Hoofdstuk 3: De laatste der Ancients
"Komaan, het is tijd voor jullie bedjes", zei een zachtaardige stem. De kinderen waren allemaal in een zal met elkaar aan het spelen. Wanneer ze de stem hoorde stonden ze allemaal op en ging ze naar de vrouw henen. Ze had lang bruin haar, een lange roze jurk aan en twee gele armbanden. De kinderen kwamen bij haar om een goednacht kusje te geven.
Wanneer ze de kinderen allemaal een goedenacht kus had gegeven en ze ingestopt had wou ze zelf ook gaan slapen totdat erop de deur werd geklopt.
"Wie kan dat nu zien zo laat op de avond."
De jonge vrouw ging naar de deur en deed open. Ze zag een groepje je staan waarvan één werd ondersteund door twee andere. Toen ze wat beter keek herkende ze twee gezichten.
"Elena, Florian, het is leuk om jullie te zien maar wat is er aan de hand met die andere jongeman?"
"Hallo, Marlene sorry dat we zo laat op de avond aankomen maar we hebben wat problemen onderweg gehadt", zei Elena.
"Kom binnen allemaal, jullie zien er afgepeigerd uit", zei Marlene en maakte plaats zodat ze naar binnen konden gaan.
"Breng hem maar naar de salon en leg hem in de zetel", zei ze tegen Florian en Lee.
"Ik zal wat thee opzetten."
Marlene wees ze de salon en ging dan naar de keuken voor de thee.
Elena was met haar meegegaan om te helpen.
Lee en Florian legde Dion zacht neer in de zetel, Florian plofde dan zelf neer in de zetel. Lee leunde tegen een muur aan in het donker.
Kort daarachter kwamen Elena en Marlene al met de thee. Ze zette de thee op het tafeltje in het midden van de salon en begon voor iedereen een kopje in te schenken.
Iedereen nam een tas aan behalve Lee.
"Kom jongeman drinkt maar ook een tas", zei Marlene bemoederend.
"Nee bedankt, ik ben geen thee drinker", zei Lee.
"Wel kan me niet schelen, je moet je wat opwarmen en je ziet eruit alsof je in geen dagen meer gedronken hebt."
Lee pakte uiteindelijk de tas aan maar tegen zijn zin.
Elena en Florian konden het niet laten om te grinniken. Ze wisten dat Marlene geen nee kon accepteren, als ze iets wou of iets gedaan moest worden liet ze het ook gebeuren.
"En, misschien wordt het tijd dat jullie mij eens uitleggen wat er allemaal gebeurd is en wie deze twee jongens zijn", zei Marlene en ze ging ook zitten.
Elena en Florian deden om de beurt de uitleg vanaf ze in Nibelheim vertrokken zijn tot nu. Florian scherpte het verhaal soms een beetje bij maar Elena gaf dan daarachter de waarheid.
"Wel, dat is nogal al wat. Geen wonder dat jullie er allemaal zo vermoeid uitzien", zei Marlene.
"bwa, het gaat wel. Ik ben meer benieuwd wat hij heeft uitgespookt om zo'n vijand op zijn hielen te hebben", zei Elena die naar Dion keek.
"Wel dat zal maar moeten wachten tot morgen want jullie zijn allemaal nodig aan wat slaap. Gelukkig dat ik nog wat kamers vrij heb", zei Marlene die alles begon af te ruimen.
"Als ik terug ben zal ik jullie naar de kamers brengen. We zullen de jongeman ook maar in een bed leggen want in een zetel slapen is ook niet alles."
Marlene ging met de lege tassen terug naar de keuken om alles weg te leggen.
Wanneer ze terug was leidde ze de vier naar boven en kwamen dan in een lange gang met vier deuren.
De eerste twee deuren waar ze voorbij kwamen hoorden ze allemaal gesnurkt van de kleine kinderen die er sliepen.
"Florian en Lee, nemen jullie samen met Dion de laatste deur en Elena kom jij maar bij mij op de kamer slapen.
"Slaapwel jongens", zei Elena die samen met Marlene de kamer binnengingen aan de linkse kant.
Florian en Lee stapten de kamer binnen. De kamer was redelijk groot en bestrooid met speelgoed van de kinderen.
