei Elena.

"Wel hij is niet getrouwd en ik ben niet zijn echte zoon. Ik ben zoals jullie mensen noemen geadopteerd", zei de jongeman die terug naar de grond keek.

"Ik ben net als mijn stiefvader in het ondergrondse lab gevonden maar in tegenstelling tot mijn vader heb ik geen geheugen van mijn verleden."

"Waarom heeft Vincent nooit niets over u verteld", vroeg Florian.

"Misschien zouden we is vertrekken want het begint al laat te worden en het zou best zijn als we in Kalm voor duisternis kunnen aankomen", zei de jongeman.

"Nog één vraagje dan hoe kunnen we u noemen eigenlijk", vroeg Elena.

"Spreek me maar bij den naam Lee aan", zei Lee.

De drie maakte zich klaar en bestijgen de Chocobo's om naar hun bestemming te vertrekken.

Ze waren nu al een tijd aan het rijden en Lee houdt zich de hele tijd afzijdig. Telkens als Florian of Elena een gesprek willen aangaan verander hij altijd van onderwerp zodat het gesprek stopt.

De zon was al stilletje aan het zakken en de lucht wordt al donkerder.

"Wel spijtig dat we geen monster zijn tegengekomen, dan konden we een oefening gebruiken", zei Florian.

"Ha, waarom een monster nodig hebben als we u hebben", zei Elena spottend.

Florian keek haar boos aan en keek dan terug voor zich.

Lee stopte zijn chocobo opeens en keek rond.

"Wat is er", vroeg Elena die abrupt stopte en omkeek.

"Ik dacht dat ik iets hoorde", zei Lee die rondkeek.

Elena en Florian zwegen en keken ook rond. "Er is niets hier alleen nog 20 kilometer van ons de stad Kalm", Florian die naast Lee reed. "Dus kunnen we weer vertrekken."

Na dat Florian zijn zin had gezegd hoorde hij in de verte een hulp kreet.

"Oké, dat hoorde ik", zei Elena die zicht naar de richting van de kreet richtte.

De drie reden in galop naar de hulp kreet die vanuit het noordwesten kwam.

Florian kreeg en slecht gevoel hierover want hij wist dat vlak voor hun de stad lag waar velen doden zijn gevallen door een corrupt bedrijf, namelijk Midgar.

De drie bleven op cours totdat ze in de verte een persoon zagen lopen. Hij was degene die hulp riep. Hij had een bruin vest aan met daaronder een groen blauw gestreepte shirt, een blauwe broek en een staf dat op zijn rug was vastgehecht. Naarmate de drie dichterbij kwamen zagen dat er ook een tweede gedaante tevoorschijn kwam. Deze was bedekt in een zwarte cape waardoor je niets zag dan alleen het lange smalle zwaard dat hij in zijn handen stevig vasthield.

Toen Dion uit Midgar weg was, liep hij in de richting van Kalm om daar hulp te vinden en te bekomen van de gebeurtenissen die daar verlopen zijn. Maar wanneer hij dacht dat hij verlost was van die wezens zag hij één van de klonen aankomen met het zwaard al gereed in zijn handen. Dion zette het op een lopen in de hoop dat hij de stad nog kon bereiken en dat het wezen hem niet in de stad zou volgen. Maar hij was moe van in Midgar voor zijn leven te lopen en nu met dit wist hij, dat hij het niet zou halen tot Kalm. Hij begon om hulp te roepen in de hoop dat er ergens reizigers zijn die hem kunnen helpen. Hij was nu al een tijd aan het lopen en de kloon kwam steeds dichterbij. Hij had alle hoop opgegeven totdat hij drie personen op chocobo's zag. Hij weet niet hoe maar hij kreeg weer terug kracht en zette er alles op om hen te bereiken.

Hij had ze bijna bereikt maar zag dan dat de kloon achter hem een hoge sprong maakte en zijn zwaard in zijn rug wou planten. De kloon had bijna het doel bereikt totdat er een luide knal was waardoor hij naar achteren vloog op de grond. Lee had zijn pistool gepakt dat hij onder zijn mantel verborgen had en op het wezen in de zwarte cape geschoten.

Dion bereikte eindelijk Florian en co.

"Bedankt, dat monster zat me al de hele tijd achterna", hijgde Dion en viel dan bewusteloos neer.