In de kamer stonden 6 bedden die allemaal netjes waren opgemaakt.
De twee legden Dion in het eerste bed tegen de muur waarna Lee en Florian de twee bedden daarna pakte. Het duurde niet lang voordat ze allebei in slaap lagen.
Het was midden in de nacht wanneer er een lawaai kwam vanuit één van de kamers. In de kamer waar Dion en de rest lagen was er één iemand die lag te woelen in zijn bed. Lee had de deken van zijn lijf al af gespeten en lag hard te zweten en te kreunen van pijn.
"Wat is dit? Waar ben ik",zei Lee die aan het dromen was.
Hij was buiten het huis gegaan en alles was weg, het was gewoon een zwarte plek geworden.
"Halo, Is er iemand", riep hij toen hij het benauwd kreeg.
Er kwam geen antwoord alleen een stilte die niet te verdragen was. Lee begon rond te lopen maar kwam nergens uit. Het huis waar hij uit gekomen was stond er ook niet meer.
"Florian! Elena! Marlene! Horen jullie mij!"
Hij begon harder te lopen ook al wist hij niet waar hij heen ging.
Na een tijd lopen bleef hij abrupte stilstaan.
" WAAR IS IEDEREEN!", Riep hij zeer luid en zakte dan op de grond op zijn knieën.
Hij bleef op de grond zitten totdat hij voetstappen hoorden. Hij keek op en zag een figuur vanuit de duisternis naar hem komen.
"Halo, wie is daar", riep Lee die terug rechtkwam.
" Wees niet bang, ik ben een vriend", zei de man op een zachtaardige toon.
Hij was uit de duisternis waardoor Lee hem goed kon zien. Het was een jongeman met donker bruin haar en donker bruine ogen. Hij had een effen rode shirt aan met daarover een bruine vest en dan een zwarte losse broek en bruine schoenen.
"Wie ben jij"
" Ik ben Sain, Sain Kalang"
Hij keek Lee zeer vriendelijk aan en lachte naar hem. Maar toch had hij het gevoel dat er iets niet klopte.
"Wat doe jij hier en waar is iedereen", vroeg Lee.
"Ze zijn allemaal in het licht, ik ben hier om je naar het licht te brengen", Zei Sain die steeds bleef lachen en zijn hand naar hem stak.
"Het enige wat je moet doen is mijn hand nemen en dan leid ik je daarheen, naar het licht en al je vrienden"
Lee die er een slecht gevoel bij had deinsde een beetje achteruit
"Hier klopt iets niet", zei Lee die Sain sarcastisch aankeek.
"Wat is er mis", zei Sain die naar Lee strak aankeek.
"Ik ben je vriend"
Lee keek in zijn ogen en voelde zijn weerstand wegvloeien. Het was alsof hij gehypnotiseerd werd door de man. Zonder dat hij er besef van had zette hij stap voor stap in de richting van de man en bracht hij zijn hand naar boven.
Hij had Sain bijna bereikt en hij kon er niets aan doen, hij probeerde er alles aan te doen om weer controle van zijn lichaam te krijgen maar het lukt hem niet.
Lee stond op het punt Sain zijn hand vast te nemen totdat er een luid gebrul was.
Ze keken beiden naar de richting van het geluid en het gezicht van Sain veranderde van vriendelijk naar kwaad.
"Nee, niet nu verdraaid monster", riep Sain kwaad.
Vanuit de duisternis kwam twee gloed rode ogen tevoorschijn. Lee kon de rest van het lichaam niet zien maar hij voelde dat hij weer controle had over zijn eigen lichaam en rende zo hard als hij kon weg van de man en het monster dat daar was. Na een tijd lopen was opeens de vloer onder zijn voeten weg en viel hij de duisternis in.
" WHAAAAAAAAAAAAAAAAA!"
Lee werd abrupt wakker volledig in het zweet en hijgde hard. Hij keek rond zich en zag dat het al morgend was. Florian en Dion waren al op en naar beneden gegaan. Lee stond op en ging ook naar beneden. Hij ging de trap af en hoorde het lawaai van kinderen die aan het spelen waren. Hij ging de salon binnen en zag dat deze begeven was van kinderen.
"Goedemorgen Lee", zei Marlene die met plateau's vol eten de salon binnenkwam.
"Als je wilt mee eten zou ik maar snel zijn want deze kinderen hebben een grote maag."
Lee knikte en volgde haar naar een grote tafel. Florian en Elena zaten al aan de tafel.
"Goedemorgen Lee, goed geslapen", zei Elena die hem aankeek.
Lee knikte gewoon en ging zitten.
"Wat zijn we weer veel van spreken vandaag", zei Florian die Lee aankeek.
Lee keek rond om te zien waar Dion was.
"Dion is zich aan het klaarmaken boven", zei Elena.
"Heeft hij al iets gezegd", zei Lee.
"Nee, hij is opgestaan en ging direct naar de badkamer", verklaarde Florian.
Marlene dekte de tafel ondertussen en riep de kinderen dat ze moesten eten.
De kinderen schoven aan tafel aan en begonnen direct te eten.
Florian, Elena en Lee moesten rap zijn of ze hadden niets om te eten want de kinderen schrokten alles naar binnen.
"Euh, is er nog een plaats voor mij."
De drie keken naar de deuropening en zagen Dion staan volledig opgeknapt en geschoren.
Elena werd weer rood en keek naar haar eten.
"Natuurlijk jongeman, kom maar hier zitten", zei Marlene wijzend naar de stoel naast Elena.
Dion ging naast Elena zitten en kreeg wat eten voorgeschoteld van Marlene.
"euh, Lee, het spijt me dat ik zo verschoot, bedankt voor je hulp", zei Dion die zich schuldig voelde.
"Het is niets", zei Lee en at verder.
Dion keek hem aan en dacht dat hij hem gekwetst had.
"Ge moet u niet schuldige voelen ze hoor, hij zegt nooit veel", zei Florian die lachte.
De vier aten hun eten op en gingen dan in de salon terug zitten om te praten.
Dion deed zijn uitleg over hoe hij met zijn stiefbroer Lars Midgar was binnengedrongen en het ondergrondse lab hadden gevonden. Wanneer hij over Messias de uitleg gaf keek Florian en Elena hem met afgrijzen aan.
"Hij wilt onze ouders vermoorden", zei Florian die hem aankeek.
"Ouders", zei Dion vragend.
"Cloud Strife en Tifa Lockaerth zijn Florian's zijn ouders, Vincent Valentine is de vader van Lee en Marlene hier is de dochter van Barret Wallace", verklaard Elena.
"Wat een toeval dat ik jullie tegenkom dan",zei Dion.
"Maar één vraagje hoe ben je in hemelsnaam ontsnapt", vroeg Florian.
"Wel, dat is het raarste, er was een stem die mij leidde. Het zei me naar waar ik juist moest vluchten en haalde me weg uit Midgar. Ik weet het klinkt raar maar het is de waarheid."
De groep keek hem raar aan niet weten wat ze moesten denken.
"Wat voor stem was het eigenlijk", vroeg Marlene.
"Het was een zachtaardige stem en klonk vrouwelijk", verklaarde Dion
Marlene keek hem aan en dan naar een bloem die op de salon tafel stond.
"Zeg, Dion vanwaar kom jij eigenlijk wie waren je ouders", vroeg Marlene aankeek.
"Euh, ik weet niet wie mijn echte ouders zijn. Mijn stiefouders hebben mij gevonden voor hun deur en mij geadopteerd. Daarna, wanneer ik oud genoeg was, ben ik samen met mijn stiefbroer samen weggegaan om onze plaats inde wereld te vinden." Verklaarde Dion.
"Heb jij toen je jong was al eerder stemmen gehoord", vroeg Marlene.
"Euh, wat, euh, ik denk het niet, ik herinner me eigenlijk niet veel van mijn jeugd. Waarom vraag je dat."
"bwa, this niets."
Ze keek nog eens naar de bloem op tafel. Het was een zeer speciale bloem, ze had deze gekregen van een vrouw die ze leren kennen had toen ze nog in Midgar woonde. Ze kwam binnen en zei dat ze haar moest volgen. Ze ging met haar mee en ze bracht haar naar een huis omgeven met bloemen. Daar gaf ze haar de bloem maar kort daarachter werd ze meegenomen door de Turks en heeft ze haar nooit meer gezien.