Elena stapte af en hielp hem recht. Ze zag dat hij in orde was, alleen hier en daar wat schrammen. Hij was alleen zeer vermoeid.

"Kom, breng hem hier", zei Lee. Elena kwam bij hem en legde de jongeman voor hem op de chocobo.

"Wat gaan we met hem doen", zei Florian die naar het beweegloze lichaam wees van de kloon

"Laat hem liggen, die leeft toch niet meer", zei Elena.

De drie draaide om en reden in de richting van Kalm.

Nadat ze een tijdje weg waren begon de kloon te bewegen.

"Ha, dat had ik niet verwacht", zei een koele stem. Hij kwam recht en keek naar de drie stippen die weg reden in de richting van Kalm.

"Dit kan interessant worden."

Hij greep in zijn cape en haalde een flesje met een blauw gloeiend vloeibaar stof in.

Hij haalde het stop er vanaf en kieperde de inhoud rondom hem.

De grond rondom begon te beven en open te splijten, er kwam damp uit en lawaai van gebrul. Er kwam dan een klauw tevoorschijn die zich in de grond plantte, er klom iets omhoog. Vanuit de grond kwamen drie wezens tevoorschijn.

"Ga die richting uit en vermoord de mensen die mij beschoten hebben", zei de kloon en wees in de richting van de drie stippen.

De drie wezen gromde luid en liepen in de richting van Kalm.

"98…98 hoe gaat het met de plannen", zei een stem in het hoofd van de kloon.

"Wel, die mens is mij ontlopen door drie bemoeizucht mensen maar ik heb het flesje gebruikt dat ik gecreëerd had in het lab en het was een succes", zei de kloon opgewonden.

"Goed, kom dan maar terug en maak meer van die vloeibare stoffen, dan zullen we de wereld zijn monster terug geven", zei de stem en begon luid te lachen.

Kloon 98 stak het lege flesje terug in zijn cape en vertrok terug richting 98.

De drie jongeren hadden bijna Kalm bereikt. Dan kon de jongeman rusten en terug op krachten komen. "Ik vraag me af wat hij daar deed eigenlijk", zei Elena om de lange stilte te onderbreken. "Het enige wat daar is, is Midgar en daar zal niet veel zijn want die stad is volledig verwoest."

"Misschien was hij daar op schattenjacht of zoiets en heeft hij ruzie gezocht met de verkeerde", zei Florian.

"Maar hij moet dan niet slim zijn om ruzie te zoeken met een zwaardvechter als je niet anders als een staf hebt om u te verdedigen."

"Bwa, even slim als een bepaald persoon die zijn huis bijna in brand stak met de vuur materia", zei Elena met een grijns gericht naar Florian.

"Euh…ja, dat is verleden tijd, oké", stotterde Florian.

"uhm…"

"Hij komt terug bij", zei Lee die Dion bij hem had.

Dion kwam recht zitten en opende zijn ogen. Hij zag de achterkant van de gele chocobo voor hem en verschoot zich een bult waardoor hij er bijna afviel. Hij keek dan rondom zich en zag Elena en Florian aan beide kanten.

"Ben je inorde", vroeg Elena ongerust. Dion knikte naar haar en glimlachte. Elena voelde dat ze een beetje rood werd en keek vlug vooruit.

"Bedankt om me te helpen, ik dacht dat ik er geweest was", zei Dion en keek naar de twee.

"Wel je zult Lee moeten bedanken hij heeft die vent in die cape neergeschoten", zei Elena.

Dion draaide zich en keek recht in twee vuurrode ogen. Dion gaf gil en viel dan weer bewusteloos.

"Wel heb je nu", zei Florian die verbijsterd keek.

"Heb jij dat effect op veel mensen, Lee", vroeg Elena.

"Op sommige", antwoordde Lee.

Elena en Florian konden het niet laten om te lachen. Na een tijd rijden zagen ze eindelijk in de verte Kalm.

Ze versnelde hun pas om er zo snel mogelijke te raken.

"Zeg, hoorde jullie iets", zei Elena die om zich keek.

Lee en Florian stopte en keken rondom zich maar zagen niets.

"Euh, ik denk dat je aan het doordraaien bent want ik hoor niets en er is ook niets", zei Florian die naast Elena kwam staan.

"SKREEEEEH!"

Florian, Lee en Elena keken direct boven hun een zagen een vogelachtig wezen op hun afkomen.