Ze was zeer verdrietig wanneer ze hoorde dat ze gedood was door Sephiroth maar ze bleef in haar hart voor altijd. Nadat de hele crisis voorbij was met de meteoor en zo heeft ze van haar vader gehoord dat ze een Ancient was en één van de laatste overlevende ook.
"Zou hij een Ancient kunnen zijn", dacht ze in zichzelf.
"Maar vanwaar komt hij dan en hoe zijn, zijn ouders zo verborgen gebleven. Hij heeft wel dezelfde groene ogen als zij en dat van die stem zou het kunnen."
"Marlene, is alles inorde", vroeg Elena die haar aankeek.
Zonder te weten was ze naar de bloem aan het staren waardoor de rest ongerust werd.
"Oh, nee, het is niets", verklaarde ze.
"Maar wat gaan jullie nu doen."
"Wel, ik denk dat ze eerst naar Cloud gaan want Messias kon zijn mond er maar niet over houden en de stem had me gezegd dat ik naar hem moest gaan om hulp te vragen", zei Dion.
"Wel, dat betekent dat we terug naar Nibelheim moeten gaan",zei Elena.
"Ik zou graag meegaan maar ik ben niet zo'n vechter en ik moet voor de kinderen zorgen.", zei Marlene.
"Maar voor jullie gaan wil ik eerst iets aan jullie geven."
Marlene stond op en ze liep naar boven.
De vier gingen in de hal staan en wachten onderaan de trap. Kort daarachter kwam Marlene met van alles naar beneden.
"Allereerst, Elena ik heb verstaan dat jij de materia bijhoudt."
Elena knikte en ging naar Marlene. Ze gaf Elena twee materia's, een rode en een groene.
"De summon materia is Shiva en de groene is de Recover materia. Ze kunnen wel van pas komen."
"Dan Florian en Lee voor jullie heb ik een nieuw zwaard en een geweer dat ik uit de winkel s'morgens nog gaan halen ben."
Lee en Florian namen de wapens aan. Florian pakte zijn oud zwaard en legde het tegen de muur en stak zijn nieuw zwaard in de schede op zijn rug. Lee stak het geweer in de tweede holster die hij onder zijn mantel verstopt had. De twee dankte haar en gingen achteruit.
"En nu jij Dion. Voor jou heb ik iets heel speciaal", zei Marlene en ze ging naar de kast onder de trap.
Ze kwam terug met een staf in haar handen.
"Deze staf is van een zeer goede vriendin geweest, ze heeft mijn leven gered maar ik denk dat jij er meer met kunt doen dan ik dus geef ik hem aan jou", zei Marlene en ze gaf de staf hem aan Marlene.
Het was een rood zwarte staf met op de bovenkant iets dat op twee gouden vleugels leek en in het midden een robijn. Wanneer Dion de staf in zijn handen vasthield begon de robijn even zachtjes te gloeien.
"Ben je zeker dat je hem aan mij geeft, het is zeker veel waard", zei Dion.
"Ja, ik ben zeker en de staf herkent jou als eigenaar zo te zien. Normaal noemt hij de Princess Guard maar ik denk dat hij bij jou dan de Prince Guard heet."
Dion bedankte haar nog eens extra voor de staf en hechte hem vast op de plaats van zijn oude staf.
"Zo ik wens jullie het beste en zorg goed voor elkaar", zei Marlene terwijl ze iedereen buiten liet.
"Ja, oké, we komen wel snel terug. Als vader dit hoort maakt hij direct mootjes van die Messias en dan komen we deze keer met zijn allen terug", riep Florian na terwijl ze de stad verlieten.
"Hij is een Ancient die jongen. Wel dan, zorg goed voor ze Aeris want ze zullen alle hulp nodig hebben als het dezelfde kwaad is als Jenova", bad Marlene.
Het viertal reisde terug richting de chocobo boerderij om daar dan weer het moeras over te steken.