"Shit, echt een goed moment om nu een monster tegen te komen", riep Florian die afstapte en zijn zwaard pakte.

"Euh, ik denk niet dat hij alleen is"

Elena wees naar twee andere wezens die vanuit de verte afkwamen. Één was een bruine wolf alleen en grotere versie en de andere was een een groot wezen, een kop groter dan een mens. Het liep op vier poten en was van kop tot teen volledig omhuld met grijze schalen.

"Shit, dat wordt vechten", zei Florian die zijn breed zwaard voor hem bracht.

"Ik neem vogeltje wel, nemen jullie die andere twee", zei Lee die ook van de Chocobo stapte en zijn geweer nam.

"Wel, zal ik wolfje aanpakken", zei Elena. "Hier, neem een materia bol Lee."

Lee nam een bol aan en stak deze in zijn zak waar hij er later gemakkelijk aankon.

"Hé, en ik, krijg ik niets", zei Florian treurig.

"Nee, jij hebt je harde holle hoofd om met te vechten", zei Elena met een grijns.

"Hier, voordat je gaat blijten", zei Elena en gaf een materia bol aan Florian.

Florian keek haar boos aan wanneer hij de bol aannam. Hij stak het in zijn zak en ging voor het geschaalde wezen staan.

Elena ging naar de wolf en Lee stond paraat met zijn geweer voor het vogelachtig wezen.

Florian zat te wachten tot het wezen dicht genoeg was zodat hij het een slag kon geven. Het was bijna dicht genoeg en de zwaardvechter begon te lopen in de richting van het wezen. Hij was nu bijna bij hem en wou juist zijn slag nemen totdat het wezen zich tot een bal vormde en zijn snelheid verhoogde.

"Shiiiit", riep Flroian die op het laatste nippertje kon ontwijken.

Elena had het ook wat moeilijk met haar tegenstander. Ze ontweek lenig alle aanvallen van de wolf maar zelf kon ze ook geen tijd vinden om zelf een aanval te lanceren.

De vechtster kreeg er genoeg van en bleef staan. De wolf nam zijn aanloop en kwam in volle vaart op haar af. Het wezen sprong om zijn klauwen in haar te zetten. Wanneer het wezen juist voor haar was liet ze zich achterover vallen en schopte ze met haar voeten in het maag van het wezen en smeet het dan achter haar. Door de klap wist het wezen niet waar hij was en lette niet op zijn doelwit. Elena maakte gebruikt van dit moment en rende op de wolf af en slaagde met de zijkant van haar hand in de nek van de wolf waardoor er een luide krak te horen was. De wolf zakte als een zak patatten op de grond en kwam niet meer recht.

"En nu strify maar gaan helpen", zei Elena en liep naar Florian.

Lee stond doodstil terwijl de het vogelachtig wezen in duikvlucht op hem afkwam met zijn lange scherpe snavel op zijn doelwit gericht.

Op het laatste moment bracht Lee zijn pistool omhoog om het wezen tussen zijn ogen te schieten. De vogel had zijn plan door en wijkte naar links om zo de kogel te ontwijken.

"uhm, slim zijn ze wel, maar niet slim genoeg", zei Lee met een grijns.

Lee pakte de materia bol die hij van Elena gekregen had uit zijn zak en hield zijn geweer in zijn ander hand vast. Hij begon er op te concentreren en de bol begon al snel licht te geven. De vogel had het niet door dat zijn doelwit iets achter zijn rug vast had en maakte een nieuwe duikvlucht. Lee begon eerst weer te schieten, zoals hij dacht ontweek de vogel weer zijn schoten maar dan hield hij de materie voor hem en liet zijn kracht los. De materia's gloed werd rood en begon te verspreiden, vanuit de bol kwam een rode straal die naar de vogel ging. Wanneer deze in contact kwam werd het wezen volledig omring door een cirkel van vuur, de bol vuur verkleinde eerste en spatte dan uit in een explosie. Van het wezen dat gevangen was in de bol van vuur bleef niets meer over dan alleen nog een beetje as. Florian had nog steeds wat moeilijkheden met het wezen dat hij bevocht. Het kwam met grote snelheid op hem afgerold zodat hij deze altijd moet ontwijken en als hij de kans kreeg om een slag te geven met zijn zwaard had het geen effect vanwege de harde schalen op het lijf van het wezen. De enige kans die hij nog had was de materia die hij van Elena had gekregen.

Hij nam hem uit zijn zak en begon erop te concentreren. Het duurde wat langer dan bij Lee maar deze begon ook te gloeien. Het wezen stond klaar voor een nieuwe aanval en rolde zich op. Florian had er wat moeite mee maar de bol verkleurde uiteindelijk van groen naar wit terwijl dat het monster steeds dichter kwam. Uit de bol kwamen allemaal witte stralen die in de lucht begonnen te dansen en gingen in de richting van het wezen. Wanneer deze bijna dichter waren veranderde de stralen in ijspegels, ze vlogen in grote snelheid op het wezen af en het wezen remde niet af. De ijspegels naderde hun doel en Florian dacht dat hij gewonnen had maar hij zag dan dat de ijspegels gewoon kapot vlogen op het wezen.

"Florian! Kijk uit", riep Elena die naar hem kwam.

De jonge zwaardvechter was niet snel genoeg en werd geraakt door het monster waardoor hij naar achter vloog als een lappen pop.

Hij bleef een tijd liggen en het monster maakte zich klaar voor een tweede aanval.

"Florian, wordt wakker hij komt weer terug", riep Elena die hem probeerde te bereiken.

Ze zag dan dat Florian begon te bewegen maar dacht bij zichzelf dat als hij niet sneller gaat dat hij niet op tijd weg zou geraken. Ze bleef opeens staan toen ze de jonge man zag staan. Ze zag dat de jonge zwaardvechter opeens omringd wordt door een vuurachtig aura.

Florian voelde een immense kracht door zijn aders vloeien, het voelde alsof alle woede dat hij ooit had in één keer naar buiten wou komen als een vulkaanuitbarsting. De jonge zwaardvechter nam zijn zwaard met twee handen voor hem stevig vast, Hij begon te lopen terwijl zijn zwaard ook een rood oranje gloed kreeg. Hij sprong hoog in de lucht en hield zijn zwaard boven zijn hoofd, Hij kwam neer een deed neerwaartse slag op het wezen. Het wezen was na de slag abrupt stil blijven staan. Florian was voor hem met zijn rug naar het wezen gericht en zijn zwaard op zijn schouders gaan staan.

"Grote vergissing dat je mij aanviel", zei de zwaardvechter terwijl dat het monster in twee gelijke stukken viel.

"Goed gedaan", zei Lee die bij Florian kwam staan.

"Wat wil je, met zo'n expert als ik", zei Florian met een grote grijns op zijn gezicht terwijl hij zijn zwaard op zijn rug vast bevestigde.

"Ja, ja, en een groot ego ook", zei Elena die hem sarcastisch aankeek.

"Kom we zijn weg voordat er nog zo'n wezens afkomen", zei Lee en hij ging terug naar zijn chocobo.

"Toch wel vreemd dat we juist nu worden aangevallen. Nu dat we die jongen van dat schepsel gered hadden", zei Florian.

"Ja, het is wel vreemd maar laten het hier bij laten, daarbij teveel denken is voor jouw ook niet goed hé Strifje", Zei Elena terwijl ze begon te lachen.

"Waarom moest ik met deze twee toch mee vader", mompelde Lee.

"Zei je iets Lee", zei Florian die naast hem begon te rijden.

"Euh, nee, niets, ik zei niets."

Florian keek hem vreemd aan maar liet het daarbij. De drie zette hun rei voort om Kalm te bereiken dat ze nu aan de horizon konden zien.

Ergens verder weg liep een ander wezen gehuld in een zwarte cape. Ze liep richting Junon om zo naar Nibelheim te kunnen gaan en de wraak van Messias te kunnen uitvoeren.

"99, er is een wijziging van plan", zei Messias telepathisch.

"Wat is het nieuwe plan, meester", vroeg kloon 99 wanneer ze stopte.

"Je gaat nog steeds naar Nibelheim maar je gaat hem niet vermoorden, in plaats daarvan wil ik dat je hem gevangenneemt en hem naar hier breng. Ik heb 100 jou richting uitgestuurd, hij zal je in deze opdracht helpen."

"oké, meester", zei de kloon. Het contact werd verbroken en kloon 99 bleef rustig wachten.

"Wat denk hij wel, dankt hij dat ik het niet alleen aankan, en dan stuurt hij die idiote 100 nog mee. Wel, ik zal me maar moeten bewijzen en Cloud proberen te vangen zonder dat die 100 mij in de weg zal staan."