Het was even wandelen maar na de middag hadden ze eindelijk de boerderij bereikt en gingen ze richting het moeras. Ze vonden het niet nodig om een chocobo te huren voor over het moeras te komen. Vroeger deed men dat vanwege een gevaarlijk monster dat in het moeras woonde. De Midgar Zolom, een reusachtige slang die alle reisigers aanviel die het moeras betrad daarvoor hadden ze de chocobo nodige vanwege dat de slang daarvoor te traag was.
Maar vroeger ten tijde van Shinra heeft Sephiroth te voet het moeras ingetreden en de slang uitgeroeid. Nu konden de mensen weer veilig het moeras door.
Het viertal stond aan de rand van het moeras.
"Jakkes, nu moeten we hier weer door", zei Elena met veel tegenzin.
"Bwa, ge kunt altijd bij Marlene blijven als je niet tegen het moerasje kan", zei Florian met een grijns.
"klep toe of ge gaat wat meemaken", zei Elena die haar vuist naar hem zwaaide.
"Zijn die twee altijd zo", fluisterde Dion tegen Lee terwijl ze langzaam door het moeras gingen.
"Niet opletten, doe gewoon alsof je ze niet kent", antwoordde Lee.
Dion lachte waardoor Florian en Elena omkeken en raar naar de twee keken.
"Zeg, van wanneer maak jij grapjes Lee", zei Florian die hem nijdig aankeek.
"Ik maak geen grapjes, ik spreek louter de waarheid", zei Lee op een koele toon.
Elena en Florian keken hem raar. Dion vond het leuk om dit allemaal te zien en voelde zich echt thuis in de groep. Het was al lang geleden wanner hij echt zo'n pret had gehad en hij hoopte dat het niet zo snel zo eindigen.
"Als we de grot bereikt hebben zullen we daar overnachten dan kunnen we s'morgens vroeg direct naar Junon gaan om de boot te halen", zei Florian tegen de rest.
Iedereen knikte en zette hun reis voort zonder te weten dat op het einde van het moeras een duister figuur stond.
"wel, ze zullen zo komen", zei kloon 98 die aan het einde van het moeras stond.
"misschien moet ik ze een cadeau sturen", zei de kloon en hij pakte weer van het blauwe spul maar deze keer in een grotere hoeveelheid.
"Oh, machtige heerser van het moeras sta op en vernietig de indringers!"
"Zeg jongens, ik heb een slecht voorgevoel", zei Dion die rond begon te kijken.
"Euh, wat bedoel je", vroeg Elena die omkeek.
"Ik weet het niet maar ik kreeg opeens een slecht voorgevoel alsof iets ons besluipt",zei Dion die angstig rondkeek want de laatste keer dat hij dit voorgevoel had, had hij spijtig genoeg gelijk.
"Zeg, hier is niets. Het enigste dat hier vroeger woonde was een over begroeide idiote slang die al lang uitgestorven is das hou maar op met de paniek aanvallen", zei Florian die naar iedereen keek.
"Wat is er", vroeg Florian vanwege dat iedereen naar iets keek achter hem.
De jonge zwaardvechter hoorde opeens een luid gesis achter hem en draaide zich voorzichtig om. Hij deinsde achteruit terwijl hij in oog stond met een reusachtige cobra.
"Wel, Florian daar is jouw idiote slang wat ga je er aan doen", zei Lee op een koele toon.
Florian zei niets hij keek gewoon met grote verbazing naar het grote wezen dat normaal uitgestorven moest zijn.
"Hé, Florian wakker worden", riep Elena terwijl ze een klap tegen zijn hoofd gaf.
"Euh, sorry, iedereen maak je klaar voor het gevecht. Dion en Elena jullie vallen hem aan op afstand met materia. Lee val jij op afstand aan met je geweren", riep Florian terwijl hij zijn zwaard nam. Iedereen knikte waardoor Lee zijn twee geweren pakte en Elena de materia tussen haar en Dion snel verdeelde.
"Iedereen klaar, hier komt hij", riep Florian.
De slang kwam met snelheid voor de groep staan. Florian liep op de slang af om een neerwaartse slag uit te voeren maar wanneer hij deze raakte was het of de slang bijna niets deed. Lee nam zijn twee geweren en begon als een wilde op het wezen te schieten.
De slang bracht zijn hoofd een beetje naar achter en hapte dan met grote snelheid naar de jonge schutter die de aanval maar juist op tijd kon ontwijken. De slang maakte zich klaar voor een tweede aanval maar deze keer op Florian gericht. Florian zag het grote slangehoofd op hem afkomen en wist dat hij niet snel genoeg zou zijn om de aanval te ontwijken. Op het laatste moment voor dat de beetaanval van de slang impact had werd de slang geraakt door een dubbele magie aanval van bliksem en ijs.
"Bedankt jullie twee", riep Florian naar Elena en Dion. Florian nam zijn zwaard voor zich en liep weer op de slang maar in plaats van weer een neerwaartse slag te doen week hij naar rechts om zo naar de achterkant van de slang te lopen en een zijwaartse slag in zijn te geven.
De slag was succesvol en de slang schreeuwde het uit van de pijn. Lee schoot met zijn pistolen nog steeds als zot en hadden na een tijd ook meer effect net als de dubbel magie aanval van Dion en Elena.
De slang schreeuwde dan zeer luid waardoor de ogen rood gloeide. De slang begon ze traag naar voren te buigen.
"Wat is het aan het doen", riep Florian.
"Ik weet het niet misschien is het verslagen", zei Elena.
Dion wist niet zeker maar hij had het gevoel dat het iets anders was.
Pak de staf
Dion herkende de stem direct het was de zelfde vrouwelijk stem die hij in Midgar gehoord had. Hij wist dat hij haar kon vertrouwen en pakte de staf direct vast. De robijn die in het midden van de twee gouden vleugels zat begon te gloeien.
Toen de slang bijna tegen de grond lag stopte hij met sissen en kwam er een rode gloed op de plaats waar zijn hoofd de grond bijna raakte. De slang schoot dan pijlrecht naar boven waardoor de rode gloed in een reusachtige paddestoel van vuur veranderde. De krijgers deinsde traag naar achteren proberende van de aanval te ontsnappen die op komst was.
De paddestoel begon harder te gloeien en spatte tot slot uit in een reusachtige explosie van vuur.
Iedereen werd naar achteren geslingerd en kon zich niet meer bewegen.
Maar één figuur stond nog recht. De staf van Dion had een soort van beschermschild om hem gebracht waardoor de explosie geen effect had op hem.
Toen de explosie gedaan was keek hij rond en zag dat zijn vrienden achter hem in het moeras lagen. Ze bewogen niet en hij wist niet wat hij moest doen.
Hij zelf kon niet veel beginnen op zijn eentje tegen een reusachtige slang. Hij begon te wensen dat hij sterk genoeg was, dat hij iets kon doen.
Je bent ook sterk, laat de kracht los die in jezelf verzegeld zit
"Welke kracht ik heb geen kracht", dacht Dion in zichzelf terwijl de Slang langzaam dichter kwam.
Jawel, jij hebt een kracht die geen ander kent. Jij hebt deze kracht van jouw ouders geërfd, jij hebt ze alleen verzegeld vanwege dat je bang waart
"Waar heb het toch over ik heb geen kracht, ik ben niemand, ik ben maar een vondeling."
Nee, bent speciaal, anders zou de staf jouw nooit als eigenaar toelaten
"Ik ben niemand, het spijt me, maar ik kan niets doen."
Jij bent wel iemand, en je weet het. Hoe zou je anders weten te ontsnappen zijn vanuit Midgar. Het licht dat je gebruikte om ze af te leiden, de lift laten bewegen en de teleportatie. Jij hebt dat allemaal gedaan.
"Nee, dat was jij toch. Jij hielp me die dingens"
Nee, ik hielp je gewoon die krachten los te krijgen die diep binnenin je zitten. Nu laat je ware ik tevoorschijn komen. Je weet diep binnen in hart wie je bent. Je weet dat je de laatste bent van zeer oud ras. Jij bent de laatste Ancient op deze wereld.
Wanneer de stem de laatste woorden had gezegd herinnerde hij opeens vanalles uit zijn jeugd. De stemmen van mensen die hij steeds hoorde. Zijn stiefouders die hem altijd zeiden dat hij gek was dat die stemmen niet echt waren. En dan op school werd hij gepest vanwege dat ze te weten gekomen waren van de stemmen. Hij voelde zich zo gekwetst dat hij als kind alles binnen in zichzelf verzegelde en begon te vergeten. Maar nu kwam alles waar terug.
Rond Dion begon een groen licht te gloeien. De slang bleef staan uit verbazing wat er ging gebeuren.
Dion liet de staf los die hij met zijn twee handen stevig vasthield maar de staf viel niet. In plaats daarvan bleef hij zweven voor de jonge Ancient. Dion bracht zijn twee handen samen en sloot zijn ogen. Rond hem begon een zilverachtige wind te dansen. De wind ging weg van hem en splitste in drie delen die naar Florian, Elena en Lee gingen. Ze Kwamen bij de drie bewusteloze krijgers waardoor deze zachtjes in de lucht begonnen te zweven. Ze begonnen terug te bewegen en deden langzaam hun ogen open terwijl ze op de grond werden gezet.
Dion deed zijn ogen weer open en pakte zijn staf weer vast. Hij keek om en zag dat de drie krijgers weer volledig in orde achter hem stonden.
"Het is me gelukt, het is me echt gelukt", riep hij uit blijdschap en liep naar de drie.
"Euh, wat is er eigenlijk gebeurd", zei Florian die met zijn hand over zijn hoofd wreef.
"Het enigste wat ik me nog herinner was een rode flits."
"Ik zal het jullie later zeggen maar misschien moeten we eerst met dit slangetje afrekenen", zei Dion.
De slang stond de hele tijd stil toen ze naar het spektakel keek maar kwam terug in beweging wanneer het gedaan was en ging in grote snelheid naar de 4 krijgers.
"Elena geef die summon materia", zei Dion.
"Ik zal hem verzwakken met Shiva dan kunnen jullie twee hem afmaken", zei hij tegen Lee en Florian.
Elena gaf hem de materia en Lee en Flroian pakte hun wapens klaar voor de aanval.
Elena leidde eerst de slang af met wat magische aanvallen zodat Dion genoeg tijd had.
Dion begon zicht te concentreren op de materia waarna die rood begon te gloeien. Hij werd omring door verscheidene kleuren die vanuit de bol kwamen en door zijn hoofd gingen steeds twee woorden.
"DIAMOND DUST", riep hij uiteindelijk en de rode gloed maakte plaats voor een witte straal die de lucht in ging.
Vanuit de lucht kwam een dame langzaam naar benden. Haar huidskleur was volledig wit en haar blauw, van kleding had ze niets aan dan alleen een topje en een broekje. Ze bleef een paar meter boven de grond zweven en lachte naar de slang. Ze bracht haar rechter hand naar boven. In haar handpalm begon zich een witte energie tevoorschijn te komen dat zich een bal vormde. Ze bracht haar hand gericht naar de slang en de bal van witte energie ontplofte tot een ijsstorm waardoor de slang vastgevroren was. Shiva maakte met haar hand een kus gebaar naar de slang waardoor het ijs brak en de slang het uitschreeuwde van de pijn. Daarachter verdween Shiva terug in de materia. De slang zat volledige onder de schrammen van de het brekende ijs en schreeuwde het uit van de pijn. Lee en Florian maakten hiervan gebruik en begonnen de slang aan te vallen met alle macht de ze hadden.
Het duurde niet lang of de slang bewoog niet meer.
"Is hij dood", zei Elena die op afstand bleef.
"Ja, het was al veel bloed verloren door die summon en dan nog die aanval van Lee en Florian maakte vergoed een einde aan hem" zei Dion.
"Oké kunnen we dan eindelijk dan uit dit moeras weg voordat er nog zo'n slang komt opdagen", zei Florian.
"Wat is er, je kunt toch wel tegen een moerasje", zei Elena spottend.
Florian ging er direct op in waardoor ze begonnen te bekvechten.
Zonder dat ze het door hadden waren Dion en Lee al doorgegaan en liepen de twee hen achterna.
"Uhm, die kinderen zijn sterker dan ik dacht", zei de kloon die op afstand het gevecht volgde.
"Maar die ene dat van ons ontsnapt is, ik moet hem maar is in het oog houden. Er is iets raar aan die jongen."